ถูกอย่างที่พี่กบนอกกะลาว่า ปัญญาอบรมสมาธิ ครับ...จริตผมมันเป็นประเภทนี้แหละครับและขออนุโมทนากับคำแนะนำของพี่อโสกะกับพี่โฮฮับด้วยนะครับ

โฮฮับ.......เมื่อหาเหตุแห่งทุกข์จนพบแล้ว ก็ให้ดับทุกข์ด้วยการทำสมถกรรมฐาน
สิ่งนี้เป็นการระงับความเจ็บปวดที่ได้รับจากผัสสะ

ที่ผมพูดมาเป็นไปตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
แต่สิ่งที่คุณโสกะพูด คล้ายกับคนทรงจ้าว ถึงจะไม่ใช่ซะทีเดียว
แต่ก็ใกล้เคียง


ใช้ความเห็นผิดๆของตน แล้วกล่าวตู่กล่าวอ้างว่าเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า นี่เป็นเรื่องบาปหนักนะครับคุณโฮ...

มีเหรอที่พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ดับทุกข์ด้วยการทำสมถกรรมฐาน? นั่นเป็นวิธีการของฤาษีมากกว่า

มีแต่ทรงสอนให้ดับเหตุ คือความเห็นผิดว่าเป็นตัวกูของกู หรือสักกายทิฐิ
เมื่อไม่มี "กู" ผู้รับความเจ็บเสียแล้ว ความเจ็บก็เป็นสักแต่ว่าธรรมชาติชนิดหนึ่งกำลังแสดงอยู่ตามกำลังแห่งเหตุและปัจจัย ความเจ็บเป็นสภาวะธาตุลม ธาตุลมกำลังแสดงตัว ไม่มีผู้รับความเจ็บ มีแต่สติและปัญญาที่รู้ทันและรู้ตามสภาวธรรม ไม่มีใคร ไม่มีเขา ไม่มีเรา

พูดอย่างนี้ไม่ทราบว่าปัญญาของคุณโฮ...อันยึดแน่นอยู่กับบัญญัติจะรู้เรื่องปรมัตถ์เช่นนี้หรือไม่?

พูดจาเป็นหนังการ์ตูน จะดับเหตุอะไรเพ้อเจ้อ หยิบเรื่องโน้นมาปนเรื่องนี้ไม่ได้ความ
เหตุที่ว่าในกระทู้นี้ มันเป็นผัสสะที่ต่อเนื่อง มันเป็นเหตุปัจจัยเป็นปฏิจสมุบาทและ
เป็นอิทัปปัจถตา
มันมีเหตุปัจจัยย่อมต้องมีผลตามมา คนที่ไม่สบายความเจ็บปวดย่อมต้องมี

คุณโสกะเอามั้ย ให้ผมไปนั่งตบหัวคุณแบบถี่ๆไม่หยุด
แล้วให้คุณนึกว่า ฝามือผมที่กระทบหัวคุณมันเป็นเพียงธาตุลม คุณไม่รู้สึกเจ็บปวด
อยากลองมั้ยครับ

พูดอะไรให้มันอยู่กับความเป็นจริงหน่อย อย่าเอาธรรมมาละเลงเล่น
มันไม่เหมาะสม เป็นเด็กจะไม่ว่าเลยครับ

ปฏิฆะ โทสะขึ้นจนถามจะตบหัวพิสูจน์ธรรมเจียวหรือคุณโฮ....
รอไปอีกสักหน่อยให้ผมได้อนาคามี ละความยึดถือในกายได้ หรืออรหันต์ ละความยึดถือในจิตได้ แล้วค่อยมาตบหัวผมดู คุณจะได้รู้ว่าคนที่ยังมี "กู" อยู่เต็มหัวใจอย่างคุณโฮฮับ กับคนที่หมด "กู"และมานะทิฏฐิโดยสิ้นเชิงแล้ว ปฏิกิริยาจะเป็นอย่างไร?

