พอดีมี

พระพุทธเจ้าแสดงให้ทราบโดยละเอียดทั้งถูกและผิดเพื่อให้ฟัง
ไม่เข้าใจเหรอรูปที่ปรากฏให้รู้ได้ตามปกติคือวิสยรูป7ตรงทีละ1สัจจะ
คนที่จะนับละเอียดถึง7ชวนะคนต่อไปคือพระพุทธเจ้าศรีอริยเมตไตรยโน่นแน่ะ

ใครให้ไปนับปัญญาของพระพุทธเจ้า
นับปัญญาตัวเองตรง1สัจจะตรง1ทาง
จะรู้ไหมว่าจะนับตรงทางไหนเดี๋ยวนี้ค่ะ
ถ้าไม่เคยฟังจะรู้ไหมว่าแต่ละทางตรงทางเป็นยังไง

คุณโรสบอกวิธีนับชัดๆสักทีสิ เอาแบบที่ชาวบ้านชาวเมืองเขาทำตามได้ แบบนี้ นี่ พองหนอ ยุบหนอ ซ้าย ย่าง หนอ ขวา ย่าง หนอ แบบนี้ คิกๆๆ

คุณโรสล่ะ วิธีนับปัญญาตัวเองตรง 1 สัจจะ เริ่มนับยังไง บอกชัดๆ

นึกได้ จขกท.หายไปไหน หรือ กลับบ้านเก่า (ลานเก่า) ไปแล้ว

คงใช้เวลา โยนิโสมนสิการให้แยบคายกว่านี้มั๊งคะ

คริคริ

การปรุงแต่งสังขารนี้..ร้ายกาจ..นัก

เขาว่าเรา..เขาดูถูกเรา....เขา...เขา...ไม่หยุด

แม้แต่รูปภาพ...เราก็เอามาทิ้มแทงตน...แล้วตนนั้นเองที่ทุกข์...

เราถือศีล...เว้นการเบียดเบียนผู้อื่น..กันอย่างเคร่งครัด...เคร่งเครียด

แต่..ตนเบียดเบียนตน..ตนเป็นผู้ทุกข์...กลับมองไม่เห็น

ทุกข์..พึงกำหนดรู้...

เหตุของทุกข์..พึงสืบเสาะ

ไม่ควรหรอกครับ ดูไม่สงบไม่เหมาะกับการสนทนาธรรม
ที่ต้องใช้สมาธิในการพิจารณาถามตอบ หรือ แสดงธรรม
ผู้แสดงธรรมเองยังแสดงโดยความสงบไม่ได้เลย จะหวัง
ให้ผู้อื่นพิจารณาใคร่ครวญตามด้วยความสงบ ไม่พึงหวัง
ผลก็อย่างที่เห็นกลายเป็นวิวาทะ มิใช่ธรรมะวาที

ที่ควรเอาเป็นแบบอย่าง

[๙๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สีหมฤคราชออกจากที่อยู่ในเวลาเย็น แล้ว
ย่อมเยื้องกราย เหลียวดูทิศทั้ง ๔ โดยรอบ บันลือสีหนาท ๓ ครั้ง แล้วออก
เที่ยวไปหากิน สีหมฤคราชนั้น ถ้าแม้จะจับช้าง ย่อมจับโดยแม่นยำ ไม่พลาด
ถ้าแม้จะจับกระบือ ย่อมจับโดยแม่นยำ ไม่พลาด ถ้าแม้จะจับโค ย่อมจับโดย
แม่นยำ ไม่พลาด ถ้าแม้จะจับเสือเหลือง ย่อมจับโดยแม่นยำ ไม่พลาด ถ้า
แม้จะจับเหล่าสัตว์เล็กๆ โดยที่สุดกระต่ายและแมว ย่อมจับโดยแม่นยำ ไม่
พลาด ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะสีหมฤคราชนั้นคิดว่า ทางหากินของเราอย่า
พินาศเสียเลย ดูกรภิกษุทั้งหลาย คำว่าสีหะนั้นแล เป็นชื่อแห่งตถาคตอรหันต-
*สัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ที่ตถาคตแสดงธรรมแก่บริษัทนี้แล เป็นสีหนาทของตถาคต
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าแม้ตถาคตจะแสดงธรรมแก่ภิกษุทั้งหลาย ตถาคตย่อมแสดง
โดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ ถ้าแม้จะแสดงธรรมแก่ภิกษุณีทั้งหลาย ย่อม
แสดงโดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ ถ้าแม้จะแสดงธรรมแก่อุบาสกทั้งหลาย
ย่อมแสดงโดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ ถ้าแม้จะแสดงธรรมแก่อุบาสิกา
ทั้งหลาย ย่อมแสดงโดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ ถ้าแม้จะแสดงธรรมแก่
ปุถุชนทั้งหลาย ย่อมแสดงโดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ โดยที่สุดแม้แก่
คนขอทานและพรานนก ย่อมแสดงโดยเคารพ ไม่แสดงโดยไม่เคารพ ข้อนั้น
เพราะเหตุไร เพราะตถาคตเป็นผู้หนักในธรรม เคารพในธรรม ฯ

