คุณกรัชกายว่าใช่มั้ยคะ ดิฉันไม่ทราบจริงๆ แล้วมันคืออะไรคะที่ยกมานี่ บอกดิฉันด้วยนะคะ

ปรมนุตรสุญญตา คือ ว่างหมด

อะไรว่าง
กาย ว่างหมด
เวทนา ว่างหมด
จิต ว่างหมด
ธรรมชาติ ว่างหมด

มีสติเห็นกายในกายว่า กายนี้ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา แค่นี้เรียกว่า ตำราด้วน ต้องต่อไปว่า กายเป็น อนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างจากตัวตน

มีสติเห็นเวทนาในเวทนาว่า เวทนานี้ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เพราะเวทนาเป็น อนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างจากตัวตน

มีสติเห็นจิตในจิตว่า จิตนี้ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เพราะจิตเป็น อนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างจากตัวตน

มีสติเห็นธรรมในธรรมว่า ธรรมนี้ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เพราะธรรมเป็น อนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างจากตัวตน

การเห็นจิตในจิตนี้ ต้องมอบจิตให้เป็นสมบัติธรรมชาติเสีย อย่าเอาจิตมาเป็นตัวกูอย่างเด็ดขาด แล้วจึงจะเห็นธรรม เห็นธรรมแล้วก็ไม่ใช่ยึดถืออีก เห็นธรรมก็ปล่อยธรรมอีก สพัเพ ธัมมมา นาลัง อภินิเวสาย แปลว่า ธรรมหรือสิ่งทั้งปวงก็ต้องปล่อย ไปยึดมั่นถือมั่นไม่ได้

รู้กาย เห็นกาย ปล่อยกาย
รู้เวทนา เห็นเวทนา ปล่อยเวทนา
เห็นจิต รู้จักจิต ปล่อยจิต คือ อย่าเอาจิตมาเป็นเรา มาเป็นตัวกู มอบจิตให้ธรรมชาติเสีย แล้วจิตนั้นจะเป็นจิตที่มีสติปัญญา

จิตที่ถูกปล่อยนั้น เป็นธรรม เมื่อเป็นธรรมแล้ว จิตนั้นก็เห็นธรรมชาติทั้งหมด ทั้งภายในภายนอก ทั้งจิตทั้งกาย ทั้งตา หู ฯลฯ ทั้งรูป เสียง ฯ ลฯ ทั้งวิญญาณหก ทั้งผัสสะหก ทั้งเวทนาหก ว่า เป็นอนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างจากตัวตนหมด

ที่เรียกว่าเห็นธรรมนั้น คือ จิตเป็นธรรม กลายเป็นธรรม เมื่อจิตกลายเป็นธรรม ก็เห็นธรรม คือ

อนิจังจานุปัสสี เห็นความไม่เที่ยงเป็นปกติ
วิราคานุปัสสี เห็นความจางคลายจากราคะเป็นปกติ หรือเกิด นิพฺพิทา คือ ความเบื่อหน่ายเป็นปกติ
นิโรธานุปัสสี เห็นความดับ เช่น เห็นตาดับ หูดับ ฯลฯ ใจดับ รูป เสียง ฯลฯ ดับ วิญญาณทั้งหกดับ เวทนาทั้งหกดับ แล้วไม่ยึดมั่นถือมั่นอีก
ปฏินิสสัคคานุปัสสี สลัดคืน คืนทั้งหมดเป็นธรรมชาติ ข้อสามเพียงคืนจิต แล้วจิตก็เป็นธรรมชาติ เป็นธรรมชาติที่ยังรู้อยู่ คือรู้ธรรม เมื่อรู้ธรรมชาติ กฎของธรรมชาติ หน้าที่เราต้องทำตามธรรมชาติ ถ้าเข้าไปยึดถือธรรมเข้าอีก จะทำให้เสียสติเป็นบ้าได้ ธรรมก็ต้องปล่อย สิ่งทั้งปวงอันใครๆ ไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่นว่า เป็นตัวกู ของกู นี้จึงจะหมดเกลี้ยง คือปล่อยหมด ไม่เหลืออะไรไว้เลย ปล่อยกาย ปล่อยเวทนา ปล่อยจิตให้ธรรมชาติ ให้จิตเป็นธรรมชาติเสีย ธรรมดา จิตนั้นมีหน้าที่รู้ หรือแปลว่ารู้ เรียกว่า จิตพุทโธ หรือจิตรู้ จิตรู้จิตว่าเป็นธรรมชาติแล้ว ไม่ใช่จบแค่นั้น ต้องปล่อยทั้งผู้รู้ คือ จิตที่เป็นธรรมชาติตัวนั้น และปล่อยทั้งสิ่งที่ถูกรู้ คือ ธรรมชาติ ที่เรียกว่า

