ทั้ง เช่นนั้น วลัยพร จะกลัวเหมือนๆกันคือกลัวความจริง (กลัวสัจจะ) นี่หนึ่งล่ะ สอง กลัวสภาวธรรม นำมาทีไรเผ่นกระเจิง




คือเขาถนัดเพ้อๆ คือ ยกศัพท์บาลีมาพูดแล้วก็คิดว่านี่แหละธรรมะล่ะ ที่ถามนั่นพูดเองแท้ๆนะ แต่ทำหูทวนลม ถามไม่ตอบ

พุทธพจน์นี้ก็ไม่มีอะไรซับซ้อน คือ ใช้ลมหายใจเข้าออกเป็นที่ฝึกจิตนั่นเอง เช่น ลมหายใจเข้าว่า พุท ลมหายใจออกว่า โธ แต่ในวิสุทธิมัคค์ใช้นับเลขตรึงจิต

ส่วนผู้ใช้ลมเข้าออกทางอ้อม ลมเข้าท้องก็พอง ลมออกท้องก็ยุบ แล้วก็ใช้อาการท้องพอง ท้องยุบนั่นแหละ เป็นที่ฝึกสติฝึกความรู้สึกตัวเป็นต้น เช่น ท้องพอง ว่าพองหนอ ท้องยุบ ว่ายุบหนอ

คิดฟุ้งออกนอกกรรมฐาน ว่าฟุ้งซ่านหนอๆ รู้สึกเป็นทุกข์ ว่า ทุกข์หนอๆๆ รู้สึกสบาย ว่า สบายหนอๆๆ รู้สึกง่วง ว่า ง่วงหนอๆๆ ฯลฯ นี่แหละคือการเจริญสติปัฏฐาน

แต่เช่นนั้นอ่านพระสูตรจนเพ้อ อ่านจนหลง หลงเข้าใจชีวิตว่าเป็นกระดาษ (ไม่ยับไม่ขาดมีแต่ระทมฤทัย) ยกศัพท์นั่นนี่่มา พอเราถามว่า หมายถึงอะไร "อึ" ส่ายหน้าเป็นพัดลมเชีย

พอๆ กรัชกาย อย่าแสดงความมั่วมากไปกว่านี้เลย
ไปนั่งเป่าลูกโป่ง ให้พองๆ แฟบๆเหอะ
กำมัดถัง ป่องแฟบ

เช่นนั้นว่ามั่ง เอ้า เอาชัดๆ

จั่วหัวกระทู้ไว้ยังไง ก็
ก๊อปแปะไปให้จบๆ เหอะกรัชกาย
แล้วไปทำความศึกษาในพระสูตร

ระหว่างที่ก๊อปแปะ ระบุด้วยนะ ว่า
แบบของกรัชกาย

อย่าดึงเอาพระพุทธเจ้าไปยุ่งไปเกี่ยวด้วย

บอกให้ว่ามั่ง ของใครก็เอามา จะของพระพุทธเจ้า ของเช่นนั้น หรือของใครก็เอามาดูกัน เอาชัดๆ ขอรับ ข้อหนึ่งล่ะนะ

ข้อสองนี่เลย





เช่นนั้นจะแนะนำเขายังไง ว่าไปเลยชัดๆ

กรัชกาย อัลไซเมอร์ป่าว
สภาวะธรรมมั่วๆ แบบกรัชกาย
มนสิการ คือสมาธิ
สติก็ไม่รู้ไปปนกะสัญญา
คนฟุ้งๆซ่านๆ ไม่มีสติก็ผ่าบอกว่าเกิดขึ้นเพราะทำสมาธิอยู่

รู้สภาวะธรรมแบบมั่วๆ อย่างกรัชกายนี่อะนะ
เรียกว่ารู้ความจริง ......
อย่านู่นๆ นี่ๆ เลยนะกรัชกาย
กรัชกายบรรลุธรรมตามคำศัพท์ ยังมั่วขนาดนี้
ปฏิบัติจริงๆ คงมั่วกว่านี้นะ

