ฟังตำรวจพระท่านพูดว่า พระเวลาบิณฑบาต ท่านจะพิจารณาจิตอยู่ภายใน
เวลาตักบาตรของโยม พระที่ให้่พรเสียงดังๆ แล้วยาว มักไม่ใช่พระจริง

พระจริงๆ ท่านจะให้พรสั้นๆ หรือบางรูปท่านก็ไม่ให้พรเลย

จริงไหมครับ

ที่ท่านไม่ให้พร เพราะท่านเคารพธรรม เคารพวินัย พระวินัย สิกขาบทที่ ๑๔ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรายืนอยู่ จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งอยู่ ในสายกรรมฐานหลวงปู่มั่น เวลาท่านไปบิณฑบาต ท่านจะมาศาลากลางหมู่บ้าน เขาจะมารวมกันใส่บาตรตรงนั้น ท่านก็จะนั่งให้พร ถ้าไปที่อื่นถ้าเขาต้องการอยากได้พรจริงๆ ให้เขาหาเก้าอี้มา แล้วพระนั่ง ถ้าไม่มีเก้าอี้ ให้เขายืนขึ้น

สิกขาบทที่ ๑ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีร่มในมือ.

สิกขาบทที่ ๒ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีไม้พลองในมือ.

สิกขาบทที่ ๓ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีศัสตรา (ของมีคม) ในมือ.

สิกขาบทที่ ๔ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีอาวุธ (ของซัดไปหรือยิงไปได้) ในมือ.

สิกขาบทที่ ๕ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่สวมเขียงเท้า (รองเท้าไม้).

สิกขาบทที่ ๖ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่สวมรองเท้า.

สิกขาบทที่ ๗ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่ไปในยาน.

สิกขาบทที่ ๘ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่อยู่บนที่นอน.

สิกขาบทที่ ๙ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งรัดเข่า.

สิกขาบทที่ ๑๐ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่โพกศีรษะ.

สิกขาบทที่ ๑๑ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่คลุมศีรษะ.

สิกขาบทที่ ๑๒ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรานั่งอยู่บนแผ่นดิน จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งอยู่บนอาสนะ (ผ้าหรือเครื่องปูนั่ง).

สิกขาบทที่ ๑๓ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรานั่งอยู่บนอาสนะต่ำ จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งบนอาสนะสูง.

สิกขาบทที่ ๑๔ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรายืนอยู่ จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งอยู่

สิกขาบทที่ ๑๕ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราเดินไปข้างหลัง จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่เดินไปข้างหน้า.

สิกขาบทที่ ๑๖ ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราเดินไปนอกทาง จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่ไปในทาง.

ขออนุโมทนาบุญครับ คุณปราชญ์บ้านนอก

ที่ตำรวจพระ ท่านพูดแบบนั้น เกิดจากเหตุปัจจัยที่มีอยู่

พระจริง พระเก๊ ไม่มีอยู่จริง

ที่มีอยู่จริง ที่คิดว่า คือ รูปนาม รูปนามนั้นๆ ก็ไม่มีอยู่จริง

รูปนาม ล้วนเป็นเพียงสมมุติบัญญัติ ที่พระพุทธเจ้า ทรงทิ้งเป็นแนวทางไว้ให้
เพื่อเป็นอุบาย ในการใช้ ดับผัสสะที่เกิดขึ้น

รูปนาม สักแต่ว่า รูปนาม หากมีสติ รู้อยู่
รูปนาม ที่เกิดขึ้น ย่อมดับลงไปตามเหตุปัจจัย

สิ่งที่เกิดขึ้น จึงสักแต่ว่า ธาตุ

แม้กระทั่ง ธาตุ ก็สักแต่ว่า ธาตุ
ธาตุ ก็เป็นสมมุติบัญญัติ

สภาวะตามความเป็นของสิ่งที่เกิดขึ้น
ล้วนเกิด-ดับ ตามเหตุปัจจัยของสิ่งๆนั้น

ฝึกดับผัสสะบ่อยๆ
จะเห็นสภาวะที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง มากขึ้นเรื่อยๆเอง

การสร้างเหตุนอกตัว ที่เกิดจาก ผัสสะ เป็นเหตุปัจจัย
ย่อมลดน้อย ลงไปตามเหตุปัจจัยเอง(ดับผัสสะ)


เรื่องพระให้พรกับโยม ในสถานที่ใดก็ตาม
ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีต่อกัน



พระพุทธเจ้า ทรงให้คำสอนกับใคร ที่ไหน อย่างไร ขึ้นอยู่กับเหตุที่เกิดขึ้น ณ ขณะนั้นๆ

