หากเรายังไม่ตาย
จงมาพากันสร้างบุญสร้างกุศลให้พอ
เมื่อเราตายไปแล้ว
บุญนั้นก็จะเป็นที่พึ่งของเราเป็นที่อาศัยแก่เรา

บุญเกิดทางกายนั้นประการใด จะขยายให้เป็นพระสูตร

อะนะวัชชานิ กัมมานิ บุคคลเกิดมาในโลกนี้ทำการงานปราศจากโทษ มีแต่ประโยชน์ทั้งชาตินี้และชาติหน้า เป็นปัจจัยแก่เราผู้สร้างบารมี

สร้างพระพุทธรูป สร้างพระเจดีย์ สร้างวัดวาอาราม โบสถ์ วิหารไว้ในพระศาสนา

ผู้ใดหากทำได้แล้ว ผู้นั้นเป็นผู้ประเสริฐ ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์ พบพระพุทธศาสนา

ฉายาวะ เปรียบเสมือนเงาที่ตามตัวเราตลอดเวลา ตามธรรมดาเรานั่ง เงาก็นั่ง เรานอน เงาก็นอน บุญกุศลที่เราสร้างเอาไว้ก็ห่อหัวใจของเราไว้

หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม






“เลิกว่าคนอื่นเขาเสียที
หันกลับมาว่าตัวเองกันได้แล้ว

เลิกวิจารณ์การกระทำ
ของคนอื่นเขาเสียที
มาวิจารณ์การกระทำ
ของตัวเองได้แล้ว

การงานของคนอื่น
ก็เลิกวิจารณ์ได้แล้ว
ตายไปจะเป็นเปรต

มัวแต่เที่ยววิจารณ์คนอื่น
ลืมวิจารณ์ตัวเองกันอยู่นั้น
บาปแต้ๆมนุษย์เอ่ย...”

-หลวงปู่แหวน สุจิณโณ






เรื่อง "ตั้งจิตอย่างไร เมื่อถูกเขานินทากลั่นแกล้ง"

(วิสัชนาธรรมโดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

มีอยู่คราหนึ่งคณะลูกศิษย์ได้เข้าไปกราบหลวงตามหาบัว และเล่าบ่นเรื่องการทำงาน ที่มีการนินทาว่าร้าย ใส่ร้ายป้ายสี และกลั่นแกล้งกัน

หลวงตามหาบัว ท่านก็เลยถามว่า

“ไอ้ที่มานั่งว่าคนอื่นเขาอยู่นี่นะ
ตัวเรานั้นดีแล้วหรือ ?”

ลูกศิษย์ถึงกับอึ้ง ท่านจึงถามต่อว่า

หลวงตา : “อย่าไปว่าคนอื่นเขา
ตัวเรานั้นดีแล้วหรือ ไหนตอบมาซิ”

ลูกศิษย์ : “ก็คิดว่าตัวเราทำดีแล้ว แต่คนอื่น
ไม่เห็นดีกับเรา ทำไมเขาไม่รู้ไม่เข้าใจบ้าง”

หลวงตา : “ถ้าตัวเราดีแล้ว ไปยุ่ง
กับคนอื่นเขาทำไม หา ????? ”

ลูกศิษย์ : “ก็คนอยู่ด้วยกันนี่คะ ท่านอาจารย์ เราดีกับเขา ไม่เห็นเขาดีกับเราเลย หน้าอย่างหลังอย่าง”

หลวงตา : “ถ้าเป็นคนดีพร้อมแล้วนะ นั่นแหละคือความดีของเราเอง เป็นบุญ เป็นกุศล เป็นความสุขความเจริญ คนอื่นไม่ดีก็ช่างเขาปะไร เราจะไปเดือดร้อนทำไมกับความไม่ดีของคนอื่น ใครเขาจะมาว่าอะไร ตัวคำพูดนั้นออกจากปากใคร ก็เข้าหูคนพูดก่อน เราจะไปรับทำไม ถ้าเราเป็นคนดีแล้ว เราไม่ต้องไปรับรู้เจ็บร้อนอะไรใช่ไหมล่ะ รักษาความดีของเราไว้ให้สงบแน่วแน่มั่นคง นั่นแหละเรียกว่าเราดี แน่จริงละ ใช่ไหม หือ ?”

คัดย่อมาจากหนังสือ
เรื่องที่คุยกับลูกศิษย์–หลวงตามหาบัว