โรงซ่อมสามี

“ครอบครัว” หนึ่งคำสั้น ๆ ที่หากพูดถึงในคราใด
ย่อมสะท้อนความอบอุ่นขึ้นในใจให้กับใครหลายๆ คน
และหลายคนมีจินตนาการที่แตกต่างกันออกไป


บ้างก็จินตนาการว่าครอบครัวต้องประกอบไปด้วยพ่อแม่ ลูก
และอุดมไปด้วยความรักที่งดงาม
หากแต่ในชีวิตจริงครอบครัวสำหรับใครบางคน
ก็ไม่ใช่ ภาพต่อที่ประกอบไปด้วยความสวยงามเสมอไป


คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี
เคยสำรวจข้อมูลจาก 600 ครอบครัวพบว่าร้อยละ 40 ของครอบครัว
ที่ทำการสำรวจมีปัญหาความรุนแรงในระดับต่างๆ จากหลายสาเหตุ


อาทิ มิติชายหญิงในบริบทสังคมไทย กระบวนการทางจิตวิทยา
สื่อโทรทัศน์ ละครในสังคมไทย ที่ต่างสะท้อนความรุนแรงผ่านการตบตีกัน
ซึ่งเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการใช้ความรุนแรงในครอบครัว
รวมทั้งเรื่องปัญหาทางจิตและการดื่มสุรา


โครงการ “โรงซ่อมสามี” จึงเกิดขึ้นด้วยการสนับสนุนของกรมคุมประพฤติ
เพื่อหวังให้สามีที่ทำร้ายภรรยาเข้าสู่ระบบยุติความรุนแรง
และกลับตัวเป็นสามีคนใหม่ของภรรยาและลูก
พร้อมกับเยียวยาร้อยร้าวจากความรุนแรงในครอบครัวตั้งแต่ปี 2544


ในงานประชุมนานาชาติเรื่อง
“สุขภาวะผู้หญิงภายใต้เงื้อมมือกฎหมายและวัฒนธรรม”
(Women’s Health, Well-being between Culture and the Law)
ของมูลนิธิสร้างความเข้าใจเรื่องสุขภาพผู้หญิง
ได้นำเสนอบทวิจัยที่น่าสนใจเกี่ยวกับโครงการ “โรงซ่อมสามี”
โดย อ.เนื่องน้อย บุญเนตร อาจารย์คณะอักษรศาสตร์ภาควิชาปรัชญา
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย


อ.เนื่องน้อยเริ่มกระเทาะแก่นสำคัญของนิยามใน “การให้อภัย”
ในสังคมไทยว่ามีหลายมิติ แต่ในที่นี้ “การให้อภัย” หมายถึง
การให้มองข้ามความแค้นเคืองใจหลังจากผู้หญิงที่เป็นภรรยาถูกใช้ความรุนแรง


ซึ่งการให้อภัยในนิยามแบบนี้มักตอกย้ำ
และทำให้บทบาทผู้หญิงย้อนกลับไปสู่กรอบที่ว่า “ผู้หญิงต้องเป็นคนดี”
ทั้งที่ในความเป็นจริง เมื่อผู้หญิงถูกใช้ความรุนแรง
ไม่เพียงร่างกายและจิตใจของผู้หญิงที่ถูกทำร้ายเท่านั้นที่ต้องได้รับการเยียวยา
ครอบครัว หรือชุมชนของผู้หญิงคนนั้นก็ต้องได้รับการเยียวยา
ในเรื่องของความรู้สึกด้วย ซึ่งในโครงการโรงซ่อมสามีนี่ยังพัฒนาไปไม่ถึง


“หากเราจำกันได้กรณีที่หมอหนุ่มกระทืบเลขาของตัวเอง
แล้วพยายามอ้างว่ามีความสัมพันธ์ส่วนตัวนั้น
เป็นการส่งสัญญาณว่าเป็นเรื่องภายในที่คนอื่นไม่ควรเข้ามายุ่ง
หรือเพื่อต้องการให้รูปแบบในการดำเนินคดีง่ายขึ้น
ฉะนั้นหากเราลองพิจารณากันให้ดีจะพบว่า
ทุกครั้งเมื่อผู้หญิงหรือเหยื่อถูกกระทำโดยการใช้ความรุนแรง
ผู้หญิงหรือเหยื่อจะมีความโกรธความแค้นเคือง”
อ.เนื่องน้อยยกตัวอย่างและเสริมว่า


