ช่วงที่จิตเปลี่ยนขั้น จาก ปุถุชน สู่ โสดาบัน
โสดาบัน สู่ สกิทาคามี
สกิทาคามี สู่ อนาคามี
จากอนาคามี สู่ อรหันต์

แต่ละช่วงจิตที่เปลี่ยนขั้น อาการของจิตแตกต่างกันไหมครับ

อาการของจิตต่างกัน แต่ใช้วิธีเดียวกัน

อาการของจิต เน๊อะ

จิตยังคงทำหน้าที่เช่นที่จิตเป็นไป

แต่ ปัจจัย เปลี่ยนแปลงไป อาการที่จิตเข้าไปรู้อารมณ์จะเป็นไปตามปัจจัย

เข้าใจว่างั๊นนะ แต่จริง ๆ จะเป็นไงนั้นไม่รู้ คงต้องรอผู้รู้
เข้ามาให้ความกระจ่าง...

คุณเปลี่ยนชื่อใหม่เขียน




ถ้าตามความคิดของพี่เต้นะ
พี่เต้คิว่า ไม่เหมือนกันแน่นอนค่ะ

เท่าที่รู้นะค่ะ ถ้าจิต เข้าสู่ อรหันต์
จิตจะมีแต่ความว่าง ใส สะอาด ไม่มีกิเลสใดๆทั้งสิ้น
นั่นคือจิต ที่ เข้าสู่อรหันต์ค่ะ

ฉลาดขึ้น สงบมากขึ้น

อาการที่เกิดขึ้น ไม่เกี่ยวกับความคิดนะผมว่า
คิดเองไม่ได้นะสิครับ

อันนี้น่าจะเป็นผลนะ

ผมหมายถึงช่วงแว๊ปนั้นที่เปลี่ยนนะครับ

ต่างกันยังไงบ้างอะครับ

ช่วงแว๊ปเปลี่ยน
ก็เช่นกันครับ

ช่วงที่จิตจะทิ้งอารมณ์อันเป็นปุถุชนน ไปสู่ฐานอารมณ์แห่งอริยะ
และจากฐานอารมณ์อริยะระดับหนึ่งไปสู่อีกระดับหนึ่งนั้น

สิ่งที่เด่นในอารมณ์ช่วงนั้น จะมีลักษณะของ วิราคะ อาบอยู่ในอารมณ์
ซึ่งอาการของจิต ในระแวกนั้น จะมีอาการคล้ายจ่อ ๆ ที่จะผละออก หรือ ลอยออกอยู่ร่อมร่อ

เหมือนฟันน้ำนมที่โยกแล้วโยกอีก ที่จะหลุดอยู่ร่อมร่อ แต่ก็ยังไม่หลุดออกสักที
คือ ยังไงฟันมันก็ไม่อาจจะอยู่กับเหงือกได้อีกต่อไปแล้ว มันแยกตัว และขอตัดขาดกับเหงือกแล้ว
เพียงแต่มันยังไม่อาจจะหลุดไปจากเหงือกได้แค่นั้นเอง

ซึ่งการผละออก หรือ ลอยออกมาจากฐานแต่ละภพของจิตนั้น
ก็จะมีความรุนแรง ชัดเจน หรือ นุ่มนวล ละมุน ต่างกันไป

ถ้าจะพยายามเปรียบ
ก็น่าจะคล้ายกับคนที่ดำลงไปใต้น้ำ และก็กำลังจะทะยานตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ
ในการไต่ระดับความลึกขึ้นมาสู่ผิวแต่ละระดับ
แรงดันน้ำ แรงกระทำต่าง ๆ ที่มีอยู่ ความเร็วในการทะยาน และระยะในการทะยาน
ก็จะทำให้เรารู้สึกถึงการทะยานขึ้นมาแต่ละจังหวะที่ต่างกันไป

แม้แต่การการไต่จาก ปุถุชน สู่ โสดาบัน
แต่ละคนก็จะ พบกับลักษณะอาการที่ปรากฎ ต่างกันไป ตามปัจจัยที่ประกอบอยู่

อย่าศึกษา พุทธศาสนา ดุจอ่านเทพนิยาย
ศึกษาพุทธศาสนา ให้เข้าใจถึง
มรรควิถี ว่าดำเนินไป ด้วยสติ สมาธิ ปัญญา
และผลที่ได้ คือความ สงบแห่งจิต ความฉลาดของจิต

