เวลาใดคือ เวลาที่สำคัญที่สุด

โดย ท่าน ว.วชิรเมธี


เวลาใดคือ เวลาที่สำคัญที่สุด

คำตอบก็คือ เวลาขณะปัจจุบัน นั่นคือ เวลาที่เรากำลังนั่งหายใจอยู่ในขณะนี้
เพราะชั่วโมงที่แล้วมันก็จบไปแล้ว ชั่วโมงหน้ามันยังมาไม่ถึง
ชั่วโมงนี้ชีวิตเป็นของเราทั้งหมด
ดังนั้น มันจึงสำคัญที่สุด เพราะเวลาชั่วโมงนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้
เราสามารถบริหารจัดการชีวิตของเราได้
พระพุทธศาสนาจึงให้ความสำคัญกับ "ปัจจุบันขณะ" มาก
คือ ถ้าเราทำปัจจุบันดี อดีตก็จะดี อนาคตก็จะดี
หลักการปฏิบัติธรรมของพุทธศาสนาคือ "ให้ตื่นรู้ อยู่กับปัจจุบัน" แค่นี้เอง


พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า ถ้าตื่นอยู่รู้กับปัจจุบัน ผิวพรรณจะผ่องใส
ทำไมผ่องใส เพราะอดีตทำร้ายเราไม่ได้ อนาคตทำร้ายเราไม่ได้
แต่คนส่วนมากบางที่นั่งอยู่ที่นี่ แต่ใจไปอยู่ในอดีตบ้าง อยู่ในอนาคตบ้าง
ใครอยู่ในปัจจุบันขณะ ณ เวลานี้ได้ จะประเสริฐที่สุด
กวีคนหนึ่งเขาเคยเขียนคุณค่าของเวลาว่า


" วันไหน ๆ ไม่สำคัญเท่าวันนี้ เป็นวันที่สำคัญกว่าวันไหน
ถึงพรุ่งนี้มะรืนนี้ดีอย่างไร ก็ยังไม่สำคัญเท่าวันนี้ "


ถ้าเราบริหารจัดการวันนี้ให้ดีที่สุด มันก็เป็นวันวานที่ดีได้
เป็นรากฐานที่ดีของวันพรุ่งนี้ แต่ถ้าเราทำวันนี้ไม่ดี
เมื่อมันไปเป็นวันวาน แล้วเราหันกลับไปมอง
"ตายแล้ว..อดีตของฉัน กระดำกระด่างเหลือเกิน"
คงไม่ต้องถามถึงอนาคต เพราะถ้าปัจจุบันไม่ดีแล้ว
มันจะเป็นรากฐานของอนาคตที่งดงามได้อย่างไร
ฉะนั้น เวลาที่สำคัญที่สุด คือ เวลาขณะปัจจุบันนี้
ตอนที่เรากำลังหายใจอยู่ ดูแลให้ดีที่สุด


มีคนถามท่านพุทธทาสว่า "จะใช้ชีวิตอย่างไรให้ดีที่สุด"
ท่านบอกว่า "ใช้ชีวิตให้เหมือนกับวันนี้ให้เป็นวันสุดท้าย"


ถ้าเราคิดว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต เราจะทำทุกอย่างที่มันเป็นคุณภาพ
อาตมาเคยถามลูกศิษย์ที่มหาวิทยาลัยเกษตรฯว่า
"ถ้าเหลือเวลาหนึ่งชั่วโมง เธอจะอยู่ในโลกนี้อีกหนึ่งชั่วโมง
ให้หลับตานึกดูสิ ในชีวิตเธอมีคนที่สำคัญในชีวิตกี่คน"
ลูกศิษย์หลับตาแล้วขอต่อเวลา เขาบอกว่า
"๕ นาทีนึกไม่ทันครับพระอาจารย์ คนสำคัญมีเยอะจริงๆ"


ปกติ เราจะไม่นึกว่าในชีวิตนี้ใครสำคัญบ้าง และจะทำดีต่อเขาอย่างไร
ต่อเมื่อถึงเวลานาทีเป็นนาทีตาย เราจึงจะเริ่มนึกว่า
"ใครบ้างสำคัญ ตายแล้ว เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะตาย
ฉันจะทำอะไรกับใครดี ตอนนี้พ่ออยู่ในรถ รถก็ติดอยู่โน้นบางนา
ตายแล้วไม่ทันแล้ว แม่ล่ะ ตายแล้วแม่อยู่ไหน "
ถามหาแม่ ถามหาสามี แต่กลับลืมลูก
"ลูกอยู่ไหน อ้าว..ลูกยังอยู่ที่โรงเรียน"
หนึ่งชั่วโมงอย่างไรมันก็ไม่พอ
ถ้าเราจะมาทำดีกับคนที่เรารักทั้งหมดในเวลาอันจำกัดแบบนี้ คงเป็นไปไม่ได้