การให้อภัยถูกวิเคราะห์ว่าเป็นการก้าวข้ามความแค้นเคือง
และเป็นส่วนหนึ่งของความยุติธรรมสมานฉันท์
โดยผ่านทฤษฎีเกี่ยวกับการจัดการความโกรธของคนที่ถูกกดทับ


“นักปรัชญาสมัยใหม่บอกว่า
เวลาที่เราถูกทำร้ายเป็นการลดคุณค่าของเราลงไปด้วย
ขณะผู้ที่ทำร้ายคนอื่นจะบอกว่าฉันมีความสำคัญ
และการทำร้ายจะบอกว่าเหยื่อนั้นมีคุณค่าน้อยกว่าผู้กระทำ
ส่วนอารมณ์โกรธเป็นการป้องกันตนเองจากการถูกกระทำ
นั่นคือ คุณค่าของการโกรธ”


อย่างไรก็ตาม การให้อภัยตามคำจำกัดความของโครงการโรงซ่อมสามี
ที่มีความมุ่งหวังจะให้เกิด การเยียวยากันเองภายในครอบครัว
และต้องการรักษาสถาบันครอบครัวในสังคมไทยให้ดำรงอยู่ได้โดยไม่แตกร้าวนั้น
ถูกขยายภาพให้เห็นอย่างชัดเจนว่า
ไม่ใช่นิยามของการให้อภัยในความเข้าใจของบุคคลทั่วไปที่โกรธกันชั่วครู่ก็ลืม
หากแต่ต้องลงลึกเพื่อป้องกันไม่ให้ “ผู้หญิง” หรือ “ภรรยาที่ถูกทำร้าย”
ต้องกลายมาเป็นผู้แบกรับความรู้สึกอีกครั้ง


“บางคนบอกว่าการให้อภัยไม่เพียงแต่ต้องเอาชนะอารมณ์ทางลบเท่านั้น
ไม่ใช่การเอาชนะความแค้นเคือง ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว
มีความจำเป็นแต่ไม่เพียงพอ การให้อภัยต้องมีแง่บวกด้วย
เพราะในแง่ของการทำร้าย เป็นการส่งสารว่า คนทำร้ายมีฐานะสูงกว่าคนทำร้าย
การให้อภัยต้องทำให้คนคนนั้นสำนึกว่า
คนที่ถูกกระทำมีค่าสำคัญเท่ากับตัวคนทำร้ายเอง”


การเยียวยาไม่สามารถลบล้างแผลเป็นที่เกิดขึ้นในใจได้ทั้งหมด
การใช้รูปแบบยุติธรรมสมานฉันท์ไม่สามารถล้างบาดแผลของผู้หญิง
และสังคมรอบข้างผู้หญิงที่ถูกทำร้ายลงไปด้วยได้


ดังนั้นเราต้องถามตัวเองว่า การทำร้ายผู้หญิงหนึ่งคน
ก็เหมือนเป็นการทำร้ายความรู้สึกของชุมชน และผลกระทบที่เกิดจากชุมชน
ไม่ใช่เวลามีเรื่องขึ้นมาก็ส่งไปที่โรงซ่อมสามี
เพราะการทำแบบนั้นก็เสมือนหนึ่งเป็นการมอบบาดแผลให้ผู้หญิงอยู่คนเดียว
ทำให้ผู้หญิงต้องเป็นเพศที่แบกรับความรู้สึกในการผิดชอบ


การสร้างให้เกิดชุนชนย่อยที่ส่งสารไปยังกลุ่มผู้หญิงในสังคมว่า
พวกเธอมีคุณค่าเพียงใด และใครก็ตามที่ทำร้ายผู้หญิง
ก็จะหมายรวมถึงการทำร้ายครอบครัว และสังคมรอบตัวเธอแล้ว
ก็จะทำให้โครงการโรงซ่อมสามีเกิดผลบวกมากยิ่งขึ้น


