สวัสดีครับพี่ๆทุกท่าน
>>วันนี้ผมขออนุญาติเอาประสบการณ์มาแบ่งบันสักหน่อยครับ....เมื่อปลายปีที่แล้วผมได้มีโอกาสอ่านเจอปริศนาธรรมข้อหนึ่งที่หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ได้แสดงไว้ว่า "คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้ แต่ต้องอาศัยความคิดนั่นแหละถึงรู้" จำได้ว่าตอนนั้นได้กำหนดจิตพิจารณาธรรมข้อนี้อยู่นานพอสมควร แต่ก็ยังไม่สามารถได้คำตอบที่ทำให้หมดสงสัยได้ ได้แต่คำตอบแบบเดาๆว่า...บางครั้งบางคราวพยายามคิดอะไรมากเกินไปก็หาคำตอบไม่ได้ แต่บางทีที่ไม่ได้สนใจจะคิดถึงมันมันกลับได้คำตอบดีๆ...ก็ประมาณนี้แหละครับ แต่ลึกๆผมรู้สึกว่ามันยังไม่ถูกต้อง
>>หลังจากนั้นมาผมก็ยังขบปริศนาธรรมข้อนี้อยู่เนืองๆ จนวันหนึ่งช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ ตอนที่ว่างๆไม่ได้ทำงานอะไร ผมจะบริกรรมพุทโธเป็นประจำ แล้วจู่ๆก็มีความรู้หนึ่งปรากฏขึ้นมาในใจ เหมือนจิตมันแสดงธรรมออกมาให้ตัวมันเอง เป็นธรรมที่ไม่มีคำพูดอะไรแต่จิตตอนนั้นกลับรู้คำตอบของปริศนาธรรมที่หลวงปู่ดูลย์ได้กล่าวไว้ แล้วอุทานออกมาเองว่า "คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่รู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง แต่ต้องอาศัยความคิดนั่นแหละถึงรู้..อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง" แล้วก็หายสงสัยอีกเลย และคำตอบที่ได้มันก็ต่างจากที่เดาเอาไว้ทีแรกมากๆเลยทีเดียว
**จุดสำคัญของปริศนาธรรมของหลวงปู่อันนี้อยู่ที่คำว่า "ไม่รู้กับรู้" นี่แหละครับ "ไม่รู้กับรู้" ที่หลวงปู่กล่าวไม่ใช่สมมติบัญญัติ...หากแต่เป็นสภาวะธรรมของจิต
หวังว่าคงจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะครับ
ขอบคุณครับ

จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจด้วยได้ไหมละครับว่า เป็นยังไง

ไม่สงสัยเลยที่ตอบมาแบบนี้ รู้แล้วตั้งแต่เริ่มอ่านกระทู้ มันไม่ได้เรื่อง
ไม่ได้สาระเลยแม้แต่น้อย พุดโถ๋! ตอบมาได้ว่า ..เป็นสภาวะธรรมของจิต
แบบนี้คุณเรียกว่าคำตอบหรือครับ ผมถามคุณหน่อย คุณเอาธรรมมาละเลงเล่น
แบบนี้สนุกมั้ยครับ อันไหนไม่รู้ก็อย่าพยายามโชว์ภูมิเลยครับ

คุณลูกพระป่าครับ แนะนำครับอยากเป็นนักประพันธ์ ก็ไม่ควรเอาธรรมะมาเป็น
ที่ทดสอบนะครับ

คุณคิดว่าเขาจะได้ประโยชน์จากกระทู้ของคุณหรือครับ
จะบอกให้นะครับ คำพูดของหลวงปู่ชาวบ้านเขาได้ยินได้ฟังมาแล้วทั้งนั้น
แล้วคำว่าสภาวะธรรมของจิตอะไรของคุณนั้นน่ะ มันเป็นประเภท
ตอบอะไรมาไม่ตรงประเด็น นั้นก็คือคำตอบที่ตอบมามันไม่ใช่คำตอบ
มันกลับทำให้เป็นปัญหาขึ้นมาใหม่ ความหมายก็คือ เขาสงสัยเรื่องคำพูดของหลวงปู่แล้ว
ยังจะต้องมาสงสัยกับคำตอบของคุณอีกว่า ...สภาวะธรรมของจิตคืออะไร

