เลือกคนที่ใช่


ถ้าคู่ยังไม่ใช่ ใจก็คงจริงยาก!


หากคุณเป็นคนหลายใจ คนโน้นก็ชอบ คนนี้ก็เอา
แบบนี้เรียกว่า ‘ไม่มีใจจริง’


แต่ถ้าในทางกลับกัน แม้คุณจริงใจกับทุกคนที่คบ
แต่ปีแล้วปีเล่าเอาแต่เจอคนไม่ถูกใจหรือเข้ากันไม่ได้
พยายามทำดีแค่ไหนก็ต้องเลิกกันวันยังค่ำ
แบบนี้เรียกว่าเจอแต่ ‘ตัวปลอม’


เอาล่ะสิ! คุณจะไปบอกใครอย่างไรดี
ว่าที่เปลี่ยนบ่อยนั้นเพราะคุณดีแต่เจอตัวปลอม
หรือว่าเหล่าตัวปลอมดีแต่คุณยังไม่มีใจจริงให้ใคร?


ตกลง ‘ตัวจริง’ กับการมี ‘ใจจริง’ อันไหนมาก่อนอันไหนมาหลัง?
มันจะเหมือนปัญหาโลกแตกอย่าง ‘ไก่กับไข่อันไหนเกิดก่อนกัน’ หรือเปล่านี่?


ใจของคนและสัตว์ทั้งหลายพร้อมจะแปรเปลี่ยน ไปเรื่อยๆครับ
มามองเป็นเหตุเป็นผลง่ายๆ ถ้าเจอคนที่ใช่ ใจคุณก็พร้อมจะจริง
แต่ถ้ายังไม่ใช่ ใจคุณก็พร้อมจะแกว่ง


คุณรักเดียวใจเดียวได้ตลอดชีวิต แต่จะบังคับใจตัวเองให้ ‘รักจริง’ ไม่ได้เลย
ถ้าเขาหรือเธอไม่มีความน่าให้รัก หรือน่าให้รักแต่ไปกันไม่ไหว


คุณคงไม่อยากสงสารตัวเองไปตลอดชีวิต
ที่ต้องกัดฟันฝืนปฏิบัติหน้าที่สามีหรือภรรยาแสนดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ทั้งที่หัวใจเต็มไปด้วยความแห้งแล้ง อ่อนล้า และแหนงหน่าย
มันคงจะดีกว่ากัน ถ้าคุณมีความรักจริงเป็นแรงบันดาลให้ซื่อสัตย์และแสนดี
ไม่ใช่ฝืนแสนดีและซื่อสัตย์ไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้


บทนี้จะเริ่มจากการแสดงภาพรวมว่าคนเราชอบ รีบร้อนด่วนได้
หรือไม่ก็อยากได้อะไรที่เกินตัว รู้ทั้งรู้ว่า ‘คน ที่ใช่’ หมายถึง ‘คนที่เหมาะ’
แต่ใจจะไม่รอคนเหมาะ เพราะกิเลสสั่งให้หาคนที่ดีที่สุด เร็วที่สุด
ซึ่งก็นั่นแหละครับ เป็นสาเหตุว่าทำไมถึงไม่เจอคนที่ใช่กันสักที


เมื่อได้ข้อคิดที่ช่วยกระทุ้งให้หลุดจาก ความสับสนแล้ว
ค่อยไปดูคุณสมบัติของคนที่ใช่กัน
ขอบอก ไว้แต่เนิ่นๆว่าหลักการคือหลักการ
ซึ่งให้แนวคิดหรือข้อสังเกตในการมองคน มองตน และมองอนาคต
ลงเอยใจคุณต้องเป็นผู้เลือกในขั้นสุดท้ายว่า
จะเชื่อหลักการหรือเลือกเอาตาม ความพอใจของตน


อนึ่ง บทนี้เขียนอยู่บนการสันนิษฐานว่าคุณมีอิสระพอจะดูเอง เลือกเอง
หากคุณติดหนี้กรรมเก่าให้ต้องถูกคลุมถุงชน
หรือต้องแต่งงานด้วยเหตุจำเป็นอันใดก็ตามที
ขอให้ถือว่าบทนี้เอาไว้เป็นมาตรวัดว่าคุณพร้อมจะรัก ‘คนของคุณ’ สักแค่ไหน
ด้วยปัจจัยอันใดบ้างนะครับ


คัดลอกบางส่วนจาก...รักแท้มีจริง
http://dungtrin.com/index.php?option=co ... Itemid=278

ความมีเสน่ห์จะดึงดูดคนเข้ามาหาคุณได้มาก
แต่ยิ่งมากเท่าไร ก็จะยิ่งเห็นคนที่ใช่ได้ยากขึ้นทุกที

ถ้าคุณอ่านบทก่อนอย่างเข้าใจและทำตาม
กระทั่งอย่างน้อยเป็นคน ‘มีเสน่ห์ทางความคิด’ ภายในสองอาทิตย์เป็นอย่างช้า
คุณก็น่าจะมีคนอยากเข้ามาใกล้ อยากเข้ามาพูดคุยด้วยบ่อยๆบ้างแล้ว
เพราะโลกมันร้อน ใครๆก็อยากเจอศาลาริมน้ำไว้พักผ่อนเย็นใจกันทั้งนั้น


ประเด็นคือยิ่งเสน่ห์แรงเท่าไร ตัวคุณจะยิ่งกลายเป็นแม่เหล็กดึงดูด
ทั้งคนที่เหมาะและไม่เหมาะเข้ามาหา
จนโลกปรากฏคล้ายตลาดสดทางความรัก
คือตัวเลือกเยอะ ข้อเปรียบเทียบแยะ และใจก็อาจรักพี่เสียดายน้อง
คุณจำเป็นต้องมองย้อนกลับมาที่ตัวเอง
รู้ให้ได้ก่อนว่าตัวเองเป็นใคร เข้ากับคนแบบไหนได้บ้าง
ตลอดจนอยู่กับใครได้ดีที่สุด


คุณเป็นใคร คำตอบอยู่ที่เข้ากับคนแบบไหนได้
และการจะรู้ว่าเข้ากับคนแบบไหนได้ ก็จำเป็นต้องคบคนให้มาก
แล้วใช้ใจตัวเองตัดสิน ไม่ใช่เข้าไปขอปรึกษานักจิตวิทยาหรือหมอดูที่ไหน


การคบหลายคนไม่ใช่เรื่องน่าเกลียด
ตราบเท่าที่ คุณตั้งระยะห่างไว้ดีพอ
ไม่ได้ให้ความหวังใครเกินเพื่อน และขณะเดียวกันก็อาศัยพวกเขา
หรือพวกเธอในการสำรวจตนเอง ทำความรู้จักตัวเองไปด้วย


ขอยกตัวอย่างให้เห็นภาพอย่างนี้นะครับ การเลือกฟังเพลงคนเดียว
จะทำให้คุณรู้จักตัวเองดีว่าต้องการฟังเพลงแบบไหน
แต่การเลือกฟังเพลงกับใครอีกคน จะทำให้คุณรู้จักตัวเองว่า
มีความสุขกับใครในบรรยากาศดนตรีแบบใด


เกือบๆกล่าวได้ว่าบรรยากาศดนตรีแบบที่คุณ ชอบฟังกับเขา หรือเธอ
ก็คือความรู้สึกที่คุณมีต่อเขาหรือเธอนั่นเอง เช่น ถ้าเพลงหวาน
ทำให้คุณซาบซึ้งละไม ก็แปลว่าคุณมีอารมณ์โรแมนติกกับเขาหรือเธอได้
และถ้ายิ่งเพลงคึกคักสามารถเร้าใจให้คุณตื่นเพริดไปกับเขาหรือเธอได้
ก็แปลว่าคุณมีอารมณ์สนุกร่วมกับเขาหรือเธอไหว


การที่ใจบอกว่าชอบใคร ก็เปรียบเหมือนบอกว่าอันใดคือ ‘เพลงโปรด’
ในโลกดนตรีคุณมีเพลงโปรดในสต๊อกได้เป็นร้อยเป็นพันโดยไม่มีใครว่า
แต่ในโลกความรักคุณต้องเลือกเพลงโปรด
ไว้ฟังเพียงหนึ่งเดียว จึงจะไม่เป็นที่ครหา


การหว่านเสน่ห์ด้วยความนึกสนุกหรืออยากลองของใหม่
เหมือน เปลี่ยนเพลงตามใจชอบ
จะทำให้คุณเปลี่ยนเป้าหมายจากการแสวงหาคนที่ใช่
ไปเป็นคึกคะนองกับการล่าคนที่ดีกว่ายิ่งขึ้นเรื่อยๆ
คุณจะรู้สึกเบื่อง่ายแบบเดียวกับเบื่อเพลง
เห็นว่าคนที่คบอยู่ไม่ใช่ ไม่น่าพอใจอยู่ร่ำไป
แล้วกลายเป็นคนเลือกมาก ความอดทนต่ำ ไม่อยากง้อใคร
และถึงขั้นอยากเปลี่ยนใจเพียงด้วยเหตุเล็กน้อย
คิดว่าตัวเองแน่ จะเอาแค่ไหนเมื่อไรก็ได้ไม่จำกัด


มีเสน่ห์ไม่ใช่เพื่อหว่านเสน่ห์ไปเรื่อย เพราะการหว่านเสน่ห์ไม่เลือกหน้า
จะเป็นการสั่งสมนิสัยเพื่อหันหลังให้กับรักแท้
ต้องเร่งบอกตนเองว่าคุณกำลังมาผิดทางที่จะพาไปหารักแท้แล้ว
ต่อให้คนที่ใช่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ปะปนกับเหล่าตัวเลือกอีกเยอะแยะ
สายตาของคุณก็จะเหมือนพร่าเลือนไป
แม้แต่คนที่ใช่ก็ถูกมองเป็นหนึ่งในตัวเลือกเหมือนๆกันหมด


เลือกคนที่จะทำให้ใจคุณนิ่ง เพราะความนิ่งจะอยู่ทน
อย่าเลือกบางคนหรือหลายคนที่ทำให้คุณกระเจิง
เพราะความกระเจิงจะหลอกให้คุณหลงควานต่อไม่รู้จบรู้สิ้น


แล้วก็ท่องจำให้ขึ้นใจนะครับ
อย่าเพิ่งให้ความหวังใครก่อนจะรู้จักธาตุแท้ความเป็นเขา
และรู้ว่าเขา ‘ใช่’ พอจะทำให้ใจคุณ ‘จริง’
มิฉะนั้นอาจเกิดปัญหาในภายหลัง ตั้งแต่โศกนาฏกรรมทางหัวใจ
ไปจนกระทั่งอาชญากรรมทางเพศให้ได้อายคนอ่านหนังสือพิมพ์กัน


แล้วถ้าความใกล้ชิดบังคับให้เผลอใจล่ะ จะทำยังไง?
จะให้ดูอย่างไรในเมื่อธาตุแท้ของคนมักปรากฏก็ต่อเมื่อสนิทกันแล้ว?


คำตอบคือ รู้จักกันอย่างเพื่อนสนิท
ที่ไม่มีสิทธิ์แตะเนื้อต้องตัว เขาก็จะไม่มีสิทธิ์หึงหวง
แล้วคุณก็จะได้มีสิทธิ์เห็นธาตุแท้จากความเป็นเพื่อนสนิทนั้นด้วย!


สรุปคือในขั้นนี้ ยึดหลักให้แม่นๆคือ
ถึงมีตัวเลือกมาก ก็ต้องเลือกเพียงหนึ่งเดียว
ไม่เช่นนั้นจะลงเอยคือทุกตัวเลือกเป็นปัญหาทั้งหมด ไม่ใช่รักแท้ทั้งหมด!

อำนาจที่ทำให้ลุ่มหลงส่งมาจากส่วนสกปรกตรงไหนของร่างกายก็ได้
แต่แรงบันดาลที่ทำให้รักจริงต้องมาจากกลางใจที่ใสพอเท่านั้น

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่บ้ากามกว่าเพื่อน
เพราะบนโลกนี้นอกจากมนุษย์ก็มีแต่ปลาโลมาเท่านั้น
ที่มีเซ็กซ์เพื่อความบันเทิงได้โดยไม่ต้องเลือกฤดู


เมื่อพื้นฐานของเราเป็นพวกราคะจัดเสียอย่างนี้ ก็ควรเข้าใจตนเองไว้แต่เนิ่นๆว่า
คุณมีสิทธิ์หน้ามืดตามัว แยกแยะไม่ออกว่าระหว่างอยากได้กายเขามาเสพกาม
กับอยากได้ตัวเขามาเป็นคู่นั้น แตกต่างกันอย่างไร


น้อยเสียเมื่อไหร่ ที่ผลีผลามจับคู่เพียงเพราะเสพสมเสร็จแล้วติดใจกัน
ทั้งที่ยังไม่ทันดูความเข้ากันได้ในรายละเอียดอื่นๆเอาเลย
การจับคู่กันด้วยเหตุผลทางกามารมณ์ หรือเพียงเพราะติดใจรูปร่างหน้าตาอย่างรุนแรง
มักลงเอยเป็นโศกนาฏกรรมทางความรู้สึก คือผิดหวังที่เลือก เสียใจที่ไม่ดูให้ดีเสียก่อน


ทีแรกได้มานึกว่าโชคดี ที่ไหนได้ กลายเป็นเคราะห์ร้ายกว่าใครเพื่อน!


