ก่อนหน้านี้ได้ไปเปิดจิตที่วัดแห่งหนึ่ง คนเยอะมาก เขาจะให้จิตอื่นเข้ามาแทรกในสังขารเราแล้วรับผลบุญประมาณนั้น แรกก็ให้เราหลับตาเราก็หลับ จากนั้นก็สวดๆ พอเสร็จเขาก็ให้นึกถึงบุญที่เคยสั่งสมมา สักพักคนในนั้นต่างก็ร้องกริ๊ดกร๊าด ร้องไห้ ทำท่าร่ายรำ ทำท่าถือปืนไปต่างๆ นาๆ อย่างกับคนสมัยแต่ก่อน ตอนนั้นตัวเองก็รู้สึกตัวอยู่ได้ว่าได้ร่ายรำเหมือนกัน

พอกลับมาก็มาก็รู้สึกได้ตลอดเวลาว่ามีจิตอื่นขำมาแทรกได้ ปกติตัวจะเบา แต่ทุกวันจนมาถึงวันนี้ตัวหนักแบบผิดปกติจนรู้สึกได้ แถมยังเช็คได้อีกว่ามีจิตอื่นกำลังเข้ามาแทรกอีกหรือเปล่าโดยการใช้สมาธิแบบอาณาปาณสติ หยุบหนอ ผองหนอ หรือ พุธ โธๆ ถ้ามีจิตอื่นมาแทรกขณะใช้สมาธิทั้งตาสองข้างจะกระตุกๆ แล้วก็จะตัวเบาขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนตัวเบาเป็นปกติจริงๆ แต่ถ้าไม่ได้กำหนดอาณาปาณสติก็จะเข้ามาแทรกเราได้อยู่ตลอดเวลา เผลอๆ ก็อาจจะลุกเดินไปนั่นไปนี่เองได้ โดยที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แบบนี้เขาเรียกว่ามีจิตอื่นเข้ามาแทรกเพราะจิตอ่อนใช่เปล่า
เป็นมาได้เกือบ 2 ปีแล้ว เคยพูดกับพ่อแม่แต่ท่านไม่ค่อยจะสนใจเรื่องนี้เลยไม่รู้จะทำอย่างไรให้หายขาดเสียที หลังจากนั้นหนูก็ไม่ได้ไปที่วัดแห่งนั้นอีกเลยค่ะ

ก่อนนั่งสมาธิเราควรไหว้พระสวดมนต์ให้เรียบร้อย เมื่อเกิดความกลัวก็ระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย

ผมไม่เคยมีอาการแบบนี้ก็เลยไม่ทราบจริงๆว่าเพราะอะไร เพราะมีหลักปฎิบัติว่า พอเราท่องหยุบหนอ พองหนอไปก็ต้องรู้ความหมายว่าท่องเพื่อรู้ตามลมหายใจไม่ให้ลืมเป็นการกำหนดรู้ตามสติ หรือพุทโธก็เหมือนกัน เวลานั่งภาวนาจิตควรอยู่ที่ลมหายใจไปที่ท้อง จิตไม่ควรแล่นออกไปข้างนอก จนจิตดิ่งลงสู่ความสงบพระท่านบอกว่าให้หยุดท่องคำว่าหยุบหนอ พองหนอ หรือ พุทโธ จิตพอดิ่งสู่ความสงบเราก็เริ่มพิจารณาธรรมที่ครูเราสอนมา เช่น ดูว่ามือทับมือแล้ว เรียกว่า สัญญา รู้ว่าเป็นวิญญาณ เพราะจิตไปรู้พอวิญญาณเกิดแล้วรู้สึกอะไรเป็นอารมณ์อะไร เฉยๆ ก็รู้ตามอารมณ์ไป อันนี้เป็นอุบายการปฏิบัติของผม ท่านอื่นผมไม่ทราบ ต่างกันออกไป ก็ไม่ปรากฎว่าผมเห็นภาพอะไร เพราะความสงบเป็นตัววัดว่า อารมณ์เราง่ายต่อการพิจารณาครับ

เรื่องจิตอ่อนความหมายของผมคือ เผอเรอ ไม่มีสติ ฟลุ้งซ่าน จิตชอบคิดโน่นคิดนี่ อันนี้จิตอ่อนครับ

วัดที่ จขกท.พูดถึงนี่อยู่ จ.อะไรครับ หรือบอกชื่อวัดได้ก็ดี


แต่เท่าที่ดู ที่ชักนำให้ทำลักษณาการยังงั้น มีวัดทาง จ.ลพบุรี จ.เลย จ.อุบล แต่อุบลมีฆราวาสเป็นเจ้าสำนัก ออกอาการร้อง รำ ทำเพลง หกคะเมนตีลังกาหน้าหลัง รากแตกรากแตน แถกไปด้วยอกเหมือนงูเลี้อย