**สวัสดีครับพี่ให้ทาง
ขออภัยที่ไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด เพราะเห็นว่าถ้าพูดออกไปมากกว่านี้ อาจจะไปทำให้คุณค่าแห่งปริศนาธรรมของหลวงปู่ดูลย์และสิ่งที่ควรรู้ในปริศนาธรรมอันนี้ที่ควรจะเป็นธรรมปัจจัตตัง ไม่ใช่ธรรมสัญญา...ขอให้ลองพิจารณาลงไปที่ตัวรู้กับตัวไม่รู้ที่เป็นสภาวะธรรม แล้วคำตอบจะออกมาเองครับ...
**สวัสดีครับพี่โฮฮับ
ถ้าพี่คิดว่าสิ่งที่พี่กำลังทำอยู่นี้มันดีแล้ว ก็ตามใจพี่เถอะครับ ผมไม่หวังจะไปเปลี่ยนแปลงความเห็นที่พี่ยึดถืออยู่อีกต่อไปแล้ว...เพราะครั้งล่าสุดที่ได้เสวนาธรรมกับพี่นั้น ใจผมมันอุทานออกมาว่า"เบื่อ" และตามด้วยการเทศตัวเองว่า "การรบกับกิเลสของผู้อื่นนั้นไม่มีทางชนะได้ ไม่เหมือนรบกับกิเลสในใจตนยังพอมีทางให้ชนะได้"
ขอบคุณครับ

คิดตัวแรก....มันมีความปรุงแต่ง...เป็นตรรก...เป็นความรู้จำ....จะคิดเท่าไร..มันก็หนีตัวมันเองไม่ได้

ให้มาทำความสงบของใจ..คือหยุดความคิด...หยุดปรุงแต่ง..ทำใจให้พ้นจากขันธ์มาร

เมื่อปลอดจากมารแล้ว...ความคิดจะแจ่มใส่...ความคิดจะสอนใจตามความเป็นจริง...ไม่มีการโน้มน้าวจากเหตุผลของความจดจำ...ใจจะซึ่งตามความเป็นจริงนั้น..เรียกว่า..รู้

กระผมก็เคยไปเห็นมา...เขียนใว้ที่ข้างประตูฝั่งซ้ายทางเข้าพิพิธภัณฑ์หลวงปู่ฯ..ที่วัดบูรพา

อ่านแล้วก็เข้าใจอย่างนี้...ผิดก็ผิดที่กระผมเอง...


ใครที่คิดว่าหลวงปู่ฯสอนแต่ดูจิตแบบ..เหย ๆ ..ไปวัน ๆ ...นั้นผิดถนัด

มี "อ๋อ.."

ไม่เพลินกะ "อ๋อ.."

ต่อจาก "อ๋อ.." ล่ะ

มี "อ๋อ..อ่อ..อ้อ.." อีกมั๊ย

คิดว่าจะมี "อ๋อ..อ่อ..อ้อ.." หลัง "อ๋อ" อีกมั๊ย

รู้อะไร กะไม่รู้อะไร
ไม่รู้อะไร กะ รู้อะไร



อ๋อ...อ๋อ

ธรรมอันว่าด้วยการตามหา "อ๋อ"
ธรรมอันว่าด้วยการค้นพบ "อ๋อ"

"จิต" กะ "อ๋อ"

โดยบัญญัติ

จิต ไม่ใช่ อ๋อ

แต่ทำไม สภาวะ "อ๋อ" จึง...บ่งบอกความนัยเกี่ยวกับ "จิต"



อ๋อ...อ๋อ

สวัสดีครับพี่eragon_joe
ถ้าแค่คิดก็น่าจะมี อ๋อ..อ่อ..อ้อ ภายหลังอีกก็ได้นะ มันไม่แน่...แต่ตอนนั้นรู้แต่ว่า อ๋อ อ๋อ อ๋อ

จ้ะ

เห็น "อ๋อ"

ก็เห็น "โฮฮับ"

เห็น "โฮฮับ"

ก็ "อ๋อ"

"เบื่อ" อ๋อ

อ๋อ "เบื่อ"



อ๋อ "รู้"

รู้ "อ๋อ" ไม่ "อ๋อ"

"อ๋อ"