อนิจังจานุปัสสี เห็นความไม่เที่ยง
วิราคานุปัสสี หรือนิพังพิทา เห็นความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด
นิโรธานุปัสสี เห็นความดับ ของอายตนะภายในภายนอก วิญญาณ ผัสสะ เวทนา อย่างละหก
ปฏินัสสัคคานุปัสสี คืนความรู้ที่จิตที่เป็นธรรมชาติแล้ว เข้าไปรู้ คืนหมด อย่าให้มีอะไรเหลืออีก แม้เพียงนิดเดียว เรียกว่า ปรมานุตรสุญญตา ว่างหมด ดับหมด ดับไม่เหลือ

พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี ดับไม่หมด พระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์เท่านั้นที่จะถึง ปรมานุตรสุญญตา ดับหมดๆๆๆ แล้วจิตของท่านก็ภาวนาอยู่กับคำว่า ว่างหมด ว่างหมด เป็นปกติอย่างนั้น อะไรเข้ามาก็ว่างหมด จะเข้ามาทางไหนก็ว่างหมด พระอรหันต์อยู่กับสติปัญญาที่ว่างหมด คือ ว่างจากอารมณ์ทั้งหมด เพราะเห็นอารมณ์นั้น เป็น อนิจจัง อนัตตา เป็นสุญญตา ว่างหมด พระพุทธเจ้าพระองค์ก็อยู่กับสุญญตาวิหาร ว่างหมดเช่นเดียวกัน

ผู้ที่สนใจในการปฏิบัติ รีบปฏิบัติเข้านะคะ อย่าติดนั่นติดนี่ ติดแม้กระทั่งอาจารย์ อย่าติดอะไรทั้งนั้น ปลดปล่อยออกให้หมด เอาอานาปานสติ เอาสติปัฏฐานสี่ เอา ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เอาอายตนะภายใน ภายนอก วิญญาณ ผัสสะ เวทนาเป็นวัตถุดิบ เอาอนิจจัง อนัตตา มาพิสูจน์ แล้วจะเห็นสุญญตาเอง ปฏิบัติให้ต่อเนื่อง ทั้งในอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน จะนั่งรถเมล์ รถไฟ เครื่องบิน นอนบนที่นอนตรงไหน ก็ปฏิบัติตรงนั้น กินอาหาร เคี้ยวอาหาร อาบ ถ่าย ล้าง ทุกอย่าง ให้เอาองค์ภาวนาไว้ภายใน ในไม่ช้า ก็จะเกิดตัวรู้ขึ้นมาเอง รู้ธรรมนั้น ก็อย่ารู้มาเป็นกูผู้รู้อีก รู้ปล่อยรู้ จึงจะหมดกันได้

แล้วเป็นสุญญตาไหม แล้วมันคืออะไร โฮฮับช่วยเขาหน่อย

ไม่แบบนี้สิ่คะ ดิฉันอยากรู้จากคุณกรัชกายมากกว่าค่ะ ก็คุณกรัชกายบอกเองว่าคุณโฮฮับไม่รู้ แสดงว่าคุณกรัชกายต้องรู้มากกว่า อย่าไปโยนให้คุณโฮฮับสิ่คะ โยนให้คนนั้นคนนี้ ไม่ไห้เกียรติดิฉันเลยนะคะ เห็นดิฉันเป็นตัวอะไรกันคะ ดิฉันน่ารำคาญมากเลยเหรอถึงได้จับโยนไปโยนมา เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ไม่ยอมบอกยอมสอนดิฉันดีๆ ทั้งๆที่ตัวเองมีความรู้มากมาย หรือหวงความรู้หรือเปล่าคะ จึงไม่ยอมสอนดิฉันซักที

คุณพึงบอกกรัชกายก่อนว่า คุณเคยปฏิบัติกรรมฐานรูปแบบไหนมา เช่นตัวอย่างที่ถามก่อนหน้าครับ

แล้วคุณกรัชกายปฏิบัติแบบไหนคะ

เคยทำแบบใช้พอง-ยุบเป็นอารมณ์มาครับ

กรัชกายพี่โฮถามหน่อย ถ้ากรัชกายเป็นริดสีดวงทวาร แล้วกรัชกายมาถามว่า
ดวงสีดวงของกรัชกายเป็นอย่างไร ใหญ่แค่ไหน แบบนี้ใครเขาจะไปรู้มั้ย
อยากรู้ว่าริดสีดวงของตัวเองเป็นอย่างไร ใหญ่แค่ไหน มันต้องก้มลงไปดูเอง
เช่นเดียวกันอยากรู้ว่า สติและสมาธิของตัวเองเป็นอย่างไร มันก็ต้องทำเองดูเอง

ก็พอไปกันได้กับอาณาปาณสตินะคะ

นั่นดิทำยังไงล่ะ เอาแต่พูดๆๆ