เราเคยชินแต่การทำให้มี...มีขึ้น...สร้างขึ้น...ก่อขึ้น...แล้วก็ประคับประคองสิ่งนั้นให้ดำรงอยู่...

การสร้างขึ้น...และ..การประคับประคองสิ่งที่สร้าง...ดูเหมือนจะเป็นวาระหน้าที่ของทุกๆคน

แต่...จะมีสักคนมั้ย...จะสงสัยว่า...ทำไปทำไม?...ทำไมต้องทำ?

จะมีสักคนมั้ย...ที่จะเห็นความเหน็ดเหนื่อยและเหนื่อยหน่ายกับวาระของชีวิตเหล่านี้

ไม่สร้าง...ไม่หวังเลย...จะดีมั้ย...จะได้ไม่ต้องมารักษา

จากความไม่มี......สร้างจนมีขึ้นมาได้...เหนื่อยมั้ย?

รักษาสิ่งสร้างให้คงอยู่....เหนื่อยมั้ย?...ทุกข์มั้ย?

และเคยรักษาสิ่งใดให้อยู่ได้ตลอดไป....สำเร็จสักอย่างมั้ย?

ในเมื่อ...สร้างก็ทุกข์....รักษาก็ทุกข์....รักษาใว้ไม่ได้ก็ทุกข์

แล้วทำไม..ไม่หยุด...

อยู่กับความว่าง..ความไม่มีอะไร...ที่ไม่ต้องเหนื่อย..ไม่ต้องสร้าง....ไม่ต้องรักษา..ไม่ต้องออกแรง...ไม่ต้องมีactionใด ๆ
ก็อยู่ได้ตลอดไป

ไม่สบายกว่าหรือ?

ผู้ใดแลเห็นว่าสรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนล้วนเกิดจากการปรุงแต่ง เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ผู้นั้นก็จะไม่ติดอยู่ในทุกข์และเข้าถึงความสงบ แม้ผู้นั้นแลเห็นเพียงชั่วขณะจิตเดียว ก็ยังเป็นมหากุศลมากกว่าผู้ทำฌานไม่ให้เสื่อมถึง100ปี
ปฏิบัติตามมรรค ทำหน้าที่ของเราซะ ยังประโยชน์ตนประโยชน์ท่านเพื่อความไม่ประมาทเถิด

"สุขอันไม่เจอด้วยอามิส ประภัสสรอยู่ สุขที่คนไม่รู้จัก

ถึงจะเรียกว่าสุข แต่สิ่งนี้หาใช่สุขเวทนาอันเกิดจากสังขารปรุงแต่ง

สิ่งนี้ปราศจากความปรุงแต่ง ดำรงอยู่(อย่างปราศจากความตั้งใจดำรงอยู่)

อย่างธรรมดา เป็นธรรมชาติ ตามธรรมชาติ นิรันดร์"

ท่านกบ รู้สึกท่านจะบรรลุแล้วล่ะถ้าคิดได้แบบนี้ คนที่ิคิดได้แบบนี้นั้นคือคนที่สร้างมาเยอะผ่านมาเยอะนะครับเลยรู้สึกเบื่อ แต่คนที่ไม่เคยสร้างอะไรมามันมีแต่รู้สึกอยากครับ ไปบอกเขาให้เบื่อนะคงไม่ได้ มันต้องผ่านประสบการณืจริงๆมา เพราะพื้นฐานจิตจริงมันมีแต่ความอยาก มีแต่ตัณหาครับ แต่ความรู้สึกเบื่อก็ต้องหดหายไปด้วยนะครับ ท่านอ๊อบๆ