เช่น องคุมาล มีอาวุธอยู่ในมือ ก็ยังทรงสอน ไม่ใช่ไม่สอน

แม้กระทั่ง พระภิกษุ ที่คิดลาสิกขา เพราะ คิดว่า ศิลมากไป(๓๒๗ ข้อ) ทำได้ยาก

พระพุทธเจ้า ยังทรงตรัสว่า งั้นรักษาข้อเดียวได้ไหม คือ ให้รักษาใจ


จิตส่งออกนอกเป็นเหตุแห่งทุกข์(การสร้างเหตุของการเกิด)


เมื่อผัสสะเกิด สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิด ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีกับสิ่งๆนั้น

เหตุของความไม่รู้ที่มีอยู่ จึงนำความมีตัวตนที่มีอยู่(ตัวกู) เข้าไปเกี่ยวข้อง

สิ่งที่เกิดขึ้น แทนที่จะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามเหตุปัจจัย ของสิ่งๆนั้น

เมื่อนำความมีตัวตนเข้าไปเกี่ยวข้อง เป็นเหตุให้ ภพเกิด(มโนกรรม)

เมื่อภพเกิด เหตุของ ความไม่รู้ชัด ในผัสสะที่เกิดขึ้น เป็นเหตุปัจจัยให้ชาติเกิด(วจีกรรม กายกรรม)


ผลคือ ทุกข์ สุข(โลกธรรม ๘) ที่เกิดขึ้น ในชีวิต

ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกขโทมนัส อุปายาส ย่อมเกิดขึ้น ตามเหตุปัจจัย


อีกหนึ่งอุบาย ที่พระพุทธเจ้า ทรงทิ้งไว้ให้ เพื่อดับผัสสะ ที่เกิดขึ้น

ภิกษุทั้งหลาย ! บาปกรรมแม้ประมาณน้อย
บุคคล บางคนทำแล้ว บาปกรรมนั้น นำเขาไปนรกได้

ส่วนบาปกรรมประมาณน้อยอย่างเดียวกันนั้น บางคนทำแล้ว
กรรมนั้นเป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรม ไม่ปรากฏผลมาก ต่อไปเลย…

ภิกษุทั้งหลาย ! ใครกล่าวว่า
คนทำกรรม อย่างใดๆ ย่อมเสวยกรรมนั้นอย่างนั้นๆ ดังนี้

เมื่อเป็นอย่างนั้นๆ การอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมมีไม่ได้
ช่องทางที่จะทำที่สุดทุกข์โดยชอบก็ไม่ปรากฏ

ส่วนใครกล่าวว่า

คนทำกรรม อันจะพึงให้ผล อย่างใดๆ
ย่อมเสวยผลของกรรมนั้นอย่างนั้นๆ ดังนี้

เมื่อเป็นอย่างนี้ การอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมมีได้
ช่องทางที่จะทำที่สุดทุกข์โดยชอบก็ย่อมปรากฏ.
ติก. อํ. ๒๐/๓๒๐/๕๔๐.



วิธีปฏิบัติ เพื่อบรรลุ มรรค ผล นิพพาน ตามคำสอนพระพุทธเจ้า

อุปัชฌายสูตร


ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า

เราทั้งหลายจักเป็นผู้คุ้มครองทวาร ในอินทรีย์ทั้งหลาย

เป็นผู้รู้ประมาณในโภชนะ

ประกอบความเพียร เป็นเครื่องตื่นอยู่ เห็นแจ้งกุศลธรรมทั้งหลาย

ประกอบการเจริญโพธิปักขิยธรรมทั้งหลาย ทุกวัน ทุกคืน

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แล ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 603&Z=1648



สิ่งที่เกิดขึ้น(ผัสสะ) สิ่งๆนั้น ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิดต่างๆนานา
ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีกับสิ่งๆนั้น

หากมีสติ รู้อยู่ ไม่สร้างเหตุออกไป ตามความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้น(ผัสสะ) ย่อมดับลงไปเอง ตามเหตุปัจจัย

รู้กู มีแต่ดับ

กูรู้ มีแต่การสร้างเหตุของการเกิด

สรุปแล้ว โยมส่วนใหญ่อยากได้พร ขณะบิณฑบาต แต่ต้องแสดงให้พระเห็นว่าอยากได้พรจริงๆ

แต่เป็นพิธีการมากไปไหมครับ พระอาจารย์มั่นกล่าว อาจจะเป็นกรณีนึง แต่ทั่วไป ถ้าบิณฑบาตจะไปกำหนดอย่างไร หรือแล้วแต่พระท่าน

