ก้าวล่วงออกจากโลกียธรรม
ท่านศิยะ ณัญฐสวามี (อ.ไชย ณ พล)

เมื่อทราบแล้วว่าสิ่งต่างๆ ในโลกนั้นเป็นเพียงสิ่งสมมติ
แม้จริงก็เป็นตวามจริงที่สมมติขึ้นมา
ควรก้าวล่วงออกจากโลกียธรรมนั้นเสีย

การออกจากโลกียธรรมก็อาศัยโลกียธรรมนั้นแล
ด้วยโลกียธรรมนั้นมีสองประเภท

ประเภทหนึ่งคือสมมติที่ทำให้มนุษย์มัวเมา
อีกประเภทหนึ่งเป็นวิธีบำเพ็ญเพียรมีศีลธรรม จริยธรรม
การเพ่ง การพินิจ และสมาธิ
กอปรเป็นสภาวะที่จะช่วยนำจิตใจออกจากโลกสมมติเสียได้

ถ้าจะเปรียบให้เห็นชัด
โลกียธรรมทั้งสองประเภทก็เหมือนหนามสองอันในโลก

เมื่อหนามอันนึงตำเราให้เจ็บปวด
ก็ต้องใช้หนามอีกอันนึงบ่งหนามที่ตำออกอยู่เสีย
เมื่อบ่งหนามที่ตำอยู่ออกได้แล้ว
ก็ละหนามทั้งสองเสีย

แต่การจะใช้หนามบ่งหนามออกนั้นก็มีวิธี
วิธีที่จะล้างสมมติแห่งโลกียธรรมออกจากใจเสียได้นั้น
ต้องอาศัยสมาธิกอปรกับสภาวะ ๔ นั้น คือ

๑. การสำรวมอินทรีย์ ความอดกลั้น การสำรวมใจ และความศรัทธา
๒. ความหน่ายหรือความไม่ปรารถนาในผล ไม่ว่าในโลกนี้ หรือในโลกหน้า
๓. ความแตกฉานรู้แจ่มแจ้งแทงตลอดในสมมติและสัจจะ
๔. ความปรารถนาที่จะยกระดับตนให้พ้นจากโลกียธรรมทั้งหลาย



(ที่มา : “ก้าวล่วงออกจากโลกียธรรม” ใน ฤทธิศาสตร์ : ศาสตร์ลัดแห่งความสำเร็จ
โดย ศิยะ ณัญฐสวามี, จัดพิมพ์โดย Truth Authorization Institute, พ.ศ. ๒๕๓๓, หน้า ๑๘๘)

รวมคำสอน “ดร.ไชย ณ พล (ศิยะ ณัญฐสวามี)”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=48689

เรียนท่านกุหลาบ
อ่านแล้วก็งงครับขัดกับความเข้าใจเดิมของผมจึงมีคำถามดังนี้ครับ
1 วิธีจะล้างสมมุติแห่งโลกียธรรมออกจากใจ ก็คือได้โลกุตรธรรม อันนี้แม่นบ่ครับ
2 ถ้าจะให้ได้โลกุตรธรรม ก็ต้องดำเนินตามมรรคแปด ซึ่งจัดออกได้เป็นกลุ่มของ ศีล สมาธิ และปัญญา
3 1-4 ดังที่ท่านได้กล่าวมาแล้วนั้นมันเกี่ยวกับมรรคแปดอย่างไรครับ

รบกวนท่านกุหลาบช่วยอธิบายหน่อยนะครับ

เจริญธรรมคับ

ธรรมสวัสดีค่ะคุณ อายะ

ขอตอบข้อ ๒ ตามกำลังสติปัญญาก่อนนะคะ
(ผิดถูกอย่างไร...โปรดพิจารณาโดยโยนิโสมนสิการด้วยค่ะ)

องค์ธรรมที่เกื้อหนุนแก่การเข้าสู่อริยมรรค
นอกจาก มรรคมีองค์ ๘ แล้วยังต้องประกอบไปด้วย
(ซึ่งมรรคมีองค์แปด นั้นเอง สามารถจัดเป็นหมวดหมู่ของ “ไตรสิกขา”
ได้เป็น ศีล สมาธิ ปัญญา)

• ข้อ ๓-๔-๕ เป็น ศีล (สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ)
• ข้อ ๖-๗-๘ เป็น สมาธิ (สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ)
• ข้อ ๑-๒ เป็น ปัญญา (สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ)

