สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่น้องๆ ตัวดิฉันเอง อ่านกระทู้พี่ๆ เพื่อนๆ ที่เข้ามาตอบคำถามบ่อยมาก จนคิดว่าต้องสมัครเป็นสมาชิกบ้างแล้ว เผื่อที่ว่า จะหาหนทางมาระบายและขอข้อคิดเห็นจากพี่ๆ ในห้องนี้ได้บ้าง หลังจากที่ตามอ่านกระทู้เพื่อนๆ อยู่นาน คิดได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พยามฝึกจิต ฝึกสมาธิให้อ่านทุกวัน เผื่อวันไหนจะได้มีความคิดดีๆ เกิดขึ้นและพ้นทุกข์บ้าง ดิฉันขอเล่าเรื่องของเราลยนะคะ..

สามีเราเคยนอกใจเราเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่จับได้ ลูกชายเพิ่งจะห้าเดือนเองค่ะ เค้าไปหาผู้หญิงในเกมส์ออนไลน์ โดยโกหกเราว่าได้งานทางใต้ เราก็เห็นแก่ครอบครัว ยอมรูดบัตรเครดิตค่าตั๋วเครื่องบิน ให้เงินไปใช้กลัวว่าจะไม่พอ แต่กลายเป็นทุกบาททุกสตางค์ ให้เค้าไปเสวยสุขกับคนอื่น วันที่เรารู้ โลกแทบแตก หนำซ้ำ เรายังไปเปิดเห็นวิโดคลิปที่เค้านอนกับผู้หญิงคนนั้นในคอมพิวเตอร์ วันที่เราเห็นเราไม่รู้จะทำยังไง วิ่งร้องไห้ไปกอดลูก ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเอง และไม่คิดว่าชีวิตนี้จะโดยผู้ชายคนนี้หักหลัง แค่นั้นยังไม่พอ เช้าวันรุ่งขึ้นมีเหตุต้องมีปัญหากับที่ทำงาน จนต้องออกจากงาน(จริงๆปัญหามันคาราคาซังนานแล้วละคะ) เอาเป็นว่ารายละเอียดเรื่องงานไม่เล่าละกัน นะคะ รู้อย่างเดียวว่า วันนั้นตอนขับรถกลับบ้านอยากตายมาก อยากขับรถพุ่งเข้าเสาไฟฟ้า หรือไม่ก็ตอม่อที่ไหนสักที่ ให้ตายๆไป แต่แวบแรกคิดถึงลูกกับแม่ที่อยู่ที่บ้านค่ะ เลยตัดสินใจไปหมด วันนี้ขณะที่พิมพ์ไป ก็ยังนึกถึงความรู้สึกไป ยังคงจำเหตุการณ์วันนั้นได้เป็นอย่างดี

เอาละค่ะ เพื่อนคงอยากจะอ่านเรื่องราวต่อไป หลังจากนั้นเราตัดใจไม่ได้ เราเลือกที่จะให้อภัย และกลับมาใช้ชีวิต โดยสามีเราให้สัญญาว่าจะเลิกติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น เค้าเลิกจริงๆค่ะ แต่เค้าไม่เลิกที่ต้นตอ นั้นคือเกมส์ออนไลน์ เค้ายังคงเล่นอยู่ เราก็ไว้ใจและเชื่อใจคิดว่าเค้าคงไม่ทำอีก จากเหตุการณ์หลังจากนั้นหลังจากที่กลับมาเริ่มกันใหม่ ประมาณ 3 เดือน เค้าก็เริ่มมีเด็กจากในเกมส์โทรมา เราก็ยังทะเลาะกันระหองระแหงเพราะคนในเกมส์ สาเหตุ คือ ดิฉันไม่สามารถทำใจจากเหตุการณ์ครั้งแรกได้อย่างที่บอกเค้าไปเองแร่ะค่ะ มันยังคอยทิ่มแทง ยังตัดไม่ได้ ภาพที่เค้ามีอะไรกันกับผู้หญิงคนนั้นยังติดตาเรา ดิฉันพยามแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ จนกระทั่ง จับได้อีกครั้งว่าเค้ามีคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงคนอื่น คราวนี้ เราตังใจจะเลิกโดยเด็ดขาด แต่สุดท้าย ก็ต้องลงเอยกลับมาอยู่ด้วยกันอยู่ดี

