สวัสดีค่ะ

ดิฉันมีปัญหาในการฝึกภาวนาค่ะ คือ พระอาจารย์ได้สอนให้บริกรรมโดยท่องพุทโธเร็วๆ โดยไม่ต้องจับลมหายใจ แต่ว่าเดิมดิฉันได้ปฏิบัติเองโดยเน้นการรู้สึกตามลมหายใจเป็นหลัก ทำให้เมื่อจะฝึกวิธีใหม่ มีปัญหาในการกำหนดจิตอย่างมากค่ะ คือ จะเผลอไปจับลมอยู่เกือบตลอดเวลา พอพยายามจะไม่สนใจลมโดยท่องพุทโธ ก็รู้สึกว่าหนักและเหนื่อยมาก บางขณะเกร็งจนหายใจแทบไม่ออกค่ะ

ไม่ทราบว่าอันนี้เป็นอุปสรรคปกติธรรมดาที่ดิฉันควรจะใช้ความเพียรต่อสู้ต่อไปใช่หรือมั้ยคะ และจะมีอุบายหรือวิธีที่จะช่วยให้ปฏิบัติได้สะดวกขึ้นหรือไม่

ขอบพระคุณล่วงหน้าในทุกคำแนะนำค่ะ

ขออนุญาติครับ

การบริกรรม ภาวนา หรือวิธีการต่างๆก้อดี นั้นล้วนแต่เป็นทาง
ซึ่งเราต้องการผลงาน ของมัน คือ สติ

วิธีการ ทางเดินต่างๆของครู อาจารย์แต่ละท่านอาจจะแตกต่างกันบ้าง
เราเลือกเอาวิธีที่เหมาะกับเรา ที่เหมาะกับผู้ปฏิบัติ
ความเพียรนั้นดีอยู่ แต่หากทำไปแล้ว เกิดอาการที่ไม่สบายกาย สบายใจ
จะทำให้เราท้อเสียเปล่าๆ
ทางไหนทำแล้วสบายๆ รู้สึกตัวได้บ่อยๆ มีผลงาน คือ สติ แล้ว
ก้อทำความเพียรต่อไป ให้อยู่ในทางที่เหมาะสมกับเรา

เมื่อผลงาน ออกมาแล้ว วิธีทั้งหลายก้อเป็นแค่ทางที่ผ่านมา เท่านั้น

ขอบคุณครับ

...โดยปกติของการเริ่มต้นจิตตภาวนาด้วยการนั่งสมาธิ...
...จะมีอาการนั่งไม่ทน...คิดไปสารพัดทุกเรื่องไม่หยุด...
...การกำหนดลมหายใจอย่างเดียวก็ยังไม่หยุดการคิด...

...เพราะโดยทั่วไปคนเราคิดพร้อมกับทำงานหลายๆอย่าง...
...ในการภาวนาก็เพื่อลดงานของจิตให้มีอย่างเดียว...
...คือทำให้ความคิดต่างๆที่ฟุ้งซ่านมันค่อยๆลดลงจนหายไป...

...จึงต้องนึกคำบริกรรม เช่น พุทโธ...
...เพื่อให้จิตติดอยู่กับคำนั้นอย่างเดียว...
...ให้สติจดจ่อกับคำบริกรรมไม่คิดสิ่งอื่น...
...พร้อมนั้นต้องกำหนดลมหายใจเข้า-ออก...
...โดยให้สติระลึกรู้ลมสัมผัสที่ปลายจมูก...

...ลองเอาวิธีนี้ไปใช้ดูค่ะ...นั่งให้สบายที่สุด...
...ก่อนกำหนดพุทโธ...ให้หายใจเข้า-ออกยาวลึก 3 ครั้ง...
...ครั้งที่1นึกบริกรรมพุทหายใจเข้า...โธหายใจออก...
...ครั้งที่2นึกบริกรรมธัมหายใจเข้า...โมหายใจออก...
...ครั้งที่3นึกบริกรรมสังหายใจเข้า...โฆหายใจออก...

...จากนั้นหายใจเข้านึกพุท...หายใจออกนึกโธ...
...พร้อมกับดูลมหายใจไปเรื่อยหรือจะฟังเทศน์ไปด้วยก็ได้...
...อนึ่งการฟังเทศน์ขณะนั่งสมาธิให้คิดว่าท่านสอนเรา...
...ให้จิตอยู่กับตัวโดยไม่ต้องส่งไปที่ผู้เทศน์...จะสงบได้เร็ว...

