เป็นคนใจร้อนไม่ดีเลย จะมีแนวทางอย่างไรให้ใจเย็นลงบ้างค่ะ

ว่างๆอ่านหัวข้อนี้สิครับ

viewtopic.php?f=2&t=18808&p=84866#p84866

อ่านให้เข้าใจพอเห็นทางแล้วก็ค่อยๆลงมือฝึกอบรมจิตเอา

เพิ่มพรหมวิหารสี่ น่าจะดีนะค่ะ

เคยเป็นคนใจร้อนอย่างแรงมาก่อน
นอกจากการเจริญสติแล้ว
ขอแนะวิธีนี้ด้วยค่ะ
คือก่อนจะพูดอะไรกับใคร กลั้นหายใจสักนิดนึงก่อน
มันเป็นอุบายในการเรียกสติค่ะ
แม้จะเป็นเวลาแค่นิดเดียว แต่ก็ทำให้เราได้มีเวลาคิดก่อนที่จะพูดอะไร
เพราะคำพูด เมื่อออกไปจากปากเราแล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้เลย

และหากเจริญสติจนรู้สึกตัวได้บ่อยๆแล้ว วิธีนี้ก็อาจไม่จำเป็นอีกก็ได้

เราเป็นคนที่ไม่ใจร้อน แต่ขี้โมโห ขี้งอน คือ โทสะมากมาย ก็คล้ายๆกันแหล่ะเนอะ แบบว่าปุ๊บปั๊บๆๆเจ้าอารมณ์น่ะ

แต่เราตั้งใจแก้ไขตัวเองมาประมาณ 2 ปีนี่ดีขึ้นมากเลยค่ะ เราใช้วิธี

1. จะโกรธอะไรก็ตาม หุบปากไว้ก่อน อย่างน้อยที่สุดไม่ใช้ปากก่อเรื่อง เช่น ว่าใคร ติเตียนใคร ก็ยังไม่ร้อยเปอเซนต์แต่ก้ได้เป็นส่วนใหญ่เลยล่ะค่ะ เมือ่เราหุบปากปุ๊บเรือ่งมันก็จบลงตรงนั้น เหมือนกับว่า มีประกายไฟ(รู้สึกโกรธ)ก็ไม่เติมเชื้อฟืนเข้าไป(การพูดต่างๆที่เกิดจากอารมณ์โกรธ) แถมพอเราตั้งใจว่า โกรธก็จะไม่ว่าใครออกไป ทำให้เราคิดทันด้วยค่ะ บางทีก็หายโกรธได้เร็วขึ้น

2. พอเราชินกับการไม่พูดตามความโกรธแล้ว เราก้เริ่มฝึกให้เรารู้ทันอารมณืตัวเอง พอเริ่มๆจะหงุดหงิดปั๊บ รีบคิดเลย นี่ๆจับได้แล้ว โกรธอีกแล้วนะ อิอิ แล้วก็ไม่เอาแล้วความโกรธ

3. พิจารณาโทษความโกรธบ่อยๆ เราเคยอ่านอานิสงส์จากการเป็นคนมักโกรธแล้วเราก็มองหาโทษเหล่านั้นว่ามีในตัวเรากี่ข้อ โห หลายข้อแน่ะ แหะๆ แล้วก้พิจารณาโทษที่เกิดขึ้นกับตัวเรานี่ เห็นแล้วสงสารตัวเองเหลือเกิน(ร้องไห้เลยอ่ะ) ดูสินี่ เรามีนิสัย(สันดาน..ขออภัยที่ใช้คำนี้ แต่มันจริงๆนะ)แบบนี้มากี่ภพกี่ชาติแล้วนะ เราสะสมมาแล้วเท่าไรนะ สงสารตัวเองไหม นี่ๆ พอพิจารณาแบบนี้ แค่จะโกรธก็สงสารตัวเองเลยค่ะ ถ้าเป็นความโกรธแบบทั่วๆไปนี่เราน้อยลงจนแทบไม่ค่อยมีแล้ว แต่ความเจ้าอารมณืน่ะก็มีอยู่ธรรมดาเนาะ เรายังอ่อนการปฏิบัติ แต่ก็เห้นเลยว่าดีขึ้นๆ