ความเจ็บปวดนะมันมีแน่ตามธรรม แต่"ผู้รับความเจ็บปวด" นั้นนะจะมีหรือไม่มีก็เป็นเรื่องปัจจัตตัง

คุณโฮ...อย่ามาชักใบให้เรือเสียอยู่ด้วย "สัปปับผลาวาจา"อยู่เนืองๆเลย สังเกตตัวเองหรือเปล่า ? รู้ตัวหรือเปล่า ว่ามีแต่สติกับความรู้ที่ท่วมหัว แต่ขาดสัมปะชัญญะ ปฏิฆะและโทสะของคุณโฮ...นั้นนะมันแสดงออกมาทางตัวหนังสืออยู่ตลอดเวลา ดารดาษไปแทบทุกกระทู้ทีเดียว รู้ตัวไหมครับ?
แล้วเรื่องปฏิจจสมุปบาทที่คุณชอบยกมาอ้างอยู่เรื่อยนั้นนะ บอกได้ว่าคุณโฮ...รู้และยึดอยู่แต่ปฏิจจสมุปบาทที่เป็นบัญญัติ แต่ยังไม่ล้วงลึกถึงปฏิจจสมุปบาทที่เป็นปรมัตถ์ เพราะมีรายละเอียดที่ซ่อนลึกอยู่เบื้องหลังห่วงโซ่ปฏิจจสมุปบาททั้ง 12 ห่วงนั้นอยู่....ที่คุณโฮ...ไม่รู้ เพราะยังปฏิบัติไม่ถึง
ยกตัวอย่างแค่ช่วงต่อระหว่างผัสสะกับเวทนา และเวทนาต่อกับตัณหา พระพุทธบิดาตรัสบอกแต่ว่าเป็นปัจจัย แต่อะไรเป็น เหตุ ที่เมื่อมีผัสสะแล้วเวทนาถึงเกิด เมื่อมีเวทนาแล้วตัณหาถึงเกิด คุณโฮ..รู้หรือเปล่า?

อ้าวว....ไม่ใช่คอแป๊ปคอทองแดง

แต่เป็น...คนคอเดียวกัน...นี้เอง

สวัสดีครับพี่กบนอกกะลา
คนประเภทปัญญาอบรมสมาธิ พระอาจารย์ท่านว่าเป็นคนจิตแข็งรวมลงยากเพราะปัญญานำ แต่ถ้าหัดเข้าและออกจนชำนาญแล้วจะไปได้เร็วว่าสมาธิอบรมปัญญา...ตอนที่ผมเข้านาคคืนแรกที่กุฏิเดี่ยว รุ่งเช้าพระอาจารย์ท่านถามผมหนึ่งคำถามแล้วบอกกับผมว่า"โตเป็นคนจิตแข็งนะ" คำถามที่ท่านถามผมคือ..."เมื่อคืนนอนหลับสบายดีนะ"...
ขอบคุณครับ

ชอบการวิเคราะห์หาเหตุผลมากครับ คุณลูกพระป่าเป็นคนเก่งครับ หากจิตใจที่น้อมเข้าหาธรรม ขอให้มีความเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นครับ

ธรรมโอสถ

แต่ก่อนเวลาที่เราเจ็บป่วย
เราชอบเดินลมปราณ อิอิ เหมือนหนังจีนกำลังภายในนั่นล่ะ
และนอกจากเราจะเดินลมปราณรักษาตัวเองแล้ว
ยังเดินลมปราณช่วยคนอื่นได้ด้วย
เคยช่วยคนที่เป็นโรคท้องผูก พอปรับลมปราณให้เขา
คือตอนส่งพลังปราณให้เขา เราก็อยู่ห่างจากเขาประมาณ 1 เมตร
ก็คือ ทำจิตให้ว่าง ทำความรู้สึกถึงปราณ และโคจรปราณปรับธาตุที่เสียดุลย์
ก็เคยได้ใช้ช่วยบรรเทาความเจ็บให้คนอยู่บ้าง (เวลานึกอยากโชว์ออฟน่ะ)

แต่ช่วงหลัง ๆ เวลาเราเจ็บป่วยส่วนใหญ่ก็จะปล่อยตามยถากรรม

เหมือนเป็นวิชานอกรีต อิอิ
เพราะคำนึงถึงความเป็นเถรวาท สิ่งใดที่ไม่อยู่ในพระไตร
ก็คิดไปซะว่าต้องทิ้งหมด