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=916.0

พระอริยสงฆ์ครูบาอาจารย์ที่ช่วยคุณได้มีมากอยู่ในยุคปัจจุบันนะครับ อย่าชะล่าใจปล่อยช้าอยู่ ถ้าไงลองหาดูนะครับ

วัดที่ จขกท.พูดถึงนี่อยู่ จ.อะไรครับ หรือบอกชื่อวัดได้ก็ดี
http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=916.0[/quote]
คลิปเหมือนจะคล้ายๆกันเลยแหะ สงสัยจะไม่คล้ายแล้วใช่เลยแหละ 55

วัดที่ว่ามานี้ชื่อว่าวัดสันก้างปลานะคะ ตั้งอยู่ที่ อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่
นี่คือเว็บไซต์ของวัดค่ะ http://sankangpla.org
เห็นเขาบอกกันว่ามีไม่กี่ที่ในประเทศไทยที่ทำแบบนั้น

ถาม จขกท. คุณมีเจตนายังไง จึงทำกรรมฐาน

แล้วที่เข้าร่วมพิธีเปิดจิตให้บุญเข้าใจอะไรดังว่า ที่วัดนั้น เพราะถูกชักชวน หรือเจตนาไปเปิดเองครับ

เวปไซต์วัดนั่น ไม่มีบอร์ดสนทนาธรรมนิ

เพื่อเปิดรับให้พวกเขามารับส่วนบุญ แต่ไม่คิดว่าจะตามมาหลอนตลอดเวลา
เพราะพี่เขาก็ชวนกันไปก็เห็นว่าน่าไปดี เลยลองตกลงไปดูสักครั้งค่ะ

"พวกเขา" ผู้ที่ทำหน้าที่สอนบอกไหมครับว่า เป็นใคร อยู่ไหน ...

กรัชกายบอกตัดปัญหาตอนหนึ่งก่อนนะครับ (เกรงใจ จขกท. จะนึกรำคาญว่า คนอะไรซักอยู่ได้) ว่าเขาเข้าใจผิดทั้งหมดครับ ไม่ว่าจะเปิดจิต ให้ (เขา)...เข้ามาแทรก เป็นต้น

หากคุณมีโอกาสไปที่นั่นอีก ถามผู้สอนสิว่า จิต คือ อะไร สังขารที่พูดถึงนั่นได้แก่ อะไร บุญคืออะไร ได้แก่อะไร

ทีนี้กลับเข้ามาทีตัวคุณเอง

ตอนนี้คุณปฏิบัติ คือ ทำยังไง ใช้อานาปานสติกรรมฐาน แล้วใช้คำภาวนาว่า พุทโธ หรือ ใช้พองกับยุบ เป็นกรรมฐาน แล้วภาวนาตามอาการท้องพองท้องยุบ (พอง-หนอ ยุบ-หนอ) หรือ อะไรครับ

ผมส่งข้อความให้ทาง pm แล้วครับผม ได้เรื่องยังไงรบกวนโทรมาแจ้งด้วยนะครับผม
การให้ทานเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าทาน คือธรรมทาน โดยไม่หวังอะไรตอบแทน
เมตตา คุณณัง อะระหัง เมตตา

ไม่ทราบว่าชื่ออะไรค่ะแต่เป็นเพศชายแก่ๆแล้วอายุประมาณ 30 ขึ้นไปแล้วก็น่าจะอยู่ที่วัด จำหน้าตาไม่ได้เพราะว่าตอนนั้นไม่ได้ใส่แว่นตาไป ส่วนตอนนี้คงไม่มีโอกาสที่จะได้ไปแล้วค่ะเพราะว่าทางไกลมากๆเลย แล้วก็ไม่เคยคิดรำคาญท่านกรัชกายและทุกท่านค่ะ ยินดีเสมอกับทุกคำตอบนะคะ

ส่วนใหญ่จะใช้คำว่า พุท - โธ แทน ยุบหนอ - พองหนอค่ะ เพราะว่า พุธ - โธ สั้นกว่า พอสมาธิเริ่มได้ที่ตาก็จะเริ่มกระตุกๆ ตัวก็จะเบา ขึ้น เบาขึ้น แล้วก็กลับมาเป็นน้ำหนักตัวตามปกติ

ไม่ใช่ชื่อคนสอนครับ แต่หมายถึงผู้ที่เขาบอกให้เราเปิดจิตส่งบุญให้นั่นน่า อยู่ภพภูมิใด



ครับ

แล้วเมื่อคุณ พุทโธๆๆๆไปเนี่ย เมื่อเกิดอาการอย่างที่คุณเล่ามาข้างต้น แล้วคุณแก้อาการนั้นๆด้วยวิธีใด ?

