ฝากธนาคารไว้

เช้านี้ผมเปิดตู้เย็นเห็นขนมปังมีมาก ในครอบครัวผม
โดยส่วนใหญ่แล้วจะทานข้าวที่ร้านพี่สาวทั้งสองทั้ง
วัน เพาะภรรยาผมทำงานอยู่ที่นั้น ลูกทั้งสองพอกลับ
จาก ร เรียนผมก็ให้ช่วยงานที่ร้าน ส่วนตัวผมไม่ได้ทาน
มื้อเย็นแล้ว ผมพูดว่าทำไมไม่ฝากธนาคารไว้ล่ะ ลูกทั้ง
สองถามว่า ยังไงหรือพ่อ? ผมบอกว่าก็เอาไปให้ทาน
บ้านใกล้เรือนเคียงสิ ลูกชายก็ว่า ให้เค้า พอเค้ามีอะไร
ก็จะให้เราตอบไง

วันนี้ผลชมพู่สุขผมเลยเก็บไปแจกญาติพี่น้อง คนคุ้น
เคย ก่อนขึ้นต้นเก็บก็ไม่ลืมที่จะร้องเรียกขอ ว่า ขอกิน
ด้วยนะ เอาบุญด้วยกันเทวดาที่อยู่ประจำต้นไม้นี้ เมื่อเก็บ
เสร็จก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำว่า ขอบคุณนะครับ

ทำบุญวันละน้อย ไม่ต้องนั่งคอยวาสนา

ฆ่าความตระหนี่ด้วยการให้เครื่องของที่ไม่ได้ใช้
แก่เพื่อนบ้านหรือแก่บุคคลที่ต้องการใช้หรือไม่มี
กันเถอะครับ เช่นรถจักรยาน เก่าที่ลูกเราไม่ได้ใช้
แล้ว เพราะวัยโตเกินรถแล้ว ของเล่นต่างๆ เสื้อผ้า
เครื่องนุ่งหุ่ม ของกินที่ทานไม่ทัน ดีกว่าปล่อยให้
เสียแล้วโยนทิ้ง น่าเสียดาย คนมีกินอิ่มจนเหลือทิ้ง
คนหิว อดอยากไม่มีกิน เริ่มเจริญเมตตาจิตคิดแบ่งปัน
เสียวันนี้ อคตย่อมจะพบแต่สิ่งที่ดีที่งามกันครับ รอยยิ้ม
มีได้หากใจท่านมีเมตตา

ช่วยเหลือแบ่งปัน เพื่อวันที่สดใสยิ่งขึ้น

สมัยที่ผมเริ่มทำงาน เมื่อผมขี่จักรยนต์ไปตาม
ถนน เมื่อพบเห็น พระภิษุ สามเณร ผมจะเรียนถาม
ท่านว่าไปไหน หากไปทางเดียวกัน หรือบ้างครั้ง
มีศรัทธามากผมก็ไปส่งท่านถึงจะไม่ใช่ทางเดียว
กับที่ผมจะไปบ่อยๆครับ

ให้ทานความสุขสบายใจให้พี่สาว ด้วยการเลิกเล่น
เกมส์ (ติดเกมส์)
อ่านเพิ่มจากนี้ครับ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=56819

สมัยบวชอยู่พรรษาที่ ๒ ผมได้จัดพิมพ์หนังสือ
รากยาพื้นบ้าน นำเล่มเก่ามาทำใหม่ ทำเองทั้งหมด
ตั้งแต่ศรัทธาพิมพ์ๆเอง จัดตรวจแก้ ติดต่อโรงพิมพ์
ค่าใช้จ่ายต่างๆ คนเดียวหนังสือขนาดเอ ๖ ขนาดเอ
๔ แบ่งเป็นสี่สวนครับ หากจำไม่ผิดจำนวน ๕๐๐๐ เล่ม
แจกเองจนหมด

แทบทุกวัน ผมจะให้อาหารนกทั่วไปที่ลานบ้านผม
กว้าง มีนกหลายชนิดมากิน กินแล้วก็บินไป เพราะเมื่อ
ก่อนผมก็เคยฆ่า พวกนกเหล่านั้นไว้มากเหมือนกัน เลย
คิดอยากจะทำบุญด้วยการเลี้ยงพวกเค้าเหล่านั้นบ้าง

อดีตไว้เป็นครู จงดูให้เป็นบทเรียน สิ่งที่เป็นอกุศลควรละ เว้น ตัดให้ขาด
สิ่งที่ดีควรสร้างเสริมกระทำให้ยิ่งๆขึ้นไป