สองครั้งแล้วใช่มั้ยค่ะ แต่เราก็ทนค่ะ จนล่าสุด เวลาผ่านจากเรื่องที่สองมาแค่สี่เดือน คราวนี้เริ่มมีอีกแร่ะ มีการหยอดคำหวานผ่านทาง hi5 ผ่านทางเวปบอร์ดเกมส์ที่เค้าเล่น เราตัดไฟ บอกเลิก ไล่เค้าออกจากบ้าน ไม่รู้ว่าเราแรงเกินไปไหม จำได้ว่า คำพูดที่ออกมาตอนนั้นไม่มีสติเลย คิดแต่ว่าทำไมต้องทำร้ายฉันซ้ำซากแบบนี้ เค้าก็ย้ายออกไปจากบ้านค่ะ จากวันที่เค้าออกจากบ้านจนวันนี้ 3เดือนแล้วค่ะ แต่ดิฉันเพิ่งมารู้สึกตัวว่า ไม่สามารถตัดเค้าออกจากชีวิตได้จริงๆ ยังคงวนเวียน เข้าไปดู พฤติกรรมต่างๆของเค้า และก็ยังคงเห็นว่า เค้าก็ยังประพฤติแบบเดิม หยอดคำหวานหยอกล้อไปเรื่อยเปื่อย และเก็บมาคิดว่านี่หรอผู้ชายที่ฉันรักมาที่สุด นี่หรอพ่อของลูกชายฉัน จนกระทั่งเมื่อวันก่อน ได้คุยกับเค้าค่ะโดยหวังแล้วลึกๆว่าจากที่ห่างๆกันไปเค้าคงคิดได้ คิดถึงลูกคิดถึงครอบครัว อยากจะกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นดิฉันคิดผิดค่ะ เค้าบอกว่า เค้ายังรักเรา ยังรักลูก แต่ไม่อยากกลับมา เค้าอยากพิสูท อะไรหลายๆอย่าง อยากหาเงินให้มาก แล้วเมื่อถึงเวลา ก็จะดูตัวเราด้วยว่า ยังสามารถจะใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้าได้ไหม เชื่อไหมคะ ตอนนี้มองเค้าว่าทำไมเค้าเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทั้งๆที่เราก็เลือกที่จะเลิกกับเค้าเอง แต่ใจมันยังตัดไม่ขาด ยังคิดว่าเค้าเป็นของของเรา เมื่อเราเห็นเค้าคุย เค้าห่วงหาคนอื่นก็ยังทุกข์ เราตัดใจไม่ได้จริงๆค่ะ แต่ถามว่า ตอนนี้ทุกข์ไหม ก็ทุกข์น้อยลงกว่าเมื่อก่อนเยอะ คิดถึงสัจธรรมว่าทุกย่างมันไม่แน่นอน ขนาด เรื่องร้ายๆตอนแรก เรายังผ่านมาได้ เด๋วเรื่องนี้ก็คงผ่านได้เช่นกัน


เพื่อนพอมีอะไรให้เราคิดได้มั่งไหมคะ เราไม่อยากรอ เราอยากเลิดยึดติด เราอยากเลิกหวัง เพราะเรากลัวเสียใจ ถามว่ารักเค้าไหม เราก็รักเค้านะคะ อยากให้เค้ากลับมา แต่กลัวว่าถ้าเค้ากลับมา เรื่องเดิมๆ เหตุการณ์ เดิมๆ ก็ จะย้อนกลับมาทำร้ายเราอีก

ขอโทษนะคะ ตั้งกระทู้มาสะยาว แต่ตอนนี้เราพยามสูดลมหายใจลึกๆ เมื่อนึกถึงเค้า ไม่เปิด ตัดทุกอย่าง ทำเหมือนพี่ ทักทายเคยบอกไว้ในกระทู้ ท่านนึง จำไม่ได้ ว่า หลบ หลีก เลี่ยง ทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เราพยามทำค่ะ ไม่ไปรับรู้ไม่ไปเห็น ไม่ไปขาดหวัง แต่ก็ยังไม่ขาด

ถ้าพี่ทักทายได้อ่านกระทู้หนู หนูขอบอกว่า หนูชอบที่พี่ทักทายตอบคำถามทุกกระทู้มากๆค่ะ หนูพยามตามอ่านกระทู้ทุกกระทู้ที่พี่ตอบ แล้วก็เซพคำตอบของพี่ปรินซ์ไปอ่านก่อนนอน


