1). “อย่างเราทั้งหลายนี้ยังไม่เคยบำเพ็ญธรรม ก็ต้องตะเกียกตะกาย
ว่าจะทำบุญให้ทานทั้งตระหนี่ถี่เหนียว มีเงิน ๕ บาทแย่งกันวันยังค่ำ
ที่จะเอาไปทำบุญให้ทานสักสิบสลึงนี้แย่งกัน
แย่งกันบางทีสู้กิเลสตัวตระหนี่ถี่เหนียวไม่ได้
มันเอาไปกินหมดทั้ง ๕ บาทหายไปไหนไม่รู้
แต่จะเอาไปทำบุญให้ทานนี้ ๕ บาทนี้แย่งกันสิบสลึง
สุดท้ายอย่างมากก็ได้สิบสลึง
นี่เวลาฝึกหัดทำคุณงามความดีเบื้องต้น
มันฝืดมันเคืองมันมืดมันดำมันไม่อยากให้ทาน
การเสียสละเพื่อทำบุญให้ทานเหมือนจะเอาไปทิ้งลงเหวลงบ่อ
แต่เวลาให้กิเลสไปกลืนนั้นมีเท่าไรหมด ๆ เกลี้ยงหมด
ในกระเป๋าไม่มีแล้วยังจะหามาอีก ๆ
ไม่มีคำว่าเสียดายถ้าเป็นเรื่องของกิเลสพาเอาไปใช้ไปถลุง


อำนาจของกิเลสมันมากเป็นอย่างนั้น ทีนี้เราต่อสู้กับมันเรื่อย ๆ
มันไม่อยากให้ทานเราให้ทาน เอาสู้กันไป ๆ ต่อไปการให้ทานก็มีกำลังขึ้นมา
การเสาะแสวงหาบุญมีขึ้นมา การเสียสละเริ่มขึ้น ๆ
ต่อไปวันหนึ่ง ๆ ไม่ได้ทำบุญให้ทานอยู่ไม่ได้
มันขัดมันข้องในจิตในใจ เพราะอำนาจแห่งทานเตือนให้เรารู้เนื้อรู้ตัว
วันไหนไม่ได้ให้ทานวันนั้นรู้สึกไม่สบาย
เช่น เราเคยใส่บาตรวันละองค์ ๆ กี่องค์ก็ตาม
ขาดวันนั้นไปรู้สึกเสียอกเสียใจ นี่คือ อำนาจแห่งทานเตือนแล้ว ๆ
ครั้นต่อมาก็แข็งกล้าขึ้นเป็นลำดับ ๆ
ทีนี้วันหนึ่งไม่ได้ให้ทานอยู่ไม่ได้ เป็นอย่างนี้แหละ แล้วเรื่อย ๆ ไป”


[คัดจากกัณฑ์เทศน์ของท่านอาจารย์พระมหาบัว ญาณสัมปันโน
ในงานบูชาคุณแผ่นดินไทย ณ มณฑลพิธีท้องสนามหลวง
เมื่อวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๔๔ ]


ที่มา... http://www.luangta.com/salawatpa/conten ... ent_id=181