สาระสำคัญของธัมจักกัปปวัตนสูตร ในอีกทัศนะหนึ่งที่ไม่ค่อยได้ยินได้ฟังกัน ลองพิจารณาดูนะครับ

ธัมจักกัปปวัตนสูตร = บทว่าด้วยเรื่อง "ขอบเขตแห่งธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบแล้วนำมาสอน

ธรรมจักรกัปปวัตนสูตร = บทว่าด้วยกงล้อแห่งธรรม การเขียนบัญญัติอย่างนี้น่าจะไม่ตรงกับความหมายที่แท้จริงของพระสูตรอันเป็นปฐมเทศนาของพระสมณโคดมพุทธเจ้า

ธัมจักกัปปวัตนสูตร = บทว่าด้วยเรื่อง "ขอบเขตแห่งธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบแล้วนำมาสอน

จักกัปปวัตน คำนี้แปลว่า ขอบ ดังเช่นขอบเหล็กที่รัดรอบล้อไม้ของเกวียน

ธัมจักกัปปวัตน จึงควรมีความหมายว่า ขอบเขตแห่งธรรม ขยายความว่า "ขอบเขตแห่งธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและนำมาสอน"

พระพุทธเจ้าทรงเป็น บรมครู คือครูผู้ยิ่งใหญ่เหนือครูใดๆในจักรวาล จึงทรงมีหลักการสอนที่ยิ่งใหญ่และเป็นสากลใช้รูปแบบนี้กันมาจนถึงทุกวันนี้คือ

ครูดีครูเก่งทุกท่านเมื่อเริ่มต้สั่งสอนศิษย์ท่านจะบอกขอบเขตของวิชาที่สอนไว้เป็นเหมือนสรุปย่อและหัวข้อคำสอนทั้งหมดที่จะสอน อย่างทางฝรั่งเขาก็เรียก Scope ของวิชา

ขอบเขตของวิชาที่พระพุทธเจ้าจะทรงสอนนั้นเริ่มต้นและดำเนินไปเป็นข้อๆตามลำดับดังในธัมจักกัปปวัตนสูตรดังนี้

๑.ทางสุดโต่ง ๒ ทางที่ไม่พึงเดินคือ
๑.๑ กามสุขัลลิกานุโยโค ทางสายหย่อน ได้แก่การบำรุงบำเรอตนเองด้วยกาม ในทางปฏิบัตินั้นหมายถึงผู้ที่เจริญแต่ศีลแต่ทานหรือแต่การสะสมทรัพย์สมบัติด้วยความโลภโกรธหลง โดยมุ่งหวังในมนุษย์และ สวรรค์สมบัติเป็นที่สุด

๑.๒ อัตตกิลมฐานุโยโค ทางสายตึง ได้แก่ผู้ที่หวังพรหมสมบัติ จึงประกอบการสมถะภาวนา ทรมาณกายด้วยวิธีการต่างๆเพื่อให้เกิดสมาธิและฌาณไปดับความรับรู้ทุกข์ต่างๆ

๒.ทางสายกลางที่พึงเดิน คือการเจริญมรรคมีองค์ ๘ อันเป็นเหตุสุขถาวร ดังมีในอริยสัจ ๔ ที่พระพุทธองค์จะทรงแสดงต่อไป

(จบตอนที่๑)

ถ้าไม่ใช่คำที่อโสกะคิดเอง..รึบางส่วนเอามาที่อื่น....อ้างอิงที่มาด้วยนะครับ...ให้เครดิตคนคิดหน่อย

แต่ถ้า..อโสกะคิดวิเคราะห์เอง....ก็ไม่เป็นไร

วิจิกิจฉาหรือครับ กบ

ที่เขียนมานั้นกลั่นไหลออกมาจากใจของผมตรงๆเลยครับ ต้นเงื่อนนั้นเป็นหลวงพ่อเคยสะกิดและอรรถาธิบายให้ฟังครับ

งั้นก็ต่อเลยคับ..จะยังไม่ขัดคอ....

ขยายความทางสายกลาง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาสายกลางที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง

        ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพานนั้น เป็นไฉน?

        ปฏิปทาสายกลางนั้น ได้แก่อริยมรรค มีองค์ ๘ นี้แหละคือ  

                ปัญญาอันเห็นชอบ(สัมมาทิฏฐิ) ๑,   

                ความดำริชอบ(สัมมาสังกัปปะ) ๑,   

                เจรจาชอบ(สัมมาวาจา) ๑,   

                กระทำชอบ(สัมมากัมมันตะ) ๑,   

                เลี้ยงชีวิตชอบ(สัมมาอาชีวะ) ๑,   

                พยายามชอบ(สัมมาวายามะ) ๑,  

                ระลึกชอบ(สัมมาสติ) ๑,   

                ตั้งจิตชอบ(สัมมาสมาธิ) ๑  

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้แลคือปฏิปทาสายกลางนั้น ที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้เพื่อนิพพาน.

๔.อริยสัจ ๔ ความจริงอันประเสริฐ ๔ ประการอันเป็นหัวใจการค้นพบและเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงนำมาสอนตลอดพระชนม์ชีพของพระองค์

        [๑๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขอริยสัจ คือ ความเกิดก็เป็นทุกข์   ความแก่ก็เป็นทุกข์   ความเจ็บไข้ก็เป็นทุกข์   ความตายก็เป็นทุกข์   ความประจวบด้วยสิ่งที่ไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์   ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักก็เป็นทุกข์   ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์   โดยย่นย่อ อุปาทานขันธ์ ๕ เป็นทุกข์

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขอริยสัจ คือตัณหาอันทำให้เกิดอีก  ประกอบด้วยความกำหนัดด้วยอำนาจความเพลิน(นันทิ)  มีปกติเพลิดเพลิน(นันทิ)ในอารมณ์นั้นๆ คือ กามตัณหา  ภวตัณหา  วิภวตัณหา.  