สติปัฏฐาน ๔, สัมมัปปธาน ๔, อิทธิบาท ๔, อินทรีย์ ๕, พละ ๕, โพชฌงค์ ๗
รวมเรียกว่า “โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ประการ” แบ่งเป็น ๗ หมวด ข้างต้น

ซึ่งในแต่ละหมวดมีความสมบูรณ์ในตัวอยู่แล้ว
การปฏิบัติตามธรรมหมวดใดหมวดหนึ่ง
ก็ได้ชื่อว่าปฏิบัติธรรมหมวดอื่นๆ ด้วย

ผู้รู้ท่านกล่าวว่า สาเหตุที่ท่านแบ่งไว้ถึง ๗ ประการอย่างนี้
เป็นเพียงการจำแนกตามเกณฑ์ที่นำมาเป็นกรอบในการพิจารณา

เช่น นำสติเป็นเกณฑ์ก็เป็น สติปัฏฐาน ๔
ถ้านำกำลังในการปฏิบัติเป็นเกณฑ์ก็เป็น พละ ๕
ถ้านำองค์แห่งความรู้เป็นเกณฑ์เป็น โพชฌงค์ ๗
ถ้านำหนทางในการปฏิบัติเป็นเกณฑ์ก็เป็น มรรคมีองค์ ๘ ดังนี้

เปรียบเสมือนมนุษย์

ถ้าเราจะแบ่งความเป็นมนุษย์ก็สามารถแบ่งได้หลายอย่าง
เช่น ถ้านำเพศเป็นเกณฑ์ก็มี ๒ เพศ คือ ชายกับหญิง

ถ้านำอวัยวะเป็นเกณฑ์มี ๓๒ ประการ
มี เนื้อ หนัง กระดูก หัวใจ ตับ อาหารเก่า เสลด น้ำเลือด เป็นต้น

ถ้านำระบบการทำงานของ ร่างกายเป็นเกณฑ์ก็มี ๗ ประการ
เช่น ระบบหายใจ ระบบกล้ามเนื้อ ระบบประสาท ระบบต่อมไร้ท่อ เป็นต้น

จะเห็นว่ามนุษย์ในความหมายที่เรารู้จัก
สามารถแบ่งออกเป็นหลายอย่างหลายกลุ่ม
แล้วแต่เกณฑ์ที่นำมาแบ่งเช่นเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้ กุหลาบสีชา จึงเข้าใจว่า....

สิ่งที่ท่านศิยะ “นำเสนอ” ข้างต้นนั้น
เป็นการดึงองค์ธรรมสำคัญในหลายหมวดมาประมวลตามความเข้าใจของท่าน
เป็นเสมือนเคล็ดหรือเทคนิคสำคัญที่ต้องมี
เพื่อนำพาและยกระดับจิตเข้าสู่โลกียธรรม

ซึ่งบางประการที่เป็นเหตุปัจจัยของกันและกันท่านได้ละที่จะกล่าวไว้

อาทิ หากการสำรวมอินทรีย์ ย่อมยังให้เกิดศีล
แต่ท่านไม่ได้พูดถึงศีลโดยตรง

ทั้งที่หากพิจารณาในหมวดไตรสิกขาแล้ว
ศีลที่มั่นคงย่อมเป็นบาทฐานสำคัญ
ที่ยังให้เกิดสัมมาสมาธิ และปัญญา
ในหมวด “ไตรสิกขา”โดยลำดับ

หากไม่มีศีล ไม่มีสมาธิ ปัญญาก็ไม่เกิด
เพราะปัญญาที่จะเกิดวิปัสสนาญาณนั้น
จะต้องเกิดจากการมีศีลสมบูรณ์ และมีสมาธิแน่วแน่

ข้อ ๑ และข้อ ๔ เป็นองค์ธรรมใน ๗ หมวด
และข้อ ๒ และ ข้อ ๓ เป็นสภาวะที่จำต้องเกิดขึ้น
ก่อนข้ามโคตรเพื่อบรรลุสภาวะแห่งโลกุตตระ
จนเกิด “ภาวนามัยปัญญา” ได้
ซึ่งครูบาอาจารย์ท่านกล่าวว่าเป็นเครื่องมือแท้ที่จะแก้วัฏจักรออกภายในจิตได้

(มีต่อ)

ลองพิจารณาจาก อินทรียสังวรสูตรที่ ๘ ที่ยกมาประกอบกันนี้ดูนะคะ

ว่าด้วยการสำรวมอินทรีย์



ที่มา : http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 520&Z=8539

(มีต่อ)

