เมตตาอย่างไรไม่เกิดโทษ เมื่อเจอกับเหตุการณ์จริง จาก นสพ.หรือทางทีวี เช่น
เห็นสัตว์เลี้ยงถูกทรมาน ถูกทำร้าย น้ำตาไหลเป็นทุกข์แทนอ่ะคะ แก้อย่างไรค่ะ ?

มองให้เห็นทุกข์....ของวัฏฏะ

มองให้เห็นว่า..เราก็อาจเป็นเช่นนั้น

ถามตัวว่า..ทีนี้อยากจะเกิดอีกไหม?

สวัสดีครับพี่จัทร์เพ็ญ
ปกติแล้วเมตตานั้นไม่มีโทษอยู่แล้ว...แต่ที่เกิดโทษขึ้นนั้นเพราะมันเกินเมตตาไปหลงยึดถือแล้วน้อมเข้ามาสู่ตน...
ขอบคุณครับ

สวัสดีนะคะ เคยได้ยินคำนี้มั้ยคะ "ดีในร้าย ร้ายในดี"
ความเมตตาก็เช่นกันนะคะ สิ่งที่ควรพิจารณาคือ
เมตตาแล้วเกิดอะไรขึ้นกับสภาวะทางอารมณ์ของคุณบ้างในขณะนั้น
หากเมตตาแล้วอยากช่วยเหลือ ก็ต้องดูก่อนว่าคุณช่วยได้หรือเปล่า เหมาะสมหรือเปล่า ถูกต้องหรือเปล่า ที่สำคัญผู้ที่คุณสงสารนั้นเขาต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า หากพิจารณาแล้วว่าคุณสามารถช่วยเขาได้ ก็ทำเถอะค่ะ

แต่ถ้าช่วยไม่ได้ทำไงดีคะ แผ่เมตตา ภาวนา อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เขาค่ะ ความสงสาร ความเมตตาคืออารมณ์ ยึดไว้ก็ทุกข์นะคะ เวลาคุณสงสาร คุณมีความสุขหรือเปล่าล่ะ หากทุกข์ก็วางลงค่ะ สิ่งใดเกินกำลังหากจะวางลงบ้างก็ได้ดีนะคะ

คุณคงเคยได้ยินคำว่า"โลกนี้มี 2 ด้าน"
แต่ดิฉันคิดว่า โลกไม่ได้มีแค่ 2 ด้านนะคะ ที่จริงยังมีอีกหลายด้าน หมายความว่าอะไรคะ
หมายความว่า โลกมันมีหลายด้าน เราก็ต้องมองหลายๆมุม จะได้รู้จักรายละเอียดของมันไงคะ

บางครั้ง เราเห็นสิ่งๆนึง ภาพๆนึง หากเรามองแค่ 2 มุม เราก็จะเห็นแค่ 2 ด้าน
แต่หากเรามองไปรอบๆ มองหลายๆด้าน บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจจะมีมากกว่า 2
มุมก็ได้นะคะ

ลองพิจารณาดูก่อนนะคะ ไม่ต้องรีบร้อนค่ะ ขอให้โชคดีนะคะคุณจันทร์เพ็ญ

สวัสดีครับ "จันทร์เพ็ญ"
การที่เห็นสัตว์เลี้ยงถูกทรมาน ถูกทำร้าย น้ำตาไหลเป็นทุกข์แทน นั้น
คุณจันทร์เพ็ญ เกิดความสงสาร ใคร่จะช่วยให้สัตว์นั้นพ้นจากความทุกข์
อาการเช่นนี้ ไม่เรียกว่า เมตตาจิต แต่เกิดจาก ความกรุณาครับ

"ความสงสารคิดจะช่วยให้พ้นทุ​กข์
เป็นอาการของกรุณา...คือเมื่อได้เห็น ได้ยินว่า สัตว์บุคคลใดผู้ใดผู้หนึ่งมีทุกข์ ก็มีจิตที่คิดช่วยให้พ้นทุก​ข์ ...หรือที่เป็น ความสงสาร
ดังนั้น อาการของกรุณา จึงปราศจาก วิหิงสา (ความเบียดเบียน) คือเบียดเบียนใครๆ ให้เป็นทุกข์"

"อันตรายอันใกล้ของกรุณา คือ โทมนัสความเศร้าเสียใจที่อา​ศัยเรือน
อาศัยเรือนคืออาศัยกิเลสที่​เป็นตัวความรัก
อันเป็นจิตใจของคนปรกติ ของบุคคลที่มีความสงสารในเมื่อเห็นใครเป็นทุกข์คิดจะช่​วยให้พ้นทุกข์ และเศร้าเสียใจเมื่อบุคคลอั​นเป็นที่รักเป็นทุกข์"


