มีคนคนหนึ่งเค้าเลี้ยงปลาหลายชนิด
เค้าเป็นคนชอบทำบุญ
เวลามีใครมาขอปลาไปกิน
เค้าก็ให้ฟรีๆไปเลยไม่เก็บเงิน
แล้วเค้าก็ชอบทอดปลา แกงปลา
ทำอาหารใส่บาตรประจำ
เค้าบอกว่าการฆ่าปลาไม่บาป
เพราะปลาเป็นอาหารของมนุษย์
และฆ่าปลาก็เพื่อให้ปลานั้น
ไปเกิดเป็นมนุษย์ซะ
อยู่เป็นปลามันลำบาก
ฆ่าปลาไปปลาจะได้สบาย
อีกอย่างจะได้ทำให้ลูกหลาน
ไม่อดตายและยังได้ทำบุญอีกด้วย

ตกลงเค้าทำบุญหรือบาปกันแน่ค่ะ
แล้วเค้าจะได้บุญหรือปะค่ะ

ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะที่ตอบคำถามนี้

ได้ผสมกันจ๊ะ

ในขณะจิตหนึ่งๆ จิตเรามันเป็นไปได้แค่สามสถานะ คือ บุญ บาป และกลางๆ
อย่างเช้าๆตื่นมายังไม่พบเจอใครก็สบายใจ
ตกบ่ายเจออะไรมาทั้งวันก็เครียด เดี่ยวเย็นเจอหน้าแฟนก็มีความสุข

แต่จิตนี่เกิดดับเป็นแสนโกฐในชั่วลัดนิ้วมือ พระพุทธเจ้าท่านบอกนะ
ครูบาร์อาจารย์ที่ท่านเข้าถึงธรรมท่านก็บอกอย่างนั้น ว่ามันเยอะ มันเร้วมาก ดุไม่ทัน

หมายความว่าได้ทั้งบุญได้ทั้งบาปผสมกันไป
ให้ทานก็เป็นบุญ
คิดจะฆ่าปลาก็เป้นบาป

ตะกี้คิดว่าทำทานด้วยปลา ก็เป็นจิตกุศล
แต่ก้ไม่รู้ทันจิตใจตัวเองว่า ความอยากในการทำทานนี้คือตันหาความอยาก

อยากได้บุญ เลยทำบาป
เพราะไม่รู้ทันบาป เลยเอาทำบาปเพื่อทำบุญ
รู้ทั้งรู้ว่าปลาจะต้องตายนะ แต่คิดต่อไปอีกว่าปลามันเป้นอาหาร
สร้างความคิดขึ้นมาหลอกตัวเองไปอีกว่าจิตคิดจะฆ่านี้ไม่บาป

เคยเห็นคนที่มีอะไรพร้อมทุกอย่าง แต่ก็ยังมีความทุกข์ไหม
เช่นฐานะร่ำรวย แต่โรคมาก ป่วยมาก
นี่แหละ เพราะบุญถึงรวย เพราะบาปถึงต้องป่วย ทรมานร่างกาย
ไม่รู้ว่าเวลาตายไปสบายหรือเปล่านะ

ทำลายชีวิตสัตว์ เพราะพุทธเจ้าท่านเล่าเอาไว้ในพระไตรปิฏกเยอะ
เล่าโดยสรุปว่าฆ่าสัตว์นี้ มีวิบากคือจะมีโรคภัยมาก


ถ้ามีคนบ้าแถวนี้มาบอกว่าบุญร้อยเปอร์เซ็นต์
แล้วว่าไปอีกว่า บุญหรือบาปก้สุดแต่เราเองจะคิดว่าคิดไปทางดีได้บุญ คิดไปทางร้ายได้บาป
ให้หนูระวังไว้นะจ๊ะ บุญบาปมันไม่ได้หยาบขนาดนั้น มันละเอียดมาก


