ในช่วงชีวิตคนเรา ผมเชื่อแน่ว่าหลายท่านคงจะประสบพบเจอ"ปัญหา"
แทบทุกวัน แต่ปัญหาของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันไป บางท่านเมื่อแก้ปัญหาไม่ได้
ทางออกที่ดีที่สุดในตอนนั้นคือ "หนีปัญหา" แต่สิ่งที่จะตามมาจาการหนีปัญหา
คือ "ตัวปัญหา" ซึ่งเป็นสิ่งที่ใครๆ ไม่อยากพบเจอ แต่ถ้าเราใช้สติในการแก้
รับรองว่า "ปัญหา" ก็จะไม่เกิดขึ้น
เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อไปนี้อาจดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ผมอยากให้
คุณผู้อ่านได้อ่าน เผื่อว่าจะมีประโยชน์ในยามที่คุณต้องพบเจอ "ปัญหา" และต้อง
การหาทางแก้ไข
เช้าวันนั้นเป็นวันที่ ๑๗ กันยายน ผมจะต้องออกไปติดต่องานกับลูกค้าตามปกติ
ผมตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมด้วยภารกิจที่จะต้องปฏิบัติทุกวัน คือการไปส่งลูกที่โรงเรียน
โดยมีภรรยาของผมเป็นผู้ช่วยที่แสนดีเวลาไปส่งลูกที่โรงเรียน
ผมจะกอดลูกแล้วจูบลูกที่หน้าผากทุกครั้ง
ในวันนั้นฝนตกหนัก เหมือนจะเป็นลางบอกเหตุ แถมภรรยาของผมยังพูดอีกว่า
"วันนี้ฝันไม่ค่อยดีเลย ฝันว่าฟันหัก และลูกบอกด้วยว่าลูกตกเหวไม่มีใครช่วยเลย"
ผมฟังแล้วก็ไม่ได้ฉุกคิดอะไร วันนั้นฝนตกทั้งวัน ทำให้น้ำท่วมทางเข้าหมู่บ้าน
การสัญจรเข้าออกลำบากมาก พอได้เวลาเลิกเรียนผมต้องขับรถไปรับลูกที่โรงเรียน
แต่วันนั้นฝนที่ตกลงมาทำให้น้ำท่วมทางเข้าโรงเรียนของลูกสูงมาก
ด้วยความเป็นห่วงลูก ผมตัดสินใจฝ่าน้ำที่ท่วมสูงเกือบครึ่งคันรถเข้าไป ผมขับรถไป
ถึงหน้าโรงเรียนของลูก วินาทีนั้นผมถูกตำรวจชุดสืบสวนขับรถมาประกบและขอตรวจค้น
ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร สิ่งแรกที่ผมได้ยินจากปากเจ้าหน้าที่ตำรวจคือ"คุณมีหมายจับ"ใน
เวลานั้นเป็นเวลาที่ลูกของผมเลิกเรียนพอดี วินาทีนั้นผมรู้ถึงปัญหาคือผมก็ต้องหมดอิสรภาพ
ในขณะนั้นลูกของผมเดินลงมากับครูประจำชั้น ผมเองต้องทำอาการเป็นปกติ
ไม่ให้ลูกตกใจ และบอกเขาว่า" เดี๋ยวป๊ากับหนูต้องนั่งรถไปกับเพื่อนป๊านะค่ะ"
ลูกของผมพูดขึ้นมาว่า "ป๊าค่ะ คุณครูสอนว่าถ้าเกิดเหตุร้ายให้กดโทรศัพท์เลข ๑๙๑"
ผมเองได้ยินคำพูดของลูกที่แสดงถึงความไร้เดียงสาแล้วหัวใจอของผมแทบแตกสลาย
ผมรวบรวมสติแล้วรีบโทรศัพท์แจ้งให้ภรรยาที่กำลังเลี้ยงลูกของผมอยู่อีกหนึ่งคนทราบข่าวร้าย
ผมอธิบายให้เธอฟัง เธอตกใจและร้องไห้ออกมา เพราะภรรยาของผมไม่รู้เรื่องที่ผมก่อไว้มาก่อน
หลังจากที่เดินทางมาถึงสถานีตำรวจ ภรรยาของผมและลูกน้อยอีกคนก็มาถึง
ในเวลาไล่เลี่ยกัน อันที่จริงคดีของผมในขณะนั้นสามารถยอมความกันได้ แต่เจ้าทุกข์
ของผมไม่ยอมความ คงเป็นเพราะผมหนึปัญหามาหลายปีแล้ว และคงเป็นเพราะความโกรธ
ผสมด้วยความแค้นที่เข้าต้องตามตัวผมมาตลอด ผมมองดูลูกด้วยความสงสารและเป็นห่วง
ลูกเรียกให้ผมกลับบ้านด้วย แต่ผมต้องหาเหตุผลบอกเขาไปว่า "ป๊า ต้องไปทำงานกับเพื่อน
เดี๋ยวป๊าจะตามกลับไป"
ขณะนั้นเราไม่สามารถหาหลักทรัพย์อะไรมาขอยื่นประกันตัวได้ ผมจึงตัดสินใจ
บอกให้ลูกๆ และภรรยากลับบ้านไปก่อน หลังจากที่ภรรยาของผมและลูกๆ เดินจากไป
ผมเองแทบใจสลาย ทั้งสับสนและเครียด หลังจากนั้นผมก็เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม
และศาลได้ลงโทษผมตามประมวลกฏหมายมาตราที่ผมกระทำผิด ผมจึงถูกส่งเข้าเรือนจำ
ในเวลาต่อมา
ในช่วงระยะเวลา ๑-๓ เดือนแรกที่อยู่ในเรือนจำ ผมยังไม่สามารถปรับใจให้ชิน
