เรื่องการหายใจเข้า-ออก ตั้งแต่เราเกิดมาก็หลายปีแล้ว ก็ไม่เคยไปยุ่งไปวุ่นวายกับมัน มันหายใจเข้าหายใจออกของมันเอง

ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องหายใจเข้า หายใจออกเลย

แหมๆ! พอมาทำกัมมัฏฐาน โดยเอาท้องพอง ท้องยุบเป็นฐานฝึกสติเท่านั้นแหละปัญหาเกิดเลย ทำไมเป็นงั้นล่ะ



ใครรู้ช่วยบอกที มาเถียงกันให้บอร์ดล่มที

(จาก 1000 ทิพ)

ผมหายใจเข้าให้ท้องป่อง... ได้นิดเดียว... ถ้าพองไปอีกนิดจะเริ่มรู้สึกปวด
ทำให้รู้สึกว่าลมหายใจที่ได้นั้นสั้น... ไม่ฉ่ำไปทั่วกาย ทำให้รู้สึกอึดอัด

ในขณะที่อีกวิธีคือ ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกว่าช่วงปอดขยายทำให้หายใจได้สุด... และสามารถกลั้นลมได้ทันที...
ก็รู้สึกว่าผ่อนคลายดี... แต่เท่าที่อ่านมา เขาบอกว่า... หายใจถูกท้องป่อง หายใจออกท้องยุบ...

พอผมลองใช้ท้องหายใจ คือมันหายใจได้ลมนิดเดียวเองครับ... รู้สึกได้ลมไม่เต็มที่ ทำให้หายใจได้แคบ ๆ สั้น ๆ

ป.ล. คือ... ผมรู้สึกว่าเวลาหายใจแล้วช่วงอกมันขยายขึ้น จะรู้สึกหายใจได้เต็มกว่า ผ่อนคลายกว่า... เอ มันยังไงกันครับ...
ป.ล. ๒ ในกรณีหายใจออกไม่มีปัญหาใด ๆ ครับ... คือ ถ้าออกสุดมันท้องมันจะแฟ่บชัดเจน

ขอบคุณมากครับ

จริงๆมันเป็นยังไงก็ว่าไปซี่ จะบ่นทำไม ท้องผูกเปล่าๆ

เอ้าว่าไป ของแท้ไม่มั่วมันเป็นยังไง

จะเป็นอย่างไร ในเมื่อมันมั่วแต่ต้น พูดคนละเรื่องคนละราว
ใครเขาจะไปแสดงความเห็นได้ ใครไปแสดงความเห็นเท่ากับบ้าจี้
เป็นโมฆะบุรุษเหมือนายกรัชกายนั้นแหล่ะ

เหมือนพาคนบ้ามาหาหมอศัลยกรรม
มันต้องพาไปหาหมอผีโน้น

คิกๆๆ ไม่ไปรอด นี่แหละศาสดาโฮ

ไม่เคยคิด คิดไม่ถึง ว่าจะเป็นไปได้ ผู้ฝึกใหม่ๆ ไม่ควรตั้งใจเกินไป จนเกิดอาการเกร็ง พึงหายใจเข้า-ออกตามปกติ อย่างเคย เริ่มฝึกใหม่ๆให้สูดลมเข้าปอดลึกๆก่อนแล้วค่อยผ่อนคลายออก แล้วค่อยๆหลับตาสังเกตอาการตามที่มันเป็น ดูการพองกับยุบ มิใช่ตั้งใจหายใจ


รบกวนสอบถามคะ คือตัวเราเองเริ่มปฏิบัติธรรมครั้งแรกคะ แล้วมีปัญหาคือ

1.หายใจผิดคะ คือ การหายใจที่ถูกต้องคือหายใจเข้าต้องท้องพอง แต่ของเราท้องยุบคะ ผู้ชำนาญฝึกกันอย่างไรบ้างคะ

2.เราปฏิบัติแบบอานาปนสติคะ แต่เมื่อไหร่ ที่เราพยายามดูลมหายใจ แต่เหมือนจิตเราไปบังคับลมหายใจ พอมีสติจับที่ลมหายใจ ลมหายใจจะแรงขึ้นทันที เป็นการฝืนหนะคะ ต้องแก้ไขหรือฝึกฝนอย่างไรคะ

3.เรามีโมหะจริตมาก ควรแก้ไขอย่างไรคะ

http://pantip.com/topic/35437642

สอนวิธีกำหนดลมหายใจ

ขณะที่เรากำหนดลมหายใจจะต้องสังเกตด้วยว่าลมหายใจเรามีอาการยังไง ลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกมีความยาวเท่ากันหรือต่างกัน ลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกมีความหนัก-เบาเท่ากันหรือต่างกัน ลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกมีรูปร่างเหมือนกันหรือต่างกัน สุดลมหายใจเข้ากับต้นลมหายใจออกติดต่อกันหรือขาดช่วง ต้นลมจนถึงสุดลมหายใจเข้ามีช่องว่างหรือติดต่อกันเป็นสาย ต้นลมจนถึงสุดลมหายใจออกมีช่องว่างหรือติดต่อกันเป็นสาย