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขอริยสัจ คือ ตัณหานั่นแลดับโดยไม่เหลือ  ด้วยมรรคคือ วิราคะ  สละ  สละคืน  ปล่อยไป  ไม่พัวพัน.

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ คืออริยมีองค์ ๘นี้แหละ คือ ปัญญาเห็นชอบ ๑ ............. ตั้งจิตชอบ ๑.

๕.ญาณทัสนะ อันประกอบด้วย ปริวัฏ ๓ มีอาการ ๑๒

        [๑๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา ในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้อริยสัจ.(ญาณทัสสนะที่ ๑)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๒)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๓)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้อริยสัจ.(ญาณทัสสนะที่ ๔)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๕)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๖)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้อริยสัจ.(ญาณทัสสนะที่ ๗)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๘)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๙)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้ (ญาณทัสสนะที่ ๑๐)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจนี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๑๑)

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ(มรรค)นี้นั้นแล (ญาณทัสสนะที่ ๑๒)    (แสดงสรุปญาณทัสสนะทั้ง ๑๒ อาการ ในบทอริยสัจ ๔)

 ญาณทัสสนะ มีรอบ ๓  มีอาการ ๑๒

        [๑๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญาอันรู้เห็นตามเป็นจริงของเราในอริยสัจ ๔ นี้ มีรอบ ๓  มีอาการ ๑๒ อย่างนี้ ยังไม่หมดจดดีแล้วเพียงใด  ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรายังยืนยันไม่ได้ว่า  เป็นผู้ตรัสรู้สัมมาสัมโพธิญาณ อันยอดเยี่ยมในโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ในหมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณะ พราหมณ์ เทวดาและมนุษย์ เพียงนั้น.  

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เมื่อใดแล ปัญญาอันรู้เห็นตามเป็นจริงของเรา ในอริยสัจ ๔ นี้ มีรอบ ๓ มีอาการ ๑๒ อย่างนี้ หมดจดดีแล้ว  ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อนั้น เราจึงยืนยันได้ว่า เป็นผู้ตรัสรู้สัมมาสัมโพธิญาณ อันยอดเยี่ยมในโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลกในหมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณะ พราหมณ์ เทวดาและมนุษย์.

         อนึ่ง ปัญญาอันรู้เห็นได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราว่า ความพ้นวิเศษของเราไม่กลับกำเริบ ชาตินี้เป็นที่สุด ภพใหม่ไม่มีต่อไป.

         ก็แลเมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณภาษิตนี้อยู่   ดวงตาเห็นธรรม  ปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน ได้เกิดขึ้นแก่ท่านพระโกณฑัญญะ

ผมว่าแปลก ๆ นะครับ อโสกะ...

มันขาดอะไรไปสักอย่างแน่....ไม่ครบ..

อโสกะ..ดูให้หน่อยซิครับ....ขาดอะไรไปรึเปล่า?

คุณกบช่วยหามาเติมหน่อยครับ

อ้าว..อโสกะ..ก๊อปมาหมดรึเปล่าละคับ...ผมว่ามันน่าจะขาดตกบกพร่องไปนะ..นะครับ

ลองอ่านทวนดูซิคับ....มันแปลก ๆ หน่า..ซ้ำๆกันบ้าง..ขาดไปบ้าง...ไม่ครบบ้าง.เช่น..

ซ้ำกัน...แต่กลับเป็นญาณทัสสนะคนละตัว..คือ..ตัวที่ 8 กับตัวที่ 9


เป็นต้น

ตรวจดูที่ต้นฉบับที่อโสกะก๊อปมาซิครับ..



บอกไปแล้วว่าให้ฝากลิงค์ที่ไปก๊อปมาด้วย...ถ้าไม่ได้เขียนเอง..นะครับ

ลุงหมาน, ท่านเช่นนั้น,เอกอน, ท่านwalaiporn, ว่าอย่างไรครับกับพระสูตร อริยสัจ4และทางสายกลาง

อโสกะ..คงเห็นจุดที่แตกต่างแล้วนะครับผม..

สงสัย..อโศกะ..ติดภาระกิจ..อยู่

ขอบคุณๆกบ

ขอบคุณๆเช่นนั้น

ผมก้อปมาผิด แล้วมิได้อ่านตรวจทานเลย
ขออภัยทุกท่าน

สาระของปริวัฏ 3 และอาการ 12 คือ

ก?สัจจะทั้ง 4 นี้มีอยู่

ข.สัจจะนี้ 1.ทุกข์ควรกำหนดรู้ 2.สมุทัยควรละ 3.นิโรธ ควรทำให้แจ้ง 4.มรรค ควรเจริญ

ค.1.ได้กำหนดรู้แล้ว 2.ได้ละแล้ว 3.ได้ทำให้แจ้งแล้ว 4.ได้เจริญแล้ว

3×4=12

ไปต่อได้เลยคับ..

ก่อนไปต่อ...มาฟังเล่น ๆ ก็เพลินดีนะครับ

ต้องขอบคุณอโสกะ..ที่ก๊อปมาผิด...ทำให้กระผมหันมาฟังบทสวดนี้จริง ๆ จัง ๆ





ทำให้รู้สึกชอบ....