เรื่องนอกตัว

วิตก วิจารณ์ไป ก็แค่นั้น

สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ เกิดความรู้สึกนึกคิดต่างๆนานา(มโนกรรม)
การที่แสดงออกมา(วจีกรรม กายกรรม) ว่าอย่างไร ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยที่มีอยู่
และกำลังเป็นการสร้างเหตุใหม่ ให้เกิดขึ้นใหม่ เหตุจาก ความไม่รู้ชัด ในผัสสะ ที่เกิดขึ้น

เป็นเรื่องปกติ ของความไม่รู้ที่มีอยู่

พร กับการแสดงธรรม เป็นคนละอัน คนละเจตนากันนะครับ พึงสังเกตและพิจารณาโดยธรรมให้ดีนะครับ

มีครูบาอาจารย์มากท่านที่ให้พร ลองศึกษาดูให้ลึกซึ้งในแง่ของธรรม

วินัย ถ้ายึดแน่น เป็นพรต ไม่เอื้อธรรม ถ้าย่อหย่อนเป็น ปรามาส ปฏิบัติธรรมไม่ขึ้น

ธรรมถ้า ไม่คำนึงถึง วินัย ก็อยู่ได้ไม่ค่อยยืด ในชีวิตพระ

แต่ พระนิพพาน มิได้จำกัดไว้เฉพาะผู้บวชถือศีล 227 ข้อ

ศีล 5 โสดาบัน.....อาจถึง สกิทาคา อนาคา จนถึงอรหันต์ แต่หลังจากนั้นเป็นเรื่องของแต่ละท่านดแต่ละองค์จะพิจารณาด้วยวินิจฉัยของท่านเอง

การให้พรกับการแสดงธรรม ถ้าผู้ปฏิบัติเป็นพระสงฆ์ จะมีความหมายเป็นอย่างเดียว
นั้นก็คือ.........อนุโมทนาหรืออนุโมทนากถา



ครูบาอาจารย์ที่มีสถานะเป็นสงฆ์ จะเรียกว่าให้พรไม่ได้
เพราะการให้พรใช้กับฆราวาส พระสงฆ์ต้องใช้ว่า "อนุโมทนากถา"



เลอะเทอะ! อยู่ในสถานะสงฆ์ก็ต้องปฏิบัติตามพระวินัย
ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ พระวินัยขึ้นเพื่อ ให้สาวกฝึกการปฏิบัติตน
ให้เหมาะกับสัมมาศีล ในเรื่องสัมมาอาชีวะ

ซึ่งการจะปฏิบัติในเรื่องของพระวินัยได้ มันต้องละกิเลสในเรื่องของศีลพรตปรามาสได้แล้ว

มันไม่ใช่ว่า ปฏิบัติพระวินัยอย่างเคร่งครัด แล้วจะเป็นพรตเลอเทอะ



เลอะเทอะอีกแล้ว โยงมั่วศีลห้าจะเป็นอนาคา จะเป็นอรหันต์..มีปากก็พูดไปเรื่อย

การจะเป็นอริยบุคคล เขามีศีลเฉพาะ และที่สำคัญมีระดับความต่างด้วย

โสกะรู้จัก.......ศีลพรหมจรรย์มั้ย อย่าเอาศีลห้ามามั่วขอร้อง

โฮฮับเคยรู้เรื่องการบรรลุเป็นพระอรหันต์ของพระเจ้าสุทโธทนะไหม?.....ลองไปค้นอ่านดูนะ

แล้วคำพูดที่พูดไว้ดังอ้างอิงมานี้



ต้องกลับไปแก้ไข และพิจารณาให้ดีๆว่า ผู้ที่ละสีลพัตตปรามาส ได้แล้วนั้น เป็นคุณสมบัติของบุคคลประเภทใด

พระสงฆ์ที่บวชมาในพุทธศาสนานี่ท่านละสีลพัตตปรามาสกันได้หมดแล้วหรือ จึงปฏิบัติวินัยของสงฆ์กันได้

รู้สึกว่าใกล้จะถึงวันปีใหม่นี่ โฮฮับยิ่งเพี้ยนมากขึ้นทุกที เป็นยังไง ไม่ค่อยสบายหรือเปล่า ถนอมสุขภาพกาย สุขภาพจิตหน่อยนะ จะได้ตื่นขึ้นมารับวันใหม่ในปีใหม่ด้วยความสุขสดชื่นอย่างชาวบ้านชาวเมือง ชาวโลกเขานะ

