โทษทีนะครับผมไม่มีความรู้ในด้านปฏิบัติเท่าไหร่ แต่อยากจะบอกว่า ฝึกไปเรื่อยๆ จะดีเองครับ ^^ 

แสดงว่าทำไปด้วยความเกร็งมากเกินไปจนทำให้จิตเป็นกังวลกลัวว่าจะผิดพลาดขึ้น
ถ้าเป็นเช่นนี้สมาธิจะเกิดขึ้นยาก ต้องทำไปด้วยความเป็นปกติไปตามธรรมชาติของเราเอง
เพราะจริตทุกคนย่อมแตกต่างกันครับ เพียงแต่ตอนที่เราไปฝึกนั้นก็เป็นแค่เพื่อให้ได้รู้หลักการปฏิบัติเดินจงกรมว่าเดินแบบไหน มีจังหวะยังไง แต่พอเข้าใจแล้วเราก็สามารถปลีกตัวไปปฏิบัติเองได้ครับ เรื่อง
การปฏิบัติทั้งหลายนั้นเราควรต้องเข้าใจจริตของเราให้ได้ก่อนครับเพราะไม่ยังงั้นจิตของเราจะเกิดอาการเกร็งและฝืนมากเกินไป เพราะเราต้องการให้จิตเกิดมีสมาธิให้ได้ก่อนแล้วถ้าทำจนให้เกิดความคุ้นชินอยู่บ่อยๆแล้วสติและปัญญาเห็นสภาวะธรรมก็จะมีตามมาเองครับ ขอให้ท่านมีความพยายามต่อไปเรื่อย ๆครับ
อย่าท้อและอย่าไปคาดหวังผลอะไรมาก เราเพียงแต่ปฏิบัติไปตามกำลังของเราเท่านี้ก็พอแล้วครับ

ถ้าเราเอาจิตไปจ้องไว้ที่ใดที่หนึ่งมันจะกลายเป็นสมถะ และที่น่ากลัวคือ เราไปจ้องโดยที่เราไม่รู้ว่าเรากำลังจ้องอยู่ มันพลาดตรงนี้ละครับ   

เวลาเริ่มเดิน...พยายามมีสติอยู่กับการเดิน ที่เท้า
คือรู้ที่เท้ายก...ย่าง...เหยียบ
แต่ไม่ทันไร
จิตมันคอยจะจับภาพท่อนเท้าที่ยก...แวบไปท่อนย่าง ตามจุดที่เรา พยายามทำความรู้ตัวอยู่
ไม่ได้เห็นเป็นภาพต่อเนื่องนะคะ......มันตัดเป็นฉากไป ซึ่งเดินไม่เร็วมาก
แต่ก็ทำให้สับสน...รู้กับเห็น
มันเพิ่งเริ่มต้นทำ...มันทำให้หงุดหงิด จนต้องหยุดกลับมานั่งอย่างเดียวตามความเคยชินค่ะ
จะแก้ไขกับอาการนี้ยังไงดีค่ะ

[๓๔๘] ดูกรอานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อม
น้อมไปเพื่อจะจงกรม เธอย่อมจงกรมด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌา
และโทมนัส จักไม่ครอบงำเราผู้จงกรมอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็น
อันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการจงกรม ฯ

