ถ้ายังมีความไม่พอใจ แสดงว่ายังมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่พอใจอยู่

เมื่อพยายามกำจัดสิ่งที่ไม่พอใจนั้น ก็จะเป็นการเพิ่มความยึดมั่นถือมั่นให้แก่สิ่งที่พอใจ

ดังนั้น เพื่อจะไม่เพิ่มกำลังให้แก่ความไม่พอใจและความพอใจ จึงต้องกำหนดรู้และปล่อยให้มันดับเอง

ตอนที่ไม่พอใจนั่นแหล่ะ เป็นจังหวะที่เห็นผีตัวกูง่าย

ผีตัวกูนี้บางทีมันก็ไปทะเลาะกับผีตัวสูเข้าให้

ที่เรียกว่า ผี เพราะมันไม่มีจริง

เป็นความคิดไปเอง ตั้งอยู่ไม่นาน แล้วหายไป

"แท้ที่จริง กูสู มิได้มี
แต่พอโง่ โผล่เป็นผี ขึ้นมาได้
พอหายโง่ กูสู ก็หายไป
หมดตัวกู เสียได้ เป็นเรื่องดี

สหายเอ๋ย จงเฝ้าถอน ซึ่งตัวกู
รวมกระทั่ง ตัวสู อย่างเต็มที่
เหลืออยู่แต่ เมตตา ปัญญามี
หน้าที่ใคร ทำให้ดี แค่นี้เอย"

(ดัดแปลงจาก พุทธทาสธรรมคำกลอน)

อีก 7 วันค่อยเปิดไปดูภาพถัดไป

ตรงนี้คิดไม่ถึงจริงๆ ต้องขอลองเอาไปสังเกตดูครับ

นำภาพที่8 ซ้อนไว้หลังสุด แล้วเริ่มพิจารณาภาพต่อไป

ภาพที่9 ผู้เด่นอยู่โดดเดี่ยว

วัวดับหาย นายหนุ่มน้อย พลอยว่างจิต
ลอยทั่วทิศ เทียมเมฆ เหนือสิงขร
แฝงจันทร์ผ่อง ร้องเพลงร่า เริงอัมพร
เพียงสังวร กำแพงกั้น คั่นเขตคาม



ในขณะที่ใช้ชีวิต ขอให้สังเกต เมื่อมีความปั่นป่วนขึ้นในใจทำนองว่า
"ทำไมเป็นอย่างนั้น ทำไมเป็นอย่างนี้ ทำไมไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมไม่เป็นอย่างนี้ ทำไมทำอย่างนั้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้" เป็นต้น ก็ให้นึกถึงข้อความที่ว่า

"เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้ดับไป สิ่งนี้จึงดับไป มันต้องเป็นอย่างนี้ ตามเหตุปัจจัย ธรรมดา"

เมื่อความปั่นป่วนในใจหายไป ถ้าต้องการแก้ปัญหาที่เคยทำให้ใจปั่่นป่วน
ก็ให้เติมเหตุปัจจัยที่คิดว่าเหมาะสมที่สุดลงไป

แต่อย่ายึดมั่นว่า จะได้ผลตามที่เราหวัง

เพราะมันต้องเป็นไปตามเหตุปัจจัย ธรรมดา

ให้ทำอยู่อย่างนี้ 4 เดือน

แต่เมื่อผ่านไป 2 สัปดาห์ให้เปิดไปดูภาพที่10 ได้ แล้วเก็บไว้ที่เดิม

จากนั้นให้กลับมาฝึกภาพที่9 นี้ต่อไปจนครบ 4 เดือน

มันต้องเป็นอย่างนี้แหล่ะ ธรรมดา

"เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี
เพราะสิ่งนี้ดับไป สิ่งนี้จึงดับไป"

มันก็เป็นอยู่อย่างนี้ ตามเหตุปัจจัย ธรรมดา

ความรู้สึกเปรียบเทียบระหว่างเราเขา เช่น เราดีกว่าเขา เราก็พอๆกับเขา เราแย่กว่าเขา
เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า ยังมีความรู้สึกว่าเรา ว่าเขาอยู่ อาจเรียกว่า ป้ายชี้ประตูธรรม