ต้นลม-กลางลม-สุดลมของลมหายใจเข้า-ออกเป็นส่วนเดียวกันหรือแยกเป็นคนละส่วน ต้นลม-กลางลม-สุดลมของลมหายใจเข้า-ออกเป็นกลุ่มก้อนหรือกระจัดกระจาย อาการที่ปรากฏมีความหนาทึบหรือโปร่งบาง มีลักษณะเย็น ร้อน อ่อน หรือแข็ง? อาการที่ปรากฏมีลักษณะคงที่หรือไม่แน่นอน มีลักษณะคล้อยตามหรือต้าน มีอาการสะดุดหรือสม่ำเสมอ เป็นอาการที่เกิดขึ้นเองหรือพยายามที่จะให้เป็น เป็นอาการที่บังคับได้หรือไม่ได้ เป็นอาการที่ต้องคอยประคับประคองหรือเป็นไปโดยสภาวะ

เป็นลมหายใจที่ยังขึ้นอยู่กับคำสั่งหรืออยู่นอกคำสั่ง เป็นลมหายใจที่ยังรู้สึกว่าเป็นของเราอยู่หรือไม่มีเจ้าของ เป็นลมหายใจที่ถูกบรรจุอยู่ในรูปหนาทึบหรือโปร่งบาง อาการที่เกิดขึ้นกับสติ(ความรู้สึก) เป็นอาการอย่างเดียวกันหรือต่างกัน เป็นส่วนเดียวกันหรือคนละส่วน มีรูปร่างสีสันหรือไม่ มีตัวตนเป็นผู้รับรู้หรือไม่ สิ่งเหล่านี้จะต้องมีสติคอยสังเกต

ลมหายใจกับความรู้สึกเป็นส่วนเดียวกันหรือเปล่า ความรู้สึกอยู่ใกล้หรืออยู่ไกลจากลมหายใจ อยู่ในตำแหน่งเดียวกันหรือเคลื่อนย้ายที่ เป็นลักษณะเคลื่อนย้ายที่ๆมีระยะทางหรือปรากฏทันทีที่รับรู้อารมณ์ อาการรับรู้มีความชัดเจนตลอดเวลาหรือแตกต่างกัน ความรู้สึกกับลมหายใจอยู่ในตำแหน่งเดียวกันหรือห่างกัน เป็นอาการรู้ชัดอยู่ในความรู้สึกหรือเห็นชัด ถ้าหากในขณะเดียวกันสามารถรู้ชัดและเห็นชัดอยู่ในความรู้สึกได้ เรียกอาการนี้ว่ารู้ชัดในรู้ รู้ชนิดนี้เห็นและเข้าถึงอาการพระไตรลักษณ์ได้

อาการพระไตรลักษณ์อาศัยอารมณ์ปัจจุบัน ทุกครั้งที่อารมณ์ปรากฏอยู่ในความรู้สึก ลองสังเกตดูว่าขณะนั้นมีตัวตนหรือเปล่า ถ้าพิจารณาให้ดีจะเห็นว่าไม่มีตัวตน ให้พิจารณาต่อไปอีก ที่ว่าไม่มีตัวตนนั้นเกิดจากการคิดเพื่อไม่ให้มี หรือเกิดจากสภาวะประกาศตัวมันเองว่าไม่มี เกิดขึ้นในทันทีหรือต้องกลับมานึกคิดใหม่ พยายามที่จะไม่ให้มีหรือไม่มีในความว่าง ในความรู้สึกของจิตที่ว่าง อันนี้คือสิ่งที่ต้องสังเกตต้องพิจารณา ยิ่งสังเกตยิ่งพิจารณาสภาวะที่เกิดขึ้นก็ยิ่งละเอียด ปัญญาญาณยิ่งชัดเจน ญาณต่างๆเกิดจากความชัดเจนของสภาวะในขณะที่กำลังกำหนด

ขณะที่รู้อยู่ในความว่าง จะต้องรู้ถึงเจตนาที่รับรู้นั้นด้วยว่า มีเจตนาที่จะจับที่ความว่างอย่างเดียว? มีเจตนาที่จะจับที่อาการเกิด-ดับของความว่าง? มีเจตนาจะจับที่พลังความว่าง? มีเจตนาที่จะพิจารณาศึกษาความเป็นไปของความว่างนั้น? ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน ต้องมีเจตนาทุกครั้ง ไม่ใช่อยู่ๆก็ว่างอยู่ๆก็เกิดขึ้นแล้ว ต้องมีเหตุผลต้องมีที่มาแห่งความว่างนั้น ทำไมถึงว่าง? ในความว่างนั้นมีอะไรหายไปบ้าง? ความว่างเกิดขึ้นได้อย่างไร? ความว่างนั้นเป็นอาการของรูปหรือนาม? ความว่างที่ปรากฏสามารถเจริญฌานได้หรือเปล่า? ความว่างที่ปรากฏสามารถเจริญวิปัสสนาได้หรือเปล่า? พลังความว่างมีจริงมั้ย? แล้วเราเจริญพลังความว่างเพื่อประโยชน์อะไร?