กับสภาพความเป็นอยู่ได้ ผมคิดมากและสับสนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้คนมากมายหลากหลาย
ผิดแผกแตกต่างไปจากสังคมปกติที่ผมเคยอยู่ ผมเริ่มไม่สบาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
เครียดมาก และแอบร้องไห้คิดถึงลูกทุกคืน จนถึงขนาดคิดฆ่าตัวตาย แต่พอเวลาผ่านไป
เวลาเป็นตัวช่วยเยียวยาได้เป็นอย่างดี บวกกับกำลังใจจากพ่อแม่ ภรรยา และลูกๆ
ของผมที่ไม่เคยทอดทิ้งผมเลยจนทุกวันนี้
มีจดหมายจากภรรยาและลูกไ ของผมฉบับหนึ่งที่ทำให้ผมมีกำลังใจ ลูกสาวผม
เขียนจดหมายแทรกมาในจดหมายของภรรยาผม เขาเขียนมาบอกว่า
"หนูคิดถึงป๊ามากที่สุด และหนูเป็นลูกป๊า หนูต้องสู้ๆ"
ขณะที่อ่านน้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ข้อความนี้ทำให้ผมมีกำลังใจมาตลอด
จนถึงทุกวันนี้ ทำให้ผมต้องปรับแนวคิดใหม่ เพื่อผมจะได้กลับไปหาลูกและภรรยาที่รอผมอยู่
ในเรือนจำมีห้องสมุดและชมรมพระพุทธศาสนา ผมจึงขอสมัครเข้าชมรม และ
เริ่มต้นค้นหาหนังสือธรรมะใหน้องสมุดและได้พบบทสวดมนต์ของ หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม
ท่านสอนให้ท่องบทสวดอิติปิโส เท่ากับอายุของตัวเอง และแผ่เมตตา จะทำให้เรามีกำลังใจ
และขอสิ่งใดก็สมดังปรารถนา ผมจึงหาทางออกโดยปฏิบัติทุกวันโดยเริ่มสวด
ก่อนนอนและช่วงตีห้าทุกวัน
ในการสวดผมจะต้องนับจำนวนไปด้วย จึงทำให้ผมใจจดจ่ออยุ่กับบทสวดนั้นโดย
จิตใจไม่วอกแวก และทำให้ผมรู้สึกสบายใจหายเครียด ภรรยาและลูกๆ ของผมดูเหมือน
จะรับรู้ได้ถึงแรงอธิษฐาน ตัวผมเองทุกวันนี้ต้องสร้างความหวังให้ตัวเองเพื่อจะได้
ออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัว หากไม่มีลูกๆ สองคนนี้ผมก็คงจะหาบทสรุปให้ชีวิต
ไม่ได้ ต้องขอขอบใจลูกๆ ของผมที่ทำให้ผมอยู่มาได้
หากจะเปรียบ ลูกคนแรกของผมคงเปรียบเหมือนเป็น "สติ" อีกคนเปรียบเหมือน"ปัญญา"
ส่วนภรรยาผมคืออาหารเสริมที่คอยเติมเต็ม ผมเองยังใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ
รอคอยวันพ้นโทษในวันที่ ๑๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๔ อย่างมีกำลังใจและความหวัง
ผมยังรอคอยและยังคงรักษาสัญญากับลูกๆ และภรรยาว่าจะกลับไปหาพวกเขาและ
เริ่มต้นกันใหม่ เราต้องรอคอยโดยใช้สติและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ผมตั้งใจว่า
จะเป็น "ผู้ให้" เมื่อวันนั้นมาถึง เราสัญญากันไว้ว่า ถ้ามีปัญหาต่อจากนี้ไปเราจะไม่หนีปัญหา
เพราะเรามีประสบการณ์และแนวคิดที่ดีแล้ว
วันนี้และวันต่อๆ ไปเราจะสู้ไปพร้อม ๆ กัน ขอบคุณ คุณพ่อคุณแม่ที่เดินตากฝนมาเยี่ยมผม
ขอบคุณภรรยาและลูกๆ พร้อมอาก๋ง อาโผล่ หลิน โก้ ตี้ นงค์ ที่คอยเป็นกำลังเสริมและเติมเต็ม
ขอบคุณ เจ้าทุกข์ของผมที่ให้ทั้งบทเรียนและประสบการณ์ที่ผมจะไม่ลืม
และขออโหสิกรรมให้กันและกัน
ขอบคุณข้อมูลจากหนังสือ ซีเคร็ต

อนุโมทนาครับ

เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากใหพี่คิดถึงพ่อแม่ ภรรยา และลูกให้มากๆจะได้มีกำลังใจต่อไป...

ขอให้อดทนค่ะ

คนเราจะพิสูจน์กันได้ก็เมื่อเวลาที่เราเจอเรื่องลำบากเนี่ยแล่ะค่ะถึงจะพิสูจน์ความรักกันได้จริงๆ

อนุโมทนา สาธุคะ

..อดทน นะคะ.. สู้ๆคะ

อนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนา สาธุค่ะ

สู้ๆนะค่ะ แล้วกลับตัวกลับใจซะ

อนุโมทนาสาธุคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้สู้ๆ อย่างมีสตินะคะ

อนุโมทนาครับ

ทำผิดแล้วกลับใจ

คนเราแก้ไขได้แน่นอนครับ