เพราะในท้ายที่ สุดแล้ว หากเราลดความแตกร้าวในครอบครัวไปได้เท่าไหร่
สังคมไทยก็จะยิ่งงดงามและเติบโตด้วยความรักได้อย่างแท้จริง


ที่มา...สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)
กรุงเทพธุรกิจ

ขออนุโมทนาค่ะคุณลูกโป่ง

ขออนุญาตนะคะ

เป็น"ปัญหาโลกแตก"
ตราบใดที่มีมนุษย์ชายและหญิงที่มากด้วยกิเลส ตัณหา และราคะ กันคนละแบบ บนโลกใบนี้
ฝ่ายหนึ่งก็บอก ฉันอยากเป็นของฉันแบบนี้ มันเปลี่ยนไม่ได้หรอก
อีกฝ่ายหนึ่งก็บอก ฉันอยากให้เธอเป็นในแบบที่ฉันคาดหวังและต้องการ

หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ทั้งผู้กระทำและฝ่ายผู้ถูกกระทำ จะเข้าใจธรรมชาติ
และเข้าถึง ธรรม อย่างลึกซึ้ง
ชาวลานธรรมคงไม่ต้องเห็นหรือต้องอ่าน กระทู้เรต...R เฉียดๆ X
ที่ช่างเล่าประสบการณ์ชีวิตได้อย่างตื่นตาตื่นใจซ้ำๆ กันไปมา
ต่างกันแต่ว่าเรื่องของใครหนักหนาสาหัส หรือเลวร้ายกว่ากัน

****************
อีกเดี๋ยวก็ได้ตายจากกันแล้ว ไม่เกินร้อยปี
จะอยู่หรือหย่า ยังลังเลใจ คิดไม่ได้ ชาวบ้านตอบทีๆๆๆๆ จร้าาาาา

**********
คิดเยอะๆ คิดให้หนักๆ
เสียเวลาอ่านกระทู้ที่มีคนเข้าอ่านเยอะๆ เป็นพันๆ คงได้เห็นทางออกบ้างสักทาง
จะได้ไม่ต้องโพสต์เรื่องราวที่เรียกว่า "ปัญหาโลกแตก"

***********
อยากรู้ อยากถาม อยากเล่า อยากตอบ อยากโพสต์
ก็สร้างภพสร้างชาติ สร้างเวรให้ได้เกาะเกี่ยวกันไป ไม่รู้จักจบสิ้น


*ทราบมั้ยคะ มีเด็กวัยรุ่นที่เขามีความคิดเห็นเกี่ยวกับการตั้งกระทู้ซ้ำซากนี้อย่างไร

http://www.hamsteronline.com/webboard/i ... ic=31914.0

...อย่าเห็นว่าเด็กๆ ไร้สาระนะคะ ...มีหลายอย่างที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆคาดไม่ถึง

เออ น่าคิด

งั้น ในห้อง "ความ รัก-ผูกพัน-พลัดพราก"
น่าจะแยกห้องย่อยลงไปเนาะ

เช่น

1. ปัญหาเกี่ยวกับ เมียหลวง-เมียน้อย-มีชู้
2. ปัญหาเกี่ยวกับเพศที่ 3 4 5
3. ปัญหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัวพ่อแม่ลูก-ญาติ
4. ปัญหาเกี่ยวกับความผัดพรากบุคคลอันเป็นที่รัก
5. ฯลฯ

แล้วแต่ละห้องก็น่าจะปักหมุดกระทู้ที่เป้นปันปัญหายอดฮิตไว้

และผมคิดว่า เว็บเราคนเข้าเยอะ น่าจะเชิญผู้ทรงคุณวุฒิมาด้วย จะดีมากนะ
เช่นแพทย์ด้านจิตเวช นักจิตวิทยา โดยขอความร่วมมือเขาไป

น่าจะมีไหมครับท่าน admin

ดึกแล้วตาลายค่ะ นึกว่าผัดกระเพรา อ่านแล้วหิว ....แห่ะๆ