คนเรามักมองที่สัญญาณบอกเหตุง่ายๆ ตื้นๆ แบบเดียวกับคนติดละคร
เพราะคลั่งไคล้ความสวยหล่อจัดจ้านของดารานำ
ขอให้รูปร่างหน้าตามีอำนาจพอจะสะกดให้เพ้อได้เถอะ
เป็นสำคัญไปว่าตัวเองถูกศรรักปักอกเข้าให้แล้ว
แล้วหลังจากนั้นค่อยเฟ้นหาเหตุผลต่างๆนานามารองรับ ว่าคนนี้แหละใช่
คนนี้แหละคือที่สุด เรียกว่ามีแต่อารมณ์ทั้งนั้นที่เป็นตัวบอกว่าเหมาะ ใช่ ดี เอาเลย!


เข้าใจไว้นะครับว่าถ้าคุณแค่อยากถึงที่สุด ทางกาย ไม่ใช่ปรารถนาจะถึงที่สุดทางใจ
พอจับพลัดจับผลูถึงที่สุด ทางกายกับเขาหรือเธอได้ ใจคุณจะไม่เหลือเยื่อใยใดๆอีก!


ที่สุดของความรู้สึกทางกายนะครับ ก็คือเบื่อกายนั่นแหละ
อยากทิ้งไปให้พ้นๆ ส่วนที่สุดของความรู้สึกทางใจ
จะเป็นความผูกพันลึกซึ้ง ไม่อยากทอดทิ้งกันไปจนชั่วชีวิต


มองแบบนักเสพกาม คนๆหนึ่งจึงเป็นได้แค่เพียงวัตถุกาม
แต่หากมองแบบผู้แสวงหารักแท้ คนๆหนึ่งคือเหตุการณ์ ไม่ใช่ร่างกาย
ฉะนั้น ถ้าเพิ่งแค่เห็นใครปรากฏตัว ยังไม่ถือว่าคุณเห็นเขาหรือเธอเลย
อย่าเพิ่งตัดสินว่าคุณชอบหรือชังเด็ดขาด
จนกว่าจะเห็นเหตุการณ์อันเกิดจากเขามากพอ


ตอนกำลังจ้องมองสีหน้าสีตาหรือท่าทางของใครสักคน
คนเราชอบถามตัวเองนะครับว่านี่ใช่คู่ของเราไหม เรารู้สึกดีกับเขาได้แค่ไหน
สารพันจะเอาคำตอบจากใจตัวเองแบบปุบปับฉับพลันเดี๋ยวนั้น


ที่ถูกคือควรถามใจตัวเองว่ารู้จักเขาดีหรือยัง รู้ไหมว่าเขาทำอะไรมาบ้าง
เจอปัญหาแล้วเขาแก้ด้วยความรุนแรงหรือละม่อม เป็นพวกไวไฟหรือติดไฟยาก
กว่าจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดจากเขา
คุณต้องใจเย็น ใช้เวลามากกว่าเห็นการปรากฏกายหลายเท่าตัว


เมื่อตระหนักว่าคนๆหนึ่งคือบ่อเกิดของเหตุการณ์
นั่นหมายความว่าเมื่อคุณคบกับคนๆหนึ่ง
ก็คือการเอาตัวเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์ที่คนๆนั้นสร้างไว้ และกำลังจะสร้างขึ้น


เฝ้ามองเหตุการณ์เหล่านั้นให้ชัด
แล้วค่อยถามตัวเองว่า ใจของคุณเข้ากับเหตุการณ์เหล่านั้นได้ไหม?


ตัดสินในตอนที่ใจคุณสะอาดจากกาม
ไม่ถูกอวัยวะน้อยใหญ่ในเขาส่งแรงดึงดูดล่อตาล่อใจ
ให้ความรักเกิดขึ้นท่ามกลางเหตุการณ์ดีๆร่วมกับเขา
อย่าต้องมาเรียนรู้เมื่อสายไปแล้วว่า
การเลือกคบคนแบบใด ก็เท่ากับเลือกใจแบบนั้นด้วย


สรุปคือความลุ่มหลงรูปกายจะทำให้หน้าตาของเราโง่ลง
ส่วนการเห็นเหตุการณ์ตามจริงจะทำให้หน้าตาฉลาดขึ้นเป็นคนละคนสิ่ง
ที่ทำให้คนเราโง่เรื่องความรัก ก็ไม่มีสิ่งใดเกินไปกว่ากาม
ส่วนสิ่งที่จะทำให้คนเราฉลาดเรื่องความรัก
ก็ไม่มีสิ่งใดเกินไปกว่าใจที่ใสและเย็นลงแล้ว

รู้สึกว่าใช่ ไม่จำเป็นต้องใช่
โดยเฉพาะถ้าได้ความรู้สึกว่าใช่มาจากการเอาแต่มองด้านดีท่าเดียว

คนเราชอบรักแท้ในฝัน
ประเภทแรกพบสบตาตะลึงงันเหมือนต้องมนต์สาปให้แน่นิ่ง
อันนี้ต้องระวังเลยนะครับ มีคนหล่อคนสวยที่เจนเวทีอยู่พวกหนึ่ง
สามารถสร้างมายาจิต คือทำจิตแบบหนึ่งที่ก่อให้เกิดกระแสพาฝัน
คุณจะรู้สึกว่าโลกนิ่งงันเพื่อเป็นนาทีพิเศษสำหรับการพบคู่แท้


แต่ที่จริงไม่ใช่อะไรเลย
เขาหรือเธอเจอใครน่าสนใจหน่อยก็แผ่พลังพาฝันอย่างนี้กับทุกราย
โดยมีความงามแห่งรูปเป็นศูนย์กลางพิธีสะกดจิต
ถ้าใครรู้ไม่ทันก็เสร็จ เจอบ่วงเสน่ห์คล้องคอหนีไปไหนไม่รอด
ต้องเฝ้าคิดถึงอย่างทุรนทุรายตั้งแต่เช้ายันค่ำ!


ชีวิตคนบางคนเหมือนความฝัน ไม่ควรที่จะเอาความจริงในชีวิตคุณไปยุ่งด้วย
เพราะจะลงเอยเป็นชีวิตครึ่งหลับครึ่งตื่น หาความสุขที่แท้จริงไม่เจอ


สิ่งที่ทำให้คนเรา ‘ติดกับ’ ตั้งแต่เริ่มต้นนั้น นอกจากความงามแห่งรูปแล้ว
ก็เห็นจะได้แก่ความ ‘ดูดีไปหมด’ หรือคุณสมบัติที่ถูกใจ
อะไรๆแบบที่เคยอยากได้มารวมอยู่ในเขาหรือเธอ


ในโลกความจริง อะไรที่ดูดี ดูเกินๆจริงนั้น มักเป็น ‘กับดัก’ มากกว่า ‘รางวัล’
คุณหลงดีใจว่าตะครุบรางวัล แต่ที่สุดอาจต้องแหกปากร้องด้วยความเจ็บปวด
เมื่อพบในภายหลังว่าที่แท้มันเป็นเพียงกับดัก!


ถ้าถูกใจเสียอย่าง คนเราพร้อมจะเชื่อง่ายอยู่แล้ว
เขาสร้างภาพอะไรให้มองก็เชื่อว่าเห็นตัวจริงของเขาแล้วจากภาพนั้น
เหล่ามนุษย์มักตาบอดเพราะชอบทึกทักเอาเองว่าเห็นอะไรมา
และที่ตาจะสว่างได้ก็เพราะยอมทบทวนดีๆว่ามีอะไรให้เห็นบ้าง


ความไม่มีญาณหยั่งรู้จะทำให้คุณมองคนจาก หน้าตาและวาจาใน
ช่วงแรกคบ ซึ่งถ้ากรรมเก่าในชาติก่อนของเขาดี เกิดมาชาตินี้ก็จะดูดีน่าเชื่อถือ
แต่คุณจะทราบว่ากรรมใหม่ของเขา เหมือนเดิมหรือต่างไป
ก็ต้องคุยกันนานๆ เห็นพฤติกรรมไปนานๆ อย่าเพิ่งด่วนสรุปตั้งแต่ช่วงต้น


การจะดูว่าใครเป็นนักสร้างภาพ ชอบพูดอะไรให้ตัวเองดูดีนั้นไม่ยาก
เพราะนักสร้างภาพมักพูดไม่เป็นธรรมชาติ อยู่ใกล้แล้วอึดอัด
หรือแสดงพฤติกรรมขัดแย้งกับคำพูดอันสวยหรูของตนเสมอๆ


แต่ความเข้าข้างตัวเองของคุณอาจช่วยให้งานของนักสร้างภาพ ราบรื่นขึ้น
ยกตัวอย่างง่ายๆที่เห็นกันมาก คือถ้าคนเจ้าชู้มาบอกว่าจะเลิกเจ้าชู้เพื่อคุณ
ความโน้มเอียงก็คือคุณจะภูมิใจและอยากเชื่อเขา
ในขณะที่คนทั้งโลกเห็นอย่างชัดเจนว่าไม่มีทางเป็นไปได้


และที่สุดของที่สุดนะครับ เขาสร้างภาพไม่น่ากลัวเท่าคุณสร้างภาพให้เขาเอง
อย่างเช่นไปเหมาว่าเขาแสนดีอย่างนี้ ทึกทักว่าเธอสูงส่งปานนั้น
คุณสมบัติแบบเทพบุตรเทพธิดาในฝันอันใดที่คุณอยากเจอ
คุณประเคนให้ใครคนหนึ่งหมดสิ้น แบบนี้จะตาสว่างยาก
เพราะต่อให้เขาสารภาพกับปากว่าตนเองเลวทรามต่ำช้าสามานย์ปานงูเห่า
คุณก็จะชมว่าเขาช่างถ่อมตัวไปเสียนั่น


เมื่อทำความรู้จักกับใครคนหนึ่ง ให้ตั้งการ์ดไว้เลยว่า
ตัวตนของคนๆนั้นสร้างขึ้นจากกรรมขาวและกรรมดำ
ถ้าใครสามารถทำแต่กรรมขาวอย่างเดียว ไม่ต้องทำกรรมดำเลย
ก็คงไม่ต้องมาเกิดเป็นมนุษย์แล้ว หลุดพ้นจากความเป็นมนุษย์แล้ว
เมื่อคิดได้อย่างนี้คุณจะได้ไม่ตั้งความคาดหวังในคนๆหนึ่งไว้สูงจนเกินจริง
และที่สำคัญคือจะได้ไม่ต้องหลงภาพฝันที่วาดขึ้นเอง
หลงหัวปักหัวปำเอง แล้วผิดหวังช้ำใจเอง


สรุปคือถ้าปักใจว่าใครใช่เพราะ ‘ดีไปหมด’ ให้ชะลอการตัดสินใจไว้ก่อน
และบอกกับตัวเองว่าถึงตอนนี้คุณเห็นสิ่งดีๆที่ทำให้รู้สึกว่าเขาใช่แล้ว
ขอเวลาอีกสักนิดเพื่อมองให้เห็นข้อติที่จะทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ใช่เสียก่อน
เพื่อที่แม้ภายหลังจะรู้ตัวว่าเลือกพลาดก็จะได้ไม่เสียใจมาก
เพราะเห็นทั้งด้านดีด้านร้ายของคนรักตามจริงแล้ว
เตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว
ไม่ใช่ลุ่มหลงมัวเมาแบบลืมหูลืมตาไม่ขึ้นท่าเดียวเสียเมื่อไหร่

การพยายามค้นหาคนไร้ที่ติ ไร้ข้อเสียใดๆ
คือการหลงงมเข็มที่ไม่เคยตกลงไปในมหาสมุทร

ความรักมากมายล้มเหลวก่อนที่จะเริ่มต้นจริง จังด้วยซ้ำ
เหตุผลคือไม่อาจทนข้อเสียใหญ่น้อยของอีกฝ่ายไหว


ธรรมดาของคนเรานี่นะ ขอให้อยู่ใกล้ใครเถอะ จะจาระไนได้หมดแหละว่า
เขาหรือเธอมีข้อเสียอันใดบ้าง แต่ให้เจอข้อดีเพียงหนึ่งเดียวนี่แสนลำเค็ญ
นั่นก็เพราะข้อดีเป็น สิ่งที่ต้องค้นหา
ส่วนข้อเสียไม่ต้องหาก็เห็นได้ตั้งแต่เจอหน้าตาหรือมองเนื้อตัวแล้ว


หากคุณเป็นพวกรู้สึกว่าตนเองเลิศเลอสมบูรณ์แบบ
ก็เท่ากับยืนอยู่ตรงใจกลางปัญหาเลยทีเดียว
เพราะแนวโน้มคือ คุณจะมองหาคนที่เลิศเลอสมบูรณ์แบบไร้ที่ติไปทุกด้าน
เพื่อพบว่าคนแบบนั้นไม่เคยมีอยู่ในโลก!


ทุกคนเป็นไปตามกรรม กรรมบันดาลทุกสิ่ง
ทีนี้ลองดูว่ามีใครบ้างที่ทำดีได้ตลอดเวลา
พูดดีได้ตลอดเวลา คิดดีได้ตลอดเวลา
และ เพราะไม่อาจคิดดี ไม่อาจพูดดี ไม่อาจทำดีได้ตลอดเวลา
คนเราจึงต้องมีข้อบกพร่องทางกายบ้าง มีข้อเสียทางนิสัยบ้าง
ตลอดจนกระทั่งมีชะตากรรมแย่ๆบ้าง


พูดอีกอย่างหนึ่งคือหากอยากรู้ว่าทำไมคนดี พร้อมสมบูรณ์ ถึงหายากนัก
ก็ให้พยายามสักอาทิตย์ ลองทำดีให้ถึงพร้อมดู
ห้ามใจไว้ อย่าได้คิดแย่ๆ อย่าได้พูดแย่ๆ อย่าได้ทำแย่ๆเลยสักนิด


ถ้าทำได้ก็นั่นแหละครับ เมล็ดพันธุ์แห่งความเป็นคนครบสูตรไร้ที่ติในชาติหน้า
แต่ถ้าทำไม่ ไหว ก็ต้องถามตัวเองว่า
จะให้ไม่มีส่วนแย่ในคุณหรือคนอื่นเลยอย่างไรได้?


และอันที่จริงก็ไม่มีใครตอบถูกด้วยซ้ำ ว่า ‘ดีไร้ที่ติ’ เป็นอย่างไร
เพราะทั้งหลายทั้งปวงขึ้นอยู่กับ ‘ความพอใจ’ เป็นหลัก
สมมุติว่าคุณพบคนที่หล่อสวย รวย เก่ง ใจดีมีเมตตา
แต่ดันนับถือคนละศาสนากับคุณ
เท่านี้คุณก็อาจยัดข้อหา ‘งมงายหลงทางผิด’ ให้เขาหรือเธอได้แล้ว


ข้อเสียที่เป็นข้อเสียจริงๆนั้น ถึงอยู่ด้วยกันนานแค่ไหน
พลิกมุมมองอย่างไร มันก็เป็นข้อเสียวันยังค่ำ
เพราะรบกวนหรือเบียดเบียนกันอย่างชัดเจน
ยกตัวอย่างเช่นขี้เมาอาละวาด ติดพนันงอมแงม ไม่ยอมทำงาน
รีดไถผัวเมีย เอะอะด่ากันก็ส่งเสียงดังแปดบ้าน
ขุดพ่อล่อแม่หรือกระทั่งตบตีกันแบบไม่ยั้งมือ
เหล่านี้ทุกชาติทุกภาษายอมรับตรงกัน ไม่อาจเห็นเป็นอื่น


แต่ยังมีข้อเสียอีกแบบหนึ่งที่ไม่ใช่ข้อ เสียจริงๆ
ทว่าเป็น ‘ข้อด้อย’ ที่คุณไม่อยากยอมรับ
เช่น โครงสร้างร่างกายบางส่วนดูผิดฝาผิดตัวไม่สมส่วน
หรือกระทั่งไม่สมประกอบ ทำให้คุณเกิดความอับอายขายหน้าในที่สาธารณะ
ต้องเดินควงไปกับคนตัวงอไม่สง่าผ่าเผย
พยายามยืดหลังให้ตรงก็ได้เดี๋ยวเดียว เป็นต้น


โจทย์คงไม่ใช่เห็นข้อเสียหรือข้อด้อยอย่าง
ใดอย่างหนึ่งแล้วคิดว่าจะเอาดีหรือไม่เอาดี
แต่คุณต้องรวมข้อเสียและข้อด้อยใหญ่น้อยทั้งหมดของเขามาชั่งน้ำหนัก
ว่าผลักดันให้คุณอยากออกห่าง
หรือว่ายังไม่อาจเทียบกับความรู้สึกดีๆที่เขาดึงดูดคุณไว้ได้


เอาง่ายๆ ตอนคุณคิดถึงเขา
คุณคิดถึงข้อดีหรือติดข้องอยู่กับข้อเสียของเขามากกว่ากัน
นั่นแหละคือน้ำหนักที่ใจคุณชั่งเอาไว้ตอบตัวเองแล้ว


โดยไม่ต้องมานั่งแยกแยะเป็นข้อๆด้วยซ้ำ


สรุปคือไม่ว่ากับใคร คุณก็ต้องมานั่งชั่งน้ำหนักข้างดีข้างร้ายเช่นนี้เสมอ
ส่วนคุณจะ เลือกใคร คำตอบอยู่ที่หัวใจของคุณ ไม่ใช่ข้อเสียของเขา!

คู่รักจะเอาใจใส่อีกฝ่าย ส่วนคู่เวรจะเอาแต่ใจตัวเอง

สิ่งที่คนเพิ่งรักกันดูเหมือนน่าจะมีคือ ความพร้อมจะรัก
แต่สิ่งที่ทุกคนมีอยู่แน่คือความพร้อมจะร้าย!


เมื่อใดคนสองคนเริ่มรักกัน ก็แทบรอดูได้เลยว่าใครจะเป็นฝ่ายเอาเปรียบ
และใครจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ หรือหนักกว่านั้นคือรอดูไปเถอะว่าใครจะรังแกใคร


พฤติกรรมที่เห็นได้ทั่วไปเมื่อตกลงปลงใจ เป็นคู่รักกันแล้ว จะประมาณว่า…


ข้าทำกร่างได้ แต่แกห้ามทำ!


ข้าพูดบ่นได้ แต่แกห้ามพูด!


ข้าคิดนอกใจได้ แต่แกห้ามแม้จะแอบคิด!


เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? นั่นเป็นเพราะหญิงชายส่วนใหญ่เป็นคู่รักกันแต่ในนาม
ที่ถูกจะต้องเรียกว่าเป็นคู่เวรมากกว่า คืออยู่กันเพื่อผูกเวร
หรืออยู่กันเพื่อเป็นภัยต่ออีกฝ่าย
อย่างมากก็แค่เอาความรักความหวานชื่นนิดๆหน่อยๆมาบังหน้าพอเป็นพิธี


คู่เวรเกือบร้อยทั้งร้อยแทบจะก๊อ ปมาจากพิมพ์เดียวกัน
นั่นคือแรกๆอะไรดูดีไปหมด จ๊ะจ๋าตลอด แต่เมื่อไรชักเริ่มชิน
กลายเป็นของตายในมือแล้ว ฝ่ายที่ถือไพ่ในมือเหนือกว่าจะเริ่มออกลายก่อน!


พูดให้ฟังง่ายนะครับ ส่วนที่ดีใน ตอนแรกมักแย่ลงในตอนหลัง
แต่ส่วนแย่ที่แพลมๆไว้ตั้งแต่ในช่วงแรก มักยิ่งแย่หนักขึ้นอีกในช่วงต่อๆมา


ฉะนั้น ถ้าจะดูคนก็ให้จับตาดูตั้งแต่ช่วงแรกนั่นแหละ
เขาเอาเปรียบคุณอย่างไรบ้าง? คุณทนให้เขาเอาเปรียบแบบนั้นได้ไหม?
อย่าฟังคำสัญญิงสัญญาว่าจะค่อยๆปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
เพราะจากสถิติแล้วน้อยมากที่จะทำได้ตามสัญญา


แท้จริงแล้ว ‘คู่รัก’ ตามความหมายดั้งเดิม คือคู่หญิงชายที่หาได้ยาก
มีความเสมอต้นเสมอปลายที่จะเอาใจกันตั้งแต่เริ่มคบหาจนตายจาก
แน่นอนครับว่าไม่มีใครทำอะไรให้กันเท่าเทียมเป๊ะๆ
แต่อย่างน้อยก็ต้องเท่าเทียมทางความรู้สึก
คือทำให้แต่ละฝ่ายรู้สึกว่าเป็นคนรักของกันและกัน
ไม่ใช่ปล่อยให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าฉันจะเอาแกเป็นขี้ข้าล่ะ!
ฉันจะเอาเธอเป็นนางบำเรอล่ะ!

แล้วขอทีนะครับ เรื่องลองใจ
อยากทดสอบดูว่าเขาหรือเธอจะห่วงคุณแค่ไหน
ทำอะไรเพื่อคุณได้มากเพียงใด
ประเภทจะดูว่ายอมทิ้งเพื่อนเพื่อไปกับคนสำคัญอย่างคุณหรือเปล่า
อย่าได้ทำเลยเป็นอันขาด
เพราะค่าของคุณจะค่อยๆหมดไปกับความเห็นแก่ตัวที่คุณแสดงออกมาแต่ละครั้ง
อยากให้เขาเอาใจ แต่ไม่เคยเอาใจเขามาใส่ใจตน
อยากให้เขาเห็นค่าของคุณเกินใคร
แต่ไม่เคยเห็นค่าของเขาเกินคนใช้ที่ต้องคอยกุมเป้าเฝ้าบริการ!


สรุปคือหาคนที่เขาเอาใจใส่เทคแคร์คุณ ตั้งแต่เริ่มคบกันก็ดี
เพราะถ้าตั้งต้นขึ้นมาไม่เอาใจ แนวโน้มคือเขาจะไม่เอาใจคุณเลยตลอดไป
และ ในทางกลับกัน คุณสามารถรู้ใจตัวเองว่า ‘จริง’ กับเขาแค่ไหน
ก็ตรงความเอาใจใส่ที่มีให้เขานี่แหละ
เพราะความรักจะขับดันให้คุณอยากเอาใจใส่เสมอ
ถ้าไม่มีแก่ใจอยากทำอะไรให้เขาหรือเธอเลย
ก็แปลว่าความรักอาจไม่ได้อยู่ตรงนั้นตั้งแต่ต้นแล้ว

รักคนมีเจ้าของอย่ามองหน้า อยากหายบ้าให้จ้องเท้า

ถ้าตัวเลือกของคุณมากนัก การเจอคนมีเจ้าของแล้วนับว่าดีเหมือนกัน
คือสบายใจได้เลยว่าไม่มีสิทธิ์แน่
คัดออกไปไม่ต้องเอามาเป็นหนึ่งในตัวเลือกได้เลยแน่ๆ!


อย่าตั้งความหวังรอ อย่าให้ความหวังเขา และอย่าทำตัวเป็นตัวแปร
คุณกำลังหาคนที่ใช่ ฉะนั้นอย่าหลงหวังรอแบบผิดๆ
ตอกย้ำทำความเข้าใจกับตนเองว่า
คนที่ใช่จะมาเจอกันในเวลาที่คุณไม่มีสิทธิ์ได้อย่างไร?


คบไปรังแต่จะมุ่งหน้าสู่ดงงิ้วกันเปล่าๆ!


จริงอยู่ครับ มีอยู่จริงๆ ที่เป็นคู่บุญติดตามกันมาหลายภพหลายชาติ
แต่ดันไปเป็นของคนอื่นเสียก่อน แล้วก็ต้องเกิดความทรมานใจกัน
แต่ ขอให้จำไว้เถิด ต่อให้ครองคู่กันมาเป็นล้านชาติ
ก็หาได้ทำให้ชาตินี้ ‘ใช่’ เหมือนชาติอื่นๆไม่
ในเมื่อพลัดไปมีเจ้าของเสียก่อนแล้ว


ให้เร่งรู้ตัวไว้เสียว่าบาปบางอย่างที่ทำไว้ร่วมกัน
สกัดกั้นไว้ไม่ให้ร่วมเรียงเคียงกันอีกในชาตินี้
เพื่อ =ล่อลวงให้พวกคุณประพฤติผิดประเวณีกัน
หรืออ้อนวอนให้อีกฝ่ายทรยศคู่ครอง
ซึ่งเท่ากับเป็นการเพิ่มน้ำหนักบาปให้ความสัมพันธ์ข้ามภพข้ามชาติเข้าไปใหญ่


คนเราเข้าคู่กันก็ด้วยกำลังบุญ แล้วก็แยกคู่กันด้วยกำลังบาป
คุณจะครองคู่กันเป็นสุขด้วยหนทางแห่ง บาปเวรได้อย่างไร


เว้นแต่พวกเขาจะเลิกกันเอง โดยคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ
แม้ส่งสัญญาณยักคิ้วหลิ่วตาใดๆ อันนั้นค่อยเป็นอีกเรื่อง
นอกเหนือจากนั้นแล้วนะครับ ใส่เกียร์ถอยลูกเดียว
ห้ามล่วงล้ำไปข้างหน้าอีกแม้แต่หนึ่งคืบ!