ขอบคุณ เวปบอร์ดดีๆนี้ ที่ทำให้หนูไม่ฟุ้งซ่าน คิดเหมื่อไหร่เปิดเวปบอร์ดอ่านกระทู้ หนูก็ดีขึ้นค่ะ

ขอบคุณค่ะที่รับฟัง

เห็นใจนะคะน้องแม่จ๋า ฯ
ถ้าน้องตัดใจได้วันข้างหน้าจะดีกว่าวันนี้แน่นอน สามีน้องไม่หยุดแค่นี้แน่ ๆ
พี่คิดว่าสามีน้องเหมือนคนใจแตกแล้ว อายุคงยังไม่มากซินะ

ถ้าสุดมือสอยก็ต้องปล่อยเขาไป ตัวพี่เองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน
ยื้อกันไป ยื้อกันมาก็เวียนหัว คนที่ตายก็เป็นเราอีกนั่นแหละ
ปัญหาเรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่นอน ถ้าเราไม่จบเสียเอง
ผู้ชายไม่ว่าจะผิดหรือไม่ผิด เขาจะทำตัวไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่สนใจ
จะว่าเขาถูกวันยังค่ำ เราทำอะไรก็ผิดหมดทั้ง ๆ ที่เขาเป็นต้นเหตุแห่งปัญหาทั้งปวง
เขาจะมีความสุขกินได้นอนหลับตลอด

ขอเป็นกำลังใจให้น้องพ้นจากทุกข์นี้ค่ะ

อายุเค้า 34 ค่ะ ส่วนตัวเราห่างกัน 3 ปี ณ. วันสุดท้ายที่คุยกันหวังจะให้กลับมา เค้าก็ยืนยันว่าจะไม่กลับมาจนกว่าจะพิสูจ อะไรๆให้ได้ แต่ตัวเราเอง ไม่เชื่อเอง เพราะคิดว่าทำไมเห็นแก่ตัวจัง เนี่ยนะหรอ ที่ว่าจะพิสูจ แต่ยังเห็น เล่นเกมส์ ยังคุย เฟชบุค ยังอะไรๆ อยู่เลย แล้วก็มาบอกว่าไม่มีอะไร ไม่มีเรื่องผู้หญิงคนอื่น แต่การกระทำ กับคำพูดมันช่างต่างกันอย่างสิ้นเชิง หลังจากที่คุยกันล่าสุด รู้สึกตัวเองหน้าไม่อาย พูดไปแล้วว่าเลิกแต่ ก็เหมือนอ้อนวอนให้เค้ากลับมา ....

ขอสนับสนุนคุณมานิตา ยกมือเห็นด้วยทั้งสองมือเลยค่ะ
มีแต่เราเท่านั้นแหละที่เป็นทุกข์ ส่วนเจ้าตัวเขาไม่ยอมรับหรอกนะคะ
ว่าทุกสิ่งที่เกิดมา เป็นเพราะเขา ยังไงเราเองนั่นแหละที่ทำผิดอยู่ฝ่ายเดียว

พี่ทักทายเคยให้การบ้านเอาไว้ค่ะ เลยเอามาให้อ่าน แล้วนั่งคิดไปนะคะ
เผื่อว่าจะได้คำตอบแก่ตนเอง ให้พ้นทุกข์ในครั้งนี้เสียที่

ความทุกข์คืออะไร?
อะไรเป็นสาเหตุให้เกิดทุกข์?
การดับทุกข์คืออะไร?
ทำอย่างไรจะไปให้ถึงหนทางดับทุกข์?

ปล. หวังว่าพี่ทักทายไม่สงวนลิขสิทธิ์นะ ถือว่าเป็นวิทยทาน

ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่จ๋าเข้มแข็ง อดทน
และผ่านเรื่องเลวร้ายในครั้งนี้ไปได้นะคะ

ขอชื่นชมคุณแม่จ๋า มากเลยค่ะที่เด็ดเดี่ยวและกล้าตัดสินใจที่จะเลิกกับเขา ของเรายังไม่กล้าเลยเก่งมากเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ พนา

