เรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างจำกัด

สรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้

เป็นเครื่องอาศัยกันอยู่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

สักวันก็จะต้องพลัดพรากจากกันไป



ไม่เราพลัดพรากจากสิ่งเหล่านั้นไปก่อน

สิ่งเหล่านั้นก็จะต้องพลัดพรากจากเราไปก่อน

เพราะฉะนั้น เราต้องปลด ต้องปล่อย ต้องวาง

ต้องคลายความผูกพันกับทุก ๆ สิ่ง

ไม่ยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของเรา เป็นตัวเรา จนเกิดความยึดติด



ใจของเราจะได้ปลอดโปร่ง สบาย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่หวั่นไหว

แล้วเราจะได้ใช้เวลาอย่างมีจำกัดของชีวิตนี้

แสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อความหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ

ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์ของชีวิต นั่นคือ แสวงหามรรคผลนิพพาน

หรืออย่างน้อย ก็เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ...