สวัสดีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวกับบอร์ดลานธรรมจักรแห่งนี้ด้วยคนนะค่ะ (สมาชิกใหม่ค่ะ^^)

วิบากกรรมที่ได้รับมาคือการไปรักคนมีเจ้าของแล้ว และตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงที่หันหลังกลับมาได้แล้วแต่แรงที่จะเดินกลับมายังลุ่มๆดอนๆ เดินไหวบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่คิดว่าปัญหาที่เราเจออยู่เทียบไม่ได้เลยกับหัวข้ออื่นๆ พี่ๆทุกคนในบอร์ดนี้แข็งแกร่งกันมากค่ะ แอบเข้ามาอ่านเรื่องราวในนี้ซักระยะนึงแล้วเพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้เราเข้มแข็งและได้ข้อคิดดีๆกลับไปเยอะค่ะ

เรื่องราวความรักที่ไม่ถูกต้องเกิดมาตั้งแต่ปลายปี 54 ดิชั้นได้เจอกับเค้า และด้วยอาจจะเป็นเพราะบุญเก่าที่เราเคยร่วมทำด้วยกันมาทำให้เราสองคนต้องตาถูกใจกันมาก ทำให้มันเกิดเป็นความรักขึ้น มีเรื่องไม่บังเอิญหลายอย่างเกิดขึ้นกับเรา ยิ่งผลักดันความคิดว่าคนๆนี้แหละใช่สุดๆ จนมาวันนึงเรามารู้ว่าเค้ามีเมียและมีลูกแล้ว T^T เสียใจมากค่ะ และก็เหมือนกับเหตุการณ์ของเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกหลายๆท่าน คือ เค้าบอกเราว่าเค้ากำลังจะเลิกกับเมียเค้า ทุกวันนี้เค้าอยู่ไม่มีความสุข สารพัดเหตุผลค่ะ แวบแรกที่ได้รู้ความจริงนะค่ะ "เลิกแน่ๆ" เป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองในทันที เพราะไม่อยากให้ตัวเองบาปไปมากกว่านี้ สุดท้ายเหตุผลที่ทำให้เราหน้ามืดต่อไปคือ "ที่เราจะเลิกกับเค้ามันไม่เกี่ยวกับเธอเลย แต่เรากับเค้าจะเลิกกันอยู่แล้ว ขอให้เชื่อเถอะนะว่าเรารักเธอจริงๆ" โอ้โหสารพัดความดีของเราบอกว่าเราเป็นคนดีมาก ไม่เหมือนใคร จะหาใครแบบนี้ได้ที่ไหน สุดท้ายใจอ่อนค่ะ - -"

แล้วหลังจากนั้นก็..........แหะ แหะ ไม่รู้จะมีพี่ๆคนไหนแวะเข้ามากระทู้นี้บ้าง หวังว่าจะมีซักหนึ่งคนนะค่ะ แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าเรื่องราวต่อค่ะ ตอนนี้ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ

จบจากละครหลังข่าว (นั่งดูกะหม่าม้า แล้วก็ป่าป๊า มีความสุขค่ะ ทำให้เราลืมเรื่องทุกข์ไปได้เหมือนกัน) คราวนี้ขอเล่าเรื่องราวต่อแล้วกันค่ะ

