การปฏิบัติธรรมจนเกิดนิมิตเห็นเป็น ภาพ แสง สี นรก
สวรรค์ ต่างๆ เหล่านี้ ไม่ยากเลย เมื่อจิตมันถูกบังคับให้อยู่ในอารมณ์เดียว
จิตมันก็พยายามจะดิ้นรนไปสู่อารมณ์ใหม่ คือจิตไปสร้างอารมณ์ใหม่ มันเป็นธรรมดาของจิต
ที่จะต้องสอดส่ายหาอารมณ์ใหม่ๆเสมอ เมื่อเข้าใจธรรมชาติของจิตก็จะไม่แปลกใจ

อย่าเพิ่งดีใจกับสิ่งเหล่านี้ที่ปรากฏขึ้นว่าเป็นของแปลก
ที่ตนเองไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน จนขั้นนึกไปว่าตัวเองบรรลุธรรม

เรื่องของการปฏิบัติธรรม บางครั้งก็เกิดภาพ แสง สี เสียง เหตุผลของโลกของกรรมหรือของธรรม ปรากฏให้เป็นนิมิตเพื่อการศึกษา บอกวาระของจิตที่ยึดถืออยู่โลกมายา วาระจิตที่อยู่กับกรรม วาระจิตที่กำลังหลงอยู่ นิมิตเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ผู้ปฏิบัติธรรมมักหลงเรื่องยึดถือนิมิต เกิดอุปทานทำให้จิตเตลิดจนขาดเหตุผลเหมือนอวิชชาครอบงำจิต บางครั้งก็ทำให้เกิดความวิปริตเห็นนิมิตในเป็นจริงเป็นจังทำให้หลงผิด หลงเพ้อไปด้วยอุปาทานแทรกเข้ามาปรุงแต่งจิตทำให้เกิดเป็นความหลงใหลเหมือนดื่มของมึนเมาขาดสติรู้สึกตัว ขาดเหตุผล แยกภาวะความเป็นจริงของโลกภายในภายนอกไม่ออก ส่วนมากมักจะเกิดกับผู้ที่มีความทะเยอทะยานอยากรู้อยากเห็นอยากยิ่งใหญ่เหนือมนุษย์ธรรมดา อยากยิ่งใหญ่กว่ากรรม ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งเกิดวิจิตรวิปริตวิปลาสเป็นภัยแก่ตัวเองเป็นเหมือนกรรมนั้นคอยขัดขวางไม่ให้เดินไปในเส้นทางบรรเทาทุกข์ จึงมีเหตุเข้ามาให้จิตที่มีกรรมหลงใหลจมอยู่ในทุกข์ หรือการปฏิบัติธรรมก็หวังให้ได้ลาภ ได้โลกธรรมเหมือนตั้งจิตไว้ผิดจนกลายเป็นผู้หลงเชื่อในสิ่งที่เกิดในตนเนื่องด้วยอุปทานความอยากที่ตนเองหลงอยู่ โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมาในตนนั้นมาจากไหนอีกทั้งกำลังจิตของตนเองก็ไม่พอความเพียรก็น้อย จึงไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตนเองหลงยึดถือนั้นพาไปหาทุกข์หรือบรรเทาทุกข์ให้กับตัวเอง จึงเป็นเหมือนคนดื่มของมึนเมา พิษของสิ่งมึนเมาก็อาจมีผลให้กายวาจาใจนั้นผิดปกติไปจากนิสัยเดิมๆ เหมือนคนเมา

บางทีการปฏิบัติธรรมก็มีอุปสรรค บางทีเรียกว่าเป็นอุปทานจิต คือ จิตพยายามสร้างและนึกขึ้นมาเอง ถ้าเรายังยึดติดกับสิ่งที่จิตสร้างขึ้น นี่แหละความหลง ถ้าเราไม่ไปยึดติด สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นจะหายไปเอง เหมือนถ้ามีเกิดก็ต้องมีดับของรูป-นาม นั่นเอง

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

เส้นทางเดินของสมถะภาวนาย่อมจะต้องผ่านด่าน ปีติ ปัสสัทธิ นิมิตและฌาณ เป็นธรรมดามิพ้นไปได้สักคน ถ้าไปติดหลงอยู่กับด่านหรือสถานีกลางทางเหล่านี้ย่อมจะทำให้วกวนอยู่ในเครื่องกางกั้นหรือนิวรณ์ธรรมไม่อาจไปถึงสถานีแห่งความเป็นหนึ่งที่สงบเย็น

นิ่งรู้นิ่งสังเกตปรากฏการณ์ทั้งหลายด้วยจิตที่ไม่ยินดียินร้ายหรือตอบโต้ ที่สุดทุกสิ่งจะดับไป ผ่านด่านทั้งหลายสู่แดนสงบ เมื่อเจนจบคล่องแคล่วดีแล้ว จิตจึงจะควรแก่งานสานต่อด้วยการเจริญปัญญาค้นหาความจริง