ข้าพเจ้าว่า....

สำหรับบางคน....

การเดินเท้าเปล่า....บนหนทางไกล
อาจทำให้เส้นทางสู่เป้าหมายนั้น...ใกล้ขึ้น

cool

สวัสดีครับ คุณมัทนา ณ หิมะวัน

สำหรับบางคนแล้ว..

คิด ว่า... หากยังต้องเดินทางอยู่ การมีรองเท้าดี ดี ที่พอดีกับเท้า สวมใส่สบาย จะทำให้การเดินทางสบายขึ้น อุ่นใจขึ้น ไม่ต้องกลัวกับขวากหนาม หรือกรวดหิน ที่จะสร้างบาดแผลให้กับเท้า ขึ้นอยู่กับการเลือกของแต่ละคน (เป้าหมายของการเดินทางคืออะไร) ว่าต้องการเร่งร้อน ออกจากสังสารวัฏแค่ไหน ถ้ายิ่งเร่ง ก็ต้องยิ่งปฏิบัติจิตใจ ให้เข้มข้น ถี่ยิบ กำหนดสติให้มาก ฝึกสติให้รู้ จนเกิดปัญญารู้เท่าทัน แต่ถ้ายังเลือกแบบค่อยเป็นค่อยไป ยังสนุกกับการเวียนว่าย ตายเกิด ก็เป็นอีกเรื่อง ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ค่อยๆ ทำค่อยๆ ไป ตั้งใจฝึกบ่อยๆ ไปเรื่อยๆ สติปัญญาก็จะค่อยๆ สั่งสมเพิ่มพูน ไปเอง

กล่าวกันว่าความรักคืออารมณ์ และอารมณ์ก็คือเวทนา และเวทนาก็คือกิเลส ผู้ใดมีกิเลสก็กล่าวได้ว่าผู้นั้นยังไม่พ้นทุกข์ คือยังไม่ไปถึงฝั่งนิพพาน ผู้ใดยังมีความรักผู้นั้นก็เสมือนว่ายังมีทุกข์ และนั่นก็คือ “ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์” ทุกข์ในที่นี้ก็คือ ทุกข์ในไตรลักษณ์ อันประกอบไปด้วย “อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา” นั่นเอง ผู้ใดยังมีความรักอยู่ ผู้นั้นก็ยังไม่สิ้นกิเลส ผู้นั้นยังอยู่ในความเปลี่ยนแปลงไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ใช่หมายถึง “ใครมีความรักแล้วคนนั้นจะมีความทุกข์” เพราะทั้งความทุกข์และความสุขที่เรียกว่า “โลกียสุข” นั้นก็ล้วนแล้วแต่เกิดเพราะความรักทั้งสิ้น อยู่ที่ผู้มีความรักจะรู้จักควบคุม รู้จักปล่อยวาง กับมันได้อย่างไร แค่ไหน เพียงไร การเดินทางบนหนทางไกล เพื่อให้ไปถึงจุดหมาย ก็อยู่ที่การเลือกว่าจะเลือกใส่รองเท้าหรือเดินเท้าเปล่า ตลอดการเดินทาง.....

เจริญในธรรมครับ

ว่ากันว่า.. ส่วนที่น่ากลัวที่สุดของคนมีความรัก
คือการที่รักกันมาแนบแน่น สวยหรู
โดยไม่เคยมีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งเลย
เพราะความสวยงามราบรื่น มันทำให้เรา "วางใจ"
จนอาจลืมไปว่า.. ยังไงๆ เขาก็เป็น "คนอื่น"

ที่เป็นทุกข์แบบนี้ เป็นเพราะว่าเรารักเขา
หรือเพราะว่าเรารักตัวเราเองกันแน่
สับสนจริง ๆ