สวัสดีค่ะ...จากที่อ่านข้อมูลที่คุณเล่าให้ฟังมานั้น ส่วนตัวดิฉันก็เห็นว่าคุณก็ทำเท่าที่เราทำได้อย่างดีมาในระดับหนึงแล้วนะคะ ตอนนี้อาจมีอารมณ์ห่วงหาอาวรณ์อยู่บ้าง ก็นับว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา เพราะตัวดิฉันเองอกหักมาเป็นปีแล้วก็ยังมีอาการห่วงหาอาวรณ์อยู่เช่นกัน ตามความเห็นของดิฉันเอง คิดว่าคุณก็พยายามอยู่นิ่งๆทำหน้าที่ของคุณต่อไป เขาจะกลับมาหรือไม่กลับมา คุณอย่าไปกังวลเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรให้จิตใจมัวหมองเลยค่ะ คิดไปก็มีแต่สับสน เจ็บปวดเปล่าๆ อยู่มาได้จนถึงวันนี้แล้ว คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะอยู่ต่อไปอีก เข้าใจและเห็นใจว่าที่เป็นอยู่อย่างในวันนี้ อาจไม่มีความสุขใจ ความสบายใจนัก แต่เชื่อว่าสักวันสิ่งต่างๆต้องคลี่คลายไปได้เอง เวลาจะช่วยคุณสำหรับทุกเรื่องค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ...สู้ๆ

ขอบคุณทุกๆท่านนะคะ ตอนนี้ดิฉันก็คิดอย่างที่คุณ ปริตาบอกค่ะ ถ้าบุญของดิฉันมากพอ ดิฉันอยากจะขอให้เค้าไม่กลับมา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจอีก เพราะกลัวใจตัวเองเหลือเกิน ว่าถ้าเค้ากลับมาก็จะกลับไปหาเค้า

นำข้อคิดเล็กๆน้อยๆมาฝากค่ะ

If you love someone,

put their name in a circle,

instead of a heart,

because hearts can break,

but circles go on forever.


ถ้าคุณรักใครสักคน

จงเอาเขาไว้รอบตัวคุณแทนที่จะใส่เขาไว้ในใจ

เพราะหัวใจสามารถแตกสลายได้

แต่ถ้าเขาอยู่รอบตัวคุณ เขาจะอยู่กับคุณตลอดไป...

ลองอ่านหนังสือเล่นนี้ดูนะคะ "รู้ใจ ไกลทุกข์"
เราเองอ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆ มากมายเลยค่ะ
http://www.kanlayanatam.com/Mybookneanam/Roojai.htm

ตอนนี้พอจะมองเห็นทางออกดีๆบ้างหรือยังคะ?...
บางทีการทำเฉยๆ อยู่นิ่งๆบ้างก็ช่วยได้เหมือนกันนะคะ
อาจไม่ใช่ทางออกที่ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้
ถือว่าเป็นการหยุดพัก เรียกสติ ก็ได้ค่ะ
เผื่อจะเห็นอะไรๆได้ชัดเจนขึ้น สว่างขึ้น...

ขอบคุณค่ะพี่ทักทาย ดีใจที่พี่แวะมาตอบกระทู้ของหนู คอยว่าวันไหนน้า ที่พี่จะแวะมาอ่าน เดี๋ยวหนูจะปรินซ์คำของพี่ไปอ่านและพยายามทำให้ได้อย่างที่พี่แนะนำ อย่างน้อย สองสามวันมานี้ หนูก็ไม่แวะเวียนที่จะเข้าไปรู้เรื่องราวของเค้าผ่านช่องทางต่างๆ ได้ อย่างน้อยก็สามารถทำได้ ก็คิดว่าน่าจะเป็นนิมิตหมายที่ดี ที่จะ ไม่รับรู้ เรื่องราวของเค้าและไม่เก็บเค้ามาเป็นทุกข์ได้ ตอนนี้พยายามอ่านทุกๆความเห็นในแต่ละเวปบอร์ด หาหนังสือดีๆมาอ่านก่อนนอน ก่อนจะหลับ ก็ กำหนดลมหายใจเข้าออกจนหลับไปทำแบบนี้มาได้ 3-4 คืนแล้ว ผลที่ได้ รู้สึกตัวเองปลงขึ้น ใจเย็นขึ้น และรู้สึกรักลูกชายตัวเองมากขึ้นด้วย สงสัยเป็นเพราะรู้สึกได้ว่า ช่วงที่เลิกกัน บางทีแม่คนนี้ก็หงุดหงิด คิดอะไรขึ้นมาได้ก็เอาอารมณ์ของตนเองเป็นใหญ่ โดยไม่แคร์ ลูกต้วน้อยเลยว่า เค้าอยากจะเล่นกับเรา จิตเรามัวแต่ไปหมกหมุ่นถึงคนที่ไม่เห็นค่าของเรา จนลืม คนที่รักเราและคนที่เรารัก