ดังนั้นขอให้เราทำดีกับคนที่เรารักมาตั้งแต่ต้นอย่างสม่ำเสมอ
ในชั่วโมงสุดท้ายของชีวิตจะได้ไม่ต้องเร่งรีบเช่นนี้



ที่มา : คัดลอกมาบางส่วนจาก หนังสืองานสัมฤทธิ์ ชีวิตรื่นรมย์
(ชุดธรรมะบรรยาย) ของท่าน ว วชิรเมธี สำนักพิมพ์ปราณ

ขออนุโมทนาขอบคุณ คุณอภิเชษฐ พงสุพันธ์/ บ. อินโดรามา
- ผู้เอื้อเฟื้อหนังสือนี้
ถ้าหากถ้อยคำจากเมลนี้
เป็นดั่งประทีปธรรมในการสร้างจิตสำนึกอันดีงามให้แก่ผู้ที่ได้อ่าน
และศึกษาพึงน้อมดวงจิตบูชาระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย
แล้วนำไปสู่การปฏิบัติตนในฐานะพุทธมามกะที่ดี
ก็จะนำมาซึ่งปิติอันใหญ่หลวงยิ่ง
จากการอนุโมทนาบุญและการร่วมกันจัดทำขึ้นของ
"คณะกรรมการชมรมพุทธศาสนา บ.อินโดรามาปิโตรเคมี"

คัดลอกจาก...http://www.kroobannok.com/blog/28882

เวลาที่สำคัญที่สุด คือเวลาที่เรากำลังกระทำเพื่อผู้อื่น จนลืมนึกถึงตัวเอง
และลืมเวลาสำหรับตัวเอง

อนุโมทนาด้วยนะจ๊ะ...ลูกโป่ง...
ผู้สรรหา...บทความดี ๆ..มาฝากเพื่อน ๆ...
อิ อิ...ส่วนเอกอน...มีแต่ทะเล้นไปวัน ๆ ...




...
อิ อิ...ติดตามอ่านความเห็นของท่านมาหลายกระทู้...
อ่านแล้วรู้สึกเบาอารมณ์ดี... ...
...
จนลืมเวลาสำหรับตัวเอง...หะ หะ...อิ อิ ...
หุ หุ หุ หุ...อิ อิ อิ...

ที่นี้...และเดี๋ยวนี้

อนุโมทนาด้วยค่ะ คุณลูกโป่ง

เวลาใดคือ เวลาที่สำคัญที่สุด

คำตอบก็คือ เวลาขณะปัจจุบัน นั่นคือ เวลาที่เรากำลังนั่งหายใจอยู่ในขณะนี้
เพราะชั่วโมงที่แล้วมันก็จบไปแล้ว ชั่วโมงหน้ามันยังมาไม่ถึง
ชั่วโมงนี้ชีวิตเป็นของเราทั้งหมด
ดังนั้น มันจึงสำคัญที่สุด เพราะเวลาชั่วโมงนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้
เราสามารถบริหารจัดการชีวิตของเราได้
พระพุทธศาสนาจึงให้ความสำคัญกับ "ปัจจุบันขณะ" มาก
คือ ถ้าเราทำปัจจุบันดี อดีตก็จะดี อนาคตก็จะดี
หลักการปฏิบัติธรรมของพุทธศาสนาคือ "ให้ตื่นรู้ อยู่กับปัจจุบัน" แค่นี้เอง

ผมได้ยินการกล่าวถึงการมีสติอยู่กับปัจจุบันเป็นอันมากจากหลายหลากผู้รู้
และผมก็ได้พยายามที่จะให้สามารถอยู่กับปัจจุบันไห้ได้ แต่พยายามอย่างไร
ก็ไม่สามารถยั้งจิตให้อยู่เป็นปัจจุบันได้เลย เพราะแทบทุกขณะจิตตลอดถึงสภาพธรรมรอบตัว
ล้วนกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเหมือนกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว เหมือนว่าเราจะนำมือไปแช่น้ำ
ในสายน้ำที่ไหลเชี่ยว มือของเราก็จะไม่สามารถหยุดยั้งสายน้ำให้เป็นปัจจุบันอันเดิมเพราะจะมีแต่
น้ำใหม่อยู่ถ่ายเดียว

แต่.........ถ้าหากใช้คำว่า ให้มีสติอยู่กับธรรมซึ่งปรากฏขึ้นเฉพาะหน้า
หากเป็นการระลึกต่อธรรมซึ่งปรากฏขึ้นเฉพาะหน้า ย่อมเป็นสิ่งที่สามารถทำได้