4. พิจารณาพรหมวิหาร 4 บ่อยๆค่ะ บางทีพอเราจะทำอะไรนะ เราก็คิดว่า นี่เราทำด้วยเมตตาไหม กรุณาไหม มุทิตารึป่าว อุเบกขารึยัง อะไรแบบนี้ เราก็สบายใจ

ตอนนี้เราก็มีปัญหาใหม่ คือ เราหายจากการเป็นคนเจ้าโทสะ มากลายเป็นคนเก็บกดแทน ชอบร้องไห้เวลาเครียดหรือถูกรังแกอะไรงี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราไม่เอามาเก็บไว้คนเดียวหรอก เราด่ากระจุย แหะๆ เราครบสูตรเลยอ่ะ แต่พอเลิกพฤติกรรมแบบนั้นหมดแล้ว บางทีเราก็กลายเป็นคนงอแงไปเหมือนกัน ต้องแอบมาร้องไห้ กว่าจะพิจารณาเห็นว่า โลกมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ก็ใช้เวลานาน บางทีหลายวัน อย่างล่าสุดนี่ปาเข้าไปครึ่งเดือนแน่ะกว่าจะพอทำใจได้น่ะค่ะ


เอาใจช่วยนะคะคุณเจ้าของกระทู้ พวกเราต้องทำได้นะ เราแค่พยายามปรับปรุงให้มันดีขึ้นทุกๆขณะก้พอใช่ไหม คอยระวังอย่าให้จิตกลับไปแบบเดิมน่ะ

เรียกว่าเราเป็นคนประเภทโทสะจริต การแก้ไขทางธรรมก็หาอ่านเอาเกี่ยวกับ การเจริญสติตามรู้อารมณ์ การเจิญเมตตา หรือพรหมวิหารสี่ พุดน่ะมันง่าย ปฏิบัติจริงสักพัก ต้องมั่นใจว่ารู้โทษของโทสะแจ่มชัดเสียก่อน หาวิธีละ หรือควบคุม มันไม่ขาดไปที่เดียว อาจเริ่มที่โกรธยากขึ้น หายโกรธเร็วขขึ้น(ทำใจได้เร็ว)อันนี้ถือว่ามาถูกทาง อันนี้ไม่ได้สอน แนะนำในฐานะกัลยาณมิตณ.....เจโตวิมุติ

Credit image by:
http://community.momypedia.com/webboard ... 911&page=3

การแก้ตัวโกรธหรือกิเลสตัวใด เราต้องเข้าใจหลักธรรมชาติของสรรพสิ่ง เราต้องเปิดใจกว้าง
แล้วค่อยๆทำความเข้าใจกับมัน โดยมีสติกำหนดรู้ทุกข์(กิเลส คือ โลภ โกรธ..) แล้วตั้งคำถามกับมัน
เมื่อโกรธแล้วมันเป็นประโยชน์หรือเป็นโทษ เบียดเบียนผู้ใดบ้าง ใครได้รับผลกระทบบ้าง ความโกรธจะนำเราไปสู่ที่ใดในอนาคต พิจารณาว่าเรารักสุขเกลียดทุกข์ฉันใด คนอื่นก็ฉันนั้น หรือตามวิธีที่คุณคิดขึ้นเองก็ได้ ถนัดอันไหนให้ใช้อันนั้น ทำในใจอย่างนี้จนชำนิชำนาญ เดี๋ยวคุณก็จะวางความโกรธได้ และเข้าใจความโกรธว่ามันไม่มีอะไร เป็นแต่เพียงอารมณ์เท่านั้น