ฉันอายุ 28 ปี เมื่อตอนเด็กคุณพ่อไปมีภรรยาน้อย จนต้องเลิกรากับคุณแม่ พอโตพอที่จะมีแฟน เราก็คาดหวังว่าจะคบผู้ชายคนนี้คนเดียว แต่แล้วเค้าก็ไปมีผู้หญิงอื่น ทำให้เราเจ็บปวด .....
แฟนคนที่สอง คบกันได้ไม่กี่เดือน ก็มาบอกว่า เค้ามีคนที่ต้องแต่งงานด้วยอยู่แล้ว
แฟนคนที่สาม เป็นคนดี เราก็รักเขา แต่กลับคิดอยู่เสมอว่า เค้าไม่ใช่คนที่เราต้องการ และด้วยอาชีพ ทำให้ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าแต่งงานแล้ว เราชอบเค้ามาก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้ามีภรรยา แต่เราก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่าการทักทายกันเท่านั้น เวลาผ่านไป เขาคงรู้ว่าเราชอบ เขาเริ่มที่จะขอเบอร์ นานไปก็ชวนเที่ยว แล้วเราก็มีอะไรเกินเลยกัน เราก็รู้ทั้งรู้ว่าเขามีภรรยา และเราก็มีแฟน ....คบกับผู้ชายคนนั้นได้ 2 ปี แฟนเราก็ไปมีกิ๊ก แฟนคงรู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป พอแฟนไปมีกิ๊ก เราก็ทะเลาะ และ เลิกกัน เราเสียใจ แต่ อีกใจก็ดีใจ เพราะอยากมาคบกับอีกคนมากกว่า...ตอนนี้เราคบกันได้ 4 ปีแล้ว เค้ามีลูกสองคน เราไม่เคยไปวุ่นวายกับครอบครัวของเขา ไม่เคยเรียกร้อง อะไรทั้งนั้น ไม่เคยรบกวนเรื่องเงิน เค้าจะมาหาเราอาทิตย์ ละ 2 ครั้ง แต่ภรรยาเค้าไม่รู้นะคะ ....ถามว่าอยู่กับเค้ามีความสุขไหม ก็มีความสุขมาก แต่ถามว่ามีความทุกข์ไหมก็มีความทุกข์มาก แต่ทำไมเลิกไม่ได้สักที ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย รัก แต่ไม่สามารถทำไรได้ ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย มันทรมานมาก....ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว ทุกข์ทรมานคนเดียว ชีวิตนี้เหมือนขาดเขาไม่ได้ ยอมทุกอย่าง ไม่เข้าใจตัวเอง ....จะต้องทำไงคะ ถึงจะหลุดพ้นความทุกข์นี้ได้

ทั้งๆที่รู้ว่า ไม่เหมาะ ไม่ควร ...ทั้งๆที่รู้ว่า คนๆนี้ หาสัจจะไม่ได้...เอาเปรียบ ไม่ซื่อสัตย์แม้กับภรรยาเก่าที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา .. ท่านก็ปล่อยตัวปล่อยใจถลำไปอย่างเต็มที่.... และการเป็นภรรยาน้อยคนอื่นเขา ย่อมกระทำความทุกข์ให้เกิดแก่หญิงคนอื่นนั้น..หาคุณ หาประโยชน์อะไรไม่ได้เลย...

บาปกรรมเก่าที่เคยล่วงศีลข้อกาเมฯกำลังส่งผลให้ได้เสวยอยู่ ด้วยการไม่สมรักมาหลายครั้งแล้ว..ทั้งยังได้ชักนำมาให้ต้องใจในชายต้องห้าม แต่เพราะไม่มีหิริโอตตัปปะจึงเข้าวงจรทำบาปกรรมเพิ่มเติมเช่นนี้อีกเพื่อเวียนไปสู่ที่มืดตามเคย นี่คือการสั่งสมอัธยาศัยที่จะล่วงบาปอกุศลให้แก่กล้ายิ่งๆขึ้นไปไม่มีที่สุด ..