แล้วใครบ้างเล่าหนอที่สามารถ อยู่กับปัจจุบันได้


คุณจิ้งจกน้อยหากไปเกาะอยู่ผนังไหน คงเจ้าขำส่งเสียงขำแบบประหลาดจนชาวบ้านนอนไม่หลับ
เพราะรู้สึกลีลาขำช่างพิศดารเหลือเกิน

จางบางลางเลือน
ผมได้ยินการกล่าวถึงการมีสติอยู่กับปัจจุบันเป็นอันมากจากหลายหลากผู้รู้
และผมก็ได้พยายามที่จะให้สามารถอยู่กับปัจจุบันไห้ได้ แต่พยายามอย่างไร
ก็ไม่สามารถยั้งจิตให้อยู่เป็นปัจจุบันได้เลย เพราะแทบทุกขณะจิตตลอดถึงสภาพธรรมรอบตัว
ล้วนกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเหมือนกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว เหมือนว่าเราจะนำมือไปแช่น้ำ
ในสายน้ำที่ไหลเชี่ยว มือของเราก็จะไม่สามารถหยุดยั้งสายน้ำให้เป็นปัจจุบันอันเดิมเพราะจะมีแต่
น้ำใหม่อยู่ถ่ายเดียว

แต่.........ถ้าหากใช้คำว่า ให้มีสติอยู่กับธรรมซึ่งปรากฏขึ้นเฉพาะหน้า
หากเป็นการระลึกต่อธรรมซึ่งปรากฏขึ้นเฉพาะหน้า ย่อมเป็นสิ่งที่สามารถทำได้

อิ อิ ...
กลลวง...ล่อหลอก...ให้ขนอนน้อยลงเล่นน้ำ...
ปัจจุบัน...เป็น keyword ลวงให้คนลงไปเล่นน้ำ...
ให้คน...ได้เรียนรู้ในกระแส...อย่างเฉพาะเจางจงทำเล...
เพื่อให้เกิดขอบเขตทัศนะในการพิจารณา...เปรียบเทียบ...เพื่อให้เกิดมุมในการเห็น
ผสานประสพการณ์เก่าและใหม่...ผสานนอกผสานใน...
ผสานการหยุดและการเลื่อนไหล...
เมื่อลงไปสัมผัสกระแสแล้ว...ย่อมมีโอกาสที่จะเรียนรู้กระแส...

ธรรม...ไม่ได้อยู่ที่คำ...
แต่อยู่ที่...การเข้าไปสัมผัสในสิ่งที่คำ ๆ นั้น...ชี้ไป...
คำชี้ไปที่ปัจจุบันก็จริง....แต่ปัจจุบัน...มิใช่ธรรม...
แต่...ธรรมนั้น...คือการเรียนรู้และการทำความเข้าใจในความเป็นปัจจุบัน...คือ...ปรมัตถ์ล้วน ๆ ...
ความเป็นปัจจุบันที่มิใช่ปักหลัก...ยึดมั่นแบบไม่กระดิก...

ทันทีที่เจอวาทะธรรมแบบปักหลัก... ให้เข้าใจว่า...เป็นธรรมที่ไม่สมบูรณ์ในตัว...
เพราะ...มันมีวาทะธรรมที่แสดงความผ่อน...หักล้างกันอยู่...เช่นการกำลูกไก่ไว้ในกำมือ...

ธรรมเป็นสิ่งละเมียด...แต่หนักแน่น...


แล้วใครบ้างเล่าหนอที่สามารถ อยู่กับปัจจุบันได้

เราไม่เคยอยู่กับอะไร... สิ่งที่อยู่กับอะไรนั่นคือ...อุปทาน-สังขาร

คุณจิ้งจกน้อยหากไปเกาะอยู่ผนังไหน คงเจ้าขำส่งเสียงขำแบบประหลาดจนชาวบ้านนอนไม่หลับ
เพราะรู้สึกลีลาขำช่างพิศดารเหลือเกิน




ก็เวลา...ได้ยินธรรมเพราะ ๆ แล้ว มันจั๊กกะจี๊...น่ะ...อิ อิ

ที่จิ้งจกน้อยบอกว่าไม่ได้อยู่กับอะไร เพราะการอยู่กับอะไรคืออุปาทาน สังขาร

อย่างน้อยจิ้งจกน้อยก็ควรมีผนังเป็นที่เกาะ เป็นที่อาศัย หากไม่มีที่เกาะที่อาศัยแล้ว
จิ้งจกน้อยก็คงไม่ได้เกาะผนังอย่างที่บรรพบุรุษของจิ้งจกต่างก็ใช้เป็นที่อาศัยกันมาอย่างยาวนาน

โดยแท้แล้วจิตควรมีเครื่องอยู่ และต้องมีอารมณ์ในการตั้งอาศัย
และแม้แต่การคิดว่าไม่ได้อยู่กับอะไร จิตก็ยังมีการไม่ได้อยู่กับอะไรเป็นอารมณ์อยู่นั่นเอง