ศึกษาให้มาก อย่ารีบไปเชื่ออะไรใครทั้งนั้นแม้แต่ใจตัวเอง
ให้ฝึกฝนกรรมฐานจนไปรู้ไปเห็นเองจะๆกับตากับใจว่าบุญบาปมันเกิดในใจเราอย่างไร
แถวนี้มีหลายคนนะที่เขาปฏิบัติธรรมจนเห็นสิ่งเหล่านี้ด้วยตนเอง
ไม่ต้องพึ่งพาการคิด หรือทิฐิความเชื่อจากใคร

เพราะเรามันโง่ไงจ๊ะ พระพุทธเจ้าถึงบัญญัติศีลขึ้นมาให้เราไม่เสียท่าให้ความเสื่อม ความชั่ว
ท่านเลยบอกว่าห้ามฆ่า

ถ้าจะเชื่ออะไร ขอให้เชื่อพระพุทธเจ้าเถอะ ท่านว่าการฆ่าเป็นบาป

จะอยู่อย่างปกติสุขในทางโลก ก็ต้องชั่งน้ำหนักระหว่างบุญและบาป

น่าลองทำดีนะค่ะ กรรมฐาน


หวังว่า....จะมีโอกาสได้ทำ จริงๆ

ธรรมะสวัสดีค่ะ

ดิฉันไม่เลี้ยงปลาเพื่อฆ่า หรือเพื่อให้ใครฆ่าเพื่อเป็นอาหาร
ดิฉันไม่เข้าไปที่แผงขายปลาสด แล้วชี้เอาตัวที่ยังมีชีวิต

นั่นหมายถึงการชี้เป็นชี้ตายให้กับชีวิตอื่น
ในชีวิตที่เกิดมาก็เคยทำบาปผิดศีลข้อปาณาฯค่ะ
แต่ทุกวันนี้ระมัดระวังกายใจเพิ่มมากขึ้น
เลิกเบียดเบียน แค่นึกว่าหากเป็นชีวิตเราบ้าง เท่านั้น

ชีวิตในวฎสงสาร ต่างเวียนว่าย วัฏฏะชาติ อนาถภพ " แด่ชีวิตเพื่อนร่วมโลก ต่างเวียนว่าย วัฏฏะชาติ อนาถภพ
บ้างประสบ ถูกเขาฆ่า บ้างฆ่าเขา
ยุติธรรม คือกรรม ที่ตามเรา
วิบากเก่า ไม่ลืมชาติ ไม่ขาดอายุความ



ชีวิต ในวฎสงสาร


ต่างเวียนว่าย วัฏฏะชาติ อนาถภพ
บ้างประสบ ถูกเขาฆ่า บ้างฆ่าเขา
ยุติธรรม คือกรรม ที่ตามเรา
วิบากเก่า ไม่ลืมชาติ ไม่ขาดอายุความ อ่านจากเวปข้างล่าง น่าสนใจ


http://www.watsai.net/webb/view.php?No=126&visitOK=1

หาำภาพมาได้หวาดเสียวจริงๆ ครับ

ขอตอบนะครับ

ก็ได้ทั้งบุญทั้งบาปแหละครับ

บาปเพราะฆ่าปลา

ได้บุญเพราะใส่บาตร

ก็อยู่ที่ว่าบุญหรือบาปที่ทำอันไหนแรงกว่า อันนั้นก็ให้ผลก่อนครับ

ขึ้นต้นบท ปาณา ห้ามฆ่าเขา

การเบียดเบียนชีวิตปลิดชีพเขา
ทำให้เราอายุน้อยถอยลงตำ
ปราศจากอนามัยไข้ประจำ
ผู้ใดทำกรรมนี้ไว้ชีพไม่ยืน

ข้อที่หนึ่งพึงระวังยั้งความโกรธ
ไม่เหี้ยมโหดใฝ่จิตริษยา
รู้โอบอ้อมอารีมีเมตตา
กรุณาเป็นธรรมประจำใจ