หนูสัญญาค่ะว่า ต่อไปนี้หนูจะพยายามทำให้ดีขึ้นเพื่อตัวเองและลูก สามเดือนต่อไปนี้จะอยู่ แบบ หลบ หลีก เลี่ยง เหมือนที่พี่ ทักทายแนะนำ หนูยังคิดว่า มันจะต้องดีขึ้นกว่านี้ ค่อยๆทำให้ได้ไปทีละวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี พอถึงเวลาที่เค้ากลับมา (หรืออาจจะไม่กลับ) ก็จะไม่ทุกข์ ไม่ร้อนแล้ว



ขอบคุณค่ะมากค่ะ


ปล. ขอบคุณทุกๆท่านมากนะคะ อย่างน้อย หนูก็ยังได้ กำลังใจดีๆ จากพี่ๆ ในนี้ ไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องทุกข์ใจอยู่คนเดียว อย่างน้อยมีคนเข้าใจสภาพจิตใจของคนกำลังทุกข์เพราะรัก หนูก็อุ่นใจและคิดว่าตัวเองหาที่พึ่งได้ถูกได้แล้ว

แวะมาให้กำลังใจเจ้าของบ้านนะคะ

เมื่อวานมีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งจากบ้านอารีย์
ชื่อ "ความจริง เกี่ยวกับ ความรัก ความโกรธ และความเมตตา"
มีประโยคหนึ่งที่กินใจมาก เป็นบทสนทนาระหว่าง พระอานนท์ กับ น้องหญิง

พระอานนท์กล่าวกับน้องหญิงว่า "ความรักเป็นเหตุให้เกิดทุกข์"
น้องหญิงกล่าวว่า "ความรักก็เหมือนการจับไฟนั่นแหละ
ทางที่จะไม่ให้มือพอง เพราะไฟเผามีอยู่ทางเดียว
คืออย่าจับไฟ อย่าเล่นกับไฟ ทางที่จะปลอดภัยจากความรักก็ฉันนั้น
มีอยู่ทางเดียว คือ อย่ารัก"

ความรักย่อมมีวงจรของมัน จนกว่ารักนั้นจะสิ้นลง ชีวิตมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ
เมื่อใครคนหนึ่งพยายามดิ้นรนหาความรัก เขามักจะไม่สมปราถนา
แต่พอเขาทำท่าจะหนี ความรักก็ตามมา ความรักจึงมีลักษณะคล้ายเงา
เมื่อบุคคลวิ่งตาม มันจะวิ่งหนี แต่เมื่อเขาวิ่งหนี มันจะวิ่งตาม


คุณแม่จ๋าถือว่าโชคดีแล้วนะคะ ที่กำลังจะหลุดพ้นจากคนไม่รักดีคนนึง
ส่วนเราเองพยายามจะสลัดอย่างไร คนไม่รักดีก็ยังไม่ยอมออกไปจากชีวิตเสียที

ขอให้คุณแม่จ๋าหลุดพ้นจากทุกข์ภัยครั้งนี้โดยเร็ววันนะคะ

สวัสดีค่ะ คุณแม่จ๋าฯ ขอเป็นกำลังใจให้คุณน่ะค่ะ คุณเข้มแข็งมาก เนื่องจากคุณยังมีคุณแม่ และลูกน้อยๆที่ต้องดูแล คุณยังโชคดีมากๆที่ยังมีคุณแม่ช่วยดูแลตัวเล็ก และเป็นกำลังใจให้คุณน้องอีกด้วย เดินไปข้างหน้าค่ะ อย่าหยุดตรงนี้ เหนื่อยก็นั่งพัก แต่ต้องลุกให้ได้
ชีวิตของคุณยังโชคดีที่สุด ส่วนตัวดิฉันเอง พ่อแม่ไม่มีค่ะ ตัวคนเดียว ญาติพี่น้องก็ห่างไกล ไม่เคยให้ความคิดเห็นหรือกำลังใจเลย สู้ต่อไปค่ะ
คุณทำเหมือนดิฉันตรงที่ตามเก็บข้อความของคุณทักทาย ทุกข้อความลงไว้ในเครื่องคอมฯค่ะ และจะอ่านๆๆๆๆ เพื่อหล่อเลี้ยงตัวเองค่ะ
ขอให้ทุกข้อความที่คุณทักทายลงไว้ ส่งผลให้คุณทักทายมีบารมี และกุศลยิ่งๆขึ้นไปค่ะ......สาธุ สาธุ สาธุ..