เราไม่จำเป็นต้องทำลายป้ายนี้ แต่ให้รู้จักป้ายนี้ และก็รู้ว่า อ้อ...ความรู้สึกว่าเป็นเราเป็นเขา ยังมีอยู่

ถึงตรงนี้ก็เรียกว่า เจอประตูธรรม เพียงแต่ประตูนี้ปิดอยู่

ประตูนี้คือ "ประตูแห่งตัวกู"

การมีตัวกูไปพยายามเปิดประตูแห่งตัวกู จึงไม่สามารถสำเร็จได้ เพราะมีตัวกูซ้อนขึ้นมาอีกที

แต่เมื่อไม่มีความรู้สึกว่าตัวกู ของกู เมื่อนั้นประตูจะเปิดเอง!

"ประตูแห่งตัวกูของกู พอไม่มีกูประตูเปิดเอง"

อีก 10 วันค่อยเปิดไปดูภาพที่ 10

"ประตู" ....

Gateless door (ประตูที่ไม่มีทางเข้า)

ประตูที่ไม่ใช่ประตู

พอไม่มีกู ประตูเปิดเอง!

ทุกคนทำได้ ถ้าไม่เสียสติ

โดยมาก ผู้ปฏิบัติ มุ่งสนใจ มุ่งคิดไปในแง่ที่จะต้องทำลายอัตตา...

แต่ไม่ได้คิดถึงเรื่อง "ประตู"

อัตตา ... ปรากฎด้วยมีเหตุมีปัจจัย ...
ดับลง...ก็ด้วยเหตุปัจจัยที่เปลี่ยนไป ...
การปฏิบัติเพื่อเอาอะไรไปทำลาย อัตตา ...
เป็น ภาษา สื่อสาร สำหรับ คนที่จะเข้าใจกันได้ตรงกัน ...
เป็นการสื่อสารด้วยภาษาในเชิงวัตถุ

แต่ภาษาจิต ภาษาปรมัต ...
เมื่อ ...ปัจจัยเปลี่ยนไป ... สภาวะที่แสดงความเป็นอัตตา ... เปลี่ยนไป
ซึ่งเมื่อจิตได้รับรู้ในสภาวะที่เปลี่ยนแปลงไปนั้น ... ก็รู้ถึงสภาวะนั้น ...

เหมือนน้ำหน้าแนวประตูน้ำ กะน้ำหลังแนวประตูน้ำ
ระดับน้ำทั้งสองด้านย่อมต่างกันตามการทำงานของประตูน้ำ
ถ้าประตูน้ำไม่มี ก็จะไม่มีน้ำด้านไหน เพราะน้ำทั้งสองด้านจะเชื่อมประสานกันเป็นน้ำผืนเดียวกัน

มันอยู่ที่ว่า ... ใครจะรู้วิธีการเล่นกับระดับน้ำ และเล่นกับประตู ....

ตรงนี้ ... ระแวกโสภณเจตสิก...เท่านั้น
กระแสแห่งโสภณเจตสิก จะข้ามาเป็นเกราะให้กับ ...
มีศีลเป็นเกราะ มีธรรมเป็นเกราะ มีปัญญาเป็นเกราะ
จึงจะรู้สภาวะที่
มีศีลเป็นเกราะ มีธรรมเป็นเกราะ มีปัญญาเป็นเกราะ

การจะเปิดประตูได้ ...
จิตตอนนั้น กรุณา มุทิตาต้องเป็น อัปปมัญญา
ทำไมต้องเป็น สองเจตสิกนี้
มันเป็นการปรับสมดุลพื้นจิตให้ลงสู่ฐานที่เสมอกัน

มันเป็นลักษณะขององค์ธรรม
สภาวะที่องค์ธรรมทุกอย่างนั้น ๆ เป็นไป
จิตยังคงทำหน้าที่ของจิต คือ การรู้...

ไหวไหม?