ชีวิตเป็นของท่านเองนะครับ..

ท่านผู้ถามต้องถามตนเองว่า...ท่านจะสมควรรักตน เองอย่างคนเห็นแก่ตัวด้วยการกระทำการเบียดเบียนตนเอง และเบียดเบียนผู้หญิงคนอื่น ลูกของคนอื่นครอบครัวของคนอื่น อยู่อย่างนี้ ...?
หรือ..ท่านผู้ถามพึงสมควรรัก "ศีล"ของตนเอง จะเป็นการประเสริฐกว่า?
การเดินทางของชีวิตนั้น ไม่ได้จบที่ความตายในชาตินี้หรอกหนา...
ท่านผู้ถามกล่าวว่า ....ทำไมเลิกไม่ได้สักที ...?

ก็ยามที่ไฟนรกตั้งขึ้น ปรากฏแก่ท่านในยามสุดท้ายของชีวิตก่อนจะจากโลกนี้ไป...การไปสู่นรกอันช่าง น่าเจ็บปวดทรมานเป็นที่สุด ...จะตายก็ตายไม่ได้ เพราะกรรมชั่วหล่อเลี้ยงไว้ ดิ้นรนทุรนทุรายหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้นั้น.....
ถามว่า...ความรัก หรือความอาลัยอาวรณ์ที่มีต่อชายที่ไม่สมควรคนนี้ หรอกหรือ ...ที่จะช่วยท่านผู้ถามให้รอดพ้นจากนรกได้?
ตอบว่า...ช่วยไม่ได้หรอก...แต่เพราะอารมณ์นั้นนั่นแหละ ความรู้สึกผิด ความเบียดเบียนผู้อื่นเพราะหิริโอตตัปปะไม่พอเลย.....ย่อมผลักส่งและเข้า อุปถัมภ์ให้กรรมชั่วกรรมหนักที่ท่านเคยทำไว้แต่หนหลัง ทำให้ท่านต้องไปสู่ ความเป็นสัตว์นรกนั่นเทียว
และหาได้เป็นเช่นนั้นเพียงชาติเดียวก็หาไม่หรอก....ก็ท่าน นั้น ครั้นตกจมอยู่ในนรกนานแสนนานกว่าจะหมดกรรมชั่วแล้วก็ตาม เมื่อได้พ้นจากอบายแล้ว หากกรรมชั่วๆอื่นมาส่งผลอีก ท่านก็ย่อมได้อัตภาพแห่งการเป็นเปรตในเปรตภูมินั่นเทียว ด้วยอำนาจโลภะที่ผิดๆอันสั่งสมไว้นานและมีกำลัง...ครั้นพอได้พ้นจากความเป็น เปรต บาปที่จะผลักส่งให้ได้กำเนิดในสัตว์เดรัจฉานก็ยังติดตามส่งผลชาติแล้วชาติ เล่า..ท่านคงจะตกจมอยู่ในความมืดมนในอบายจนแทบหาทางออกไม่เจอเลย...

แม้หากคราใดได้เกิดเป็นมนุษย์เพราะกรรมดีกรรมใดกรรม หนึ่ง.... ท่านย่อมกลับมาสู่ความเป็นหญิงที่ต้องถูกแย่งชิงคนรัก ถูกเบียดเบียน ถูกย่ำยีจิตใจตลอดนับชาติไม่ถ้วน..น้ำตาแห่งความทุกข์โศกอันไม่มีประมาณย่อม ไหลอาบแก้ม เปื้อนหน้าของท่านนับชาติไม่ได้เลย.....ควรหรือที่ท่านจะเห็นว่าคุ้มที่จะ แลก... คุ้มที่จะเดินไปสู่ ?...