หลังจากที่ใจอ่อน และพ่วงด้วยความไม่ค่อยฉลาดในขณะนั้นเราก็คบๆกับเค้าต่อมา และแล้วเมียเข้าก็รู้เรื่องค่ะ หลังจากนั้นก็.....ชีวิตไม่มีความสุขเลย คิดชั่งน้ำหนักอยู่ตลอดเวลาว่าทุกข์กับสุขอย่างไหนมากกว่ากัน คนที่ทำบาปไปแล้วจะบอกว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจก็เหมือนการแก้ตัว อยากไปให้พ้นๆจากเค้าแต่พอเรารักและเชื่อในคำพูดเค้าก็ไม่อยากจากไป เค้าบอกให้รอ เราก็รอ เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 8 เดือน เฮ้อ.......................!!!! จนถึงวันนึงเมียเค้าตามมาจนเจอ เหตุการณ์วันนั้นเลวร้ายมากๆ เมียเค้าพาเพื่อน มาน้องสาว มารุมทำร้ายเรา โดยที่ผู้ชายปกป้องอะไรเราไม่ได้เลย เกิดมาไม่เคยเจอเหตุการณ์ใช้กำลังตัดสินปัญหาแบบนี้เลย ถึงตอนนี้เราจะไม่ใช่คนดีมากเท่าไหร่ก็เถอะ เมียเค้าไม่ต่อว่าผู้ชายเลยค่ะ ด่าแต่เราหาว่าเราไปแย่งเค้ามา หาว่าเรานี่แหละไปหลอกล่อเค้ามา แล้วก็ตบเราเพื่อให้ตัวเองสะใจ เจ็บตัวไปไม่น้อยค่ะวันนั้น แต่แปลกนะค่ะที่เราไม่โกรธเค้าเท่าไหร่ มันเหมือนเราทำผิดต่อเค้าก็ต้องก้มหน้ารับกรรมไป แต่มีอย่างนึงค่ะที่ไม่เข้าใจ เพราะใจจริงอยากให้เมียเค้าถามเรา ให้โอกาสเราได้พูดบ้างว่ามันเกิดอะไร เราผิดนี่เราก็ยอมรับ แต่งงมากที่เมียเค้าไม่ไปลงที่สามีเค้า เฮ้อ....ความรักทำให้คนตาบอดได้จริงๆ

เรื่องราวจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ระยะทางมันไม่สำคัญเท่าเป้าหมายที่เราจะไป วันนี้เป้าหมายของดิชั้นคือ เดินกลับออกมา มาที่หัวใจดวงเดิม กลับมาเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ที่รักเราที่สุดค่ะ เสียใจที่สุดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เราจะทำให้คนที่รักเราต้องเสียใจอีกคนเราทำไม่ได้ค่ะ

ที่จริงแล้วเรื่องราวของดิชั้นมันอาจจะดูเล็กน้อยมากๆ แต่ที่มาเล่าในวันนี้เพราะอยากระบายออกบ้าง มันอัดอั้นไม่รู้จะพูดกับใครดี อยากมาเป็นส่วนหนึ่งในบอร์ดนี้ค่ะ เพราะวันนี้ใจเรายังแข็งแกร่งพอจะเป็นกำลังใจให้คนอื่นบ้างก็อยากจะทำค่ะ มั่นใจมากๆว่าบ้านหลังนี้ไม่มีทางจะซ้ำเติมใครมีแต่จะช่วยกันดึงออกจากหลุมแห่งความทุกข์ทั้งนั้น รู้สึกดีค่ะที่ได้มาเจอบ้านหลังนี้ ^^

ขอบคุณค่ะคุณทักทาย ถึงแม้จะแข็งแรงแล้วแต่ยังมีบ้างที่โดนเชื้อโรคเล่นงานทำให้หวนคิดเรื่องเก่า ทำให้เราฟุ้งซ่านบ้าง นึกขึ้นแล้วโกรธบ้าง ทำให้เราต้องตามจัดการเชื้อโรคร้ายอยู่บ่อยๆค่ะ แต่คิดว่าเดี๋ยวภูมิต้านทานก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะสำหรับกำลังใจ

คำพูดของผู้ชายนี่เวลาเขาพูดออกมาต้องเอาจำนวนประชากรจีนกับอินเดียรวมกันแล้วหารแล้วหารอีกยังไม่รู้จะเชื่อได้หรือเปล่าเลยคุณพฤษภเห็นด้วยกับดิฉันไหมคะ ดิฉันก็รักคนมีเจ้าของค่ะกำลังตัดใจอยู่ (กระทู้ผิดก็ทำ ต่ำก็รู้) ยังไงก็มาสู้ด้วยกันนะคะ

ขอบคุณ คุณ sawan55 นะค่ะ โพสของคุณทำให้ดิชั้นอ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ
ดูเหมือนจะมีเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันจำนวนไม่น้อยเลยนะค่ะ ยังไงก็ร่วมสู้ด้วยกันนะค่ะ
ไม่มีใครเข้าใจเราได้ดีไปกว่าหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน

ขอให้หัวใจเป็นปกติในเร็ววันนี้นะค่ะ