ผมต้องทำไงต่อคับเพ่งดีมั้ยคับแล้วถ้าเพ่งจะกลายเป็นกสินมั้ยคับช่วยแนะนำด้วยคับส่วนตัวทำอานาปานสติคับ

วรรณกสิน ๔ ได้แก่

๑.นีลกสิณ (กสิณคือสีเขียว — the Blue Kasina)
๒. ปีตกสิณ (กสิณคือสีเหลือง — the Yellow Kasina)
๓. โลหิตกสิณ (กสิณคือสีแดง — the Red Kasina)
๔. โอทาตกสิณ (กสิณคือสีขาว — the White Kasina)

อยู่ใน กสิน ๑๐ ส่วนอนาปานสติ อยู่ใน อนุสติ ๑๐

นิมิตมี ๓ อย่าง บริกรรมนิมิต อุคหนิมิต ปฏิภาคนิมิต
ทั้งวรรณกสินทั้ง ๔ และ อนาปานสติเกิดนิมิตทั้ง ๓ ได้
ลมหายใจ หรือสีที่บริกรรม จะกลายเป็นแสงสว่าง บางคน
อย่างดวงจันทร์ บางคนอย่างดวงอาทิตย์ บางคนสีนวล
บางคนสีเจิดจ้าสว่างมากมายจนทั่วจนกว้างไกลไปหมด

จากสีต่างๆ จากลมหายใจ ในที่แรกที่บริกรรม จึงเป็นบริกรรมิมิต
จนกว่าจิตจะเกิดสัญญาสังขาร ปรุงแต่งแต่ กรรมฐาน(สี,ลมหายใจ)
เป็นหนึ่งอารมณ์เดียวแต่ยังไม่มั่นคง ที่นี้พอเผลอพอฟุ้งพอสงสัย
นิดหน่อย สติสมาธิไม่รวม สติสมาธิเคลื่อน หลายคนเลยต้อง
ดึงใหม่ เอาใหม่ กำหนดใหม่ วางใจสบายๆ เริ่มใหม่ ถ้าไป
หงุดหงิดไม่ชอบไม่พอใจ อยากปรารถนามากเกินไป สงสัยเกินไป
ฟุ้งเกินไป จบกัน ถ้าสงสัยมาก อยากมากจบ

อุคหนิมิต หรือภาพติดตาไม่เกิด(สี,ลมหายใจ) หายไปจากสัญญา
และสังขาร หลุด แตก ไม่รวม

หลับตาลืมตาก็เห็น เป็นอุคหนิมิต หายไปนึกมาใหม่ เข้าๆ ออกๆ
สบายๆ จดจ่อมีสติและสมาธิ ชำนาญคล่องแคล่ว ก็จะพัฒนาไปสู่
การเกิด ปฏิภาคนิมิต มีแสงสว่างเจิดจ้าปรากฏ ย่อก็ได้ขยายก็ได้
ให้เกิดความสงบร่มเย็น ไปทั่วสรรพกาย เกิดปิติ สุขทั้ง รูปกาย
นามกายถ้วนทั่ว เปรียบเหมือนน้ำใสเย็น ชุ่มช่ำ สงบเยือกเย็น มีสติรู้

ถ้าเจอแสงสีม่วงอีก ค่าของมันอาจใกล้เคียงสีเขียวก็เป็นได้ สันนิษฐาน
ว่าถ้ามืดๆ ม่วงๆ นี้มีโมหะมาก หลงง่าย ถ้าสว่างๆ ปนม่วงอาจเพราะ
สัญญาสังขารปรุงแต่งขึ้นมาปกติของเขาเอง เรื่องเพ่งไม่เพ่งอาจเข้า
ใจยังผิดอยู่ รวมทั้งเรื่องกสินด้วย หากเพียงกำหนดวัตถุ เช่น สีต่างๆ
เช่นวรรณกสินใน กสิน ๑๐ ก็ถือว่า กำหนดเพ่ง กสินด้วยกันทั้งหมด
อารมณ์ที่ได้ หรือการจดจ่อมีสมาธิ ตัดหลง ตัดฟุ้งซ่าน ตัดวิตกกังวล
ลังเลสังสัยได้ มีอารมณ์เดียวได้ ก็ถือว่า เป็นกสิน เพราะใช้วัตถุปรุงแต่ง
อารมณ์ให้เกิด อารมณ์เดียว หรือรวมจิต ฯลฯ

