ก า ร ป ฏิ บั ติ ธ ร ร ม
มันเป็นการ...“ข้ามล่วง”
หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ
วัดป่าสุคะโต อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิ


การสู้มันเจ็บปวด
มันต้อง“ข้ามล่วงไป”
มันหลงก็รู้ นี่ข้ามไปแล้ว
ข้ามความหลงไปแล้ว

ความทุกข์ก็รู้ มันข้ามทุกข์ไปแล้ว ไม่ได้สู้เลย
ไม่ได้ถูกอะไรเลย มันไม่ถูกเรา

ความทุกข์มันก็ไม่ถูกเรา
ความหลงมันก็ไม่ถูกเรา
ความโกรธมันก็ไม่ถูกเรา
ความกลัวมันก็ไม่ถูกเรา
ความร้อนความหนาวความปวดความเมื่อย
อะไรๆ....มันไม่ถูกเรา

ว่าแต่...ความรู้สึกตัวมันเป็นการข้ามล่วง
การข้ามล่วงอย่างนี้ท่านเรียกว่า “อริยมรรค”

อริยมรรคมันเป็นตัวปฏิบัติลงไป
มันข้ามอะไรได้ ผ่านอะไรได้
ท่านเรียกว่า“มรรค” เป็นทางผ่าน

มรรคมันเป็นทางผ่านไม่ใช่ทางตัน

พระพุทธเจ้าพบทางสายนี้พบทางเส้นนี้
ทางเดินของชีวิตที่จะได้ชีวิต
ถ้าแบบนี้มันได้ชีวิต
ชีวิตแบบนี้ มันก็ค่อยๆ หนี
เหนือเกิดแก่เจ็บตายไปเอง

เราต้องปฏิบัติอย่างนี้

วิธีเราก็ไม่ต้องไปค้นหา
มันโดยตรงอยู่แล้ว

พระพุทธเจ้าก็สอนไว้เป็นแผนที่
ไม่ต้องไปเปลืองสมองคิดหาแบบใหม่อื่นใดทั้งหมด
เรานำมาใช้นำมาปฏิบัติ

ตั้งไว้ที่กายที่จิตของเรา
จิตที่ไปตั้งไว้ ก็ใช่จะไปควบคุม



(ที่มา : ทางลัดสู่ความพ้นทุกข์ โดย หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ
ฉบับพิมพ์เผยแพร่เป็นธรรมทาน, พิมพ์ครั้งที่ ๒ สิงหาคม ๒๕๕๐
โดยชมรมเพื่อนคุณธรรม, หน้า ๓๖-๓๗)

อ่านแล้ว นึกถึงคำหนึ่งที่มักจะเจอใน พระไตรปิฏกบ่อยๆ
คำนั้นคือ "ก้าวล่วง"

โดยนัยยะเดียวกัน "ข้ามล่วง" ก็คือ "การก้าวล่วง"
สาธุชนคงเข้าใจคำว่า "ก้าวล่วง" ได้ดีขึ้นมากเลยทีเดียวจากบทความนี้