ผ่านมาปีกว่าแล้ว

ลองหาเวลาที่ว่างจากการงานหน้าที่รับผิดชอบ พิจารณาเรื่องราวต่อไปนี้ตามลำดับและต่อเนื่อง


เรื่องที่1 https://www.youtube.com/watch?v=yC4mTeqmVjo

เรื่องที่2 http://www.youtube.com/watch?v=So3VSbZDMSY

เรื่องที่3 http://www.youtube.com/watch?v=HK6EExxvcrg

เรื่องที่4 http://www.youtube.com/watch?v=7xK9qv611sU


ขอให้สังเกตความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับกายและใจ

เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ พอใจ ไม่พอใจ

ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้อาศัยเหตุปัจจัยเพื่อเกิดขึ้น

สิ่งใดมีเกิดขึ้น สิ่งนั้นต้องดับไปเป็นธรรมดา

สิ่งที่ยังเกิดดับ สิ่งนั้นไม่เที่ยง

สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์

สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นควรหรือที่จะถือว่าเรา ว่าของเรา ว่าเป็นเรา


ขอให้เห็นอนิจจังให้มาก แล้วอนัตตสัญญาจะตั้งมั่น

นำภาพที่9 ซ้อนไว้หลังสุด แล้วพิจารณาภาพต่อไป

ภาพที่10: ดับทั้งคู่

คนและสัตว์ สูญลับ ดับสิ้นแล้ว
จันทร์แฝงแวว ว่างเปล่า ไร้เงาอร่าม
ใครใคร่รู้ เรื่องซึ้ง พึงเพ่งความ
ลิลลี่ตาม เถื่อนถวิล กลิ่นสีเทอญ



3 เดือนต่อจากนี้
"ให้ตั้งใจทำหน้าที่ที่รับผิดชอบอย่างดีที่สุด โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แม้แต่คำว่าขอบใจ"

ดูซิ จะพ้นไปจากความวุ่นความว่างนี้ได้อย่างไร

ในการใช้ชีวิต ย่อมมีการกระทบไม่ว่าจะเป็นทางตา หู จมูก ลิ้น กายสัมผัสและใจ
เมื่อกระทบแล้วมันวุ่น ก็ต้องรู้
เมื่อกระทบแล้วมันเฉยๆ ก็ต้องรู้
และการรู้ที่ปรากฏขึ้นนั้น ก็ต้องรู้

ก็สิ่งใดมีเกิดขึ้น สิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา
ของแบบนั้นควรหรือที่จะถือว่าเรา ว่าของเรา ว่าเป็นเรา

อีกด้านหนึ่งที่ต้องระวังคือ การไปติดกับความว่างชนิดขาดสูญ

ดังนั้น สิ่งที่เกิดจากการกระทบก็อย่าไปเอา ความว่างชนิดขาดสูญก็อย่าไปเอา

เมื่อใดไม่ติดกับทั้งสองด้าน เมื่อนั่นก็จะรู้จักกับกลางๆ



อีกประมาณ 7 วัน มาฝึกภาพที่สิบเอ็ดกัน

ภาพที่ 11: ก่อน

การทำภาพนี้ให้ปรากฏ ลองทำแบบนี้ครับ

ขั้นที่1: พิมพ์ภาพทั้ง 10 ลงบนกระดาษ A4 (1ภาพต่อ1แผ่นกระดาษ)
ขั้นที่2: นำภาพทั้ง 10 มาวางซ้อนกัน โดยให้ภาพที่ 10 อยู่ด้านบนสุด ตามด้วยภาพที่ 1,2,3,...และ 9 ตามลำดับ
ขั้นที่3: เ็ย็บหรือหนีบด้านบนบริเวณกลางๆของภาพทั้งหมดเข้าด้วยกัน (เพื่อให้สามารถพลิกดูภาพจากด้านล่างได้)
ขั้นที่4: วางภาพทั้งชุดที่เย็บหรือหนีบเข้าด้วยกันแล้วนี้ ลงบนพื้นราบ
ขั้นที่5: เตรียมผ้าและน้ำมันพืช
ขั้นที่6: เอาผ้าจุ่มในน้ำมันพืช จากนั้นหยดลงบนภาพที่ 10 ทีละหยดๆ จนเต็มทั้งภาพ


สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น



"ถ้าจะเห็นจงเห็นฉับพลัน พอตั้งต้นคิดหนทางปิดตัน"


อีกประมาณ 6 เดือนอาจได้คุยกันอีกครับ

ว่างอยู่แล้ว อย่าเผลอทำวุ่น

แล้วเผลอกันตอนไหน?