อันตรายอันไกลของ กรุณา คือ วิหิงสา ความเบียดเบียน ซึ่งอาจจะมีในพื้นใจของปุถุ​ชนทั่วไป
ความเบียดเบียนอันเป็นพื้นใ​จของคนสามัญทั่วไป เช่นเมื่อเกิดไฟไหม้บ้านเรื​อน ก็พอใจไปดู และในขณะที่ดูนั้นก็ไม่ได้นึกถึงความทุกข์ความเดือดร้อ​นของคนที่ถูกไฟไหม้บ้านเรือน คล้ายกับว่าพื้นของจิตใจมีค​วามพอใจในด้านที่เกิดการทำล​ายพินาศ

การยิงนก ตกปลา การพอใจดูการชกมวย กัดปลา ตีไก่ ก็เป็นการเบียดเบียน
การรังแกสัตว์ โดยปราศจากความพยาบาท ทำด้วยความสนุก นึกว่าเป็นการกีฬา ก็เป็นการเบียดเบียน ดังนั้นอะไรที่ก่อความทุกข์​ให้แก่สัตว์อื่น บุคคลอื่นก็พึงหลีกเลี่ยง เป็นอหิงสา

(มีต่อ)

อุเบกขาพรหมวิหารธรรม เป็นธรรมหลักใหญ่อันคู่กันไปกับ กรุณาพรหมวิหารธรรม

อุเบกขา สองประการคือ
1.อุเบกขาอันไม่ประกอบด้วยปัญญา
2.อุเบกขาอันเป็นพรหมวิหาร


อุเบกขา การวางเฉยที่ไม่ประกอบด้วยปัญญา
เป็นการวางเฉยที่มีอยู่แก่ทุกผู้คน แม้จะไม่ได้ปฏิบัติธรรม คืออุเบกขาเวทนา ซึ่งเข้าใจง่ายๆ ว่า ความรู้สึกที่ไม่ใช่สุข ไม่ใช่ทุกข์ นั่นเอง
ความรู้สึกที่ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุขนี้ โดยมากคนทั่วไปไม่ได้กำหนด ไม่ได้ใส่ใจจึงไม่รู้จัก ว่ามีเวทนานี้เกิดขึ้นอยู่ จึงเป็นที่ตั้งของความหลง เพราะความไม่ได้เข้าไปใส่ใจ​ในเวทนานี้ อาจจะบอกได้ว่า เมื่อไม่ใส่ใจแล้ว จึงกล่าวว่า มีเหมือนไม่มี อุเบกขานี้
อุเบกขาชนิดนี้ จึงปรากฏแก่สัตว์บุคคลทั่วไ​ปแม้ไม่ได้ปฏิบัติอบรมจิต


อุเบกขาพรหมวิหาร หรืออุเบกขาอันประกอบด้วยปั​ญญา ในส่วนของพรหมวิหารนั้น เป็นการวางเฉย หรืออุเบกขา ในสัตว์บุคคล มีสัตว์บุคคลเป็นอารมณ์ จะโดยเจาะจง หรือไม่เจาะจงก็ตาม
เช่นเดียว กับ เมตตา กรุณา มุฒิตา

อาการของอุเบกขาพรหมวิหาร คือ ให้พิจารณาปลงใจลงไปในกรรม โดยพิจารณาถึงสัตว์บุคคลนั้​นๆ โดยเจาะจง หรือถึงสัตว์บุคคล ทั้งปวงโดยไม่เจาะจง ว่า เขาผู้นั้น หรือเขาเหล่านั้น หรือแม้แต่ตนเอง ...

เป็นผู้มีกรรมเป็นของๆตน
เป็นทายาทรับผลของกรรม
เป็นผู้มีกรรมเป็นกำเนิด
เป็นผู้มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์
เป็นผู้มีกรรมเป็นที่พึ่งอา​ศัย
จะทำกรรมใดไว้ ดี หรือชั่ว ก็ตาม จะเป็นทายาทรับผลของกรรมนั้​น.

เมื่อปลงใจลงไปในกรรมได้ดั่​งนี้ จึงเป็นเครื่องดับ ความชอบความชังได้
เพราะความชอบ ความชังอันเกิดขึ้นทำอะไรกั​บผลของกรรมไม่ได้ เพราะเป็นไปตามกรรมที่ทำไว้
เมื่อปลงใจลงไปในกรรม ย่อมไม่ขวนขวายที่จะทำให้ผิ​ดไปจากกรรม
แต่ความไม่ขวนขวายและ วางอุเบกขา ไม่ใช่หมายความว่า ไม่ขวนขวายที่จะไม่กระทำสิ่​งไรเลย แต่เป็นการวางเฉย และรู้ว่าควรจะปฏิบัติตามหน้าที่ของตนให้ถูกต้อง โดยไม่หวั่นไหวไปกับความยิน​ดี ความยินร้าย ความหลง ความกังวลต่างๆ ไม่ให้ความยินดี ความยินร้าย ความหลง ความกังวลมาขัดขวางการปฏิบั​ติต่อการกระทำที่ควรกระทำ และกระทำตามสมควร