[๑๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีศีลสมบูรณ์ มีปาติโมกข์
สมบูรณ์ จงเป็นผู้สำรวมในปาติโมกขสังวร สมบูรณ์ด้วยอาจาระและโคจร
มีปรกติเห็นภัยในโทษอันมีประมาณน้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย
เมื่อเธอทั้งหลายมีศีลสมบูรณ์ มีปาติโมกข์สมบูรณ์ สำรวมในปาติโมกข์สังวร
สมบูรณ์ด้วยอาจาระและโคจร มีปรกติเห็นภัยในโทษอันมีประมาณน้อย สมาทาน
ศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย กิจที่ควรทำยิ่งกว่านี้ จะพึงมีอะไรเล่า ถ้าแม้ภิกษุ
กำลังเดินไป อภิชฌาไปปราศแล้ว พยาบาทไปปราศแล้ว ละถีนมิทธะได้แล้ว
ละอุทธัจจกุกกุจจะได้แล้ว ละวิจิกิจฉาได้แล้ว ปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน
มีสติมั่นไม่หลงลืม มีกายสงบไม่ระส่ำระสาย มีจิตมั่นคง มีอารมณ์เป็นหนึ่ง
ภิกษุแม้เดินอยู่เป็นอย่างนี้ เราเรียกว่า ผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร
อันปรารภแล้วเป็นนิจนิรันดร มีใจเด็ดเดี่ยว ถ้าแม้ภิกษุยืนอยู่ ... ถ้าแม้ภิกษุ
นั่งอยู่ ... ถ้าแม้ภิกษุนอนตื่นอยู่ อภิชฌาไปปราศแล้ว พยาบาทไปปราศแล้ว
ละถีนมิทธะได้แล้ว ละอุทธัจจกุกกุจจะได้แล้ว ละวิจิกิจฉาได้แล้ว ปรารภความ
เพียรไม่ย่อหย่อน มีสติมั่นไม่หลงลืม มีกายสงบไม่ระส่ำระสาย มีจิตมั่นคง
มีอารมณ์เป็นหนึ่ง ภิกษุแม้นอนตื่นอยู่เป็นอย่างนี้ เราเรียกว่า ผู้มีความเพียร
มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้วเป็นนิจนิรันดร มีใจเด็ดเดี่ยว ฯ
ภิกษุพึงเดินตามสบาย พึงยืนตามสบาย พึงนั่งตามสบาย พึง
นอนตามสบาย พึงคู้ตามสบาย พึงเหยียดตามสบาย ตลอด
คติของโลก ทั้งเบื้องบน ท่ามกลาง และเบื้องต่ำ และพิจารณา
ตลอดความเกิด และความเสื่อมไปแห่งธรรม และขันธ์
ทั้งหลาย นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวภิกษุอย่างนั้น ผู้มีสติทุก
เมื่อ ศึกษาปฏิปทาอันสมควรแก่ความสงบใจเสมอ ว่ามีใจ
เด็ดเดี่ยว ฯ

--------------------------------------------------------------------------------

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ มาจากดิน

ลุงหมานอ่านแล้วพอเข้าใจความรู้สึกเขาไหมครับ
viewtopic.php?f=1&t=49158&p=371922#p371922

นั่นคือประสบการณ์จริง ไม่ใช่นั่งนึกเอา ความรู้สึกต่างกัน อุปมาเหมือนกับทหารสู้รบอยู่ในสนามรบ กับ ทหารที่เรียนอยู่ในห้องเรียน ฉะนั้น ความรู้สึกต่างกัน

ยกมาซะเยอะแยะ ของจริงมันมีเพียงหนึ่งเดียว มันไม่เลอะเทอะได้ขนาดนั้นหลอก
ไอ้ที่มันเยอะแยะขนาดนั้นโดนหลอกมาทั้งนั้นแหละ อย่าไปงมงายเชื่อง่ายเลย มั่นศึกษาหาความรู้ให้มากๆกว่านี้สักหน่อยแล้วค่อยไปปฏิบัติ แล้วจะเห็นจริงเซียนพระกว่าจะดูเหรียญเก่ง สะสมพระเก๊มาเป็นโอ่ง

http://board.palungjit.org/f4/%E0%B9%80 ... 50767.html

ปริยัติ..ปฏิบัติ...ปฏิเวธ...เป็นของสาวกภูมิ

ทำพร้อมๆกัน...จะได้ไม่งมงายในปริยัติ...ไม่งมงายในปฏิบัติ...ไม่งมงายในปฏิเวธ

หากไม่ครบ 3 องค์..ปริยัติอยู่ก็งมงาย..ปฏิบัติอยู่ก็งมงาย...ปรากฎผลอะไรขึ้นมาก็งมงาย