จิตจะละเอียด สติปัญญาจะคมกล้าสูงขึ้นไปตามระดับแห่งธรรมที่ได้ที่เป็น นี่ต่างที่ 1
เหมือนเราต้องเพิ่มกำลังขยายของกล้องจุลทัศน์เพื่อให้เห็นสิ่งที่ลึกละเอียดยิ่งๆขึ้นไป ที่กำลังขยายระดับหยาบๆ เราอาจส่องเห็นกลุ่มเซลที่ประกอบเป็นใบไม้
พอเพิ่มกำลังขยายเราเห็นชัดเซลๆเดียว
เพิ่มกำลังขยายอีกเราเห็นนิวเคลียสของเซล
เพิ่มกำลังขยายอีกเราเห็นยีนส์
เพิ่มอีกๆๆๆๆๆ จนเห็นถึงความไม่มีอะไร.....สุญญะ.เป็นที่สุดก็จะไปถึงจุดสุดท้ายของการค้นคว้า พิสูจน์ธรรมคือ

"บางอ้อ" หริอ "อนัตตา"

ผลพลอยได้จากงานค้นคว้าวิจัยเข้าไปในกายและจิตครั้งนี้จึงแบ่งออกได้เป็น 4 ระดับ

1.สังโยชน์ 3 ดับขาด โสดาบัน มานะทิฏฐิเหลือประมาณ 75% ต้องวนกลับมาใช้หนี้วิบากอีกไม่เกิน 7 ชาติ
2.โลภ โกธ หลง เบาบางมาก สิ้นความคิดกลับมายังโลกย์อีก มานะทิฏฐิเหลือเพียงประมาณ 50% สกทาคามี ผู้หวนกลับมาใช้หนี้วิบากอีกไม่เกิน 3 ชาติ

3.หมดความต้องการทางเพศ ต่อมสร้างรังไข่และน้ำเชื้อฝ่อแห้งไป นิวรณ์ 5 อยู่ใต้อำนาจควบคุมเกือบจะเด็ดขาดคงเหลือแต่ความฟุ้งปรุงในธรรมนิดๆแต่คุมได้เป็นระยะยาวนาน มานะทิฏฐิเหลือเพียงประมาณ 25% ต้องวนกลับมาใช้หนี้วิบากอีกเพียงชาติเดียว

4.สังโยชน์ที่เหลืออีก 5 ตายเกลี้ยง เข้าถึงอนัตตาเต็มร้อย ถึงสุญญะเต็มภูมิ สิ้นความเวียนว่ายตายเกิด

เอวัง

หลายๆครั้ง...สัญญาอารมณ์...ต่างๆ...จะเป็นปัญหา...ในการเข้าถึงธรรมข้อนั้นๆ...
แม้พระอรหันต์...ผู้สามารถบอกอาการของจิตได้ทุกขั้น...ก็ไม่เกิดประโยชน์...กลับมีโทษมากกว่า
จิตนี้มันมหัศจรรย์....มันหลอกตัวเองก็ยังได้..ทำให้ไม่เข้าช่องของจริง..ผลจริง..ตามธรรมที่ปฏิบัติ

เพราะ..อาการของจิต...ขณะเปลี่ยนในแต่ละคนจะต่างกัน...มีแต่ผล..ที่เหมือนกัน
แม้แต่..มรรควิธีก็ยังต่างกันในรายละเอียดของการปฏิบัติ...นี้วาสนาบารมีที่สะสมมา

หากเพื่อการศึกษา...
อาการของจิตมันเป็นนามธรรม...เมื่อต้องอธิบายก็ต้องใช้สมมุติบัญญัติไปเรียกอาการนั้นๆ...ท่ีนี้..ไอ้สมมุติบัญญัตินี้..พอได้รับฟังปั๊ป..ธรรมชาติของจิตก็จะปรุงแต่งบนพื้นฐานของจิตตน...(ก็ลองคิดดู..ว่าพื้นฐานของคนฟัง...เป็นพื้นฐานของผู้รู้..รึ..ไม่รู้)..ทำให้เข้าไม่ถึงอาการอันเป็นนามธรรมของผู้อธิบายได้เต็ม...จนถึงกับนึกถึงนามธรรมอันนั้นผิดเพี้ยนไปจากความหมายที่ต้องการสือไปเลยก็เป็นได้

ให้ดูที่ผล....จะดีกว่า...ตรวจด้วยสังโยนช์ 10 แล้วดูปฏิปทาคือมรรควิธีของเขาเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจให้ตนประกอบความเพียร