เก่งแต่เที่ยวไปตามเว็ปต่างๆ แล้วก๊อปแปะ
นำมาพร่ำพรรณา ฟุ้งๆซ่านๆ บ้าป่าวกรัชกาย

ถามจริงๆ เหอะ สภาวะธรรมที่เกิดขึ้นเฉพาะตัวกรัชกาย มองไม่ออกรึ
ถึงเที่ยวไปส่องก๊อปเรื่องของใครก็ไม่รู้ ตามเว็ปต่างๆ

กรัชกาย ไปดูตุ๊กตาล้มลุก ที่ไหนมารึ
มโนได้ขนาด แต่งเรื่องเป็นตุๆตะๆมา

แน่ะๆ มามโนว่า แต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะอีก

นี่ไปดูสิ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=47939

เช่นนั้น กับ กรัชกาย เหมือนคนเดินบนเส้นทางขนานกัน ไม่มีวันที่จะบรรจบพบกันได้ คือ กรัชกายอ่านหนังสือ ศึกษาธรรมทั้งหมดแล้วมารวมอยู่ที่คนหรือมนุษย์ทุกๆคนในโลกนี้ เพราะแหล่งเกิดของธรรมอยู่ที่นี่ แต่เช่นนั้นอ่านพระสูตรแล้ว เอาตัวเองยัดเข้าไปในหนังสือ เลยกลายเป็นชีวิตสำเร็จรูป ชีวิตกระดาษ ออกจากกระดาษแล้วหกล้ม คิกๆๆ

กรัชกายยอมรับแล้ว ว่าไม่ได้ศึกษาธรรมะจากพระสูตร

แต่การศึกษาของกรัชกายเป็นการคิดเองเออเอง ไม่มีหลักไม่มีการ
เป็นการปฏิบัติเลื่อนลอย ไหลเลื่อนไปกับนามรูป ซึ่งคิดว่าการปฏิบัติอย่างนั้นถูกต้อง

ซึ่งเป็นการปฏิบัติตรงกันข้ามกับพุทธวจนะ ซึ่งเน้นย้ำให้มีสติมีปัญญา มีจิตเป็นสมาธิ อย่าไหลเลื่อนไปกับนามรูป จึงจะเห็นความเป็นจริงของจิตได้
ทุกข์ในแบบของกรัชกาย จึงกำหนดเอาเองเออเองจากอารมณ์ต่างๆ

การปฏิบัติเยี่ยงกรัชกาย จึงเป็นการทับถมทุกข์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ยิ่งปฏิบัติไปก็ยิ่งถึงแก่ความบ้า วนเวียนจมจ่อมอยู่กับนามรูปเพียงนั้น

จำไว้กรัชกาย ........ การปฏิบัติคิดเองเออเอง ไม่มีทางกำหนดทุกข์ได้หรอก
เพ้อฝันไปกับ คำศัพท์ต่างๆ แล้วเพ้อเจ้อว่าสามารถเห็นว่ารวมอยู่ที่คนได้น่ะ คือการไหลตามนามรูปอย่างแท้จริง..........

เสียเวลามองแต่คนอื่น มัวแต่มโนว่า กรัชกายบรรลุธรรมแล้ว

นามรูป ได้แก่ อะไรบ้าง เป็นธรรมหรือไม่

ตอบคำถามนี้ด้วยนะครับ เห็นพูดหมายครั้งแล้ว นามรูปๆๆๆ


นี่ใบ่นามรูปไหม

บรรลุธรรม ตามที่เช่นนั้นมโนนึกว่า มันน่าจะได้แก่อะไร เอาชัดๆ



แหมๆมาว่าเราว่า เสียเวลามองแต่คนอื่น แต่ที่ไหนได้แอบไปที่นั่นมานิ เช่นนั้นนี่จริงๆเบยนะ ไม่เป็นไรเก็บข้อมูลไว้ก่อน คิกๆๆ

ที่พูดหลายครั้งคือ กรัชกาย มั่ว ทำเจตนาฟุ้งไปกับนามรูป

"บรรลุธรรมแบบกรัชกาย" ....จำศัพท์ได้ ท่องได้ แบบนกแก้วนกขุนทองไง