หากปวดแสบปวดร้อน ทรมานใจเพราะต้องเจอหน้ากัน
ก็ให้พิจารณาว่าใบหน้าคนเราเป็นศูนย์กลางความดึงดูด
จ้องมองใกล้ๆหรือแอบมองห่างๆรังแต่จะทรมานเปล่า
ให้เปลี่ยนเป็นจดจ้องเท้าเขาหรือเธอให้มากๆ
ภาพที่กระทบตาจะได้กระแทกใจบ่อยๆว่าคุณกำลังใฝ่ต่ำ หาเรื่องใส่ตัว
และอาจโดนอวัยวะเบื้องล่างของใครกระทืบเอา


นานไปพอไม่เห็นหน้า เห็นแต่เท้าอยู่เรื่อย ใจคุณก็เลิกยึดมั่นถือมั่น
คลายมนต์สะกดแห่งบาปเวรที่ผูกมัด กลายเป็นอิสระโล่งอกไปได้เองครับ


สรุปคือคนมีเจ้าของไม่ใช่คนที่ใช่แน่ๆ
ถ้าคุณฝืนจะยื้อมา ก็เท่ากับเอาคนที่ไม่ใช่มาบดบังคนที่ใช่
ซึ่งอาจกำลังเดินตามหลังมาแค่ไม่กี่ก้าวก็ได้

คู่เทียมเจอเมื่อไหร่ก็ได้
แต่คู่แท้ต้องเจอในจังหวะที่พร้อมจะรักกันจริงเท่านั้น

ถ้าคุณเคยอ่านหนังสือเล่มเดียวสองรอบแล้ว
รู้สึกต่างกัน ราวกับอ่านหนังสือคนละเล่ม
รอบแรกรู้สึกว่าไม่เห็นจะเอาไหน แปลกใจทำไมใครต่อใครถึงชอบกัน
แต่รอบที่สองกลับรู้สึกมีอารมณ์ร่วม ยิ่งอ่านยิ่งตาสว่าง
ประสบการณ์ทำนองนี้แหละที่เป็นตัวอย่างบอกคุณได้ว่า
คนเราไม่พร้อมจะรับสิ่งมีค่าเสมอไป


ถ้าเห็นค่าของคนที่มีค่าไม่ได้ คุณก็จะไม่มีวันเจอคนที่ใช่เลย
ต่อให้เขาหรือเธอนั่งอยู่ตรงหน้าก็ตาม
และนั่นก็ทำให้คนจำนวนมากต้องมานั่งเสียดายอดีต
เฝ้าย้ำคิดอยู่เสมอว่าขอเพียงเจอคนบางคนอีกครั้ง
จะเทคแคร์เขาหรือเธอสุดชีวิต
จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปซ้ำสองอีกอย่างเด็ดขาด


แต่นั่นแหละ เวลาเป็นสิ่งย้อนทวนไม่ได้
เมื่อครั้งนั้นไม่พยายามรักษาเขาหรือเธอไว้
ปล่อยให้หลุดมือไปแล้ว ก็สายไปแล้ว
นี่คือข้อคิดควรจำที่จะทำให้คุณปลงตกนะครับ
ถึงคนใช่ แต่เวลาไม่ใช่ ก็แปลว่าไม่ใช่!


เวลาที่ใช่ของแต่ละคนต่างกัน หากคุณเป็นเด็กหนุ่ม
ที่หาเงินใช้เองได้ตั้งแต่อายุ ๑๗
ก็แปลว่าคุณพร้อมจะรับผิดชอบครอบครัวตั้งแต่ยังวัยรุ่น
แต่หากคุณเป็นชายวัย ๔๐ แล้วยังต้องแบมือขอตังค์พ่อแม่
ไม่มีหลักแหล่งพักพิงอาศัยของตนเอง ต้องอาศัยบ้านญาติอยู่
แถมยังขี้เกียจตัวเป็นขน อย่างนี้แปลว่านานแค่ไหน
คุณก็ไม่พร้อมจะพบรักแท้เอาเลย เพราะแม้มีเมีย
เมียก็จะอยู่กับคุณแบบหมดอาลัยตายอยากไปวันๆ
ไม่อาจอยู่ร่วมกันด้วยความรู้จักรักเป็นแน่


หรือถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่กำลังอยู่ในช่วง กร้านโลก คบทั่วมั่วแหลก
ไม่มีแก่ใจมองโลกในแง่ดี อารมณ์ปรวนแปรผันผวน
เอาแต่ใจตัวสุดๆ เห็นบรรดาชายหน้าโง่เป็นตู้เอทีเอ็มอย่างเดียว
แบบนี้อยู่กับใครเขาก็อยากทิ้งภายในสามวันเจ็ดวันครับ
ต่อให้แรงดึงดูดทางเพศสูงขนาดไหนก็เถอะ


ผู้หญิงดีๆส่วนใหญ่ฝันอยากมีรักเดียว เป็นของผู้ชายคนเดียวไปตลอดชีวิต
ไม่อยากเป็นของเล่นที่ถูกเปลี่ยนมือไปเรื่อย แต่ในโลกความเป็นจริง
ความขาดประสบการณ์ในเรื่องรักๆใคร่ๆ
จะทำให้ทั้งชายทั้งหญิงไม่รู้ประสีประสา คือยังดิบๆอยู่
นึกว่ามีอีกฝ่ายไว้เอาใจตัวเอง ผ่อนปรนประนีประนอมไม่เป็น
เห็นอะไรขัดหูขัดตาจะดูคอขาดบาดตายไปหมด


ฉะนั้น ควรทำใจยอมรับความจริงกัน น้อยเท่าน้อยครับในโลกนี้
ที่เจอแล้วปิ๊งกันตั้งแต่เด็ก อยู่คู่ไม่แยกจากกันเลยจนตาย
คือมีนะครับ ไม่ใช่ไม่มี แต่อย่าหวังว่าจะแจ็คพอตเป็นคุณกับคนรัก
ทำนองเดียวกับที่ไม่ควรหวังให้มากนักว่าจะถูกล็อตเตอรี่นั่นแหละ


ประสบการณ์ทางความรักในอดีต จะเป็นทั้งบทเรียน เป็นทั้งแบบฝึกหัด
หรือเป็นทั้งการสอบไล่เพื่อผ่านมาถึงตัวจริง
กล่าวคือพอถึงเวลาเจอตัวจริง คุณจะเป็นผู้ใหญ่พอ
หรืออย่างน้อยต้องมีความคิดอ่านมากพอจะรู้ว่าคนที่มีค่าสำหรับคุณ
คือคนที่เหมาะสมกับคุณ และจะทำให้คุณเป็นสุขในระยะยาว
ไม่ใช่เอาแต่ฝันแบบเด็กวัยรุ่นว่าคู่ของฉันจะต้องจ๊าบสุด
เดินควงแล้วเพื่อนๆอิจฉาตาร้อนกันใหญ่อะไรทำนองนั้น


สรุปนะครับ ถ้าคุณกำลังเป็นลูกแหง่ กำลังเป็นเด็กขี้แย
กำลังช่างฝันจะเอาแต่อะไรดีๆ กำลังใจแกว่งง่ายเห็นใครดีกว่าก็ชอบกว่า
กำลังเที่ยวแบมือขอตังค์ใครต่อใคร หรือหนักกว่านั้นคือกำลังเป็นบ้า
กำลังขี้เมา กำลังอยู่ในบ่อนพนันไม่เห็นตะวันและดาวเดือน
อย่างนี้ไม่ใช่จังหวะเหมาะจะเจอคนที่ใช่หรอกครับ
คนที่ใช่อาจเป็น แรงบันดาลใจให้คุณเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
แต่เขาจะไม่มาในเวลาที่คุณยังอยากย่ำอยู่กับที่เป็นอันขาด


ถึงตรงนี้ คุณคงพอเห็นเป็นแนว ว่าเขาหรือเธอที่คุณรัก
อาจไม่ตรงกับเจ้าชายเจ้าหญิงในความฝันของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว
เพราะฉะนั้นอย่าเริ่มกวาดตาหาคนที่เหมือนฝัน
แต่ให้มองดูคนที่มาในเวลาเหมาะด้วยความใจเย็น


แล้วที่สำคัญนะครับ อย่าให้เสียงนกเสียงการอบข้าง
มีอิทธิพลกับการตัดสินใจของคุณ
แต่ขณะเดียวกันก็อย่าละเลยเสียงทักของเพื่อนแท้
ให้รับฟังและเก็บไว้เป็นข้อมูลภายนอก
แล้วนำมาเปรียบเทียบกับข้อมูลอันได้จากประสบการณ์ตรง จึงค่อยชั่งใจ
กับทั้งตัดสินใจด้วยตนเองว่าคุณจะเอาแน่ไหม


เพราะที่เหลือต่อจากนั้น คุณเองนั่นแหละที่จะต้องรับผิดชอบทั้งหมด!


ที่กำลังจะกล่าวต่อไป น่าจะช่วยให้คุณชั่งใจได้อย่างมีหลักเกณฑ์มากขึ้นครับ

ความรู้สึกในช่วงแรกคบ
แรกพบสบตาแค่มายา ปัญหาที่ตามมาคือของจริง

คนเราใช้ชีวิตตามความรู้สึก ไม่ได้ใช้ชีวิตกันด้วยความรู้ตัว
ถ้าอยากทำอะไร น้อยคนจะยั้งคิดถึงเหตุผลควรไม่ควร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสิ่งที่กระตุ้นให้อยากนั้น
มีพลังดึงดูดของราคะเข้ามาเกี่ยวข้อง


มามองกันง่ายๆว่าช่วงที่เป็น ‘คนเพิ่งรู้จักกัน’
จะก่อความรู้สึกขึ้นได้สองอย่าง คือ ‘ดึงดูด’ หรือไม่ก็ ‘ผลักออก’


ความรู้สึกดึงดูดหมายถึงความชื่นชม อยากมอง อยากฟัง
อยากอยู่ใกล้ชิด ตลอดจนอยากมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งด้วย
ส่วนความรู้สึกผลักออกหมายถึงความรังเกียจ อยากเมิน อยากห่าง
ตลอดจนปั่นป่วนมวนท้องเพียงแค่คิดว่าจะต้องมีอะไรทางเพศกัน


ความจริงก็คือแต่ละคู่มีแรงดูดและแรงผลักปนอยู่ด้วยกัน ทั้งสองแรง
คงจะดีถ้าทราบเบื้องหลังให้ละเอียด เพราะเมื่อเข้าใจว่า ‘ทำไม’
คุณถึงรู้สึกกับใครคนหนึ่งอย่างที่กำลังเป็น ก็จะช่วยลดความสับสนลง
ตลอดจนมีสายตากว้างไกล เห็นเหตุผลว่าปัจจุบันมาจากไหน
และมีแนวโน้มแบบไหนต่อไปในอนาคต


๑) ความดึงดูดระหว่างธาตุ

ชายมีความเป็นธาตุดินและธาตุไฟโดยฐาน คือแข็งและร้อน
ส่วนหญิงมีความเป็นธาตุน้ำและธาตุลมโดยฐาน คือเย็นและอ่อนไหว
ชายหญิงจึงเป็นขั้วตรงข้ามกัน และธรรมชาติของขั้วตรงข้าม
ก็ก่อให้เกิดแรงดึงดูดเป็นธรรมดา
เช่นเดียวกับแม่เหล็กต่างขั้ว เข้าใกล้กันจะดึงดูดกัน


เหตุนี้ ชายหญิงจึงเกิดความรู้สึกทางเพศได้แม้ไม่เคยรู้จักกัน
กับทั้งไม่จำเป็นต้องมีคุณสมบัติหรือรูปสมบัติใดๆที่เหมาะสมกันเลย


ความเป็นธาตุชายธาตุหญิงนั้น
ไม่ได้นับเอาเฉพาะสิ่งที่จับต้องได้ทางกายอย่างเดียว
แต่ยังหมายรวมเอาแบบแผนทางความรู้สึกนึกคิดเข้าไปด้วย
เช่น ชายมักเอาดีทางศาสตร์ที่ต้องใช้เหตุผลและความคิดเป็นระบบ
ส่วนหญิงมักเอาดีทางศาสตร์ที่ต้องใช้อารมณ์และจินตนาการเป็นสำคัญ


