...(เมื่อคิดได้ก็มีกาย-ใจนี้แล้ว กาย-ใจไม่เที่ยงไม่ถาวร เกิดมาไม่นานก็หายไป แล้วจะมีทำไมกัน)...

...จขกท.เริ่มคิดว่ามีกาย-ใจนานรึยัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร ทำไมถึงคิดได้ แล้วจะมีทำไมกัน...

เริ่มคิดได้มานานแล้วเหมือนกันครับตั้งแต่สมัยเด็กๆ คิดว่ามีกาย-ใจ เพื่อไหลไปตามกระแสโลก

เพื่อความเที่ยงแท้และเอร็ดอร่อย จนประมาณป.5-ป.6 เริ่มอ่านหนังสือปฏิปทาสายพระอาจารย์มั่น หนังสือโลกทิพย์ ฯลฯ

สนใจการนั่งสมาธิแต่ยังไม่ไปถึงไหนเพราะจิตกลัวการเห็นภาพนิมิตที่น่ากลัวตามบางบทของหนังสือที่อ่าน

จนอยู่ ม.ปลาย จึงเจอหนังสือท่านพุทธทาสแนวการปฏิบัติแบบดูจิตใจในปัจจุบันรู้สึกถูกจริตกว่า

จึงเห็นว่า การปล่อยกาย-ใจไหลตามโลกเป็นทุกข์ การไม่ไหล ว่าง เป็นสุข ดังนี้

ตอนช่วงนึงคุนน้องก็เคยรู้สึก ตอนที่เป็นวัยรุ่น..
จำได้ว่านอนเล่นอยู่คนเดียวนอนคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
อยู่ๆก็มีความรู้สึกผุดขึ้นมา.เราเกิดมาทำไม..แล้วเราเป็นใคร..ทำไมเราต้องเกิดมา..แล้วเราตายเราจะหายไปจากโลกหรือเปล่า...เราไม่อยากตายเลย..คิดไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้คำตอบหรอกตอนนั้นเพราะยังเด็กอยู่
ตอนนี้ได้คำตอบแล้วว่า..เป็นเพราะบุญบารมีที่เคยสร้างมา..ทำให้เราระลึกคิด..อยู่ตลอดเวลา

เคยถามตัวเองว่า


http://www.rsonlinemusic.com/song.php?song_id=13333

เดี๋ยวนี้ก็ยังไม่มีคำตอบ

โอ๋ๆ อย่าร้องนะ.. น่าสงสาร ..ฟังเพลงนี้ดีกว่านะ

http://www.youtube.com/watch?v=4aLSKmXPMSE

เมื่อสอดส่องในพระไตรปิฏกและคำสอนพระผู้ทรงฤทธิ์อภิญญามากมายหลายท่านอีกทั้งความรู้เรื่องจักรวาลวิทยาๆลๆแล้ว...พวกเราและสรรพสัตว์ทั้งปวงเป็นตัวทดลองของเล่น เป็นหุ่นเชิดให้เขาบังคับ

เป็นที่น่าสังเกตุว่าพระพุทธเจ้ามีมากมายมานับไม่ถ้วนบางพระองค์หลายๆพระองค์ขนสัตว์ไปดุจจนหมดภพหมดจักรวาลแต่ทำไมสรรพสัตว์ไม่มีหมดสักที?????

มากันได้ยังไงมากมายไม่มีวันหมด?
พี่น้องเอ๋ย
สรีระยนต์

ตอนแรก..กะจะบอกว่า....จิตประภัสสร...(บริสุทธ์แต่ยังไม่มีประสบการณ์)...ยังมีอยู่...รออวิชชาจรมา...

แต่มันไม่มีกรรมเนื่องกันมา....ก็มาเกิดไม่ได้..(ต้องไปผ่านการพัฒนาการเสียก่อน)...

พวกที่จะมากินงวนดิน....ก็มาจากพรหม....(ผ่านการเวียนว่ายตายเกิดมาแล้ว)....

จิตประภัสสร....ต้องไปรอตอนช่วงเกิด บิ๊ก แบงก์...นั้นแหละ

เสียงกระซิบว่ามีอะไรที่มากกว่าจิตจะเป็นอย่างไร....อาจเป็นอวิชชาที่จรมาจากปากมาร.....

มารมันรู้....จะมาทำไฟดับ...คอมพ์เจ๊ง...รึเปล่า

มันอาจมาในรูปของฝุ่น....(ฝุ่นเกาะคอมพ์เต็มเลย...มารความขี้เกียจในหัวใจ)

อะเนกะชาติสังสารัง สันธาวิสสัง อนิพพิสัง
เมื่อเรายังไม่พบญาณ ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นเอนกชาติ

คะหะการัง คะเวสันโต ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง
แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือน; การเกิดทุกคราว เป็นทุกข์ร่ำไป

คะหะการะกะ ทิฏโฐสิ ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
นี่แน่ะนายช่างปลูกเรือน! เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว; เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป

สัพพา เต ผาสุกา ภัคคา คะหะกูฏัง วิสังขะตัง
โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว; ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว

วิสังขาระคะตัง จิตตัง ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคา
จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป มันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา

พระองค์ท่านตรัสพระคาถานี้....กับใคร

พระวังคีสะ บอกต่อหน้าพระพุทธองค์ว่า กับดักเครือข่ายตัณหา ใครสร้างล่ะ

ไม่ได้อุทานซี้ซั้ว แบบที่ ใครเปรียบเปรยกันเอาเอง
แน่ะ นายช่าง

เรื่องนายช่างตัวจริง....ยังไม่ลงใจ....

เอาใว้พบพระ...พบหลวงปู่หลวงพ่อ..ได้เมื่อไร....จะถามให้ได้

ตอนนี้...ขอแปะใว้ก่อน

ไม่รู้...มันเป้นบุญหรือเป็นบาป....ของผม...เจอแต่แนวประหลาด...ชื่อวังคีสะพาผมไปเจอนี้เข้า



มาร...มันไม่กลัวหรอก...กำหนดรู้อะไรนั้นนะ...มันกลัวณาน....ช่วง 4 นาทีแรก

ช่วงนาที 20-25....ขั้นตอนเข้าอรหันต์ผลของท่านวังคีสะ

ช่วงก่อนนาที..27....หากเอาการเข้ามรรคผลที่เขียนกันอยู่ในปัจจุบัน..คนแต่ก่อนคงฮาตรึม..

ของประหลาด....สำหรับกระผมของแท้

หลัง นาที 31....พูดเรื่อง...ปฏิจจสมุปบาท...

เริ่มจะเห็น...ของแท้....เข้าแล้ว