นี่เป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของความรักอย่างเห็นแก่ตัว ... การข้องแวะกับธรรมที่โลกติเตียน ...การประพฤติผิดธรรมของท่าน ...การเบียดเบียนผู้อื่น... ความรู้สึก"มายา" ที่ท่านอาลัยอาวรณ์นักหนาว่า "ยากนักที่จะตัดใจได้" จะมอบรางวัลความซื่อสัตย์ความจงรักภักดีต่อกิเลสของท่านด้วยอาการอย่าง นี้...
ท่านกำลังเลือกแล้ว จองแล้วแห่งคติที่จะดำเนินไปสู่....
หากแต่ว่า ท่านผู้ถาม ตัดสินใจเลิกซื่อสัตย์กับกิเลสตนเอง.... หันกลับมารัก "ศีล" ที่งดงามแล้วไซร้...
ยุติการเบียดเบียนผู้อื่นเพราะตัณหาตนเอง...
ยิ่งผู้หญิงที่อาภัพผู้นั้น เป็นหญิงแสนดีเท่าไหร่...อนิจจา..น้ำหนักกรรมชั่วของท่านยิ่งมีกำลังยิ่งนัก ไม่มีประมาณ และไม่อาจจะคาดถึงผลได้เลย....
ศีลอันดีของท่านนั่นแหละ ย่อมยับยั้ง ย่อมกั้น ย่อมเบียดเบียนกรรมชั่วให้อ่อนกำลังลง หรือยังไม่มีโอกาสส่งผลได้...
ศีลที่ทำได้แสนยากในโลกนี้ของท่าน.... ย่อมเกิดได้ด้วยจิตใจที่เป็นมหากุศลที่มีกำลังใหญ่เท่านั้น.....เป็นสิ่งมี กำลัง ....มีอานุภาพยิ่งแล้วจากจิตใจของท่าน
นี่เองที่จะเป็นกำลัง เป็นฉนวน เป็นกำแพงแก้วกั้นอบาย กั้นทุกข์โศกอันไม่มีประมาณที่จะต้องเกิดแก่ท่านต่อไปเบื้องหน้า
ดังนั้น เพราะศีลนี้ที่เป็นของใหญ่ มีกำลัง มีอานุภาพยิ่งนัก ย่อมแล่นแซงหน้ากรรมชั่วทุกชนิดที่ท่านเคยได้กระทำ อุปการะให้ท่านได้คติที่งดงามตรงตามเหตุ คือ ศีล ของท่านนั่นเทียว....คติอันดีที่ท่านจะเดินไปสู่ย่อมปรากฏชัดเจนแก่ท่าน ก่อนที่ท่านหมดสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย ท่านจะปิดตาลงอย่างเป็นสุข สงบเพราะรู้หนทางที่ตนจะเดินไปสู่นั้น...ปลอดภัย...
ชาติหน้านั้น ท่านผู้ถามอย่าคิดว่ายังอีกไกลเลย....แค่หายใจเข้าแล้วไม่หายใจออก ก็ชาติหน้าแล้ว..

ใครเล่าจะรู้ความตายของตนว่าจะมาถึงเมื่อไหร่..?....ท่านผู้ถามช่างเป็นผู้ประมาทเป็นที่สุดแล้ว

.ใครเล่าจะช่วยท่านได้ หากท่านไม่ยอมเดินจากขุมนรกออกมาด้วยตัวเอง...
ท่านอาจจะไม่เชื่อนรกว่ามีจริงกระมังหนอ?
เอาเถิด...เวลาที่ท่านจะเชื่อคือเมื่อท่านเห็นแล้ว นรกปรากฏแก่ท่านแล้ว สายเกินไปแล้ว กลับตัวไม่ได้แล้ว.... นั่นแหละ....แม้ไม่เชื่อในยามนี้ท่านก็ต้องเชื่อในยามนั้นนั่นเทียว
ความจริงก็คือความจริงไม่เกี่ยวว่าใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อ?
ท่านได้รูปร่างหน้าตาสวยงาม เพราะศีลอันดีที่ท่านเคยได้ทำไว้แล้วแต่ในอดีต..ผลเมื่อบังเกิดแล้วเป็นคนงาม
แต่ท่านกลับเอาสมบัติอันเกิดจากกรรมดีในอดีต... มากระทำกรรมชั่วในปัจจุบันนี้... ถามว่า สมควรหรืออย่างไร?
ได้ชื่อว่า รูปงาม แต่เป็นคนใจร้าย ใจทราม นั้น ดีหรือไรเล่า?