ฉะนั้น ในทางความรู้สึกโดยทั่วไป
ชายหญิงจึงเป็นเสมือนส่วนเสริมเติมของกันและกัน
เป็นความรู้สึกครบของกันและกัน
ความแข็งแรงที่ถูกเติมเต็มในฝ่ายหญิง
กับความอ่อนโยนที่ถูกเติมเต็มในฝ่ายชาย
จะทำให้พวกคุณรู้สึกพอดี
ไม่ขาดเหมือนตอนอยู่ตามลำพัง
และไม่เกินเหมือนตอนอยู่กับเพื่อนเพศเดียวกัน


หากฝ่ายชายมีธาตุแห่งความเป็นบุรุษมาก เช่น บึกบึนล่ำสันทรหดอดทน
มีไฟในการเอาชนะ และฝ่ายหญิงมีธาตุแห่งความเป็นสตรีมาก
เช่น แบบบางแน่งน้อยน่าทะนุถนอม เย็นและโอนอ่อน
ได้เหมือนน้ำในยามเกิดเรื่อง
เมื่อพบกันย่อมดึงดูดกันด้วยความรู้สึกทางเพศที่ลุกลามรวดเร็วเกินธรรมดา
กับทั้งดึงดูดใจกันและกันได้นานกว่าพวกมีธาตุประจำเพศน้อย


สรุปคือแค่เป็นชายเป็นหญิง ก็มีแรงดึงดูดเข้าหากันอยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจอพวกเสน่ห์เร้าใจสูง
ความหน้ามืดจะทำให้คุณแยกไม่ออก
และอาจโมเมทึกทักว่าเป็นคู่บุญของคุณอย่างไร้ความกังขา
ทั้งที่ความจริงอาจใช่หรือไม่ใช่ก็ได้


๒) ความไม่เข้ากันระหว่างธาตุ

ด้วยความเป็นธาตุดินกับธาตุไฟของชาย
และด้วยความเป็นธาตุน้ำกับธาตุลมของหญิง
ตามธรรมชาติจึงมีความเข้ากันไม่ได้อยู่โดยเดิม
ความไม่กลมกลืนนี้เองส่งผลให้เกิดแรงผลักไสเมื่อเข้าประชิดติดพันนานเกินไป


ร่างกายชายหญิงจึงเป็นแม่เหล็กที่มีความพิสดารกว่าแม่เหล็กธรรมดา
กล่าวคือแม้จะเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดกันในเบื้องต้น
แต่ก็อาจกลับผกผัน ผลักดันกันในเบื้องปลาย
คือจะเบื่อหน่ายร่างกายกันและกันในเวลาไม่นานหลังการได้เสีย
หากรูปทรงไม่เย้ายวนชวนรัญจวนใจ ก็แทบไม่อยากแม้ชายตามองด้วยซ้ำ


และด้วยความที่ฝ่ายชายมักมุ่งคิดแบบเป็น เหตุเป็นผลแจ่มชัด
ส่วนฝ่ายหญิงมักมุ่งคิดแบบอิงอารมณ์ละเอียดอ่อนยืดหยุ่นได้
นานไปย่อมทวีความเข้ากันยาก ไม่สอดคล้องกันมากขึ้นทุกที
กระทั่งไม่อยากแม้แต่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสักคำเดียว


หากมีธาตุทางความรู้สึกนึกคิดต่างกันมากๆ
เช่น ฝ่ายชายเอาแต่เหตุผลตรงไปตรงมาเข้าว่า
แข็งทื่อไร้อารมณ์เป็นไม้กระดาน
ส่วนฝ่ายหญิงจะเอาอารมณ์ความรู้สึกมาเป็นแกนนำ
แถมโอนเอนไปมาง่ายยิ่งกว่ายอดหญ้า
เมื่อพบปะพูดคุยกันเพียงไม่นานก็จะรำคาญกันและกัน
ไม่ต้องรอให้คบนานก็อำลาด่วนแล้ว


สรุปคือแค่เป็นชายเป็นหญิง ก็มีแรงผลักออกจากกันแฝงอยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าธาตุนิสัยแตกต่างกันแบบสุดขั้ว
ราวกับยืนอยู่คนละข้างเวทีมวย คุณก็อาจเมินไม่รับไว้พิจารณาเอาเลย
แม้ในความเป็นจริงถ้าคุยกันดีๆแค่รอบเดียว
ความรู้สึกก็อาจพลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือไปเลยก็ได้

๓) ความดึงดูดกันด้วยอำนาจบุญ

บุญเป็นธรรมชาติด้านสว่าง บันดาลให้เกิดผลด้านดี
ฉะนั้นคู่ที่เคยร่วมบุญกันมามากในชีวิตก่อน
ย่อมได้ร่างกายและจิตใจในชีวิตนี้ที่ดึงดูดกันและกันพอใจกันและกัน
กับทั้งเป็นสุขเมื่อมีกันและกัน


อำนาจของบุญมีพลังยิ่งกว่าพลังใดๆในจักรวาล
อะไรอื่นเช่นพลังจากอาหารอาจสร้างเลือดสร้างเนื้อ
ตลอดจนช่วยให้เราขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้
แต่บุญนั้นถึงขั้นบันดาลรูปชีวิตดีๆได้
หรือขับเคลื่อนรูปชีวิตให้พัฒนาขึ้นได้ จนกว่าจะหมดกำลัง


นั่นหมายความว่าบุญที่เคยทำมาร่วมกัน
ย่อมบันดาลให้คู่บุญรู้สึกดีต่อกันตั้งแต่แรกคบ
ตลอดจนบันดาลให้พบเจอแต่เรื่องดีๆร่วมกัน
มีผลให้เป็นสุขและอยากอยู่ใกล้ชิด ไม่อยากจากไปไหน
และไม่อยากมีอะไรอื่นมากกว่านั้น
ชวนไปไหนไปกัน นึกครึ้มและคุ้นเคยกับบรรยากาศร่วมกัน
ยิ่งกว่าเมื่ออยู่กับใครอื่นทั้งหมด


และเหนือสิ่งอื่นใด อำนาจของบุญเก่าจะบันดาล
ให้นึกอยากทำอะไรดีๆร่วมกันอีก ทั้งในแง่ของการช่วยคิด ช่วยพูด
และช่วยแก้ปัญหาของอีกฝ่ายให้หมดไป
ตลอดจนริเริ่มช่วยคนอื่น ช่วยสังคม ช่วยศาสนาร่วมกันด้วย


บุญที่ใหญ่ยิ่งย่อมก่อให้เกิดความรักที่ยิ่งใหญ่ในทางพุทธแล้ว
บุญอันยิ่งใหญ่ที่ประกันความผูกพันไร้ที่สิ้นสุด
คือการมีโอกาสเกิดร่วมชาติกับพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันตสาวก
แล้วมีจิตเลื่อมใส ถวายสิ่งจำเป็นในการดำรงชีพแด่พวกท่าน
กับทั้งอธิษฐานร่วมกัน สนับสนุนกันและกันให้ได้ไปถึงความสิ้นสุดกิเลส
สิ้นสุดทุกข์ด้วยกันในอนาคตกาล


เหตุใดจึงตัดสินว่าเป็นบุญยิ่งใหญ่อันให้ผล ผูกพันไร้ที่ สิ้นสุด?
เพราะความผูกพันจะมาในรูปของปฏิกิริยาลูกโซ่
ไม่มีการขาดตอนบนเส้นทางสู่จุดหมายสุดท้าย


อันนี้ต้องเข้าใจด้วยนะครับ
ว่าพระพุทธเจ้าและพระสาวกผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
ย่อมเป็นที่น่าเลื่อมใส กับทั้งสามารถช่วยให้ผู้คนเชื่อเรื่องกรรมวิบาก
การเวียนว่ายตายเกิด ตลอดจนการเพียรเจริญสติเพื่อดับกิเลสดับกองทุกข์
เมื่อมีวาสนาพบ พวกท่าน กับทั้งเชื่อถือเลื่อมใส
ก็ย่อมมีกำลังใจเปล่งวาจาอธิษฐานต่อหน้าพระผู้ทรงคุณ
และเมื่ออธิษฐานมุ่งประโยชน์สูงสุด
ก็ย่อมเดินทางไปในสังสารวัฏอย่างมีทิศทางชัดเจน
ว่าเจอกันแต่ละครั้งจะโน้มเอียงไปในทางบุญแน่นอน


พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกเป็นผู้ถึงนิพพาน
ผู้ถึงนิพพานแล้ว ย่อมเปรียบเสมือนประตูนิพพานแก่ผู้ยังไม่พบนิพพาน
เพียงได้กราบพวกท่านย่อมเทียบเท่ากราบพระนิพพาน
การทำบุญกับพวกท่านย่อมเป็นการสั่งสมกำลัง
เพื่อให้พอแก่การเดินทางสู่นิพพาน
นี่เอง จึงเป็นที่มาของการกล่าวว่าถ้าทำบุญกับพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์
แล้วอธิษฐานถึงนิพพานร่วมกัน
ย่อมให้ผลเป็นความผูกพันในทางเกื้อกูลตลอดไป
จะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อถึงนิพพานด้วยกันนั่นเอง


เปรียบเหมือนการวางรากฐานของตึกหลายร้อยชั้น
เมื่อวางรากฐานเสร็จ คุณจะต่อยอดขึ้นไปเป็นหลายสิบชั้นก็ได้
หรือเป็นหลายร้อยชั้นก็ได้ตามปรารถนา
หากในอดีตเคยมีวาสนาได้พบและทำบุญกับพระพุทธเจ้าหรือเหล่าพระอรหันต์
คุณย่อมได้รากฐานใหญ่ที่ต่อยอดบุญสูงขึ้นอย่างไร้ขอบเขตจำกัด
จนกว่าจะถึงซึ่งพระนิพพาน


คู่ที่ทำบุญร่วมกันระดับนี้ ย่อมได้ชื่อว่ามีความเป็นที่สุดสำหรับกันและกัน
เมื่อพบกันในแต่ละชาติ จึงไม่เป็นที่สงสัยในความเป็นตัวจริงตั้งแต่ต้น
กับทั้งไม่มีทางทอดทิ้งกันได้ลงไปจนตาย
แม้ในชาติที่ไม่รู้เรื่องนิพพาน อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกผูกพัน
อยากช่วยให้อีกฝ่ายพ้นทุกข์พ้นภัยจนถึงที่สุด


ความดึงดูดที่เกิดขึ้นในช่วงแรกคบจะไม่ธรรมดา
เหมือนมีความสดใสกระจ่าง เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่
และบันดาลให้นึกออกทันทีว่าหน้าตาของรักแท้เป็นอย่างไร
พบกันแล้วเกิดรัศมีบางชนิดคล้ายเกราะแก้วล้อมรอบกั้นเขต
ให้รู้ว่านี่คือที่ที่สองคนเท่านั้น มีสิทธิ์ทราบว่าเป็นอย่างไร
และถัดจากนั้นจะมีแต่เรื่องดีกับดีประดังเข้ามาช่วยให้แน่ใจ
ว่าสมควรยินยอมเป็นสามีภรรยากันแต่โดยดี


ไม่กี่คู่หรอกครับที่ได้พบกับประสบการณ์ ประมาณนั้น
นั่น ก็เพราะโอกาสพบพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์เป็นเรื่องยากยิ่ง
และแม้พบแล้วก็ไม่แน่ว่าจะมีบุญพอให้เกิดความเลื่อมใสพวกท่าน
หรือถึงแม้มีบุญพอให้เกิดความเลื่อมใส
พวกท่านก็ไม่แน่ว่าจะมีคู่รักดีๆไปทำ บุญกับพวกท่านร่วมกันหรือเปล่า


บุญใหญ่ที่รองลงมา ได้แก่การเคยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแบบคู่ผัวตัวเมีย
มีรักเดียวใจเดียว ไม่แยกจากกันจนตาย เหตุการณ์ ทั้งหมดนับแต่ร่วมเตียง
ร่วมโต๊ะกินข้าว ร่วมเสพความบันเทิง ตลอดจนร่วมเลี้ยงลูกเลี้ยงหลาน
จะรวมกันถักทอเป็นสายใยผูกพันที่มองไม่เห็น


ที่ต้องบอกว่า ‘มองไม่เห็น’
เพราะคู่รักอาจไม่รู้สึกถึงสายใยผูกพันด้วยซ้ำในยามเฉยชิน
เหมือนตื่นมาเจอหน้าและร่วมกิจวัตรประจำวันกันไปอย่างนั้นเอง
ต่อเมื่อพบกันในอีกชีวิตหนึ่ง ทุกอย่างแปลกใหม่ไปหมดแล้ว
สายใยอันเหนียวแน่นจึงปรากฏอย่างเด่นชัด
ความรู้สึกว่าไม่อาจดิ้นหนีกันและกันพ้นนั่นแหละ
การแสดงตัวของสายใยข้ามชาติ
ทั้งสองฝ่ายจะยอมรับประมาณว่าใช่เลย เคยอยู่ด้วยกันมา