และจาก กิมัตถิยสูตร





ที่มา : http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php ... 521&Z=7566

(มีต่อ)

ธรรมไหลไปสู่ธรรม โดยไม่ต้องตั้งเจตนา
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
วัดป่าสุนันทวนาราม จ.กาญจนบุรี

อยู่วาระหนึ่งที่พระพุทธได้ทรงแสดงถึงอาการที่เรียกว่า
"ธรรมไหลไปสู่ธรรม โดยไม่ต้องตั้งเจตนา"
เรามีหน้าที่เพียงแต่ ดูแลเอาใจใส่และรักษาธรรมให้ดีเท่านั้น
อันเป็นมูลเหตุเบื้องต้น

เพราะเมื่อเหตุดีแล้ว ก็จะผลิตดอกออกผลมาเอง
ส่วนจะเร็วหรือช้านั้น ก็เป็นเรื่องของสภาวะธรรมตามธรรมชาติ

ถ้าจะเปรียบเทียบก็เหมือนกับเราปลูกมะม่วงสักต้นหนึ่ง
หน้าที่ของเราคือ รดน้ำ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน กำจัดแมลง
ทำอยู่อย่างนั้นนานนับเดือน นับปี
ต้นไม้ก็เจริญเติบโตขึ้นมาเรื่อย ๆ
แล้วในที่สุด ไม่วันใดก็วันหนึ่ง มันจะต้องผลิดอกออกผลขึ้นมา

ปีแรก ๆ อาจจะมีผลิตผลไม่มาก
แต่ปีต่อ ๆ มาก็จะผลิดอกออกผลมากขึ้นเอง
หน้าที่ของเราจึงมีแต่เพียงศึกษาให้รู้ถึงวิธีการบำรุงรักษา และ
ดูแลบำรุงรักษาต้นไม้นั้นให้ดีที่สุดเท่านั้น
เมื่อเราทำเหตุให้ดีแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องห่วงว่าผลจะออกมาอย่างไร

ฉะนั้น ในการปฏิบัติธรรมเราจึงต้องรักษาจิตให้เป็นศีล
มีความพากเพียรในการเจริญสติ และมีสัมปชัญญะ ให้สืบเนื่อง
ติดต่อกันไปอย่างสม่ำเสมอไม่ขาดตอน
ธรรมทั้งหลายทั้งปวงย่อมจะไหลไปสู่ธรรมตามลำดับ
ตั้งแต่เริ่มต้นไปจนถึงเบื้องปลาย คือ ความหลุดพ้นจากทุกข์เป็นที่สุด
กล่าวคือ

๑. เมื่อศีลสมบูรณ์ ไม่มีโทษทางกายวาจาใจ
ไม่มีการเบียดเบียนทั้งตนเองและผู้อื่นแล้ว
ก็ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"อวิปปฏิสาร ความไม่เดือดร้อนใจ จงบังเกิดขึ้นแก่เรา"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่าเมื่อศีลสมบูรณ์แล้ว ความไม่เดือดร้อนใจย่อมเกิดขึ้นเอง

๒. เมื่อไม่มีความเดือดร้อนใจแล้วไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"ปราโมทย์ ความปลื้มใจ จงบังเกิดแก่เรา"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อไม่มีความเดือดร้อนใจแล้ว ปราโมทย์ย่อมเกิดขึ้นเอง

๓. เมื่อปราโมทย์ คือ ความปลื้มใจเกิดขึ้นแล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"ปีติ ความอิ่มใจ จงบังเกิดแก่เรา"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อความปราโมทย์เกิดขึ้นแล้ว ปีติย่อมเกิดขึ้นเอง

๔. เมื่อปีติความอิ่มใจเกิดขึ้นแล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"กายของเราจงระงับเป็นปัสสัทธิ"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่าเมื่อปีติเกิดขึ้นแล้ว กายย่อมระงับเอง

๕. เมื่อกายระงับเป็นปัสสัทธิแล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"เราจงเสวยสุข"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อกายระงับเป็นปัสสัทธิแล้ว ย่อมเสวยสุขเอง

๖. เมื่อมีความสุขแล้วไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"จิตของเรา จงตั้งมั่นเป็นสมาธิ"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อมีความสุขแล้ว จิตย่อมตั้งมั่นเป็นสมาธิเอง