คุนน้องก็เคยรู้สึกเบื่อกับชีวิตที่ต้องเกิดมาดิ้นรน ไม่รู้จะดิ้นรนไปเพื่ออะไร และสุดท้ายที่เราทำมาทุกสิ่ง เราก็ไม่สามารเอาอะไรติดตัวไปได้ซักอย่าง (ยกเว้นบุญและบาป) เลยเบื่อหน่ายไม่อยากยุ่งเกี่ยวทางโลกเลย แต่พี่โฮฮับก็เตือนสติคุนน้องว่า ถ้าคุนน้องเบื่อหน่ายชีวิตมาตัดพ้อต่อว่าชะตากรรมของตนเอง ก็ไปบวชชีซะจะได้จบ ทำให้คุนน้องมีสติระลึกรู้ว่า มรรค์มีองค์8 คือสิ่งที่เราต้องปฏิบัติ เพราะคุนน้องจะไปบวชตัดทางโลกได้งัย พ่อแม่ แถมน้าที่ไม่มีลูกแถมลูกชายที่ตนเองสร้างขึ้นมา ถ้าหนีไปบวชเราก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้จริง เพราะเราสร้างเหตุไม่สมผล อย่างท่านอเมซิ่งว่าแหละ

สุขที่แท้จริง คือ สุข ใน นิพพาน เป็นสุขที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
เป็นบรมสุข สุขเหนือสุข เป็นสันติสุข เป็นสุขที่ไม่มีใครๆ ไม่มีผู้ใดไปเสวยสุข

สุขใด ที่ไม่กลับ มาทุกข์อีก

สุขนั้น คือ สุขที่แท้จริง

ก็ สร้าง ๆ มันไป .... เมื่อไป ก็ทิ้งไว้

เมื่อมีศักยภาพในการสร้าง/ในการมีได้เยอะ ก็อย่าให้สิ่งนั้นมาเป็นภาระใจเรยยยย
มันก็มีเรื่องของการให้...ทาน...งัย



ถ้าสละได้แต่เนิ่น ๆ มันก็ไม่กังวลนะ

จะสร้างไว้มาก สร้างไว้น้อย
มีไว้มาก มีไว้น้อย ก็ต้องทิ้งนั่นล่ะ
ทิ้งมาก ทิ้งน้อย ก็ต้องทิ้งนะ

มีน้อย แต่ห่วงมันเสียมาก
กับ
มีมาก แต่ไม่ได้ห่วงมันเร๊ยยยย...

ภาระว้าวุ่นทางใจมันก็ต่างกันเน๊อะ

......

ถ้าวางใจไว้ถูกที่ถูกทางได้ จะมีมากหรือมีน้อยมันก็ ok ....

ความสุขที่แท้จริงอยู่ภายในตัวเรา...

♡✿(◕‿◕)✿♡ กราบอนุโมทนาบุญกับกัลยาณมิตรและกัลยาณธรรมทุกท่าน ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครองนะเจ้าค่ะ ♡✿(◕‿◕)✿♡

ถ้าสร้างก็ต้องสร้างและรักษาในหลักพรหมวิหาร 4

ถ้าหยุดก็ต้องหยุดในหลักพรหมวิหาร 4

เพราะไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นวิบัติของอุเบกขา กลายเป็นคนไม่ขยันทำการงาน

โลกใบนี้เป็นโลกของการแข่งขัน แพ้คัดออก

ผมเคยทำงานในอาชีพที่ผมฝันมาแต่เด็ก
ผมมีความสุขกับงานที่ทำ
แต่มีเหตุให้ผมต้องแพ้ถูกคัดออก(ยุคฟองสบู่แตก)
ผมเริ่มอาชีพใหม่ อาชีพที่ต้องใช้แรงกายแรงใจความเหนื่อยยาก
เวลานี้ผมก็มีความสุขกับอาชีพใหม่และมองว่าอาชีพใหม่ดีกว่าอาชีพเดิม ผมก็อ้างแต่ข้อเสียของอาชีพเดิมและข้อดีของอาชีพใหม่

คุณกบทำให้ผมสำนึกได้ว่าข้ออ้างทั้งหมดของผมเป็นเพียงคำปลอบใจของผู้แพ้เท่านั้น

อย่าได้มีอะไร หรือเป็นอะไร ..... ความว่าง ก็มิใช่การหยุดอยู่หรือ ความมีหรือไม่มีอะไร .... ความสบาย หรือไม่สบาย ก็ไม่ใช่ทางสายกลาง นั้น

อ้าว!.....นี่ทำไปทำมา คุณกบ คิดจะไปสิ้นสุดหยุดความเพียรเอาสุขแค่ อรูปพรหมหรือนี่.......