ที่กล่าวคำหนักแก่ท่านในที่นี้ จะด้วยเพราะเหตุที่ขุ่นเคืองท่าน หรือรังเกียจท่าน.... ก็หาไม่หรอก....
แต่เพราะความรักท่าน ห่วงใยท่านผู้ถาม...เห็นใจท่านว่า กำลังไปสู่ความเสื่อมอันหาประมาณไม่ได้ .....คำหนักทั้งหลายเหล่านี้ หวังเพียงจะกระแทกกิเลสของท่านให้สะเทือนได้ หากเมื่อรู้ความจริงขึ้นมาบ้าง...หาไม่แล้วท่านจะไม่ยอมหยุดยั้ง จะยังคงแล่นต่อไปโดยไม่สำเหนียกถึงภัยในเบื้องหน้าเลย....
มาจนถึงบัดนี้ ท่านผู้ถามต้องพิจารณาเอง บอกแก่ตนเองว่า ท่านจะเลือกเดินทางชีวิตนำชีวิตไปสู่อะไร... ระหว่างความหายนะ หรือความสวัสดี?

ขอให้พ้นทุกข์ภัยได้โดยเร็วครับ

พี่พิมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะคะ ... พยายามทำในสิ่งที่ถูกต้องนะคะ ... เป็นกำลังใจให้ค่ะ

คุณยังเด็กมาก ... อนาคตยังอีกไกล
ขอให้ผ่านเรื่องราวต่างๆ ไปได้ด้วยดีนะคะ
ขอมีความสุขและขอให้มีอนาคตที่สดใสนะคะ

พี่พิม

สวัสดีค่ะ คุณtung ขออนุญาติให้คำแนะนำนะค่ะ

คุณลองเปลี่ยนความรักที่คุณมีให้เขาเป็น ความเมตตาและความหวังดี
และถ้อยออกมาหนึ่งก้าว ทำสิ่งที่ถูกต้องทั้งใจเขาใจเราก็จะเป็นสุข
ขอให้สู้และจะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ

แย่จัง เสียใจด้วยนะครับ
ถ้าตอนนี้ อุปมา คุณเหมือนอยู่ในสภาพติดยาอย่างหนัก
ไม่เสพก็ไม่ได้ ทรมาน ต้องเสพเพื่อความสุขชั่วคราว
แต่เมื่อหมดฤทธิ์ยา ก็กลับมาทรมานเหมือนเดิม
ร่างกายจิตใจก็ทรุดโทรม
ยิ่งเสพก็ไม่หาย แต่ถ้ากล้าคิดจะเลิก และเริ่มเลิกจริงๆ
ก็จะเพียงทรมานในช่วงแรก
แต่หลังจากนั้นก็จะเริ่มหายและเลิกได้สำเร็จครับ
ไม่คาราคาซังอยู่แบบนี้

ที่นี้มาเข้าเรื่องของคุณ
เพราะเท่าที่อ่านมา
ปัญหาของคุณก็แก้ยากเหมือนกัน
เพราะมันก็เริ่มจากคุณส่วนหนึ่งเหมือนกัน
ที่เริ่มไปชอบเขาก่อน
ที่นี้จะตัดใจได้หรือไม่ได้
ก็ขึ้นอยู่กับคุณว่าเต็มใจหรือตั้งใจที่จะตัดใจมั้ย

ตอบกว้างๆ นะครับ
ก่อนอื่น คุณก็ค่อยๆ ถอยห่างออกมา
บอกเลิกกับเขา (ต้องกล้าที่จะเริ่ม อาจจะฟูมฟายมากในช่วงแรก แต่มันจะค่อยๆ ดีขึ้นครับ)
เวลาเขามาง้อ ก็ต้องทำใจแข็ง
ให้ไม่อยู่ ไม่ให้เจอ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่โทรหา
ไปหาเพื่อน หรือหาอะไรทำ ที่จะทำให้ไม่คุณว่างคิดถึงเขา หรือเจอเขา
ถ้าเจอ ก็ต้องรีบหนีไปที่อื่น
แต่ในกรณีที่เขาตื้อไม่เลิก ให้บอกมาอีกทีนะครับ
จะได้แนะนำวีธีแก้ให้อีกทีครับ