แต่เราสัมผัสมันได้ เราหนีความจริงในส่วนนี้ไม่พ้น
เราเห็นความเป็นไปในเรื่องของกำลังภายในวัดเส้าหลิน ไทเก๊ก
เรื่องของปราณ เรื่องของชี่
เรื่องของพลังจักรวาล
เราก็ปฏิบัติอยู่กับสิ่งเหล่านั้น และเฝ้ามองความสัมพันธ์
ปราณ - ธาตุ สิ่งที่หล่อหลอมเรามา

เราไม่ใช่ผู้ที่เติบโตมาจากการศึกษาธรรมตามแนวทางเถรวาท

เรารู้จากการสัมผัสในด้านกำลังภายใน ปราณ ชี่

ธรรม นอกรีต อิอิ

เคยรู้สึกเหมือนใกล้ตายสองครั้ง
และเคยรู้สึกเหมือนระลึกได้หนึ่งครั้ง

มันเห็น/รู้สึกได้ ว่ามันมีจุดตาย เส้นตาย

มันมี ลักษณะ ธาตุแตก

ซึ่งก็เคยได้มีโอกาสอ่านงานแปลของทางสายธิเบต
เอ้อ...มันมีลักษณะอย่างที่ท่านบรรยายจริง ๆ แฮะ...

การเตรียมตัวก่อนตาย ไม่ใช่เรื่องง่าย
เป็นสภาวะที่ ธาตุจะมีลักษณะการกระเจิง และ โกลาหล

เมื่อสภาพร่างกายเรา ธาตุยังเกาะกุมรวมตัวทำงานประสานกันอยู่
แม้สภาพร่างกายจะบาดเจ็บพร่องไปบ้าง
แต่ธาตุต่าง ๆ ยังแสดงลักษณะแห่งการดำรง
การที่จิตตรึกไปในความตายในลักษณะเช่นนี้
มันจะเฉียดเข้าไปใกล้การเตรียมตัวก่อนตายได้สักแค่ไหนกันเชียว
เพราะมันเป็นการฝึกจิตด้วยแรงกดจากภายนอก
ส่วนในการตายจริง ๆ มันเป็นแรงกระทำ ดันจากภายใน
เหมือนศพที่เน่าอืด มันจะระอุ ฟู พอง มันดัน ปริ แตก ระเบิดออก


ถ้าเพียงแต่ใครระลึก(จำ)ขณะตายได้ ก็คงจะเป็นสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจ
ที่สภาวะนั้นจะฉายอยู่ในทัศนะ ให้เขาได้ตระหนักในกิจทางจิตที่พึงกระทำ
เพื่อเผชิญหน้ากับสภาวะการณ์นั้น ๆ

ซึ่งนักปฏิบัติเป็นจำนวนมาก หากระลึกชาติได้
มักระลึกได้ว่าตนเคยเป็นอะไร
แต่มักจะจำไม่ได้ว่า ตนเคยตายอย่างไร

ซึ่งจุดสำคัญจริง ๆ ก็คือ ตอนขณะที่จิตจะดับจากภพ นี่ล่ะ
อาจารย์บอกว่า
มีน้อยมาก(แทบจะไม่มีเรย) ผู้ปฏิบัติที่เข้าสู่นิพพานในลักษณะนี้ได้สำเร็จ

แต่จะมีผู้ปฏิบัติระดับหนึ่ง
ที่จะรู้วิธีเข้าดับจุดตาย คือเขาจะตายด้วยการใช้กำลังจิตเข้าดับ
เป็นวิธีที่ ... ใช้กัน
พวกเขาเป็น เนื้อธาตุพิเศษ

ก็ยากที่จะตอบได้
เพราะตราบใดวันตายยังไม่มาถึง เราก็ไม่อาจจะรู้ได้



นิทาน นอกรีต เพลิน ๆ น่ะ

อาจารย์ในฝัน สอนศิษย์ในฝัน

อิอิ

ทำอะไรได้...ช่วยอะไรใครได้...แล้วก็ได้ช่วยไป...นับว่าเป็นกุศลดีแล้ว

อย่าไปกังวลว่ามันมีหรือไม่มีในตำรา...หรือกลัวว่าจะเป็นมิจฉาไปเลย...