ทานกันทุกวัน ด้วยการให้รอยยิ้ม ให้คำพูดจาที่ดีๆ
ให้คำแนะนำ บอกสถานที่ บอกวิชาความรู้ บอกทาง
สวรรค์ทางพระนิพพานกันเถอะครับ

ยุคสมัยเปลี่ยนไป วัตถุเจริญ ทำให้คนมัวเพลิดเพลิน
ติดสิ่งเจริญเหล่านั้น บางคนก็ไม่อาจที่จะหยุดหรือห้าม
ใจแม้ชั่วเวลา หรือวันหนึ่งได้เลย ขาดสิ่งเหล่านั้นแล้ว
เหมือนจะขาดใจ ห้องทานก็รู้สึกเงียบๆ เหมือนมีอะไร

ที่นำมาแจกจาย เพราะมือถือเข้ามามีบทบาทมากมาย
กับชีวิตของคนในยุคนี้ เมื่อความต้องการมีมากขึ้นตลอด
การที่จะหยิบยื่นแบ่งปันสิ่งของให้แก่ผู้อื่นนั้นย่อมทำได้
ยากขึ้นตามไปด้วย เพราะผู้ที่จะให้ผู้อื่นได้ง่ายนั้นตนเอง
ควรรู้จักคำว่าพอหรือพอแล้วก่อนนั้นเอง

ลองถามตัวคุณเองดูนะครับว่า

คุณชอบคนตระหนี่มั้ย

คุณชอบคนโกหกมั้ย

คุณชอบคนใจดีมั้ย

คุณชอบคนจริงใจมั้ย

สิ่งที่คุณชอบและไม่ชอบนั้นคนทั่วไปส่วนมาก
ก็เป็นเช่นกัน แต่ทำไมเราไม่ทำตัวให้เป็นเช่นนั้นหนอ
จะได้มีคนชอบคนรักมากกว่าคนชังคนเกลียด

เด็กเกิดใหม่ ยังลูกพลิกคว่ำ พลิกหงาย นั่ง ยืน เดิน แล้วค่อยวิ่งได้

การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน ก็ควร ไปตาม บารมี ๑๐ เริ่มแรกก็ทาน ศีล ภาวนา(เนกขัม)
ปัญญา วิริยะ......อุเบกขา

ผู้มีความตระหนี่สุดๆ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอนี้แหละ
เรียนเชิญอ่านได้จากที่นี้ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=5&t=56903แม้ตระหนี่เพียงนั้นยังให้ทานได้เลย แล้ว
ท่านล่ะผมว่า ความตระหนี่ยังห่างกับท่าน โกสิยะมากนักทำไม
จะให้ทานไม่ล่ะจริงมั้ย ลองดู ท้าตัวเองว่า ลองดู

เมื่อคืนตอนหัวค่ำไปเยี่ยมพี่คนคุ้นเคยกันมาก่อน
พอขากลับแวะเข้าเติมน้ำมัน มีรถจักรยานคันนึ่งของป้า
คนนึ่งจอดอยู่ นึกว่ามีเรื่องอะไร เค้ามายืมสายยางเพื่อ
ดูดน้ำมันกับผม พอเดินไปดูอ้าวน้ำมันเต็มถัแล้วนี้แล้ว
เอามาทำอะไรเลยถามได้ความว่า เด็กป้ำเติมน้ำมันผิด
คือเกินตังที่ป้าสั่ง ป้าก็ตังไม่พอ ไม่พอนิดหน่อยผมเลย
จ่ายให้แล้วก็กับ

เช้านี้ไปตลาดเจอปลาหมอ อีกแล้วใจหนึ่งก็อยากจะ
ชื้อไปปล่อยเพิ่มอีกใจก็ตระหนี่อยู่เหมือนกัน เดินผ่านไป
แล้วก็ตัดสินใจชื้อจนได้อีกกิโลหนึ่งไปปล่อย ชนะความตระ
หนี่ด้วยการให้ทาน บางสิ่งเราอาจจะให้ง่ายแต่อีกบางสิ่งบาง
อย่างอาจจะยากสำหรับเรา เพราะผมไม่ค่อยให้เงินทองใคร
ส่วนมากแล้วผมจะให้ความรู้ และธรรม นั้นก็เพราะว่าเงินทอง
ผมมิได้หาเลยไม่ค่อยมีที่จะให้นั้นเอง

อ่านกระทู้คุณ sssboun แล้วรู้สึกยินดี อนุโมทนา สาธุ นะครับ
จะติดตามกระทู้ที่โพสนะครับ เป็นประโยชน์กับผมมาก ๆ