พยายามไปอยู่กับเพื่อนให้มากขึ้น
หรือมีกิจกรรมเช่น เล่นกีฬา งานอดิเรก หางานพิเศษทำ ให้มากขึ้น
หาเวลาไปเข้าวัด ปฎิบัติธรรม รู้กาย รู้ใจตัวเองบ้าง
จะได้คิดได้บ้าง และตัดใจได้เด็ดขาดครับ

สุดท้ายก็ขอให้เป็นกำลังใจ และกล้าที่ก้าวออกจากวังวนแห่งความทุกข์นี้ครับ
ขอให้กล้าตัดสินใจยุติความสัมพันธ์นี้ให้ได้โดยเร็ว
และทำตามการตัดสินใจนี้ให้สำเร็จครับ

โชคดีนะครับ

อ่านแล้ว บอกได้แต่ว่า

- เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น...
- วิบากกรรม....ต้องผิดหวังในความรัก รักไม่สมหวัง และต้องตกเป็นเมียน้อย
- ผิดศีลข้อกาเม

แล้วมาดูว่าผลของการผิดศีลข้อ 3 คืออะไร
จากพระอภิธรรมมัตถสังคหะ
http://abhidhamonlin...aphi/p5/072.htm

ผลในปวัตติกาลของกาเมสุมิจฉาจาร มี ๑๑ ประการ คือ

๑. มีผู้เกลียดชังมาก ๗. เป็นชายในตระกูลต่ำ

๒. มีผู้ปองร้ายมาก ๘. ได้รับความอับอายเป็นอาจิณ

๓. ขัดสนทรัพย์ ๙. ร่างกายไม่สมประกอบ

๔. ยากจนอดอยาก ๑๐. มากไปด้วยความวิตกห่วงใย

๕. เป็นหญิง ๑๑. พลัดพรากจากผู้ที่ตนรัก

๖. เป็นกระเทย

***********************
อ่านแล้วก็อยากให้คุณลองตรองดูเถิด ว่าจะยังยอมปล่อยตัวปล่อยใจเดินทางเข้าปากทางนรกอีกต่อไปหรือไม่ จริงอยู่ที่ตอนยังมีลมหายใจ ยังมองไม่เห็นอะไร แต่ก็ขอให้เชื่อในคำสั่งสอนของพระพุทธองค์เถิดว่า บาปกรรมของการผิดศีลนั้นมันมีอยู่จริง

ส่วนตัวดิฉันเชื่อว่า ต่อให้ใครต่อใครในนี้พยายามแนะนำคุณอย่างไร แต่ถ้าคุณคิดเองไม่ได้หรือคิดได้แต่ไม่ยอมทำ และไม่ตั้งตนอยู่ในศีลในธรรมบนความถูกต้องเป็นหลักยึดไว้แล้วละก็....ใครก็ช่วยถอนคุณออกจากเส้นทางสายนี้ไม่ได้หรอกนะคะ

แต่ถ้าคุณอยากหยุดก็ขอให้ "ตัดใจ" และ "ตั้งมั่นยึดในศีล 5 อย่างเคร่งครัด"
การหยุดมันจะเป็นการเริ่มต้นจะยากเย็นแสนสาหัส เพราะวิบากกรรมหนักหนา
ไหนจะต้องตัดใจ ไหนจะต้องหนีผู้ชาย เจอสารพัด

แต่เมื่อผ่านไปได้ จะรู้ว่า ที่ทุกข์มากๆ นั้น มันก็จะไม่ทุกข์มากอีกต่อไป
โปรดจำไว้เถิด ของอะไรที่ได้มาอย่างไม่ถูกต้อง มันย่อมเป็นของร้อนที่เก็บไว้ก็มีแต่เรื่องต้องร้อนตลอดเวลา อย่างน้อยมันก็ร้อนอย่ในใจ