อานิสงส์ข้อที่หนึ่งนั้นพึงรู้
ชีพจะอยู่วัฒนาอย่าฉงน
อนามัยสมบูรณ์จำรูญชนม์
ถึงร้อยฝนเทียวนะจึงจะตาย

ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ....... (อย่าฆ่าแกงกันเลยนะ)

สาธุ ๆ ด้วยค่ะสำหรับทุกคำตอบ
ว่าแต่อย่าไปฆ่าสัตว์เลยมันเป็นบาป

เรื่องบุญ-บาป ผมว่าเราต้องดูกันตั้งแต่จุดเริ่มของกรรมนั้นๆ อย่างเรื่องการฆ่าปลาเพื่อไปใส่บาตร
ผมดูยังไงมันก็บาปตั้งแต่ต้นไปจนจบ สาเหตุก็เพราะใส่บาตรเพราะอยากได้บุญ เลยสนองตัณหา
ตัวเองด้วยการฆ่า การจะดูว่าใครดีใครเลวต้องดูให้ลึกถึงจิตใจภายใน แล้วต้องคำนึงถึงพรหมวิหาร
สี่ด้วย ดูจากตัวอย่างนี้ทำบุญเพื่อหวังผลจิตเป็นอกุศลตั้งแต่ต้น แถมยังสนองตัณหาตัวเองด้วยการฆ่าอีก
.....การที่จะอ้างว่าปลาเป็นอาหารของมนุษย์ อ้างได้ในกรณีที่ออกไปหาปลามากินเป็นมื้อๆไป ไม่
ใช่เลี้ยงเพื่อการฆ่า แถมยังแจกบาปให้ชาวบ้านอีก คนโง่หรือคนชั่วไม่รู้และไม่ยอมรับหรอกครับ ว่า
สิ่งที่ตนทำมันไม่ดี ส่วนใหญ่มักหาเหตุผลข้ออ้างมาเข้าข้างตัวเองเสมอ
......สรุปเลยนะครับ ไม่มีบุญเลยบาปล้วนๆครับ

ฝ่าเปลวแดด : เรื่อง....ของน้องอ้อม
จากเดลินิวส์ออนไลน์

ใครไม่เคยดูรายการ “คนค้นฅน” ทางช่อง 9 เวลา 4 ทุ่มเศษ ทุกวันอังคาร ถือว่าเชย รายการอะไรไม่รู้ ช่างสรรหาเรื่องราวชีวิตของผู้คนในแผ่นดินมาตีแผ่เสนอได้น่าสนใจ ชวนติดตาม หลากหลายอารมณ์ซะเหลือเกิน

ที่เก่งเอามากก็คือแต่ละชีวิตที่ “คนค้นฅน” เอามาเสนอบนแผ่นฟิล์ม ก็แค่ชีวิตของคนธรรมดา เดินผ่านหน้าไปก็งั้น ๆ เห็นอยู่ทุกวัน แต่เมื่อไรที่ “คนค้นฅน” เอามาทำเป็นสารคดี ก็มักจะตรึงใจคนดูแทบทุกเรื่องราว นี่ละความเก่ง

ล่าสุด ตอน “เรื่อง...ของอ้อม” (ก่อนหน้านั้นก็เรื่องปู่เย็น...เฒ่าทระนง ที่ดังระเบิด)

เรื่องของอ้อมออกอากาศเมื่อวันอังคารที่ 29 มีนาคมที่ผ่านมา ดูแล้วบอกได้คำเดียว วิปโยค น้องอ้อมมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรในสภาพทนทุกข์ทรมานปานนั้น ขอสารภาพเลย ไม่สามารถทนดูได้ ต้องเปลี่ยนไปดูช่องอื่นเพื่อผ่อนคลายจิตใจ