ก่อนอื่นคุณต้องเข้าใจก่อนว่า สิ่งที่เกิดกับคุณมันไม่ใช่อิทธิปาฏิหาร มันเป็นเรื่องธรรมชาติของจิต
มันเป็นวิทยาสตร์ ลักษณะที่คุณเล่ามาหรือวัดอะไรที่คุณบอกมา เขาอาศัย หลักของการสะกดจิต
มันเป็นวิธีง่ายๆ ที่อาศัยช่วงจังหวะตอนที่จิตเราเป็นสมาธิ คือ จิตกำลังว่าง เอาคำสั่งของเขา
มาใส่ไว้แทนที่จนเราเข้าใจว่า สิ่งที่เกิด เกิดจากสมาธิเรา จนร่างกายกระทำไปตามสิ่งที่มาบ่งการ

สรุปง่ายๆก็คือ คุณไปยึดเอาสิ่งเร้าภายนอกเข้ามาเป็นอารมณ์ แถมยังเก็บไว้เป็นสัญญา
วิธีแก้ คุณต้องทำความเข้าใจกับมันก่อนครับว่า การกระทำที่เกิด มันเป็นความหลงของจิต
มันไม่ได้เกิดขึ้นเอง มันเกิดจากการกระทำของคนอื่น และปัจจุบันก็ไม่ได้มีแล้ว แต่ที่เรา
ยังเป็นอยู่ก็เพราะ เราไปเก็บมันเอาไว้ในความทรงจำ เราต้องคิดว่า มันเป็นเพียงความคิดของเรา
ไม่ใช่เกิดจากสิ่งอื่นครับ

สวัสดีค่ะคุณ จขกท
ก็อยากจะช่วยให้หายจากอาการดังกล่าวนะคะ..แต่ไม่ทราบจะอธิบายอย่างไรให้คุณเข้าใจ
เรื่องการทำงานของจิตนั้นซับซ้อนยิ่งนัก..เอาเป็นว่าลักษณะของคุณและคนอื่น ๆ เหมือนกับการ
ถูกสะกดจิตหมู่..ดังนั้นวิธีการแก้ก็คือต้องไปแก้ที่ "สัญญาที่คุณหมายว่าถูกจิตอื่นเข้ามาแทรก"
เมื่อเกิดสภาวะที่ทำให้คุณรู้สึกว่าถูกจิตอื่นแทรกแซง โดยพิจารณาว่าเกิดจากเหตุปัจจัยใดมีเหตุ
ปัจจัยอะไรให้เกิด...และสิ่งที่เกิดมิได้เกิดจากสัญญาที่คุณหมายไว้ว่าจิตอื่นเข้าแทรกแซง
เช่น เวลานั่งสมาธิแล้วเกิด ตากระตุก หรือตัวเบา ก็พิจารณาว่าเกิดจากปิติในสมาธิที่จวนแน่วแน่
ไม่ได้เกิดจากถูกจิตอื่นแทรกแซง พิจารณาอย่างนี้ทุกครั้งที่เกิดสภาวะนั้น ๆ ขึ้น ..ไม่นานสัญญาเดิมที่เคยจำไว้จะเปลี่ยนไปจดจำสัญญาใหม่ที่พิจารณาไปตามเหตุปัจจัย ..และความนึกคิดที่คุณจขกท คิดว่าถูกจิตอื่นแทรกแซงจะหมดไปค่ะ....จิตนั้นทำงานซับซ้อนสามารถ สร้างหรือทำให้เรารู้สึกได้ว่าเราได้รับสัมผัส รูป เสียง กลิ่น รส นั้นจริง ๆ ถ้าไม่รู้เท่าทันก็จะยึดถือสภาวะนั้นเป็นเรื่องเป็นราว เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้..
พัฒนาจิตให้มีกำลังด้วยการให้มีสติคุมอยู่กับใจทุกขณะตื่น...คุณก็จะไม่อยู่ในสภาวะที่เรียกว่า "หลง"ค่ะ..

ขอเจริญในธรรมค่ะ
ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

"ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม
กรรม ย่อมเป็นที่พึ่งที่อาศัย
บุญย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกนี้และโลกหน้า
จิตมีสติเป็นที่พึ่งอาศัย และสติมีการอารักขาเป็นเครื่องปรากฎ
ขันติเป็นเกราะป้องกันอย่างดีที่สุด
ผู้มีเมตตาย่อมเป็นที่รักของมนุษย์และอมนุษย์ทั้งหลาย
แสงสว่างใดเสมอด้วยปัญญาไม่มี
พระพุทธเจ้าเป็นแพทย์ที่ดีที่สุด"