เจตสิก

ยากที่จะประมาณ
ว่าหลวงปู่ หมาย "หยุด" ขนาดไหน

อาจจะหมายถึง "หยุดอ๋อ" "อ๋อหยุด" ด้วยก็ได้

พระพุทธองค์ทรงสอนให้รู้ที่กายใจของตัวเองครับ
คำพูดเของคุณข้างบน คุณว่ามันเป็นกิเลสของคุณหรือของผมครับ
ถ้าคุณคิดว่าคุณกำลังรบกับกิเลสของผม นั้นแสดงว่าคุณถูกกิเลสในใจคุณ
เข้าครอบง้ำแล้วล่ะครับ

จะบอกอะไรให้ครับ เอาเป็นว่าผมสอนดีกว่าฟังเข้าใจง่ายดี
ไอ้ที่คุณเข้าใจว่ากำลังรบกับกิเลสของผมหรือคนอื่น มันไม่ใช่หรอกครับ
ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นกายใจของคุณผัสสะของคุณนั้นเองแหล่ะ

การกระทำของคนอื่นมันเป็นแค่สิ่งที่เราไปกระทบ มันเป็นอนัตตา
เราไปบังคับบัญชาไม่ได้หรอกครับ สิ่งที่เราทำได้เราต้องใช้สติของเรา
ไม่ให้เกิดการปรุงแต่งวจีสังขาร อย่าให้เกิดการแสดงออกทางวาจาในทางอกุศล
หรือให้ดีก็คือพยายามไม่ต้องมากระทบผัสสะที่เกิดจากผม เห็นความเห็นผมก็ผ่านเลยไป
แบบนี้ครับ ถึงจะกล่าวได้ว่ากำลังรบกับกิเลสในใจตัวเอง

ธรรมะง่ายๆแค่นี้ยังไม่รู้ ริจะมาสอนธรรมชาวบ้าน
ตัวเองถูกกิเลสเล่นงานแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

ปล่อยๆ คุณโฮฮับเขาบ้างเถอะ

ธรรมะคุณโฮฯ จะแตกฉานแค่ไหนผมไม่ทราบ

ทราบแต่ว่าคุณโฮฯ แกแตกฉานด้านภาษาไทยเป็นอันมาก เข้าใจเนื้อหาที่ผู้ถามต้องการถาม สรรหาเรื่องมาตอบตามได้เนื้อความที่ถามไว้

ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าแกเป็นอาจารย์ภาษาไทยหรือเปล่า

เหมือนอาจารย์ระเบียบเคร่งครัดด้านไวยากรณ์ภาษาไทย คุณโฮฯแกก็เคร่งครัดด้านหลักการอ่านเขียนและโต้ตอบด้านภาษาไทยเช่นกัน

"คิดอยู่ไม่รู้ หยุดคิดถึงรู้" น่าจะเอาแค่นี้จะได้ไม่มีเรื่องให้งง
เวลาที่คิดอยู่นั้น จิต สติ ปัญญา ไม่อยู่กับปัจจุบันอารมณ์ จึงไม่สามารถเห็นหรือรู้สภาวธรรมตามความเป็นจริง

เมื่อสติ ปัญญาอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ดีนั้น ความนึกไปในอดีต คิดไปในอนาคต จะหยุดทำงานไปชั่วคราว
ตอนนั้นผู้ปฏิบัติจะได้เห็นสภาวธรรมที่แท้จริง หรือความจริงของสภาวธรรม ความจริงของสภาวธรรมก็ไม่มีอะไรแปลกพิเศษ พิสดาร ความจริงของสภาวธรรมทั้งหมดคือ เกิดขึ้น......ตั้งอยู่......แล้วก็ดับไป เป็น
อนิจจัง......ไม่เที่ยง.....ทุกขัง....ทนตั้งอยู่ไม่ได้......อนัตตา......บังคับบัญชาไม่ได้ ไร้แก่นสาร ตัวตน
ความรู้ชัดพระไตรลักษณ์ที่ใจตรงๆ โดยไม่มีความนึกคิดประกอบ จะส่งให้เกิดปัญญาญาณที่สำคัญอันเป็นฐานแห่งความหลุดพ้นคือ นิพพิทาญาณ ความเบื่อหน่าย คลายจาง จนละวางความเห็นผิดยึดผิดที่ติดแน่นอยู่ในใจได้

หลังจากนั้นเมื่อเกิดธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ ความคิดถึงจะได้กลับมาใช้ประโยชน์อีกครั้งหนึ่ง