โอ!.....น่าเสียดาย วิริยะ อุตสาหะ สรรพวิชาความรู้ที่สู้สร้างสะสมมานาน...กับพาลมาทำให้ติดอยู่แค่ชั้นสุขจากความว่าง และความไม่มีอะไร (อากาสานัญจา...วิญญานัญจา...อากิญจ...เนวสัญญานาสัญญายตนะ ...)เท่านี้เองหรือ?

ไม่นึกถึงพระพุทธบิดาตอนทรงบรรลุธรรมใหม่หรือครับ ที่เมื่อพระองค์เล็งพระญาณไปถึงพระอาจารย์คือท่านอาฬารดาบสกับอุทกดาบส แล้วทรงตรัสพุทธอุทานออกมาว่า

"ฉิบหายแล้ว ๆ ๆ"......เพราะทรงทราบด้วยพระญาณว่าพระอาจารย์ทั้ง 2 ไปติดกับ...(กัปป์) อยู่ในอรูปพรหมเสียแล้ว

จะไปให้ถึง นิพพาน ...หรือจะเอาแค่ความว่างกันครับคุณกบ...?

ผมเห็นว่า คนส่วนใหญ่รู้สึกว่าการเอา การได้มาเป็นสุข แต่จริงๆแล้ว

สุขจากการให้ การสละออก จะเป็นสุขเย็น และจะพาให้เกิดสุขสงบได้ง่ายกว่า

โลกใบนี้เป็นโลกของการแข่งขัน แพ้คัดออก .......แต่ถ้าเราสวนกระแสโลก

โดยการแบ่งปัน เราจะรู้สึกเป็นสุข แม้โดนคัดออกก็ไม่ทุกข์มาก เข้าใจได้ว่าเป็นโอกาศให้เราได้พบสิ่งใหม่ๆ

หวัดดี...เพื่อน ๆ ทุกท่าน

เรา ๆ สร้างอะไรกันขึ้นมาบ้างนะหรือ?

บ้าน...รถ...ทีวี...มือถือ....ฯลฯ

ที่สร้างขึ้นมาก็หวังจะทำให้ชีวิตเรามีความสุขสบายขึ้นใช่หรือไม่?

บ้าน..เฉย ๆ ก็ยังไม่พอ....ก็ต้องบ้านดี ดี...ทำเลดี..ดี
รถ...ธรรมดา ๆ ก็ไม่พอ...ต้องเป็นรถดี ดี...ยี่ห้อดี..ดี
ทีวี...เฉย ๆ ๆก็ไม่พอ....ต้องเป็นทีวีดี ดี...ต้องLED TV...สมาร์ททีวี
มือถือ...แค่โทรได้อย่างเดียวก็ไม่พอ...ก็ต้องเน็ตโฟน...สมาร์ทโฟน

คิดที่จะสร้าง...คิดที่จะซื้อ...คิดที่จะครอบครอง...ก็ด้วยหวังว่ามันจะทำให้เรา..ดีขึ้น...สบายขึ้น....สุขขึ้น...ไม่ใช่รึ?

แล้วกว่าจะมี....ต้องพยายามมั้ย?
มีแล้ว....ก็ต้องเฝ้าระวังหวงแหนรักษา?

แทบจะทุกอย่างในโลกนี้...ไม่ว่า..ลาภ..ยศ..สรรเสริญ...ที่เราไปสรรหาก็ด้วยความหวังว่า....มันจะทำให้เราสุขสะดวกสบาย.....ความสุขของเรากลับไปอยู่ ณ. เวลาในอนาคต

ความพยายามทำให้มี....มีแล้วการเฝ้าระแวดระวังรักษา....ที่เป็นเรื่อง ณ. เวลาในปัจจุบัน...จะมีใครเห็นบ้างว่ามันสุข..หรือมันทุกข์?

ที่เรามองไม่เห็น....จะเป็นเพราะเราเสพความคาด...ความหวัง..ซะจนเมาไม่สร่างหรือเปล่า?