...จากตัวอย่างที่ยกมาในการขึ้นบันไดแยกออกได้เข้าใจชัดเจนไหมคะ...ระหว่างมรรคกับผล...
...มรรคก็คืออยู่ระหว่างทางที่ไป...ผลก็คือปัญญาที่ถึงจุดหมายเรียบร้อยแล้วไงคะ...โอเคป่าว...
....ระหว่างทางขึ้นบันไดเป็นมรรคค่ะ...พอเท้าพ้นจากบันไดก็ถึงผลทันทีค่ะขึ้นกับจิตผู้รู้นั้นเอง...

ฮะโล้ว...ชั้นบนเป็นงัย...บ๊าง...

...โปร่ง...โล่ง...เบา...สบาย...ก็ลมมันเย็นขร้า...

แล้วทำไม บางคนที่ถึง กลับไม่แน่ใจว่าได้มาเหยียบขึ้นที่หนึ่งแล้วอะครับ

แล้วทำไมบางทีท่าทางการเหยียบถึงไม่เหมือนกัน

แล้วทำไมมีบางคนที่คิดว่าตัวเองเหยียบอยู่บนขั้นที่หนึ่ง แต่จริงๆยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ก้าวขึ้นไปซักนิด

... เป็นคำถามที่ดี ...

... รอฟังคำตอบดีก่า...

โสดาปัตติมรรค กับ โสดาปัตติผล ต่างกันอย่างไร....
เหมือนทานข้าวยังไม่เสร็จ
ทานหนึ่งคำ ความอิ่มก็ลดลงหนึ่งส่วน
การทานเป็นมรรค
ความอิ่มเป็นผล

แต่ยังทานไม่เสร็จ คือกิจที่ยังกระทำไม่จบ

ดีมากครับ อุปมาให้ได้เข้าใจง่ายดี
ขอเสริมเพื่อให้ชัดเจนขึ้นอีก การทานข้าวก็เหมือนผู้กำลังปฏิบัติบำเพ็ญเพียร
การกลืนคำข้าวเป็นมรรค จึงเกิดการดับทุกข์ที่หิวเกิดขึ้นเป็นผล ไปตามลำดับ
เมื่อทุกข์เพราะหิวยังมีอยู่ก็ยังต้องกินต่อไป จนกว่าจะดับทุกข์เพราะหิวให้สิ้นไป
นั้นคือเป็นการจบสิ้นแล้ว เปรียบได้ดังพระอรหันต์ไม่มีทุกข์อีกต่อไป
(อุปมานะครับ)

เอ!!!!!!!
ผมว่า โสดาปัตติมรรคกับโสดาปัตติผลมันไม่เหมือนคนกำลังทานข้าวนะครับคุณเช่นนั้น เพราะ อริยมรรคที่ขึ้นมาตัดทำลายสังโยชน์ทั้ง 4 มรรคนั้น มรรคเกิด ผลเกิดตามทันทีในชั่วพริบตาเดียวไม่มีขณะจิตอื่นมาคั่นกลางและไม่อาจเกิดซ้ำใหม่ได้อีกเป็นครั้งที่สองในคนคนเดียวกัน อุปมาอุปมัยจึงต้องละเอียดอ่อนมากที่สุดไม่ให้มีข้อสงสัยทักท้วงซักถามหรือแปรเป็นอื่นได้อีกจึงจะควรค่าแก่การเรียกว่า "สัจธรรม"
ขออภัยที่ทักท้วงนะครับ วิตกวิจารณ์กันต่อ.....หลายๆท่านหลายแง่หลายมุมนะครับ

เดี๋ยวจะขออุปมามั่ง ไม่ต้องเอาตามตำราหละแค่เทียบเคียงเอาตามตำรา เพราะอาจเข้าใจยาก
เอาเป็นว่า นักปฏิบัติเปรียบเหมือนนักเดินทางไกลย่อมเจออุปสรรคต่างๆ นาๆ ซึ่งจะไม่เหมือนกัน
แต่เมื่อเดินหนทางถึง "มรรคจิต" อุปมาเหมือนเจอคูน้ำแล้วต้องกระโดดข้ามไปอีกฝั่งนึง

อาการที่กระโดดข้ามนั้น เท้าหลุดจากพื้นและยังไม่ถึงพื้นอีกฝากนึง อุปมาเหมือน "มรรคจิต" และ
พอเท้าตกถึงพื้นอีกฝากนึงอุปมาเหมือน "ผลจิต" ซึ่งเป็นผลมาจากมรรคจิตได้ประหารกิเลสลง

ถ้าประหารกิเลสยังไม่หมดสิ้น ก็ต้องเดินทางต่อไปจนกว่าจะถึง "อรหันตผลจิต" ในทำนองกัน
การทำมรรคเบื้องต้นให้เกิดขึ้น เมื่ออรหันตผลจิตเกิดขึ้น เป็นอันว่าภาระกิจที่จะต้องเดินทางได้สำเร็จแล้ว
ไม่มีกิจอย่างอื่นที่จะต้องทำอีกแล้ว ไม่รู้ว่ายกอุปมาเข้าท่าเข้าทางหรือเปล่า ?

แล้วที่พุทธองค์ ทรงเปรียบเทียบไว้ มีไหมครับ

มีนะ มีเยอะด้วย

เป็นคนชอบศึกษาพระธรรมคำสอน
มีพระธรรมคำสอน เป็นแนวทางในการทำความเพียร


อันนี้เป็นเสียง

https://archive.org/details/SohDaaBanSootFromTripitaka



ถ้าต้องการพระสูตร ต้องตั้งกระทู้ขึ้นใหม่ค่ะ
ต้องการศึกษา บอกได้นะ เดี่ยวนำลงให้อ่าน

ขอบคุณครับ ขอรบกวน ด้วยครับ

มรรคเกิด ผลเกิด ไม่มีขณะจิตอื่นมาคั่นกลาง
ทานข้าวหนึ่งคำ ก็อิ่มไปหนึ่งคำ
อโศกะเห็นทันไหม