การปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายหลังจากที่ปกิบัติไปสักระยะหนึ่ง อาจจะมีบางท่านที่เกิดความรู้สึกเดียวกันกับผม คือ ไม่เห็นผล เบื่อหน่ายและเลิกราไป
แต่ละท่านอาจมีเหตุผลแตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วหลังจากได้ใคร่ครวญถึงสาเหตุหลาย ๆ ประการ ก็คิดว่ามีเหตุประการหนึ่งคือความศรัทธาที่ย่อหย่อน
ผมถามตัวเองว่าตนเองมีความศรัทธามากเพียงใด แม้ว่าผมเชื่อในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
แต่ความศรัทธาที่จะปฏิบัติตามคำสอนนั้นกลับยังไม่มากพอ เป็นเหตุให้ขาดแรงจูงใจ ขาดฉันทะ ขาดความเพียรในการปฏิบัติธรรม
ตอนนี้ผมกำลังปฏิบัติเพื่อตามหาความศรัทธาอยู่
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือประสบการมาแบ่งปันกันก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

การปฏิบัติธรรมเหมือนกับการเดินทางถ้าเราเลือกทางเดินได้ถูกต้องตามคำสั่งสอนอันถูกต้องของพระพุทธเจ้าแล้วมันย่อมจะได้รับผลตอบสนองกลับมาทันทีทุกวันเวลานาทีที่เราก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งธรรมยิ่งพิสูจน์ธรรมยิ่งเห็นจริง ยิ่งนานวันศรัทธายิ่งแรงกล้า มีวิริยะ อุตสาหะ ตบะ ขันติอันทรงพลัง มากขึ้นๆ

ถ้ามีอาการไม่เห็นผล หมดศรัทธา แสดงว่าน่าจะมีอะไรผิดพลาดสักอย่าง เราจึงต้องเอาธรรมเพื่อความตรัสรู้ ๗ อย่างหรือโภชงค์ ๗ ข้อ ธัมมวิจัยสัมโภชงค์ มาวิจัยวิเคราะห์การปฏิบัติของเรา
๑.ตรวจสอบศีล
๒.ตรวจสอบสมาธิและวิธีเจริญสมาธิที่เราใช้
๓.ตรวจสอบปัญญา สุตตมยปัญญาเกี่ยวกับหลักและวิธีปฏิบัติธรรมของเราตรงกับที่พระพุทธเจ้าทรงแนะนำหรือยัง

เป้าหมายการปฏิบัตินั้นเป็นอะไร เป็นการสู้ที่เหตุหรือสู้ที่ผล ถ้าเป็นการสู้ที่ผลจะยุ่งยากมากเรื่องที่จะต้องทำ ใช้กำลังมาก

ถ้าเป็นการสู้ที่เหตุจะเห็นผลก้าวหน้าประเมินผลวัดผลได้เป็นระยะๆตลอดทาง ศรัทธาในการปฏิบัติยิ่งนานยิ่งแรงกล้า

การปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายหลังจากที่ปกิบัติไปสักระยะหนึ่ง อาจจะมีบางท่านที่เกิดความรู้สึกเดียวกันกับผม คือ ไม่เห็นผล เบื่อหน่ายและเลิกราไป
แต่ละท่านอาจมีเหตุผลแตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วหลังจากได้ใคร่ครวญถึงสาเหตุหลาย ๆ ประการ ก็คิดว่ามีเหตุประการหนึ่งคือความศรัทธาที่ย่อหย่อน
ผมถามตัวเองว่าตนเองมีความศรัทธามากเพียงใด แม้ว่าผมเชื่อในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
แต่ความศรัทธาที่จะปฏิบัติตามคำสอนนั้นกลับยังไม่มากพอ เป็นเหตุให้ขาดแรงจูงใจ ขาดฉันทะ ขาดความเพียรในการปฏิบัติธรรม
ตอนนี้ผมกำลังปฏิบัติเพื่อตามหาความศรัทธาอยู่
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือประสบการมาแบ่งปันกันก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

การปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายหลังจากที่ปกิบัติไปสักระยะหนึ่ง อาจจะมีบางท่านที่เกิดความรู้สึกเดียวกันกับผม คือ ไม่เห็นผล เบื่อหน่ายและเลิกราไป
แต่ละท่านอาจมีเหตุผลแตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วหลังจากได้ใคร่ครวญถึงสาเหตุหลาย ๆ ประการ ก็คิดว่ามีเหตุประการหนึ่งคือความศรัทธาที่ย่อหย่อน
ผมถามตัวเองว่าตนเองมีความศรัทธามากเพียงใด แม้ว่าผมเชื่อในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
แต่ความศรัทธาที่จะปฏิบัติตามคำสอนนั้นกลับยังไม่มากพอ เป็นเหตุให้ขาดแรงจูงใจ ขาดฉันทะ ขาดความเพียรในการปฏิบัติธรรม
ตอนนี้ผมกำลังปฏิบัติเพื่อตามหาความศรัทธาอยู่
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือประสบการมาแบ่งปันกันก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

การปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายหลังจากที่ปกิบัติไปสักระยะหนึ่ง อาจจะมีบางท่านที่เกิดความรู้สึกเดียวกันกับผม คือ ไม่เห็นผล เบื่อหน่ายและเลิกราไป
แต่ละท่านอาจมีเหตุผลแตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วหลังจากได้ใคร่ครวญถึงสาเหตุหลาย ๆ ประการ ก็คิดว่ามีเหตุประการหนึ่งคือความศรัทธาที่ย่อหย่อน
ผมถามตัวเองว่าตนเองมีความศรัทธามากเพียงใด แม้ว่าผมเชื่อในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
แต่ความศรัทธาที่จะปฏิบัติตามคำสอนนั้นกลับยังไม่มากพอ เป็นเหตุให้ขาดแรงจูงใจ ขาดฉันทะ ขาดความเพียรในการปฏิบัติธรรม
ตอนนี้ผมกำลังปฏิบัติเพื่อตามหาความศรัทธาอยู่
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือประสบการมาแบ่งปันกันก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

ทัฏฐัพพสูตร ว่าด้วยที่ที่จะพึงเห็นกำลัง ๕

กลุ่มไตรปิฎกสิกขา


[๑๕] ภิกษุทั้งหลาย กำลัง ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ
กำลังคือศรัทธา ๑ กำลังคือวิริยะ ๑ กำลังคือสติ ๑
กำลังคือสมาธิ ๑ กำลังคือปัญญา ๑
ภิกษุทั้งหลาย ก็พึงเห็นกำลังคือศรัทธาในที่ไหน พึงเห็นในโสตาปัตติยังคะ๑ ๔
(องค์เป็นเครื่องให้บรรลุความเป็นพระโสดาบัน) พึงเห็นกำลังคือศรัทธาในที่นี้
ก็พึงเห็นกำลังคือวิริยะในที่ไหน พึงเห็นในสัมมัปปธาน ๔ พึงเห็นกำลังคือวิริยะในที่นี้
ก็พึงเห็นกำลังคือสติในที่ไหน พึงเห็นในสติปัฏฐาน ๔ พึงเห็นกำลังคือสติในที่นี้
ก็พึงเห็นกำลังคือสมาธิในที่ไหน พึงเห็นในฌาน ๔ พึงเห็นกำลังคือสมาธิในที่นี้
ก็พึงเห็นกำลังคือปัญญาในที่ไหน พึงเห็นในอริยสัจ ๔ พึงเห็นกำลังคือปัญญาในที่นี้
ภิกษุทั้งหลาย กำลัง ๕ ประการนี้แล.