ถ้ามีเจตนาที่จะดูพลังนั่นเป็นการเจริญพลัง มีเจตนาที่จะดูอาการเกิด-ดับของความรู้สึกฯ เป็นการยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนา สองอย่างนี้ต้องชัดเจน เมื่อไรที่เราเห็นอาการเกิด-ดับของความรู้สึก รูป-นามก็จะตื่นตัวและมีกำลังมากขึ้น มีเจตนาจะดูพลังจะต้องไม่เน้นดูอาการเกิด-ดับ ให้จับที่บรรยากาศของความรู้สึกที่ว่างนั้นว่า มีความสงบหนาแน่นมั้ย? สังเกตว่ามีพลังมากน้อยเข้มข้นแค่ไหน นี่คือมีเจตนาที่จะดูพลัง สองอย่างนี้อาจจะเลือกสลับกัน หรือจะเลือกเจริญเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเจตนาในขณะนั้นๆ


เรียบเรียงโดย แม่ครูนราวรรณ กุลธรชุติภาส
ที่มาจาก http://www.mtt4.com



บรรยายธรรมปฏิบัติ เรื่องการกำหนด เนื้อหากล่าวถึงการเริ่มต้นขณะปัจจุบัน เราจะใช้อารมย์ใหนในการกำหนด

ตอบคุณ กรัชกาย

อย่ากังวลใจกับลมหายใจเลยครับ ปล่อยไปตามสบายไม่ต้องกังวลว่าจะหายใจสั้น หายใจยาว หายใจหยาบ หายใจละเอียด หรือ สงสัยว่ายังหายใจอยู่หรือเปล่า เราเพียงใช้ลมหายใจเป็นอุบายวิธีในการดึงจิตออกมาจากกิเลสตัณหา ตราบใดที่สติยังคงตั้งมั่น จิตยังคงตื่นดัวรู้ตัว กิเลสตัณหาก็ไม่สามารถดึงจิตออกไปฟุ้งซ่านได้ ขอเพียงคุณตั้งสติให้มั่นคง สมาธิก็จะเกิดขึ้นเอง

สติก็เหมือนกับยามที่คอยระวังป้องกันจิตจากกิเลส ถ้ายามทำหน้าที่ดี ตื่นตัว รู้สึกตัว คอยระวังไม่ให้กิเลสเข้ามาฉุดจิดเอาไป จิตก็ตั่งมั่น เป็นสมาธิ แต่ถ้ายามเผอเรอเมื่อไร จิตเตลิดไปกับกิเลสแน่นอน

ความจริงการที่เรากังวลกับลมหายใจเป็นอุปกิเลสอย่างหนึ่ง คือจิตคอยกังวลว่า เอ๊ะเราหายใจเข้า หรือหายใจออก ท้อง พองหรือท้องยุบ ทำไมมันหายใจเข้าสั้น หายใจถูกหรือเปล่า จิตมัวกังวลอยู่อย่างนี้ สมาธิก็ไม่เกิด สติก็ไม่มั่นคง ดังนั้น ปล่อยกายปล่อยจิตตามสบาย อย่าเครียด อย่าเกร็ง ตั้งสติให้มั่นคุมจิตให้อยู่ในอุบายที่กำหนด เช่นลมหายใจ หรือหายใจเข้า- พุทธ หายใจออก- โธ หรือหายใจเข้า- พอง หายใจออก- ยุบ และไม่ต้องไปสนใจว่า ต้องหายใจเข้าก่อน หรือหายใจออกก่อน ไม่ใช่ประเด็นครับ มันเป็นแต่เพียงอุบายที่เราใช้ดึงจิตออกมาจากกิเลส ให้จิตเป็นสมาธิเท่านั้น เพราะเมื่อจิตตั้งมั่นดีแล้ว ไอ้ลมหายใจ หรือยุบ ๆ พอง ๆ มันหายไปเองแหละครับ

แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันครับ

กรัชกายหายจ๋อย....

กบว่าไง

เพราะความทุกข์มันชัดขึ้น

ชัดที่การกำหนดรู้

เรากำหนดรู้เพื่อเป็นไปแห่งสมาธิ ให้เกิดญาณ แต่โดนความทุกข์แสดง จิตจึงไม่อาจจะนิ่งลงไปได้

ทั้งนี้ความเห็นของคนนั้น เป็นไปในลักษณะใด