อนาปานสติ ในอนุสติ อนุ แปลว่า ตาม สติแปลว่า ระลึก คือระลึก
ตามลมหายใจ เข้ายาวออกยาว เข้าสั้นออกสั้นก็รู้ เมื่อสงบ จนทิ้ง
บริกรรม ลมหายใจเข้าออก แล้วมีสติสมาธิจดจ่อแนบไปกับลมหายใจ
ถ้าเกิด จิตปรุงแต่งอารมณ์ ปรุงแต่งสัญญาสังขาร ขึ้นมาอีก ก็ไม่ต้อง
กังวลไม่ต้องสนใจ พิจารณาลมหายใจเข้าออกต่อไป การเดินสมาธิ
ก็เหมือนเดินเข็มเย็บผ้า พอมีความปรุงแต่ง มีความสงสัยในอารมณ์
จิตก็กระเพื่อม เหมือนเข็มเย็บผ้า สะดุดขึ้นมาไม่เรียบสนิทดี

เพียงระลึกลมหายใจเข้าออก กำหนดรู้ต่อไปสบายๆ พอทิ้งบริกรรม
เกิดอุคหนิมิต ก็จะเป็นแสงสีขาวสว่างๆ นวลๆ ของลมหายใจนั่นเอง
กลายเป็นดวงใส หลับตาลืมตาก็เห็น ติดตาติดใจอยู่ ลำดับของการ
อาศัยลมหายใจ อาศัยอนาปานสติ อนุสติ ๑๐ เพื่อสุขในปัจจุบัน ๑
เพื่อญาณทัสสนะ ๑ เพื่อสติสัมปชัญญะ (ที่ยังไม่เกิดวิปัสสนาญาณ)๑
เหล่านี้ เป็นกำลังของสมาธิ เป็นอารมณ์สมถะกรรมฐานเท่านั้น

เมื่อเดินถูกทาง เดินวาระจิต ทำสมาธิรวมจิตรวมใจ จดจ่ออยู่กับ
ลมหายใจได้เป็นปกติ ได้จนเป็นอัปปนาสมาธิ (ถึงปฏิภาคนิมิต)
ก็อาศัย ฌานนั้นๆ เป็นบาทฐาน อบรมวิปัสสนา กำหนดไตรลักษณ์
พิจารณาอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาต่อไป โดยระหว่างฐานของฌานนั้นๆ
เช่นถอยจากปฐมฌาน หรือถอยจาก อัปปนาสมาธิ มาสู่ อุปจาระสมาธิ
ในเวทนาสัญญาทั้ง ๖ ปกติๆ หรือถอยจาก ฌาน ๔ ลงมาฌาน ๓
ในระหว่างฐานของฌานนั้นๆ ด้วยอุปจาระสมาธิ โดยมีฌานเป็นบาท
ของวิปัสสนาเจริญพร ^^

ต้องหยุดในหยุดแล้วเข้ากลางแบบที่หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านสอนหรือแบบในมหาวรรคอานาปานกถาเท่านั้น

และการละฌานคือแบบนี้ครับ


อ่านพระสูตรนี้อีกที

เราก็เคยเห็นค่ะ แต่ไม่ใช่เห็นในสมาธิน่ะ เห็นในขณะที่นั่งอยู่เฉยๆในบ้าน
คือก็นั่งมองเห็นแสงนั้นเคลื่อนที่ไปมา สีชัดค่ะสายตาไม่ได้เป็นอะไรแน่นอน

