ธรรมทาน กับ อภัยทาน ท่านว่าทานไหน คือ ทานสูงสุด

อภัยทานครับ

"สัพพทานฺ ธมฺมทานฺ ชินาติ"

สวัสดีครับ
ขอแสดงความเห็นด้วยคนนะครับ อาจจะดูนอกกรอบอยู่บ้างแต่โปรดพิจารณาดูนะคับ
การให้ธรรมเป็นทานชนะการให้ทั้งปวง...แต่การให้อภัยนั้นประเสริษฐ์ที่สุด

ในบรรดาการให้ทานทั้งหลายนั้นการให้ธรรมะย่อมอยู่เหนือการให้ทานทั้งปวงครับ แต่ผมพิจารณาอย่างนี้ครับว่าอภัยทานหรือการให้อภัยนั้น โดยภาวะแล้วมันไม่ใช่การให้...แต่เป็นการไม่เอามากกว่า ที่ว่าไม่เอาก็คือ เราไม่เอาโกรธ เราไม่เอาเกลียด เราไม่เอาอาฆาตพยาบาท ที่จะมีหรือเกิดขึ้นในจิตของเรา และเราก็ไม่ได้ยกเอา โกรธ เกลียด อาฆาตพยาบาทที่เราไม่เอานี้ไปให้แก่ผู้ใด...ดังนั้นผมจึงเห็นว่าอภัยทานนั้นแตกต่างจากทานทั้งหลายที่เป็นการทำพื่อผู้อื่น แต่อภััยทานนั้นเสมือนการทำให้เพื่อตนเองมากกว่า มีอานิสงค์ตัดวงจรแห่งการจองเวรจองกรรมของตน

ขอบคุณครับ

ธรรมทาน เป็นส่วนกอง โลภะ
อภัยทาน เป็นส่วนกอง โทสะ
ละกิเลส(ทาน) เป็นส่วนกอง โมหะ

ปฏิบัติบูชา นี่แหละละกองกิเลส สูงสุด ฟันธง!!

เข้าใจคิดดี

อิ...อิ...อิ....

กำลังรอว่าใครนะ.....จะตอบแบบนี้บ้าง....

ตั้งแต่แรกเห็นกระทู้....ภาพคนที่สอนธรรมะให้กับคนรอบข้าง....ผุดขึ้นในใจ

อุตส่าตั้งใจสอนอย่างดีเลย....เพียงแค่คนถูกสอนไม่เห็นด้วย.....คนสอนก็โกรธแล้ว....
หากพิจารณาจากความยากง่ายของการกระทำ.....โจทษ์นี้..คิดว่า..การให้อภัยทำได้ยากกว่า

"สัพพทานฺ ธมฺมทานฺ ชินาติ"
สาธุครับ ขอบคุณทุกท่าน

อภัยทาน คือธรรมอย่างหนึ่ง

ธรรมมีมากมายหลายหมวดหมู่

เห็นว่าการให้ธรรมสูงสุดย่อมเกิดประโยชน์อันสูงสุด

แต่ว่าไม่ว่าให้อะไรก็ตามถ้าสำเร็จประโยชน์ ย่อมเกิดผลสูงสุด

...ข้าพเจ้าว่าธรรมทานเป็นการให้แบบหว่านแห อาจเจาะจงหรือไม่เจาะจงผู้รับก็ได้ค่ะ...
...ส่วนอภัยทานเป็นการให้เจาะจงผู้รับ เมื่อให้แล้วประโยชน์สูงสุดย่อมเกิดแก่ผู้ทำ...
...เพราะผู้ให้อภัยทานได้ละความอาฆาตพยาบาท โกรธ เกลียด เคียดแค้น ชิงชัง...
...กลายเป็นผู้ที่มีเมตตาและอโหสิกรรม...ลบสัญญาที่ทำให้ตนเองต้องทนทุกข์ลงได้...
...เรียกได้ว่ารักตัวเองที่สุด...ทำให้ใจตัวเองหมดทุกข์...เป็นทานที่ได้สูงสุดกับตัวเอง...
...ท่านอื่นคิดอย่างไรบ้างคะ...ข้าพเจ้าว่าอันนี้แหละคือเมตตาตนที่แท้จริงเลยหล่ะ...