เลือกเอานะคะ ว่าอยากจะเป็นคนที่เดินบนเส้นทางสายไหน

โชคดีค่ะ

บางครั้งคนเราก็ปล่อยให้ความรักมาบังตามากเกินไป

จนมองไม่เห็นว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิด

ลองไตร่ตรองดูนะครับ

คุณคงรู้อยู่แล้วหล่ะว่าการกระทำของคุณเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด

ตัดสินใจให้ถูก ชิวิตคุณย่อมเป็นสุขอีกครั้ง

ขอให้คุณโชคดีนะครับ

มันผิดศีลค่ะ เลิกนะคะ เชื่อเถอะค่ะ ไม่มีใครอยู่ไม่ได้ถ้าขาดใคร คุณจะอยู่ได้ถ้าทำให้ความคุ้นเคยนั้นค่อยๆห่างออกไปค่ะ

ดิฉัน ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เหมือนคุณ แต่เรื่องราวอาจจะต่างกันบ้าง แต่ความรู้สึกใช่เลย
ตอนนี้เป็นช่วงที่ลำบากที่สุด ที่จะต้องเลือกเดินจากไป ดิฉันอยากให้คุณฟังสักนิดนะกับเหตุการณ์ที่
เจอะมากับตัวเอง อย่างหลงคำพูดหวานๆ ของเขา อย่าเชื่อใจตัวเอง นึกถึงเหตุการณ์ที่เราเจ็บปวด
ว่ามันคืออะไร ให้ได้อยู่ตลอดเวลา สิ่งหนึ่งที่จะบอกคือ ไม่มีอะไรสำคัญกับเขาเท่ากับ ครอบครัวของเขา
ต่อให้ ภรรยาของเขาจะไม่ดีแค่ไหน และ เราดีแค่ไหน จงจำไว้ เขาเลือกและรักครอบครัวเขา
ไม่อยากให้คุณต้องเจ็บปวดอย่างที่ดิฉันเป็น นะ ตอนนี้ สิ่งหนึ่งที่ทำได้ตอนนี้ คือปลง ยอมรับความจริง
ยอมรับความเหงา แต่เชื่อวันข้างหน้าไม่ไกลนี้ คุณจะรู้สึกสบาย ยิ้ม หัวเราะ อย่างที่มันเคยมี และตอนนี้มันหายไป อย่าเอาตัวเราไปผูกมัดไว้กับคนที่เขาไม่รัก มีพี่คนหนึ่ง โพสไว้ ว่า ความรัก และ ความใคร่ การกระปฏิบัติมันเหมือนจะคล้ายกัน แต่ ความเป็นจริงมันต่างกัน ความรู้สึก

ตอนนี้เราก็ใช่ว่าจะทำใจได้นะ แต่ลองทำดู ดีกว่า ปล่อยให้ตัวเองติดอยู่ใน บ่วงกรรมที่ทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต

ขอให้คิดเสียว่ายังมีคนที่เหมือนเราอีกเยอะ พยามด้วยกัน ขอตั้งจิตอธิฐานให้จิตใจของเราจงเข้มแข็งด้วยเทอญ