เพราะอาศัยอายตนะภายในและอายตนะภายนอกจึงเกิดเป็นวิญญาณ
ความประจวบกันของธรรมทั้ง 3 เป็นผัสสะ
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย ย่อมมีเวทนา
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา

แต่เพราะธรรมทั้งหก คือ อายตนะภายใน อายตนะภายนอก วิญญาณ ผัสสะ เวทนาและตัณหา นั้นไม่เที่ยง
เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย ตั้งอยู่ไม่นานแล้วก็ดับไป

ของแบบนั้นควรหรือที่จะยึดมั่นถือมั่น ว่าเรา ว่าของเรา ว่าเป็นเรา

เมื่อถึงตอนนี้
ถ้า สุขเวทนาเกิดขึ้น ก็ขอให้รู้ อย่าไปเพลิดเพลิน อย่าพร่ำสรรเสริญ ติดอกติดใจ
ถ้า ทุกขเวทนาเกิดขึ้น ก็ขอให้รู้ อย่าไปเศร้าโศก ร่ำไห้ รำพึงรำพัน
ถ้า อทุกขมสุุขเวทนาเกิดขึ้น ก็ขอให้รู้การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ไม่นานและดับไป

จนกว่าจะเบื่อหน่ายทั้งในอายตนะภายใน อายตนะภายนอก วิญญาณ ผัสสะ เวทนาและตัณหา

แต่ทำไมยังไม่เบื่อ?

ก็เพราะความไม่รู้ยังมีอยู่ จึงยังปรุงแต่งต่อไป

อีก 2 สัปดาห์ค่อยคุยกันอีกครับ

นับแต่นี้ไป ขอให้เป็นอยู่โดยชอบ คือ

เมื่อจะคิด ก็ขอให้คิดดี(สัมมาสังกัปปะ)
ในการที่จะให้เป็นอย่างนั้น จำเป็นต้องมีความเห็นที่ถูก(สัมมาทิฐิ) ว่าคิดดีเป็นอย่างไร ร่วมกับมีสติและความพยายามที่จะทำให้คิดดี

เมื่อจะพูด ก็ขอให้พูดดี(สัมมาวาจา)
ในการที่จะให้เป็นอย่างนั้น จำเป็นต้องมีความเห็นที่ถูก ว่าพูดดีเป็นอย่างไร ร่วมกับมีสติและความพยายามที่จะทำให้พูดดี

เมื่อจะกระทำสิ่งใด ก็ขอให้ทำดี(สัมมากัมมันตะ)
ในการที่จะให้เป็นอย่างนั้น จำเป็นต้องมีความเห็นที่ถูก ว่าทำดีเป็นอย่างไร ร่วมกับมีสติและความพยายามที่จะทำให้ทำดี

เมื่อประกอบอาชีพ ก็ขอให้ประกอบอาชีพที่ดี(สัมมาอาชีวะ)
ในการที่จะให้เป็นอย่างนั้น จำเป็นต้องมีความเห็นที่ถูก ว่าอาชีพที่ดีเป็นอย่างไร ร่วมกับมีสติและความพยายามที่จะทำอาชีพที่ดี

ขอให้ทำเพื่อทำ อย่าคาดหวังว่าจะได้อะไร
แต่ถ้าความคาดหวังปรากฏขึ้น ก็ขอให้กำหนดรู้

"สิ่งใดมีเกิดขึ้น สิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา
ของแบบนั้นควรหรือที่จะถือว่าเรา ว่าของเรา ว่าเป็นเรา"

วันเพ็ญเดือนสามปีหน้า ถ้าเหตุปัจจัยเหมาะสม คงได้สนทนากันอีก