อย่างไรก็ตาม ‘คู่ที่ใช่ไปเรื่อยๆ’
ประเภทนี้อาจไม่ได้รู้สึกหวือหวาเท่า ‘คู่แท้ไปนิพพาน’
คือแค่ตะลึงๆหน่อย ไม่ได้มีรัศมีบุญเก่ามากั้นเขตหยุดโลก
แล้วเหตุการณ์ระหว่างกันในช่วงแรกคบก็เรื่อยๆมาเรียงๆ
ชุ่มชื่นใจบ้าง สบายใจบ้าง แห้งเหี่ยวบ้าง น่าหงุดหงิดบ้าง
แสดงผลของกรรมขาวกรรมดำที่เคยทำร่วมกันมาแบบลุ่มๆดอนๆ
ไม่ถึงกับอะไรๆก็ดีไปหมด สนับสนุนให้อยู่ร่วมกันไปหมด


ถ้าเคยปรองดองกันมาก เจอกันใหม่ก็เหมือนเข้ากันได้ง่าย
คุยกันได้ทุกเรื่อง สนิทสนมเป็นกันเอง ไม่เป็นอื่นต่อกันเลย
พูดไปในทางเดียวกันหมด
แต่ถ้าเคยทะเลาะเบาะแว้งบ่อย
เจอกันใหม่ก็จะออกแนวขิงก็ราข่าก็แรง
จิกกัดทิ่มตำกันแบบพ่อแง่แม่งอน
แต่ก็รู้สึกหวานและแสนคิดถึง โดยเฉพาะตอนกลางคืนก่อนหลับไปเดี่ยวๆ


บุญที่รองลงไปกว่านั้น ได้แก่การเคยเป็นญาติสนิทมิตรสหายที่รักกัน
เคยช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ตอบแทนกัน
ไม่หวังผลประโยชน์จากกันในชาติใหม่สายสัมพันธ์ฉันญาตินั้น
จะเตือนให้รู้สึกผูกพันและไว้ใจกัน เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน
จะขอความช่วยเหลือหรือไหว้วานอะไรก็เกรงใจน้อยกว่าคนอื่น


ความรู้สึกลึกๆจะเป็นไปตามศักดิ์ที่เคยนับญาติ หรือคุ้นศักดิ์คุ้นนิสัยกันมา
เช่น ถ้าเคยเป็นพี่เป็นน้อง ก็จะรู้สึกเหมือนพี่เหมือนน้อง
หัวเราะเล่นหัวได้โดยที่ฝ่ายน้องไม่ถือสา
กับทั้งมีความนับถือยำเกรงฝ่ายพี่อยู่ในที
ขณะที่ฝ่ายพี่ก็ให้ความเอ็นดู เป็นห่วงและอยากดูแลโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน


แรกเริ่มที่คบหาจะมีความเอ็นดูนำมาก่อน จากนั้นเมื่อใกล้ชิดกันมากขึ้น
ก็ค่อยๆแปรเป็นความรู้สึกทางเพศ
อันเป็นไปตามความดึงดูดของกายที่กำเนิดมาจากคนละพ่อคนละแม่
แต่กรณีทำนองนี้ก็ไม่แน่นอน ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งปักใจกับความรู้สึกแบบญาติ
ก็อาจไม่อยากเล่นด้วย หรือกระทั่งพลอยเกลียดอีกฝ่ายไปเลย
ที่มามีความรู้สึกเชิงชู้สาวกับตน


สรุปแล้วความดึงดูดกันด้วยอำนาจบุญ
ไม่จำเป็นต้องหมายถึงเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อนเสมอไป
แม้ความรู้สึกแรกจะอยากเข้าหากันเป็นพิเศษ
ก็ต้องดูด้วยว่าพื้นฐานความรู้สึกที่มีต่อกันเป็นแบบไหน
ถ้าขยับความสัมพันธ์ไปในเชิงชู้สาวแล้วจะมีฝ่ายใดเดือดร้อนไหม
บางคู่มีอันต้องเลิกคบกันดื้อๆ
เพียงเพราะฝ่ายหนึ่งเปิดเผยความในใจแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
ก็นับว่าน่าเสียดายมิตรภาพไม่น้อย

๔) ความผลักดันกันด้วยอำนาจบาป

บาปเป็นธรรมชาติด้านมืด บันดาลให้เกิดผลด้านร้าย
ฉะนั้นคู่ที่เคยร่วมกันทำบาปหรือผูกเวรกันมามากในชีวิตก่อน
ย่อมได้ร่างกายและจิตใจในชีวิตนี้ที่ผลักดันกันออกห่าง
ไม่พอใจกันและกัน กับทั้งเป็นทุกข์เมื่อต้องอยู่ใกล้กัน


แต่การจองเวรนั้นพิสดารนัก ถ้ารูปแบบของการจองเวรกันเป็นไปในแบบผัวเมีย
ชาติปัจจุบันจะเริ่มความสัมพันธ์ด้วยแรงดึงดูดทางเพศเกินห้ามใจก่อน
แล้วจึงตามมาด้วยแรงผลักทางอารมณ์ที่น่ารุ่มร้อนในภายหลัง


มันเป็นวงจรเวรต่อเวรไม่รู้จบรู้สิ้นครับ
เคยดี เคยร้าย ลงท้ายไม่ปรองดองกันอย่างถาวร
แล้วจบลงด้วยความวิปโยคหรือโศกนาฏกรรมถึงเลือดถึงเนื้อ
ผ่านภพผ่านชาตินึกว่าจะจบ กลับต้องมาเจอกันใหม่
คบกันใหม่เพราะจำกันไม่ได้
รู้เท่าไม่ถึงการณ์ว่าเข้าทางวงจรอุบาทว์อีกแล้ว


เวลาฝ่ายหญิงเม้าท์ให้เพื่อนฟังก็มักบ่นว่า ไม่รู้เป็นอะไร
กับคนนี้ขนลุกแบบกล้าๆกลัวๆอย่างประหลาด
ว่าจะไม่ๆ แต่ก็เหมือนเจอหลุมดำลึกลับที่สู้ไม่ไหว
คล้ายเจอเสน่ห์ยาแฝดลากให้ถลาเข้าไปหาทุกที


หรือบางกรณีนะครับ กลกรรมบวกกลกามก็แนบเนียนกว่านั้น
ไม่มีสังหรณ์ร้ายใดๆให้เฉลียวใจทั้งสิ้น หลงนึกว่ารักแท้คือแรงดึงดูด
ภายหลังถึงค่อยรู้ว่าดึงดูดให้มาตบกัน!


หลักสังเกตคู่เวรง่ายๆ คือคุณจะเหมือนมีสองความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน
อาจสลับๆหรือควบคู่กันไป เช่น เวลาอยู่ห่างจะคิดถึงกัน
ถวิลหาอยากอยู่ใกล้คล้ายมีแรงดึงดูดเกินต้าน
แต่พอมาอยู่ใกล้กันจริงๆกลับอึดอัดแปลกๆ มองหน้าไม่เต็มตา ไม่นึกอยากคุย
หรือหนักกว่านั้นคือคุยกันมีแต่ทะเลาะ


อีกหลักสังเกตหนึ่งคือพวกคุณจะคิดบุญร่วมกันยาก
คิดเมื่อไรเป็นต้องเจอเหตุหน่วงเหนี่ยว
หรืออุปสรรคขัดขวางอย่างใดอย่างหนึ่งเสมอ
เรียกว่าเวรที่มีร่วมกันจะไม่ยอมให้รู้สึกดีต่อกันง่ายๆ
จะแกล้งให้อยู่บนเส้นทางบาปเวรเรื่อยไปนั่นแหละ


เวลากรรมเก่าจะให้ผลแบบมืดๆนะครับ มันมาได้ทุกท่าเลย
ต่อให้ไม่มีสถานการณ์เลวร้ายใดๆ
แค่เรื่องขี้ปะติ๋วอย่างเช่นมาสายไปหน่อยเดียว ก็ทำเอาของขึ้นได้
คือพายุความโกรธที่กระโชกขึ้นมาจะไม่สมเหตุสมผล
เหมือนแค้นอะไรนักหนา แรกๆแค่อาละวาดเกรี้ยวกราดแบบพอทำใจอภัย
แต่หลายครั้งเข้าพอถึงขีดสุดความอดทน
ก็จะวกกลับไปหาวงจรอุบาทว์ในชาติก่อนเต็มรูปแบบ
คือลงมือลงไม้ ทุบ ถอง ตีเข่าเขย่าศอก
หรือถึงขั้นตายเป็นตาย หยิบอาวุธขึ้นมาประหัตประหารกัน


สิ่งที่น่ากลัวจริงๆในการต้องมาอยู่ร่วมกับคู่เวรนั้น
ไม่ได้อยู่ที่การทะเลาะเบาะแว้งหรือกระทั่งการฆ่าแกงกัน
แต่เป็นรูปชีวิตใหม่ที่ถูกบันดาลขึ้นด้วยบาป หลังตายจากโลกนี้ไปแล้ว


หลักการดูคติอันเป็นที่เกิดใหม่นั้น
ผู้รู้จักธรรมชาติดีที่สุดเช่นพระพุทธเจ้าตรัสไว้ให้ฟังง่าย
คือถ้าสั่งสมการคิดร้าย พูดร้าย ทำร้าย
อันเป็นเหตุให้จิตเศร้าหมองก่อนตาย อบายย่อมเป็นที่หวังได้
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ลองตรองดูเถิดว่าถ้าชีวิตคู่ของคุณ
คือความอึดอัดคัดแน่น ชวนให้คิดร้าย พูดร้าย และทำร้าย อะไรจะเกิดขึ้น?


ความจริงก็คือ ถ้าคุณดับไฟในครัวเรือนไม่ได้ทันก่อนตาย
ก็จะต้องเจอไฟในอบายกันต่อไป


มีคนตายไปอบายให้ดูทุกวัน เสียดายคนดูไม่มีความสามารถจะเห็น
เพราะเห็นได้ก็แค่ศพที่ไร้ลมเข้าลมออก
อย่างอื่นที่นอกเหนือจากนั้นถูกปิดกั้นไว้
มิฉะนั้นพวกเราทุกคนคงตั้งหน้าตั้งตาสอบให้ผ่านด่านชีวิตคู่กันทั้งหมด


กันไว้ดีกว่าแก้ครับ ดูให้ดีว่าระหว่างคุณกับคนที่อยู่ตรงหน้าคุณ
เป็นพวกที่จับคู่กันเพื่อกุศลหรืออกุศล
อย่าปล่อยให้สายเกินไป เพราะไม่มีใครกลับไปแก้ไขอดีตได้


ท่องไว้นะครับ วิธีดับไฟที่ง่ายที่ สุด คือดับมันเสียก่อนจะเริ่มไหม้


สรุปแล้วความดึงดูดกันในเบื้องต้นไม่ได้
เป็นประกันว่าคุณกับเขาเป็นคู่บุญ โดยที่แท้อาจเป็นคู่เวรก็ได้
ฉะนั้น ถ้ารู้ตัวว่าเจอคู่เวร
และไม่อาจหนีพลังดึงดูดอันมหาศาลของหลุมดำได้
ก็ให้เลือกว่าเจอครั้งนี้เพื่อยุติศึก อย่าได้เจอกันเพื่อต่อเวรอีกเลย

๕) ความรู้สึกเฉยต่อกัน

เมื่อบุญและบาปที่ทำร่วมกับใครมีกำลังอ่อน
ก็อาจให้ผลเป็นเศษหลงเหลือเพียงน้อย
เมื่อพบกันก็อาจไม่มีอิทธิพลเป็นดูดเข้าหรือผลักออก
เป็นอิสระต่อกันมากพอจะดูตามเนื้อผ้า
ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ก็ค่อยรู้สึกเอาตามนั้น
และโดยมากที่ค่อยๆยอมให้ความสนิททวีขึ้น
ก็เพราะเหตุผลคือ ‘เห็นเป็นคนดี’


ส่วนที่ว่าจะดีตามที่เห็นหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยอีกหลายต่อหลายอย่าง
เช่น บางคนตอนไม่สนิทด้วยก็แสนดี
แต่พอเริ่มให้ความสนิทสนม ยอมรับเป็นแฟนขึ้นมาเมื่อไร
ก็เริ่มทำตัวตามสบาย นึกอยากพูดอะไรก็พูด นึกอยากทำอะไรก็ทำ
โดยไม่ค่อยสนใจนักว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร


นั่นเพราะคนธรรมดาจะเอากิเลสเป็นแรงขับดันให้แสดงพฤติกรรมต่างๆ
แม้เมื่อมาอยู่ร่วมกับคนอื่น
ก็จะยังคงชินกับความอยากเอากิเลสของตนเป็นศูนย์กลาง
คนส่วนใหญ่จึงอยู่กันแบบครึ่งดีครึ่งร้าย เอาแน่เอานอนไม่ได้


บางคนขี้ระแวง ขี้หึง เป็นนิสัยส่วนตัว
ไม่ว่าอยู่กับใครก็แสดงพฤติกรรมตามโทร.จิกโทร.เช็คตลอด
อย่างนี้หมายความว่าความน่ารำคาญเป็นนิสัยประจำตัว
ไม่ใช่ว่าเคยผูกเวรกับใครเป็นพิเศษ


กับคนที่คุณไม่ได้ผูกบุญผูกบาปมาเป็นพิเศษ
คุณจะไม่รู้สึกดีใจหรือเสียใจมากมาย เอาก็ได้ ไม่เอาก็ไม่เดือดร้อน
และเช่นกัน เมื่อไม่มีบุญบาปเป็นหัวขบวนนำความรู้สึก
ก็นับเป็นโอกาสให้คุณกับเขาหรือเธอ
สามารถสร้างความรู้สึกดีร้ายขึ้นได้ใหม่ไม่จำกัด


ตามธรรมชาติแล้ว คู่ที่ไม่มีรากแก้วของทั้งบุญทั้งบาปยึดเหนี่ยวกันไว้
โดยมากจะคบกันอย่างผิวเผินแล้วจากกันอย่างรวดเร็ว
กับทั้งสามารถลืมกันและกันได้อย่างสนิทภายในเวลาเพียงไม่กี่ปี
ในทางกลับกัน คู่ประเภทนี้ก็อาจนับชาติปัจจุบัน
เป็น ‘ก้าวแรกที่เริ่มเดินไปในทิศเดียวกัน’ ได้
เช่น ถ้าไม่เคยทำบุญในพุทธศาสนาร่วมกันมาก่อนเลย
แล้วมีโอกาสร่วมกันทำสักครั้ง
ต่อให้จากกันไปตามวิถีแห่งชะตาที่ถูกกรรมเก่ากำหนดมา
ก็จะได้เจอกันอีกในชาติต่อๆไป และมีโอกาสร่วมทางกันนานขึ้นครับ


กล่าวมาทั้งหมดนี้ยืนอยู่บนความจริงที่ว่า ทุกคนเคยผูกกรรมกันไว้ก่อน
และกรรมที่ทำร่วมกันจะเป็นตัวกำหนดความรู้สึกช่วงแรกคบ
กับทั้งจะเป็นตัวกำหนดเส้นทางชะตาการครองคู่
ว่าเป็นเส้นตรงราบเรียบหรือพลิกผันกลับไปกลับมาอย่างไร
ไม่สำคัญว่าคุณจะเคยผูกกรรมกับใครไว้ตั้งแต่เมื่อกี่ร้อยชาติก่อน
ต่อให้ไม่เจอกันร้อยชาติ
พอมาจับคู่กันก็ต้องรับผลเท่ากับเพิ่งทำเมื่อชาติที่แล้วหยกๆอยู่ดี


นั่นเพราะกรรมไม่เหมือนความทรงจำนะครับ
ความทรงจำยิ่งนานยิ่งเลือนไป
ส่วนกรรมนั้นจะนานแค่ไหนก็อยู่ยั้งยืนยงเช่นเดิมจนกว่าจะให้ผล
เหมือนกับสัจจะความจริง ที่เมื่อเกิดสิ่งใดขึ้น
ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงว่าสิ่งนั้นเคยเกิดขึ้น
จะบอกว่าไม่เกิดขึ้น หรือลดปริมาณ ลดคุณภาพของการเกิดขึ้นไม่ได้


กรรมจะจัดสรรทุกอย่าง นับแต่ดึงดูดคู่กรรมมาพบกัน
บันดาลให้เกิดความรู้สึกคุ้นเคย ตลอดจนส่งแรงดึงดูดหรือแรงผลักออก
โดยไม่สนใจว่าคู่กรรมต้องการให้เป็นไปเช่นนั้นหรือไม่


ฉะนั้นนะครับ การเลือกคบคนไม่ว่าเป็นใคร ก็คือการเลือกคู่กรรมเก่า
เลือกคนที่เคยผูกกรรมกันไว้แบบไหนนั่นเอง
เกือบทุกขั้นตอนถูกวางแผนไว้แล้ว เว้นไว้ก็แต่ให้โอกาสคุณมีส่วนตัดสินใจ
ว่าจะพยายามทำให้อะไรๆดีขึ้นด้วยการเพิ่มแรงบุญให้เข้มข้น
หรือปล่อยเลยตามเลยตามเส้นทางที่ถูกวางแผนไว้ท่าเดียว


ถ้าคุณเสน่ห์แรงขนาดมีหลายตัวเลือกที่น่าสนใจเข้ามาติดพัน
แถมแต่ละคนยังให้ความประทับใจดีๆเมื่อแรกคบ
ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันสักเท่าไร
ก็สมควรมีเกณฑ์เลือกไว้ช่วยตัดสินใจอีกหลายๆข้อ
ซึ่งนั่นก็คือเนื้อหาที่เหลือของบทนี้ครับ

ความสามารถในการพูดคุยกัน

ความรักไม่ได้ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาจากถ้อยคำ
แต่มาจากความสบายใจที่สามารถคุยกันรู้เรื่องทุกคำ


กล่าวได้เต็มปากว่าการพูดคุยกันคือกระดูกสันหลังของรักแท้
ต่อให้เป็นใบ้ทั้งคู่ก็ต้องสื่อสารพูดคุยกันผ่านภาษาเขียนหรือภาษามือ
คู่ที่ไม่คุยกันคือ คู่ที่เลิกกันแล้ว


แต่ขณะเดียวกันก็พึงระลึกไว้ด้วยนะครับว่า
คู่ที่คุยกันด้วยความเข้าใจผิดเสมอ คือ คู่ที่ไม่เคยคุยกันเลย


การพูดคุยเป็นอะไรที่มากกว่าการแลกเปลี่ยนคำพูด
แท้จริงเราต่างก็หาใครสักคนมาคุยเพื่อที่จะทำให้ตัวตนของเราปรากฏชัดขึ้น
หรือดูมีตัวตนเป็นที่เข้าใจอย่างแท้จริง


มาพิจารณาองค์ประกอบของการสนทนาประสาคนดูใจกันเป็นข้อๆนะครับ
พอได้หลักสังเกตแล้วคุณจะทราบว่าการพูดคุยนี่แหละ
คือ เครื่องมืออันดับต้นๆในการเลือกคนที่ใช่


สรรพนาม

เคยสงสัยไหมว่าแต่ละคำที่เราใช้ๆกันอยู่นี้ มาจากไหน ใครเป็นคนบัญญัติ?

เวลามนุษย์จะศึกษาอะไร ก็มักมองออกนอกตัว
อย่างเช่นที่มาของภาษานั้น นักภาษาศาสตร์เชื่อว่าเราจะสืบได้
ก็จากการ "ถอดรหัส" หลักฐานเท่าที่มีอยู่
เช่น ภาษาสัญลักษณ์บนผนังถ้ำ เป็นต้น


และโดยการพยายามถอดรหัสจากหลักฐานภายนอกนี่เอง
ทำให้นักภาษาศาสตร์จำต้องยอมรับแบบเห็นพ้องต้องกันโดยดุษณีว่า
‘ภาษาดั้งเดิมแรกสุด’ ของมนุษยชาติโดยรวมนั้นไม่มี
แถมภาษาพูดนี่ไม่มีร่องรอยที่มาที่ไปเอาเลย ขนาดพูดกันเป็นตุเป็นตะ
บัญญัติกติกาการใช้ภาษาเป็นหลักไวยากรณ์อย่างดิบดี
แต่กลับหาต้นกำเนิดที่มาแรกสุดไม่เจอ
ราวกับอยู่ๆมนุษย์ก็พูดขึ้นมาได้เองอย่างนั้นแหละ


แท้จริงแล้ว มันจะง่ายขึ้นถ้าเรามองย้อนกลับมาที่จิต
คุณจะพบต้นเค้าของภาษาตั้งแต่จำความได้นั่นแหละครับ
ก่อนมีภาษาพูด มนุษย์ทั้งหลายมีภาษาคิดเป็นอันดับแรก
และความรู้สึกในตัวตนนั่นแหละ คือ รากของภาษาคิด


หลักฐานเกี่ยวกับคลื่นสมองยืนยันว่าเด็ก ทารกคิดได้ตั้งแต่วันแรก
แล้วทายซิว่าเด็กทารกแรกเกิดคิดถึงอะไร? ก็คิดถึงตัวเองยังไงล่ะ!


‘ตัวกู’ และ ‘ของกู’ นั่นแหละ คือ ต้นตอของภาษา
คนเราอยากเรียกร้องความสนใจให้ตัวเองเป็นอันดับแรกเสมอ
ลองเงี่ยหูฟังดีๆนะครับ ตอนเด็กแผดเสียงร้องไห้จ้าจะเอาอะไร
ในเสียงร้องนั้นมี ‘กู’ ดิบๆแฝงอยู่อย่างเต็มเปี่ยม
ถ้าเด็กพูดได้คงประมาณว่า ‘กูจะเอา!’ นั่นแหละ
แต่เมื่อพูดไม่ได้ ก็ต้องใช้เสียงที่ตะเบ็งออกมาสุดหลอดแทน


สรุปแล้วต้นกำเนิดภาษาก็มาจากความรู้สึกในตัวเรานี่เอง
ภาษามีขึ้นเพื่อสื่อความรู้สึกของตัวเอง
ทำให้ตัวเองปรากฏและมีความหมายขึ้นมาในโลก
ภาษาจิตหรือภาษาทางความ คิด จึงมาก่อนภาษาพูดและภาษาเขียน
ภาษาจิตมาจากโครงสร้างของกรรมเก่า
กรรมเก่าจะเป็นตัวจำแนกว่าใครควรไปอยู่เผ่าพันธุ์ไหน
ลักษณะการพูดจาเป็นอย่างไร


สังเกตง่ายๆในขั้นพื้นฐานที่สุดนะครับ
แต่ละเผ่าพันธุ์มีความรู้สึกเกี่ยวกับตัวเองต่างกัน
หลายภาษามีสรรพนามแทนตัวเองเพียงหนึ่งคำ
เช่น ในภาษาอังกฤษเราจะแทนตัวเองว่า ‘ไอ’
ไม่มีการแยกเพศ ไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะใดๆ
จะกี่ปีกี่ยุคผ่านไปก็มีแต่บอกว่า ‘ไอ’ นี่แหละฉันล่ะ


แต่ก็มีบางภาษาเช่นภาษาไทย ที่มีสรรพนามแทนตัวเองมากมาย
เช่น คำว่า ‘กระผม’ และ ‘ดิฉัน’ เอาไว้บ่งเพศ คำว่า ‘ข้าพเจ้า’
เอาไว้บ่งความเป็นทางการและเป็นกลางทางเพศ
คำว่า ‘หนู’ เอาไว้แสดงความนอบน้อมต่อผู้ใหญ่
คำว่า ‘กู’ เอาไว้บ่งอารมณ์ดิบหรือสัมพันธภาพที่ใกล้ชิดสนิทสนม


คนไทยจึงเป็นพวกที่รู้สึกถึงฐานะของตนผ่านสรรพนามหลากหลาย
บางทีถ้าจะเลื่อนระดับความสนิทสนมก็อาศัยสรรพนามนี่แหละเป็นตัวบอก
เช่น อาทิตย์ก่อนแทนตัวเองว่า ‘ผม’
วันนี้สนิทขึ้นเลยแทนตัวเองว่า ‘กู’ เป็นต้น


แถมนะครับ สรรพนามแทนตนยังดิ้นได้ เพิ่มเติมได้ตามยุคสมัย
เช่น คำว่า ‘เค้า’ นี่ไม่ทราบเริ่มตั้งแต่เมื่อใด
ใครเป็นคนนำ แต่ก็ใช้กันเป็นปกติ
คนไทยจึงมีโอกาสแสดงออกถึงความเป็นตัวตนได้พิสดารมาก
ช่วงก่อน พ.ศ. ๒๕๐๐ ยังมีการแบ่งเพศอย่างชัดเจนผ่านคำเป็นทางการ
เช่น ‘ผม’ หรือ ‘ดิฉัน’ แต่ยุคปัจจุบันวัยรุ่นจะใช้คำเป็นกลางๆไม่แยกเพศ
เช่น ‘เรา’ ซึ่งอาจสะท้อนถึงความเสมอภาคทางเพศที่มากขึ้น