...จิตที่สงบโดยธรรมชาติลมหายใจจะละเอียดลงเรื่อยๆค่ะ...
...บางครั้งสงบจนลมหายใจหายไปหมดเหลือแต่จิตผู้รู้...
...และพร้อมกันนั้นคำบริกรรมต่างๆที่นึกอยู่ก็หายไปด้วย...

...การปฏิบัติไม่ต้องไปคาดก่อนล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น...
...ทำไม่มากก็ได้...แต่ทำประจำ...ให้จิตเคยชินค่อยเพิ่มเวลา...
...เมื่อถึงเวลาที่จะรู้...ธรรมชาติอันนั้นมันเหนือคำบรรยายค่ะ...

เดิม จขกท.ทำถูกแล้ว เอาตามนั้น

ลมหายใจเข้า กำหนดรู้ในใจ พุท พร้อมๆกับลมเข้า

ลมหายใจออก กำหนดในใจ โธ พร้อมๆกับลมออก

จขกท. ดู ฟัง คลิบนี้

http://www.showded.com/myprofile/news_p ... ewId=97643

จะได้ยินเสียงผู้หญิงสอนให้เด็กเร่งคำภาวนาเข้า ปล่อยสุดๆเลยไม่ต้องกลัว ฯลฯ

บุคคลประเภทนี้รู้เพียงรูปแบบ รู้เหมือนเถรส่องบาตร

มีปัญหาในการกำหนดจิตอย่างมากค่ะ คือ จะเผลอไปจับลมอยู่เกือบตลอดเวลา พอพยายามจะไม่สนใจลมโดย
ท่องพุทโธ ก็รู้สึกว่าหนักและเหนื่อยมาก บางขณะเกร็งจนหายใจแทบไม่ออก

ตอบซ้ำอีกที

จขกท. เคยทำเคยภาวนาอย่างที่บอกมาจนคล่องจนชำนาญแล้ว พอเปลี่ยนมาท่องเร็วๆพุทโธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อารมณ์จึงตีกันขัดกัน
จึงแสดงอาการอึดอัดเหนื่อย ฯลฯ ดังกล่าว
จะอุปมาสิ่งที่เป็นรูปธรรมให้เห็นเป็นตัวอย่าง
เราฝึกหัดทำจับอะไรๆ ด้วยมือขวาจนคล่องแล้ว ครั้นมีคนมาบอกให้ใช้มือซ้าย แทน เราจึงจึงหยิบอะไรๆ ไม่ถนัด ดูขัดๆเขินๆเก้ๆกังๆ

ไม่ทราบว่า อันนี้เป็นอุปสรรคปกติธรรมดาที่ดิฉันควรจะใช้ความเพียรต่อสู้ต่อไปใช่หรือมั้ยคะ และจะมีอุบายหรือวิธีที่จะช่วยให้ปฏิบัติได้สะดวกขึ้นหรือไม่

พึงถามตนเองและผู้สอนนั่นว่า การกระทำอย่างนั้น เพื่อประโยชน์อะไร

ความจริงไม่เห็นต้องเปลี่ยนอะไร คุณทำอย่างที่เคยทำก็ดีอยู่แล้ว แล้วจะเพียรสู้อาการอย่างที่บอกเพื่ออะไร

ไม่พึงนำทุกข์ทับถมตนซึ่งไม่มีทุกข์ถับถม

ผู้ใดก็ตาม จะทำการภาวนา หรือ ทำกรรมฐาน หรือ จะตั้งชื่อเรียกยังไงสุดแล้วแต่ จะใช้อะไรเป็นกรรมฐาน จะ

ใช้คำภาวนายังไง พึงถามตนเอง ถามผู้ให้คำแนะนำว่า ทำอย่างนั้นๆ เพื่ออะไร มีเป้าหมายอย่างไร

ความจริงแล้วจับอยู่ที่ลมหายใจนั้นถูกแล้วค่ะ การทำสมาธิหรือการภาวนานั้นเป็นการเพ่งที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งค่ะ และที่ง่ายที่สุดก็คือลมหายใจ ควรทำในลักษณะที่เราสบายตัวด้วยค่ะไม่ใช่อึดอัด จะหายใจสั้นยาวก็ตามแต่ก็รู้ตามความเป็นจริง แค่นี้เองค่ะ