ในชีวิตจริงผมก็คุยเล่นหัวเราะกับคนอื่น แต่เข้ามาสนทนาธรรมผมมีความเคารพ
ยำเกรง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พิจารณาดังนี้ก็ละเว้นไม่ยากอะไร

เขาอาจจะไม่ได้ทุกข์ก็ได้ครับ เขาตำหนิใช่ตำหนิโดยไม่มีเหตุมีผล
... พระภิกษุสาวกทำกริยาไม่เหมาะไม่ควร พระพุทธเจ้าก็ทรงตำหนิก็เพื่อ
ผู้ถูกตำหนิเอง และ และเพื่อประโยชน์เกื้อกูลต่อส่วนรวม ซึ่งพระองค์
... ไม่ได้ทุกข์ ไม่ได้เบียดเบียนตน พระองค์มองเห็น

รู้สึกตัวชัดตรงไหนก็เข้าใจชัดตรงนั้นตามข้อ1-7ทีละ1คำ

คิกๆๆ ถ้ายังงั้นก็ พองรู้ชัด ยุบรู้ชัด พองหนอ ยุบหนอ รู้

ซ้าย รู้ ก้าว รู้ ถึงพื้นรู้ ซ้าย ย่าง หนอ รู้ชัด นี่วิธีฝึกความรู้สึกตัว

นี่เข้าใจผิด

สังขารมันปรุงแต่งจิต ให้เป็นไปนานา

ขี้เกียจพูดขี้เกียจอธิบายพูดไปก็เท่านั้นแหละ

นี่ไม่ได้เรียนอภิธรรม

เข้าใจผิดอีกแระ

จิต 89 เจตสิก52 สภาวะรูป 18 เรียกว่าสังขาร

ขี้เกียจพูด เหมือนกาน อ่ะค่ะ

หัวเราะดีก่า คริคริ

ว่าจะไม่พูดไม่อธิบายแล้วนะ นู่เมล่อเสือออกจากถ้ำอีก

เจตสิก มี 52 จริง แต่ตัดออก 2 เหลือ 50 นี่แหละเรียกว่า สังขาร ซึ่งก็มีทั้งกุศล อกุศล ที่ว่าปรุงแต่งจิตให้ดี ให้ชั่ว สังเกตข้อ 4


๑. รูป ได้แก่ ส่วนประกอบฝ่ายรูปธรรมทั้งหมด ร่างกาย และพฤติกรรมทั้งหมดของร่างกาย หรือสสารและพลังงานฝ่ายวัตถุ พร้อมทั้งคุณสมบัติ และพฤติกรรมต่างๆ ของสสารพลังงานเหล่านั้น

๒. เวทนา ได้แก่ ความรู้สึกสุข ทุกข์ หรือเฉยๆ ซึ่งเกิดจากผัสสะทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ

๓. สัญญา ได้แก่ ความกำหนดได้ หรือหมายรู้ คือ กำหนดรู้อาการเครื่องหมายลักษณะต่างๆ อันเป็นเหตุให้จำอารมณ์นั้นๆได้

๔. สังขาร ได้แก่ องค์ประกอบ หรือคุณสมบัติต่างๆของจิต มีเจตนาเป็นตัวนำ ซึ่งแต่งจิตให้ดีหรือชั่วหรือเป็นกลางๆ ปรุงแปรการตริตรึกนึกคิดในใจ และการแสดงออกทางกาย วาจา ให้เป็นไปต่างๆ เป็นที่มาของกรรม เช่น ศรัทธา สติ หิริ โอตตัปปะ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ปัญญา โมหะ โลภะ โทสะ มานะ ทิฏฐิ อิสสา มัจฉริยะเป็นต้น เรียกรวมอย่างง่ายๆว่า เครื่องปรุงของจิต เครื่องปรุงของความคิด หรือเครื่องปรุงของกรรม

๕. วิญญาณ ได้แก่ ความรู้แจ้งอารมณ์ทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ คือ การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น การรู้รส การรู้สัมผัสทางกาย และการรู้อารมณ์ทางใจ

ข้อ ๑ เป็นรูปขันธ์ ๔ ข้อหลังเป็นนามขันธ์ เรียกสั้นๆว่า รูปนาม