อย่ามั่ว! โสกะรู้ได้อย่างไรว่า พระเจ้าสุทโธทนะบรรลุอรหันต์ด้วยศีลห้า
พูดธรรมต้องยึดพระธรรมเป็นหลัก อย่าแต่งเรื่องเอาเอง แบบนี้มันผิดวิสัยชาวพุทธที่ดี
นี่เป็นประเด็นหนึ่ง

และอีกประเด็น ทั้งในพระไตรปิฎกและอรรถกถา บันทึกไว้ว่า.....
พระเจ้าสุทโธทนะ เป็นผู้บรรลุโสดาปัตติผล ไม่ใช่พระอรหันต์แบบที่โสกะมั่ว

http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... 5&i=23&p=2



ผมว่าโสกะนั้นแหล่ะ ฉลองปีใหม่กับเพื่อนศิษย์บนเขา ทำให้เมากะแช่ สาโทไม่สร่าง
อาการเมาค้าง จึงขาดสติไตร่ตรองว่า พระวินัยบัญญัติขึ้นในสมัยพุทธกาล
และเหล่าบรรดาสาวกของพุทธองค์ ก่อนจะให้พระพุทธเจ้าบวชให้ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่
เป็นผู้มีดวงตาเห็นธรรมมาแล้วทั้งนั้น พุทธสาวกย่มต้องเข้าใจในเรื่องศีลพรตปรามาสเป็นอย่างดี

ส่วนเรื่องของพระสมัยนี้ มันเป็นเรื่องของสมมุติสงฆ์
การบวชอาจบวชด้วยเหตุผลของแต่ล่ะคน หาใช่บวชเพราะเกิดดวงตาเห็นธรรม

อโสกะไปวินิฉัยภูมิธรรมของระดับพระอริยะบุคคลได้อย่างไร ว่าอริยะบุคคลที่บรรลุพระโสดาบัณขึ้นไปปฏิบัติอยู่ในระดับศีล5 อโสกะไม่รู้จริงอย่ามามั่ว
จิตของพระอริยะบุคคล ภูมิธรรมอยู่ในระดับ โคตรภูญาณเป็นญาณที่อยู่ระหว่างโลกียะกับ โลกุตระ เพราะฉะนั้นต้องแยกศีล5ที่เป็นปุถุชนปฏิบัติกับพระโสดาบัณ เอาเป็นว่าจิตของท่านเป้นจิตที่ห่างไกลจากกิเลศ ไม่ใช่ปุถุชนถือศีล5แต่กิเลศหนาโบ๊ะ ญาณแบบนี้คงต้องรู้ได้เฉพาะตนคือไม่สามารถอธิบายให้ทราบได้นะเจ้าค่ะ เพราะคุณน้องก็ยังไม่ได้ไปถึงไหนยังว่ายน้ำรอบสระเก็บดอกบัวเล่นอยู่

ส่วนท่อนนี้ก็เฉโกอีกแล้วนั่นแหละตามนิสัยของโฮฮับ ดูคำพูดของตนเองให้ดีๆ



ไม่มีสะโคป หรือคำพูดชี้ชัดว่าเป็นเรื่องของพระสมัยพุทธกาล ........พอรู้ว่าผิด ก็ยังเฉโกไปอ้างเรื่องพระครั้งพุทธกาล

แล้วที่พระดีๆท่านปฏิบัติเคร่งครัดในพระวินัย ทุกวันนี้ ก็ละกิเลสในเรื่องของศีลพรตปรามาสได้แล้วทุกรูปทุกองค์ละ่ซิ

พูดผิดก็ยอมรับผิดแล้วพูดใหม่ในอันที่ถูกต้องเสียซิ ไม่มีใครมาลงโทษหรอก แต่ถ้าเฉไฉ เฉโก จะเอาผิดเป็นถูกให้ได้อย่างนี้ บาปกรรมจะตามทัน มาผลักดันให้ตกในหลุมพรางของมาร พาตนให้จมลึกลงในอวิชชา มานะทิฏฐิ ยิ่งๆขึ้นไป จนยากจะไถ่ถอน .......

ดังเรื่องที่กำลังพยายามจะบิดเบือนให้ชาวโลกเข้าใจผิดว่า ธรรมะ ไม่ใช่ธรรมชาติที่กำลังตั้งกระทู้ถกเถียงกับท่านกรัชกายอยู่ขณะนี้