เรื่องราวของคุณเริ่มจากที่ตัวคุณเองเป็นผู้เลือกที่จะคบกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว แต่ดิฉันสิคะ ปัญหาหนักกว่าคุณอีก
ดิฉันรู้จักกับผู้ชายชาวจีน เมื่อเดือนสิงหาคม ปี2008 เค้าเป็นหมอกิริยา มารยาทดี เค้าพูดเสมอว่าเค้าเป็นหนุ่มโสด อายุ 42 ปี ยังไม่มีครอบครัว แถมโสดสนิท เพราะคุณแม่ของเค้าหวงเค้ามาก ต้องการให้เค้าแต่งานกับผู้หญิงที่คุณแม่เค้าหาให้ เค้าเลยไม่ชอบอยู่บ้านที่เมืองจีน ต้องมาอยู่เมืองไทย เพื่อหนีการแต่งงาน จึงครองตัวโสดมาถึงบัดนี้ ดิฉันจึงคบกับเค้าจนกระทั่งมีความสัมพันธ์กัน จนเมื่อเดือนธันวาคม 2008 เค้าบอกว่า เค้าดูฤกษ์มา ถ้าไม่แต่งตอนนี้ ต้องรออีก สามปีถึงจะแต่งกันได้ เพราะไม่มีฤกษ์ดีอีกแล้ว ทางบ้านดิฉันจึงตกลงจัดพิธียกน้ำชาแบบคนจีน ต่อมาเมื่อเดือน กุมภาพันธ์ปี 2009 เราก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เพราะเค้าจะได้อยู่เมืองไทยได้ตลอดทั้งปี ไม่ต้องบินกลับไปต่อวีซ่าที่เมืองจีน จนเวลาล่วงเลยมาถึงเดือน สิงหาคมปี 2009 ดิฉันก็เริ่มระแคะ ระคายว่าเค้ามีครอบครัว ก็เลยคาดคั้น จนเค้าสารภาพว่า เค้ามีภรรยาอยู่ที่เมืองจีน และลูก ๆ อีก 4 คน เค้ากับภรรยาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันนานแล้ว แต่โดยกฎหมายของจีน ไม่สามารถทอดทิ้งภรรยาได้ จึงต้องให้เธออยู่บ้านต่อไป
ดิฉันเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางใจเลยนะคะ ผ่านมา หนึ่งปี ดิฉันถึงมารู้ตัวว่า ตกเป็นเมียน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจเลย ทีแรกที่รู้เรื่องดิฉันก็รับไม่ได้ บอกเลิกกับเค้าให้ไปหย่ากัน เค้าพูดดีมากค่ะ เค้าบอกว่าเค้ารักดิฉันมากจึงไม่ได้บอกความจริง หลอกดิฉันเพราะรักดิฉัน พูดจนดิฉันไม่ไปหย่ากับเค้า และจากนั้นมาดิฉันก็เริ่มดูพฤติกรรมเค้าค่ะ ว่าที่เค้าพูดว่ารักดิฉันหนะจริงหรือเปล่า ซึ่งที่ดิฉันเก็บรวบรวมข้อมูลมา 5 เดือน ก็ยิ่งเข้าใจตัวเองว่า ที่เค้าไม่หย่ากับดิฉันหนะ ดิฉันว่าเพียงเพราะเค้าจะได้อยู่เมืองไทยได้อย่างสบาย เพราะที่ผ่านมาเค้าไม่เคยพาฉันไปรู้จักกับเพื่อนเค้าเลย เงินในบัญชีเค้าฉันก็ไม่สามารถยุ่งได้ เค้าเคยทำเป็นไว้ใจให้บัตร ATM ดิฉันถือไว้ แล้วพอดีว่าเป็นช่วงต้นเดือนต้องจ่ายค่าเช่าห้อง ดิฉันก็ไปกดเงินในบัญชีเค้ามา 5000 บาท พอเค้ารู้ เค้าโกรธมาก และไปแอบอายัทบัตรทันที พอดิฉันจะรู้ว่าเค้าอายัทบัตร ก็ถามเหตุผลเค้า เค้าบอกว่าดิฉันใช้เงินเปลือง ซึ่งดิฉันไม่เคยไปเอาเงินเค้ามาใช้จ่ายส่วนตัวเลยแม้แต่บาทเดียว นี่ก็เหตุการหนึ่ง และอย่างเวลาที่ดิฉันไม่สบาย ต้องซื้อยา เค้าก็บอกว่าเค้าไม่มีเงิน ดิฉันก็ต้องไปให้คุณแม่ของดิฉันซื้อให้ คือเท่าที่จับพฤติกรรมเค้ามาตลอดเวลานี้ ทำให้ดิฉันเห็นว่า เค้าไม่ได้รักดิฉันหรอก เค้าแค่ต้องการหลอกดิฉันเพื่ออยู่เมืองไทยมากกว่า
ตอนนี้ดิฉันพยายามจะหาทางหย่ากับเค้า แต่รู้ว่าถ้าชวนเค้าไปหย่า เค้าก็จะต้องพูดจาดี จนดิฉันใจอ่อนอีก และดิฉันก็ไม่อยากมีปัญหากัน จึงต้องใจเย็นให้มากที่สุด แต่ดิฉันคิดว่าตอนนี้ดิฉันทำใจได้แล้วนะคะที่จะไม่มีเค้า เพราะมีเค้าแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น เสียทั้งเงิน เสียทั้งตัว เสียทั้งความโสด แล้วนี่ยังต้องมีปัญหาเกี่ยวกับทะเบียนสมรสอีก
ดิฉันลองคุยเรื่องนี้กับหลาย ๆ คน โดยเฉพาะ ผู้ชาย เค้าให้ข้อคิดว่า "ผู้ชายที่เค้าอยากได้ผู้หญิงอื่นหนะ เค้าก็ต้องพูดว่า ภรรยาเค้าเลวร้าย เข้ากันไม่ได้ ครอบครัวมีปัญหา ที่อยู่กันเพราะลูก" และอีกคำที่เพื่อน ๆ พูดมาและทำให้ดิฉันตัดสินใจได้ก็คือ "ไม่มีใครทำร้ายตัวเรา เท่ากับที่ตัวเรากำลังทำร้ายตัวเองนะ"
ถ้าดิฉันดำเนินการหย่าได้สำเร็จเมื่อไหร่จะมาโพสต์อีกนะคะ
และเป็นกำลังใจให้คุณtong ตัดสินใจกับปัญหาของตัวเองให้ได้นะคะ

