รบกวนถามท่านผู้รู้หน่อยนะค่ะ เมื่อวันแม่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดใหญ่ฯ ที่อยุธยามาค่ะ นั่งสมาธิภาวนาไปเรื่อยๆ มีความรู้สึกว่าเบื่อภาวะที่เกิดขึ้นจังเลยไม่ว่าจะเป็นปวดเจ็บเหน็บชา หรือแม้แต่คำภาวนา แต่ตอนที่มีความรู้สึกเกิดขึ้นสมาธินิ่ง ไม่ได้ฟุ้งซ่านแต่อย่างใดเลยค่ะ เลยนั่งภาวนาว่า "เบื่อหนอ เบื่อหนอ"ไปเรื่อยๆ(พอดีเพิ่งเกิดความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยไม่แน่ใจว่าเราเริ่มขึ้เกียจที่จะภาวนาหรือเปล่านะค่ะ)

ไม่ใช่ขี้เกียจดอกครับ ภาวนามาถึงตรงสภาวะนี้มันก็เป็นอย่างนี้ กำหนดรู้ตามอาการ ตามความรู้สึกนั่นแหละถูกต้องแล้วครับ


อ่านตรงนี้เลยครับแล้วจะเข้าใจ

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... n#msg15630


และเมื่อกำหนดตามความรู้สึกนั่นแล้ว ก็เกาะจับกรรมฐาน คือพอง-ยุบ ต่อไป

ขอบคุณ คุณกรัชกายมากเลยนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆ

ผู้ปฏิบัติกรรมฐาน ควรเป็นเช่นคุณจิราพรนั่น ผู้ปฏิบัติธรรมเขาจะพูดเท่าที่จำเป็น ไม่พูดมาก พูดพอรู้เรื่องประโยคสั้นๆ พูดแล้วไปทำต่อ

ทำไปเถอะปฏิบัติไปภาวนาไป (ใช้คำไหนก็ได้) ตัวเองรู้เองว่าดีอย่างไร ตอนนี้กับเมื่อก่อนเทียบกันแล้วเป็นอย่างไร ทั้งร่างกาย และจิตใจ เพราะอะไร? เพราะสภาวะซึ่งปรากฏขณะปฏิบัติแล้วเรากำหนดรู้แล้วผ่านพ้นสภาวะของจิตขณะนั้นๆไปได้ ผลดีก็เกิดกับเราทุกๆครั้ง สังเกตดูด้วย คือเราจะค่อยๆเข้าใจโลกรอบๆตัวขณะที่เห็น ได้ยิน ฯลฯ และชีวิตตนเองเด่นชัดขึ้นละเอียดขึ้นเรื่อยๆ