สัมมาสมาธิมุ่งให้จิตตั้งมั่นให้ รู้จริง เห็นจริง ภายในจิตใจของตนเอง อย่างน้อยก็ให้รู้ว่า ใจของเรา จิตของเรา มันเป็นอย่างไร มันเป็นคนขี้โลภ ขี้โกรธ ขี้หลงหรืออะไรก็แล้วแต่ อ่านตัวเองให้มันออก นี้คือจุดที่ต้องการรู้ รู้สึกภายนอกนั้น รู้มากมายก่ายกองประการใดก็ตาม ไม่เกิดประโยชน์สำหรับผู้รู้ ยิ่งรู้มากก็ยิ่งยากมาก หลวงปู่เสาร์และหลวงปู่มั่นท่านได้ทดสอบดูแล้ว ความรู้ที่ท่านเคยทำมานั้น เช่น อย่าสมมติว่า ทำสมาธิได้ดีแล้ว เกิดมีอิทธิฤทธิ์ต่าง ทำเครื่องรางของขลัง มันก็วิเศษ สามารถกระทั่งรู้จิตใจของคน และบางทีสามารถที่จะนึกภาวนาอยู่ที่กุฏิแล้ว จะนึกให้ใครเป็นอย่างไรๆก็ได้ แต่เสร็จแล้ว ยิ่งเก่งก็ยิ่งกิเลสตัวโตขึ้น ท่านจึงเห็นว่า มันไม่ถูกทาง เพราะฉะนั้น สมาธิซึ่งจัดว่าเป็นสัมมาสมาธินั้น คือ มุ่งตรงต่อ สุปฏิปันโน คือ ผู้ปฏิบัติดี อุชุปฏิปันโน คือ ผู้ปฏิบัติตรง ญายะปฏิปันโน คือ ผู้ปฏิบัติเพื่อความรู้แจ้งเห็นจริง สามีจิปฏิปันโน คือ ผู้ปฏิบัติชอบยิ่ง ตามแนวทางแห่งสังฆคุณจึงได้ชื่อว่า สัมมาสมาธิตอนที่อาตมากล่าวว่า การทำสมาธิไม่จำเป็นจะต้องมีศีล สมาธิที่ไม่มีศีลเป็นหลักประกันนั้นเป็นมิจฉาสมาธิ ผู้ภาวนาแล้ว มักจะเกิดเป็นสัญญาวิปลาส นักภาวนาที่ภาวนาเก่งแล้วบางทีเสียสติไป ก็เพราะศีลไม่บริสุทธิ์ ถ้าหากมีศีลสะอาดบริสุทธิ์ดีแล้ว ภาวนาอย่างไร ไม่เกิดความเห็นผิด สัญญาวิปลาสไม่มี เพราะศีลตัวเดียวเท่านั้น เป็นเครื่องประกันความบริสุทธิ์ของผู้ปฏิบัติ เพราะฉะนั้น สาธุชนที่มุ่งที่จะบำเพ็ญเพียรทางจิต เพื่อให้บรรลุมรรคผลกันจริงจัง จะต้องมั่นใจ หรือจะต้องตั้งใจให้แน่วแน่ว่า เราจะต้องเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์ตามขั้นภูมิของตนเอง เพราะความเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์นั้น เป็นการตัดผลเพิ่มของกรรม อย่างเมื่อวานนี้ เราอาจจะตบยุงอยู่หลายตัว แต่วันนี้เรามีศีล เราก็เลิกการฆ่าสัตว์ เมื่อเราเลิกการฆ่าสัตว์แล้ว ผลบาปที่เกิดจากการฆ่าสัตว์เป็นอันยุติ ตั้งแต่ที่เราสมาทานศีลมา เพราะฉะนั้นศีลนี้ นอกจากจะเป็นขอบเขตของการใช้กิเลสของคนแล้ว ยังเป็นหลักประกันความบริสุทธิ์ เป็นการตัดผลเพิ่มของบาป.......พระธรรมคำสอนของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย

สาธุ

ขอบคุณท่านเสฏฐวุฒิ ที่นำธรรมะดีมีประโยชน์มาให้อ่านครับ