สรรพนามที่แสดงความเคารพอาวุโส นับพี่นับน้องเป็นสิ่งที่ยังไม่เปลี่ยนแปลง
และนั่นก็ทำให้เกิดความประดักประเดิดได้
หากฝ่ายชายต้องเรียกหญิงคนรักว่า ‘พี่’
ในขณะที่ฝรั่งไม่ค่อยแคร์เพราะอย่างไรก็เรียก ‘ยู’ เหมือนกันหมด


สรรพนามนับพี่นับน้อง ยังส่อได้ด้วยว่าอยากนับถือกันแค่ไหน
วันใดหญิงเรียกชายว่า ‘พี่’ หมายถึงยังนับถือกันอยู่
แต่วันไหนถ้าเรียก ‘คุณ’ หรือ ‘มึง’ ขึ้นมา นั่นอาจแปลว่ามีเรื่องกันแล้ว


ความพอใจในตัวตนของคนไทยเมื่อคุยกับคนรัก
จึงอาจเริ่มต้นจากสรรพนามนี่เอง
ผู้ชายที่ต้องการเป็นใหญ่กว่าผู้หญิง ชอบเป็นหัวหน้าครอบครัว
จะอยากให้คนรักเรียกตนว่า ‘พี่’
ส่วนผู้ชายที่ชอบหารสองเรื่องค่าใช้จ่าย
อาจอยากได้คนรักที่เรียกตนว่า ‘เธอ’ หรือ ‘นาย’
หรือตามสมัยนิยมของวัยรุ่นอาจเป็น ‘มึง’ ไปเลย
และถ้ายิ่งเป็นผู้ชายที่มีความสุขกับการให้ผู้หญิงเลี้ยงดูปูเสื่อ
ก็อาจอยากได้คนรักที่เรียกตนว่า ‘น้อง’ จึงจะสมใจ


ผู้หญิงส่วนใหญ่จะรู้สึกดีกับผู้ชายที่ทำให้เธอเรียกตัวเองว่าหนูอย่างสนิทใจ
น้อยคนจะอยากได้แฟนที่ทำให้เธอจำต้องเรียกตนเองว่า ‘พี่’
แต่หากจำเป็นจริงๆผู้หญิงก็มักมีทางออกเสมอ
พวกเธอสามารถเรียกชื่อเล่นของตัวเอง
เพื่อให้ดูเด็กลงได้อย่างสะดวกปากอยู่แล้ว


เมื่อเข้าใจว่าสรรพนามมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ความรู้สึกในตัวตน
คุณจะเข้าใจและสังเกตตัวเองมากขึ้นคน ที่ใช่สำหรับคุณ
คือคนที่ทำให้คุณเรียกตนเองด้วยความพอใจ
เพราะการเรียกตนเองด้วยความพอใจ
จะทำให้คุยกับคนรักได้โดยไม่รู้สึกสะดุด


แล้วสังเกตด้วยว่าถ้าเขาหรือเธอเรียกเปล่งเสียงขานชื่อคุณ
แล้วคุณรู้สึกว่าชื่อของตัวเองมีค่า มีความหมาย
คนๆนั้นก็แทบเข้ามายึดที่นั่งในหัวใจคุณเกินครึ่งแล้ว!


สไตล์การคุย

ถ้าให้อธิบายว่าทำไมคุณถึงคุยกับบางคนแล้ว สบายใจ
คุณอาจงงๆและจับต้นชนปลายไม่ถูก บอกได้แต่ว่าสบายใจก็แล้วกัน


มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทราบความรู้สึกของตัวเอง แต่มักอธิบายที่มาที่ไปไม่ถูก
และนั่นก็เป็นเหตุให้เกิดความสับสน บางครั้งก็ทรมานใจ
เฝ้าถามตัวเองว่าทำไมจึงสบายใจกับคนที่ไม่ควรจะสบายใจ
แต่คนที่ควรสบายใจด้วยกลับไม่สบายใจเสียนี่


มนุษย์ต้องการคุยกับใครสักคนที่กระตุ้นให้รู้สึกถึงความเป็นตัวเองอย่างแจ่มชัด
คือถ้าคุยแล้วเป็นตัวของตัวเองก็จะชอบ
แต่ถ้าคุยแล้วไม่เป็นตัวของตัวเองหรือทำให้ตัวเองบิดเบี้ยวไป
ก็จะเอือมระอาและอยากหลีกเลี่ยง


ยุคนี้ผู้คนสามารถพูดคุยผ่านอินเตอร์เน็ตได้
และการพูดคุยผ่านอินเตอร์เน็ตก็สาธิตให้เราดูว่าถ้าจะคุยให้สบายใจ
กับทั้งเป็นตัวของตัวเองอย่างน่าติดใจต้องแบบนี้


แบบนี้คือแบบไหน? มาชำแหละกันให้กระจ่างครับว่า
‘การพูดคุยเพื่อความสบายใจ’ เป็นอย่างไร
หากจับจุดถูก คุณก็สามารถนำมาพิจารณาคนที่อยู่ตรงหน้า
ว่าใช่คนที่จะคุยด้วยอย่างสบายใจไปนานๆไหม


๑) การไม่รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายมาก่อน
ทำให้คุณคุยกับเพื่อนทางเน็ตได้โดยไม่มีหัวโขน
มีแต่คำพูดที่บอกว่าคุณกับคู่สนทนาเป็นใคร
ให้ความสำราญหรือแง่คิดได้ถึงใจปานไหน
ไม่ต้องสนใจรายละเอียดมากกว่านั้น


การคุยแบบไม่ต้องมีความผูกพัน
ทำให้คุณรู้สึกว่าต้องระวังตัวน้อยลงและเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
ความสบายใจกับการเปิดอกแสดงความเห็นได้อย่างหมดเปลือกนี่แหละ
คนเราชอบนัก ยิ่งถ้าได้คู่สนทนาคอเดียวกัน จะยิ่งมันเข้าไปใหญ่
เพราะนั่นคือ โอกาสให้แสดงตัวตนอย่างหมดเปลือก


การเปิดเผยความรู้สึกนึกคิด ก็คือการกระตุ้นให้ตัวตนปรากฏแจ่มชัดนั่นเอง
ต่อให้เป็นพวกไม่ชอบปรากฏตัวต่อสังคม ก็ต้องชอบคิดมากอยู่ดี
เพราะการคิดมากคือการคุยกับใจตัวเอง ทำให้ตัวตนยังคงอยู่
แม้ไม่มีใครเห็นก็ไม่หายไปไหน เมื่อสามารถคุยกับคนถูกคอได้
คล้ายคุยกับความคิดของตัวเอง ก็ย่อมดีกว่าคิดมากอยู่คนเดียวแน่นอน


ในโลกความเป็นจริง บางคนหาเพื่อนคุยถูกคอได้ง่าย
แต่บางคนก็พบยากครับ ซึ่งพวกหลังนี้ก็มักจะไปจับคู่คุยกันในเน็ตอย่างเป็นล่ำเป็นสัน
เพียงแค่ค้นหาว่ามีกระดานสนทนาใดเข้ากับอัธยาศัยของตน
อย่างไรต้องเจอคอเดียวกันแน่ๆ ไม่มีทางไม่เจอ
และเช่นกัน ถ้าคุณคิดว่าคุยกับคนรอบตัวแล้วไม่ใช่
ก็น่าทดลองเอาตัวเองเข้าไปขลุกกับกระดานสนทนาที่ถูกจริตหลายๆเดือนหลายๆปี
จนแน่ใจว่ารู้จักกันจริงไม่ใช่หลอกกันด้วยอารมณ์เหงา
ก็คงมีใครสักคนที่ยังโสดและเข้าขากับคุณได้บ้างล่ะ

๒) การไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน
ทำให้คุณมีทางเดียวคือจินตนาการเอา
และจินตนาการจะมาจากไหนถ้าไม่ใช่วิธีการพูดของคู่สนทนา
คำพูดจะเป็นตัวสร้างจินตนาการว่าเขาหล่อหรือเธอสวยเพียงใด


การที่คุณเริ่มรู้จักใครสักคนแบบไม่รู้หน้า แต่รู้ความคิดของเขา
มันทำให้คุณข้ามขั้นการตัดสินคนอย่างผิวเผินด้วยตาเปล่า
ตัดตรงเข้าไปถึงเนื้อแท้ทางจิตใจของคู่สนทนาโดยตรง
คุณจะเข้าใจหลักกรรมวิบากประการหนึ่ง
คือถ้าพูดดี พูดฉลาด พูดคม พูดให้คนฟังเป็นสุข
ผลจะเป็นใบหน้าโสภาน่าพิสมัย
นั่นหมายความว่า ถ้าเขาทำให้คุณติดใจในคำพูดได้ก่อนใบหน้า
เวลาคุณนึกถึงเขา ก็จะนึกถึงใบหน้าในจินตนาการมากกว่าใบหน้าในความเป็นจริง


รู้อย่างนี้แล้ว คุณก็ควรให้โอกาสกับคนที่อยู่ตรงหน้า
อย่าเพิ่งตัดสินเขาด้วยรูปร่างหน้าตา
แต่รอฟังซิว่าคำพูดของเขา
จะทำให้คุณเกิดจินตนาการดีๆเกินใบหน้าเจ้าตัวมากน้อยแค่ไหน
คนที่พูดได้อัปลักษณ์กว่าใบหน้า
นานไปจะทำให้คุณนึกถึงใบหน้าอัปลักษณ์กว่าตัวจริง
ส่วนคนที่พูดได้สง่างาม นานไปจะทำให้คุณนึกถึงใบหน้าที่สง่างามเกินใคร


๓) การขยับนิ้วพิมพ์ต้องอาศัยการทำงานของสมองมากกว่าตอนขยับปาก
ฉะนั้นการคุยผ่านตัวอักษรจึงวกวนน้อย
ส่วนปากคนเราเคยชินกับการขยับหมับๆตามอารมณ์
ฉะนั้นการคุยผ่านปากจึงวกวนได้มาก
พูดไปแล้วก็วกกลับมาพูดซ้ำอีก โดยไม่ทันคิดว่าน่าเบื่อแค่ไหน


เวลาคุณคุยปากเปล่ากับคนน่าเบื่อ บางทีไม่ใช่คำพูดของเขาหรอกครับ
แต่เป็นความคิดวกไปวนมาในหัวของเขาต่างหาก
แค่คุณเข้าไปนั่งใกล้คนประเภทนี้
ก็เหมือนเอาตัวไปอยู่กลางพายุความฟุ้งซ่าน สับสน
หรือเหม่อลอยไร้จุดหมาย จนอยากออกมาห่างๆแล้ว


ถ้าคุณเลือกคนฟุ้งซ่านจัดหรือเหม่อลอยเก่งเป็นคู่ครอง
สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคุณในระยะยาวคืออาการปั่นป่วนวกวน
จับต้นชนปลายไม่ติดตามคู่ครองไปด้วย
ฉะนั้น หลีกให้ห่างคนฟุ้งซ่านจัดและเหม่อลอยเก่ง
เลือกคุยกับคนที่พูดจาเป็นเส้นตรงหาเป้าหมาย
ไม่วกวนกลับมาเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แล้วคุณจะรู้สึกว่าแค่ด้วยการพูดคุย ก็ทำให้คุณภาพสติดีขึ้นได้ง่ายๆเลย


๔) การคุยกับคนแปลกหน้าในเน็ตทำให้คุณเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ
ว่าคู่สนทนาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือเออออห่อหมกกับคุณไปทุกเรื่อง
บางทีจะพร้อมกับการโต้ตอบอภิปราย
หรือกระทั่งถกเถียงกันอย่างมีเหตุผล
คือไม่ใช่ขัดแย้งกันด้วยอารมณ์แบบอยู่ดีไม่ว่าดี
เอาเวลาไปทะเลาะกับคนแปลกหน้าเสียอย่างนั้น


ความจริงคนเราไม่ว่าการศึกษาระดับไหน
จะชอบนะครับถ้าเจอคนที่พูดให้ยอมฟัง หรือกระทั่งเปลี่ยนใจเราได้
พวกผู้บริหารระดับโลกจะยอมเสียเวลาคุยกับคนแปลกหน้าที่ทำให้เกิดไอเดียใหม่
หรือเปลี่ยนใจพวกเขาได้เท่านั้น
เพราะเปล่าประโยชน์กับการคุยที่ทำให้ไอเดียเท่าเดิม
หรือความรู้ความคิดย่ำอยู่กับที่ ไม่ช่วยให้ธุรกิจก้าวหน้าไปไหน


คุณควรเลือกคนที่คุณฟังคำโต้แย้งของเขาได้
และขณะเดียวกันเขาก็ไม่ถือสาหาความกับคำพูดเล็กๆน้อยๆของคุณ
เพราะ ถ้าขืนสื่อสารกันคลาดเคลื่อนบ่อยๆ
ก็อาจต้องผิดใจหรือฆ่ากันตายเพราะคำพูดนี่แหละ