๗. เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"เราจงรู้เห็นตามความเป็นจริง"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว ยถาภูตญาณทัสสนะ
คือความรู้เห็นตามความเป็นจริง ย่อมเกิดขึ้นเอง

๘. เมื่อ ยถาภูตญาณทัสสนะ คือ ความรู้เห็นตามความเป็นจริงเกิดขึ้นแล้ว
ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า "เราจงเบื่อหน่ายเป็นนิพพิทา"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อรู้เห็นตามความเป็นจริงแล้ว ย่อมเบื่อหน่ายเอง

๙. เมื่อเบื่อหน่ายเป็น นิพพิทา แล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
" เราจงคลายกำหนัดเป็นวิราคะ" ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า
เมื่อมีความเบื่อหน่ายแล้ว วิราคะ คือ ความคลายกำหนัด ย่อมเกิดขึ้นเอง

๑๐. เมื่อคลายกำหนัดเป็นวิราคะแล้ว ไม่ต้องทำ "เจตนา" ว่า
"เราจงทำให้แจ้งซึ่ง วิมุตติญาณทัสสนะ คือ ความรู้เห็นว่าจิตหลุดพ้น
จากอาสวะทั้งหลายแล้ว"
ข้อนี้เป็นธรรมดาว่า เมื่อวิราคะเกิดขึ้นแล้ว วิมุตติญาณทัสสนะย่อมเกิดขึ้นเอง
ด้วยอาการอย่างนี้ เรียกว่า "ธรรมไหลไปสู่ธรรม"

ธรรมย่อมยังธรรมให้เต็ม
เปรียบประดุจกระแสน้ำที่ไหลไปตามลำคลองลงสู่ห้วงมหาสมุทร
น้ำย่อมยังห้วงน้ำให้เต็มได้ฉันใด
ธรรมย่อมยังธรรมให้เต็มได้ฉันนั้น

ผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรม
จึงควรใช้วิจารณญาณ สังเกตให้เห็นว่า
เราเพียงตั้ง "เจตนา" ในการกระทำให้ถูกต้อง
เป็นสัมมาปฏิบัติก็พอแล้ว

เราไม่ต้องตั้ง "เจตนา"
ที่จะคาดหวังให้การกระทำนั้นออกผล
เพราะเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น แถมยังจะทำให้เกิดความกระวนกระวาย
หรือเป็นทุกข์ขึ้นมาอีกด้วย

คนโดยมากมักจะเข้าใจผิดในข้อนี้
นี่แสดงให้เห็นว่า เมื่อรักษาจิต ดำรงจิต และตั้งเจตนาให้ถูกต้อง
ในการกระทำ โดยรักษาศีลให้บริสุทธิ์บริบูรณ์แล้ว
สมาธิ ปัญญา ความหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงก็จะเกิดขึ้นเอง
โดยไม่ต้องตั้งเจตนาที่จะให้เกิด

อริยมรรค ๘ โพชฌงค์ ๗ สติปัฏฐาน ๔
และแม้แต่โอวาทปาฏิโมกข์
ก็อยู่ในที่นั้นครบทั้งหมด กล่าวคือ
เมื่อศีลสมบูรณ์แล้ว "การไม่ทำบาปทั้งปวง" ก็จะสมบูรณ์
เมื่อใจเกิด ปีติ ปัสสัทธิ สุข และสมาธิ แล้ว
ไม่ว่าจะทำอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเป็นกุศลไปทั้งหมด
"การทำกุศลให้ถึงพร้อม" ก็จะสมบูรณ์เอง
โดยไม่ต้องตั้งใจทำอะไรเป็นพิเศษ

เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว ย่อมรู้เห็นตามความเป็นจริง
คือ เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อย่างชัดเจน
เกิดความจางคลายไปแห่งตัณหาและราคะ
เป็นการ "ชำระจิตให้ผ่องแผ้ว"
จนกระทั่งเกิดความรู้เห็นว่า จิตหลุดพ้นจากอาสวะทั้งปวง
คือ วิมุตติญาณทัสสนะ ในที่สุด



(คัดลอกบางตอนมาจาก : “ธรรมไหลไปสู่ธรรม” :
พระธรรมเทศนาของพระอาจารย์ที่ได้รวบรวมจัดพิมพ์
เป็นหนังสือธรรมบรรยายขึ้นเป็นเล่มแรกในปี พ.ศ. ๒๔๓๔)
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=514

คำตอบอยู่ในข้างต้นแล้วทั้งหมดค่ะ

อนุโมทนา ............



ครับบ