แม้แต่พระอรหันต์ ก็ยังมีนิพพานเป็นอารมณ์ และมีธรรมตั้งมากมายเป็นวิหารธรรม

อนุโมทนาสาธุค่ะ



อดีตผ่านไปเหมือนสายน้ำ อนาคตล้ำนำหน้ามาไม่ถึง...
ปัจจุบันนั้นเจ้าเฝ้าตราตรึง พบธรรมหนึ่งพึงเพียรเรียนรู้ใจ
ใจเป็นหนึ่งจึ่งพบกายใจว่าง นั่นหนทางปัญญาสิ้นสงสัย
ปัจจุบันธรรมล้ำเลิศเกิดที่ใจ พบความนัยปัญญาว่างทางนิพพาน....

ปัจจุบันนั้นสำคัญไฉน..

เจริญในธรรมยิ่ง

จางบางลางเลือน
ที่จิ้งจกน้อยบอกว่าไม่ได้อยู่กับอะไร เพราะการอยู่กับอะไรคืออุปาทาน สังขาร

อย่างน้อยจิ้งจกน้อยก็ควรมีผนังเป็นที่เกาะ เป็นที่อาศัย หากไม่มีที่เกาะที่อาศัยแล้ว
จิ้งจกน้อยก็คงไม่ได้เกาะผนังอย่างที่บรรพบุรุษของจิ้งจกต่างก็ใช้เป็นที่อาศัยกันมาอย่างยาวนาน

โดยแท้แล้วจิตควรมีเครื่องอยู่ และต้องมีอารมณ์ในการตั้งอาศัย
และแม้แต่การคิดว่าไม่ได้อยู่กับอะไร จิตก็ยังมีการไม่ได้อยู่กับอะไรเป็นอารมณ์อยู่นั่นเอง

แม้แต่พระอรหันต์ ก็ยังมีนิพพานเป็นอารมณ์ และมีธรรมตั้งมากมายเป็นวิหารธรรม



'จกน้อย ชักงง...
มีท่านเป็นจิตเหร๋อ...หรือมีจิตเป็นท่าน...
มีท่านในอารมณ์ หรือมีอารมณ์ในท่าน...
นิพพานมีท่าน หรือมีท่านในนิพพาน...

ช่วยไขข้อข้องใจที...

จะว่าไปแล้วจิ้งจกน้อยควรจะยังต้องเกาะผนังให้แน่นไว้ก่อนหากยังมีชีวิตอยู่บนผนัง

แต่ไม่ควรยึดถือมั่นหมายรักใคร่ในผนังที่เกาะ และไม่ควรมีความเห็นว่าเราเป็นผู้เกาะ
และไม่ควรมีความเห็นว่าสิ่งที่กำลังเกาะเป็นของเรา

ถ้าเป็นดังเช่นนี้แล้ว จิ้งจกน้อยก็จะมีอยู่บนผนัง และผนังก็มีจิ้งจกน้อย
อย่างชนิดที่จิ้งจกน้อยก็ไม่ติดในผนัง และผนังก็ไม่ติดในจิ้งจกน้อย

เป็นการมีอยู่ด้วยกันแนบชิดติดกันเหมือนน้ำกับใบบัว

ขอบคุณสำหรับธรรมะดีๆนะคะ

เวลาที่สำคัญที่สุดคือ เวลาในปัจจุบันนี้
คนที่สำคัญทีสุด คือ คนที่อยู่ตรงหน้าเราขณะนี้
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราขณะนี้

ดังนั้นแล้วเราจึงควรทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราขณะนี้ให้ดีเท่าที่เรามีกำลังจะทำได้ในขณะนี้

คุณลูกโป่งสวัสดีค่ะ

น้อมไม่เคยเข้ามาทักทายผู้อาวุโส วันนี้ขอเข้ามาสวัสดี เข้ามาอนุโมทนากับกระทู้และบทความธรรมะที่คุณลูกโป่งนำเสนอตลอดมาด้วยนะคะ

คำว่าอาวุโสในที่นี่ น้อมหมายถึงอาวุโสโดยธรรมค่ะ คุณลูกโป่งทำบุญมาก ไม่ว่าจะอายุมากว่าหรือน้อยกว่า ก็สามารถเรียกอาวุโสได้

หากมีธรรมะดีๆ ข้อคิดเตือนใจ กรุณาและแบ่งปันน้อมบ้างนะคะ

อนุโมทนาบุญกับทุกกระทู้และบทความค่ะ สาธุ


อ้อลืมแสดงความเห็นค่ะ...เวลาที่สำคัญที่สุดคือเวลาณปัจุบัน แต่คนที่สำคัญที่สุดคือ...

คนที่อยู่ต่อหน้าเราค่ะ