ทัฏฐัพพสูตร จบ



อรรถกถาทัฏฐัพพสูตร

พึงทราบวินิจฉัยในทัฏฐัพพสูตรที่ ๕ ดังต่อไปนี้.
พระผู้มีพระภาคเจ้า เพื่อจะตรัสโลกุตรธรรมในที่มิใช่วิสัย จึงตรัสคำมีอาทิว่า
ภิกษุทั้งหลาย ก็พึงเห็นกำลังคือศรัทธาในที่ไหน (กตฺถ จ ภิกฺขเว สทฺธาพลํ ทฏฺฐพฺพํ)
เหมือนอย่างว่า เมื่อสหายมีพระราชาเป็นที่ ๕ คือบุตรเศรษฐี ๔ คน พระราชา ๑ องค์
ลงเดินถนนด้วยคิดว่า เราจักเล่นนักษัตร
ในเวลาไปเรือนของบุตรเศรษฐีคนที่หนึ่ง อีก ๔ คนก็นั่งเฉย
เจ้าของเรือนกล่าวว่า “พวกท่านจงให้ของเคี้ยว ของบริโภค
ของหอม ดอกไม้และเครื่องประดับเป็นต้นแก่ท่านเหล่านี้” แล้วตรวจตราในเรือน.
ในเวลาไปเรือนของบุตรเศรษฐี คนที่ ๒ คนที่ ๓ คนที่ ๔ อีก ๔ คนก็นั่งเฉย
เจ้าของเรือนกล่าวว่า “พวกท่านจงให้ของเคี้ยว ของบริโภค ของหอม
ดอกไม้และเครื่องประดับเป็นต้นแก่ท่านเหล่านี้ แล้วตรวจตราในเรือน.
ครั้นต่อมา ในเวลาไปราชมณเฑียรของพระราชาทีหลังเขาทั้งหมด
พระราชาแม้จะทรงเป็นใหญ่ในชนทั้งหมดก็จริง ถึงอย่างนั้นในเวลานี้ยังตรัสว่า
“พวกท่านจงให้ของเคี้ยว ของบริโภค ของหอม ดอกไม้และเครื่องประดับเป็นต้น
แก่ท่านเหล่านี้” แล้วทรงตรวจตราในพระราชมณเฑียรของพระองค์ ฉันใด
ฉันนั้นนั่นแหละ เมื่อพละมีศรัทธาเป็นที่ ๕ แม้เกิดขึ้นในอารมณ์เดียวกัน
ก็เหมือนเมื่อสหายเหล่านั้นลงเดินถนนพร้อมกัน
สหายอีก ๔ คนนั่งเฉยในเรือนของคนที่หนึ่ง
สหายที่เป็นเจ้าของเรือน ย่อมตรวจตรา ฉันใด
สัทธาพละมีลักษณะน้อมใจเชื่อ ถึงโสดาปัตติยังคะแล้ว ย่อมเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า
พละที่เหลือก็คล้อยตามสัทธาพละนั้น ฉันนั้น
ในเรือนของบุตรเศรษฐีคนที่ ๒ สหายอีก ๔ คนก็นั่งเฉย สหายเจ้าของเรือนตรวจตรา ฉันใด
วิริยพละมีลักษณะประคองไว้ ถึงสัมมัปปธานแล้ว ย่อมเป็นใหญ่ ย่อมเป็นหัวหน้า
พละที่เหลือก็คล้อยตามวิริยพละนั้น ฉันนั้น
ในเรือนของบุตรเศรษฐีคนที่ ๓ สหายอีก ๔ คนก็นั่งเฉย สหายเจ้าของเรือนตรวจตรา ฉันใด
สติพละมีลักษณะปรากฏ ถึงสติปัฏฐานแล้ว ย่อมเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า
พละที่เหลือก็คล้อยตามสติพละนั้น ฉันนั้น
ในเรือนของบุตรเศรษฐีคนที่ ๔ สหายอีก ๔ คนก็นั่งเฉย สหายเจ้าของเรือนย่อมตรวจตรา ฉันใด
สมาธิพละมีลักษณะไม่ฟุ้งซ่าน ถึงฌานวิโมกข์แล้ว ย่อมเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า
พละที่เหลือก็คล้อยตามสมาธิพละนั้น ฉันนั้น
แต่ในเวลาไปพระราชมณเฑียรของพระราชาภายหลังเขาทั้งหมด
สหายอีก ๔ คนก็นั่งเฉย พระราชาพระองค์เดียวทรงตรวจตราในพระราชมณเฑียร ฉันใด
ปัญญาพละมีลักษณะรู้ทั่ว ถึงอริยสัจ ๔ แล้ว ย่อมเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า
พละที่เหลือก็คล้อยตามปัญญาพละนั้น ฉันนั้นเหมือนกัน
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสพละ ๕ ในสูตรนี้เจือกันอย่างนี้ ด้วยประการฉะนี้แล.


อรรถกถาทัฏฐัพพสูตร จบ

การปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายหลังจากที่ปกิบัติไปสักระยะหนึ่ง อาจจะมีบางท่านที่เกิดความรู้สึกเดียวกันกับผม คือ ไม่เห็นผล เบื่อหน่ายและเลิกราไป
แต่ละท่านอาจมีเหตุผลแตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วหลังจากได้ใคร่ครวญถึงสาเหตุหลาย ๆ ประการ ก็คิดว่ามีเหตุประการหนึ่งคือความศรัทธาที่ย่อหย่อน
ผมถามตัวเองว่าตนเองมีความศรัทธามากเพียงใด แม้ว่าผมเชื่อในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์
แต่ความศรัทธาที่จะปฏิบัติตามคำสอนนั้นกลับยังไม่มากพอ เป็นเหตุให้ขาดแรงจูงใจ ขาดฉันทะ ขาดความเพียรในการปฏิบัติธรรม
ตอนนี้ผมกำลังปฏิบัติเพื่อตามหาความศรัทธาอยู่
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือประสบการมาแบ่งปันกันก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