เลิกเถอะค่ะ
ออกมาจากชีวิตก่อนที่ภรรยาเขาจะรู้และทุกข์มากไปกว่านี้
เมื่อภรรยาเขารู้ คุณก็ยิ่งสร้างความทุกข์ใจให้เขาเปล่า ๆ
สามีดิฉันมีภรรยาอีกคนที่อยู่ในฐานะเป็นคุณ
รู้ แต่ไม่พยายามจะถอย แถมพยายามจะมาอยู่แบบบ้านเดียวกัน
เป็นครอบครัวใหญ่ รอให้เรายอมเท่านั้น
บอกได้เลยของแบบนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแบ่ง
ทุกคนอยากครอบครอง
อยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น มั่นคง
ผัวเดียว เมียเดียวทั้งนั้น
ผู้หญิงน่ะใช่ แต่ผู้ชายเกือบทั้งร้อย
อยากมีเมียเยอะ ๆ
ถ้าย้อนเวลาได้
ความช้ำใจที่สามีมีเมียน้อย เยอะ ๆ
ความประพฤตินอกใจของสามี
เล่นชู้ถึงบ้าน เมื่อเมียเผลอ
โดยไม่สนใจสายตาเพื่อนบ้าน
ช้ำใจบางตาย แต่ไม่ตายเนอะ
เราไม่ตายเพราะเราต้องเข้มแข็งเพื่อเลี้ยงลูก
"อดข้าวหรอกน่ะเจ้าชีวาวาย แต่ไม่ตายหรอกเพราะอดเสน่ห์หา"
ท่านสุนทรภู่กล่าวไว้สำหรับผู้หญิง (คิดเอง)
เพราะผู้ชายไม่ได้ปลดปล่อยมันจะตายกันทั้งนั้น
ไม่อย่างนั้นผู้ชายมีเมียน้อยมันจะเยอะขนาดนี้เลยหรือ
เอาใจช่วยค่ะ
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนน่ะค่ะ ทุกเรื่อง พึ่งตัวเองให้ได้ได้ เอาชนะใจให้ได้
ไม่มีใครตำหนิคุณ ถ้าคุณไม่เริ่มต้นตำหนิ และ ไม่นับถือตัวเองแบบนี้
สู้น่ะค่ะ สู้เพื่อความดี