การหมกหมุ่นอยู่แต่กับเรื่อง...เอาโลก...อยากในโลก...อยู่ในโลก...ต่างหาก...เป็นมิจฉา

แค่รู้....แต่ไม่รู้สึก

อาจเพราะความรู้สึก....มันก็แตกสลายไปกับธาตุ...เวทนาไม่เที่ยง...สัญญาก็ไม่เที่ยง

อีกอย่าง...ตัวรู้เผ่นออกมาก่อนจะรู้สึก...

ดิฉันเคยรุ้สึกว่าตัวเองตายแล้วฟื้น (สงสัยยมทูตไม่ยอมให้ตายกระมั้งเจ้าค่ะ เพราะใช้กรรมยังไม่หมด )
ตอนนั้นอายุประมาณ 17-18ปี คืนวันนั้นดิฉันนอนดึกแล้วรู้สึกตัวประมาณใกล้จะตี 5 แล้ว รู้สึกปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ ก็เดินลงไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่าง ดิฉันและแม่อยู่กันสองคน ห้องน้ำก็เป็นแบบนั่งยองๆอ่ะตอนนั้น
ดิฉันจำได้ว่านั่งสักพักก็จำไรไม่ได้ ไม่รุ้สึกตัวเลย ซักพักลืมตาตื่นขึ้นมา หัวกระแทกพื้นกระมังมีเลือดออกตรงกลางศรีษะ บนพื่นก็มีหยดเลือดที่กระเด็น เป็น หยด ประมาณ 2-3หยด ตอนนั้นไม่รู้สึกเจ็บ แล้วเดินขึ้นมาบอกแม่ว่าเป็นลมในห้องน้ำแล้วหัวแตก ถ้าดิฉันตายก็คงไม่มีใครช่วยทันตอนนั้น ดิฉันก็ไปโรงบาลให้หมอเย็บแผลให้ ดิฉันเคยคิดว่าถ้าเราตายแบบหมดสติเหมือนตอนนั้นคงไม่รู้ว่าตัวเองตาย คงไม่เจ็บปวด ทรมาณ
แต่ตอนนี้ยังตายไม่ได้ เพราะกว่าจะได้เกิดเป็นมนุษยืสุดแสนลำบากยากเข็ญ ต้องหมั่นสร้างบารมี และทำความดี ต่อไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้อยู่เพื่อลูกถ้าลูกโตเมื่อไหร่ ชีวิตดิฉันคงจะแสวงหาทางหลุดพ้นที่แท้จริงได้ซักที

เคยเห็นลักษณะของการเห็นอนาคต
ว่าเป็นเรื่องของการอ่านธาตุ
คล้าย ๆ กับว่า หากคนที่เข้าห้องพระจุดธูปสวดมนต์ทุกวัน
เมื่อเขาจุดธูป มันจะปรากฎควัน ประกายสีส้มที่ปลายก้านธูป ขี้เถ้าสีเทา
คนที่เห็นสามสิ่งนี้ ย่อมรู้การดำเนินไปตามกาลก็ได้ ย่อมรู้ที่สุดตามกาลก็ได้
แต่กระนั้นก็ยังมีปัจจัยอื่นที่อาจทำให้สิ่งที่รู้นั้นผันแปร

เกิดก็ธาตุ ดำรงอยู่/แปรเปลี่ยนก็ธาตุ ดับก็ธาตุ
ก็ ก้อนธาตุ นี่ล่ะ

อิอิ น่าจะยังอยู่ในโซน
นอกรีต

พอเผลอ มันก็เป็นความเพลินไปในอารมณ์น่ะ

เหมือน วิชาทำนายทายทักน่ะ
แรกก็ ลองทำเล่น ๆ ลองวิชา
พอต่อมาก็ทำเพราะเห็นเขาเดือดร้อนมา
พอต่อมาก็กลายเป็น ทำเป็นรายได้พิเศษ
พอต่อมา ก็กลายเป็นทำเป็นอาชีพ

ใช่...พอเผลอ...ก็มักจะยึด