เพราะมองไปอีกด้านก็ไม่เห็น แต่พอมองมาตรงนี้เป็นแสงสีม่วง
แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรคือเห็นให้รู้ว่าเห็น

ตอนที่เห็นคือตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ใหม่ๆ ผ่านมา ประมาณ3เดือนกว่าๆ
แสงสีม่วงนี่คืออะไรค่ะ (ขอถามด้วยคนค่ะ)

คล้ายมองบึงน้ำในยามวันขึ้น 7 ค่ำ

มี 2 อย่าง.....

1..เอาใจดูมันไปเรื่อย ๆ

2..เอาใจกลับมาที่เรา...ที่ลมหายใจ...หรือที่คำบริกรรม..ที่เราถนัด...ฯลฯ

ถ้าเอาใจดูมัน....เราจะถูกมันหลอก

ทำไง...

แบบเข้าใจง่าย...อ่านตำราแล้วแปลยาก..

ทำแบบที่หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านสอน(ตอนผมบวชเป็นพระทำง่ายมาก).....ถูกส่วนเข้าถึงฌานทีเดียว.....แต่การทรงไว้และพัฒนาขั้นต่อไปยากกว่า......

พบของดี....

แต่ต้องทำต่อให้ถูก....ทำไม่ถูกก็แย่ได้..(จำจากครูบาอาจารย์มา)

1. อย่าตามดูมัน...อย่าตามมันไป...ให้น้อมมันจนมันมาเป็นเรา..นี้แบบที่หนึ่ง

2. อย่าดึงมันมาที่เรา...อาจารย์ไหนบอกให้ดึงมันมาที่เรา...อาจารย์นั้นบอกผิด...นี้แบบที่สอง

...งงเน๊าะ...สอนแบบขัดแย้งกันชัดเจน

ครับ...เดียวจะลองเข้าไปดู

ใช่ครับ...ทรงใว้แล้วไม่รู้จะไปทางไหน...ผมเลยเลิก...ไปทางอื่นแทน

หยุดใจได้ระดับนึงแล้วการเข้ากลางเข้ายาก...มาก! เอาแค่ธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นในภายในนี่ถ้าทรงไว้ได้จังหวะนั้นจะอธิฐานหรือจะรู้จะเห็นอะไรสุดๆครับ แล้วกำลังของแต่ละคน ขณะนั้นอายตนะภายในจะแจ่มมีคุณวิเศษได้ระดับนึง

แบบเข้าใจง่าย...แต่ทำยาก...นี้นะ

งั้นเอาแบบเข้าใจยาก...แต่ทำง่าย...คงดี

ไม่มี

พูดถึงเรื่องหยุด...

แม่ผมหยุดแล้วเห็น...(เรื่องยาว..เล่าแล้วก็อาจไม่ละเอียดพอ)

ท่านว่า...หยุด...แล้วเห็น...ตอที่จะต้องถอน..ชัดเจนมาก..

แนวนี้ต้องรอชมจากท่านผู้รู้ท่านอื่นเหมือนกัน ส่วนตัวไม่ถนัดเรื่องสมถะ ญาน นิมิต เพราะเป็นคนที่จมในอารมณ์ง่ายแบบว่าจินตนาการสูง(เพราะเป็นศิลปินต้องใช้จินตนาการมากในการทำงาน)เวลานึกอสุภะนี่ชัดเจนติดตาจนใจสั่นทีเดียว ถ้าเิกิดนิมิตรุนแรงจิตได้เตลิดลงทุ่งลงท่าเลย จึงถูกกับการเจริญสติแก้จิตฟุ้งซ่าน แล้วพิจรณาธรรมที่เิกิดจริงๆขณะที่จิตสัมผัสอารมณ์ธรรมต่างๆ ค่อยเอาอยู่หน่อย รอชมครับ