ถ้าต้องถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตอย่างคลาดไม่ถึงเราควรต้องทำอย่างไรต่อไปกับชีวิต
*คู่ชวิตจากไปกระทันหันชีวิตที่เหลืออยู่ของเราก็อายุ38แล้วไม่เหมะสมกับการเริ่มต้นใหม่แม้จะยังไม่มีลูกก็ตาม
*อยู่ไปทำหน้าที่ของเราไปจนกว่าจะถึงวันที่เราต้องจากไปบ้างหรือจะภาวนาให้เจอกันกะแฟนในภพต่อไปดีนะ
* ช่วงนี้ขาหักจากอุบัติเหตุถึง4ท่อนรักษาตัวกว่า6เดือนจึงจะหายว่างๆก็เลยทำใจด้วยกันอ่านธรรมะชีวิตเหมือนสับสนเคว้งคว้างแต่ทำอะไรไม่ได้ต้องสู้อย่างเดียว

เข้ามายิ้มให้กำลังใจก่อง...อิอิ

แว่บแรกที่อ่าน ความรู้สึกบอกว่า โอ๋ย..ทำไมจขกท.เจอเรื่องแย่ๆขนาดนี้นะ แต่พออ่านจบ เอ..ชักไม่แน่ใจ เหมือนกับว่าคุณปัญจนาจะปลงตกได้ และต่อสู้ได้แบบล้มแล้วรีบลุกเลยประมาณนั้นน่ะค่ะ ดิฉันพูดผิดถูกไปยังไงขออภัยด้วยนะคะ

แต่ยังไงก็ตาม ขอปรบมือให้ดังๆที่ยังมีกำลังใจต่อสู้กับชีวิตต่อไป (ไม่เหมือนบางคนที่อาจคิดสั้นอยากตายตาม) ร่างกายชำรุดก็ต้องเข้าโรงซ่อม ถึงจะนานหน่อยแต่ก็มีกำหนดหายเป็นปกติ แต่จิตใจ ถ้าชำรุดแล้วซ่อมยาก มันต้องใช้เวลา ซึ่งอาจคาดเดาไม่ได้ว่าช้าหรือเร็ว ขอให้หายเป็นปกติโดยเร็วนะคะ

ขอต้อนรับสมาชิกใหม่ในลานธรรมจักรแห่งนี้ ในนี้มีแต่มิตรภาพให้แก่กันเพียบเลยค่ะ

ยินดีต้อนรับค่ะคุณปัญจนา ผู้หญิงทุกคนในลานนี้ผ่านความทุกข์มาทั้งนั้น ทุกข์ของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป แต่ทุกคนก็เป็นกำลังใจให้กันและ ช่วยเหลือกันเท่าที่จะทำได้ การที่คุณเข้าหาพระธรรมเป็นเรื่องที่ดีมากๆ พยายามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้มแข็งนะคะ

เป็นกำลังใจให้ จขกท. และทุกๆคน ขอให้ผ่านความทุกข์ ไปให้ได้ค่ะ
(รวมทั้งตัวเราด้วย )

ยิ้มสู้ เข้มแข็ง อดทน ทุกสถานการณ์ แล้วเรื่องร้ายๆ จะผ่านไปเองค่ะ

ขอให้ผ่านพ้นไปให้ได้ จงเข้มแข็งและเดินต่อไปนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