หวังว่า คุณจันทร์เพ็ญ คงจะใช้หลักกรุณา ควบคู่กับอุเบกขา พรหมวิหารธรรม
เพื่อเป็นประโยชน์ แก่ความร่มเย็นของจิตใจ

เจริญธรรม

ดังท่านเช่นนั้นว่าครับ เมตตาต้องต่อด้วย กรุณา มุทิตา อุเบกขาให้ครบองค์ เป็นทุกข์เพราะจิตหลงในรูปข่าวและความคิดปรุงแต่งปรุงไปในทางความยินร้ายไม่ชอบใจจึงทุกข์

พรหมไม่เอา..จะเอานิพพานไม่ใช่หรอ?

เมื่อมันทุกข์...ก็เอาทุกข์มาเป็นประโยชน์เสียสิ...จะหนีมันไปทำไม

พิจารณามันมาเป็นทุกข์ในอริยะสัจ...เสียเลย

เคยเป็นอย่างคุณค่ะพอเห็นแล้วก็ทุกข์น่ะ คืออยากจะช่วยแต่ช่วยไม่ได้
แล้วยิ่งเห็นใกล้ๆตัวเรา เรายิ่งทุกข์

พอตอนหลังมาคิดว่า เราได้แต่คิดก็ช่วยอะไรไม่ได้ เราเลยใช้วิธีใช้จิตอธิฐานค่ะ
ก่อนอธิฐานก็กำหนดลมหายใจให้จิตเป็นสมาธิก่อน

แล้วขออำนาจบารมีของท่านผู้มีบารมี ให้มาช่วยสัตว์ที่เราเห็น
เราเคยทำ บางครั้ง2-3ครั้งค่ะ ก็ดีค่ะ พอเห็นเค้าหลุดพ้นจากความทุกข์แล้ว
ความสบายใจก็เกิดที่ใจเราค่ะ

หรือทำในขณะนั่งสมาธิก็ได้ค่ะ
เพราะถ้าได้แต่คิดก็ช่วยอะไรพวกเค้าไม่ได้ค่ะ

ทำแล้ว...สบายดีนะ

อะไรก็ช่วยได้ไม่เท่าบุญ..หรอก..ว่ามั้ย?

ร่างกายนี้...หรือร่างกายไหน...ยังงัยมันก็ต้องตาย...ต้องสลายเข้าสักวัน

การช่วยให้รอดไปคราวหนึ่งได้...ก็นับว่าดี

แต่การช่วยดวงจิตดวงใจ...ที่จะไปเสวยทุกข์เสวยสุข...นี้ซิ....ช่วยจริง

ผมก็ถูกทารุน แต่ไม่มีใครมาสงสารผมเลย......

ภาพสลด!! แม่หมาถูกมนุษย์ใจโหดเอามีดฟันอาการสาหัสแต่ยังกลับมาหาลูกๆ เพื่อให้นม ก่อนจะนอนตายจมกองเลือด โดยลูกหมาตัวน้อยแย่งกันดูดนมโดยที่ไม่รู้ว่าแม่หมาได้ตายไปแล้ว


แม่จ๋าแม่ ลูกแสนหิว ท้องใส้ป่วน
ใยแม่ด่วน นอนแน่นิ่ง ไม่สั่นไหว

ลูกจะขอ ดื่มนมแม่ ที่แกว่งไกว
เหตุไฉน ใยแม่นอน อ่อนอุรา
…
โอ้..ลูกจ๋า แม่ขอลา จำต้องจาก
รักลูกมาก แต่ไม่อาจ ทานทนไหว
พวกมนุษย์ ที่ประเสริฐ จิตจัญไร
มันมาพราก แม่-ลูก ไป ให้อาดูร
…
แม่ไม่ผิด มันก็ฆ่า น่าอนาถ
เพราะแม่พลาด ทีเกิดเป็น เดรัจฉาน
แต่ถ้าเกิด เป็นมนุษย์ ต่ำสันดาน
แม่ขอเป็น เดรัจฉาน ก็แล้วกัน

เครดิตhttp://www.siamzone.com/board/view.php?sid=2986029

ขณะใดที่เศร้าโศกขณะนั้นจิตมีความหยาบกระด้าง ไม่อ่อนโยน ไม่นุ่มนวล เป็นอกุศล ไม่ผ่องใสเลย
จะมีประโยชน์อะไรกับความเศร้าโศก สัตว์ทั้งหลายมีความแก่ มีความเจ็บและความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ ความเจ็บ ความตายไปได้ สัตว์ทำกรรมอย่างไรไว้จักดีจักชั่วก็ตามย่อมเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น