แต่เรื่อง...ของอ้อม ยังติดตาติดใจไม่หาย แม้จนบัดนี้ จะช่วยเธอได้ยังไงบ้าง

“เรื่อง...ของอ้อม” หลายคนอาจเคยผ่านตาจากรายการเจาะใจมาบ้าง ดูแล้วก็สงสาร แต่ไม่บีบหัวใจขนาดนี้ ต่อเมื่อ “คนค้นฅน” เอามาถ่ายทอดให้เห็นถึงชีวิตในแต่ละวัน บอกไม่ถูก แต่ไม่อยากดูต่อ มันทรมานใจมาก

นี่หรือชีวิต

ทำไมน้องอ้อมต้องมีชะตากรรมเช่นนี้ เป็นเพราะกรรมเก่าแต่ชาติปางก่อนตามที่ผู้รู้หลากหลาย ๆ ที่มีอภิญญาได้ให้ความเห็นว่า จากการกระทำปาณาติบาติต่อปลาเล็กปลาน้อยจำนวนมากในอดีตชาติ ของอ้อม ซึ่งได้ประกอบอาชีพค้าปลาเผา ที่มีชื่อเสียง ได้ฆ่าปลาสด ๆ วันละกว่า 100 ตัว ต่อเนื่องมาเป็น สิบ ๆ ปี จนสร้างฐานะร่ำรวย ทำให้ น้องอ้อมต้องประสพเคราะห์กรรมอันใหญ่หลวงในชาตินี้ ได้ ป่วยเป็นโรคผิวหนังแห้งแข็ง ทั้งร่างที่แคระแกร็นเต็มไปด้วยแผลพุพอง ไปหมด มีหนองและเลือดซึมออกมาด้วย

นี่หรือชีวิต ชีวิตที่มีลมหายใจ

โชคดีที่น้องอ้อม มี “คุณน้าผู้หญิง” ที่จิตใจงดงามยิ่งกว่านางฟ้าคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ เอาเธอไปแช่น้ำยาทำความสะอาด เช็ดฉี่ เช็ดอึให้อย่างไม่รังเกียจ จะหาได้ที่ไหนในโลกได้อีก เพราะพ่อแม่ก็ไม่ใช่เป็นแค่น้า

ที่ดูแล้วอึ้งก็คือนางฟ้าของอ้อม ต้องเอาคีมช่วยคีบสะเก็ดหนังที่เปื่อยยุ่ยเป็นหนองออกจากร่างกายของอ้อมบ่อย ๆ ที่เห็นคืนนั้นเป็นสะเก็ดบริเวณหนังศีรษะ คีบไป น้ำตาอ้อมไหลอาบแก้ม ทำไมเจ็บอย่างนี้ ทนอีกนิด ใกล้จบแล้ว

มันบีบหัวใจ

เสียงน้องอ้อม ที่จริง กังวานใส ผิดกับความทุกข์ทรมานที่เธอเผชิญอยู่สิ้นเชิง และน้องอ้อมก็ดูมีกำลังใจเข้มแข็ง แต่สำหรับคนดู ไม่รู้เธอผ่านชีวิตแต่ละวันมาได้ อย่างไรเป็นสิบปี แค่ดู...ยังไม่ไหวแล้ว ทรมาน

จะมีหน่วยงานไหนช่วยเหลือน้องอ้อมอยู่บ้างก็ไม่ทราบ แต่อยากขอร้องให้กระทรวงสาธารณสุขของคุณหมอ สุชัย เจริญรัตนกุล ช่วยเข้าไปรับเป็นภาระโอบอุ้มดูแลด้านการรักษาพยาบาลอย่างถาวร

จะให้เข้าโครงการ 30 บาท หรือหาวิธีรับเป็นคนไข้พิเศษยังไง ก็ขอให้ช่วยเถอะ
และหากเป็นไปได้ อยากกราบ แม่ชี ศันสนีย์ เสถียรสุต ให้ช่วยน้องอ้อมอีกแรง ด้วยการพาน้องอ้อมไปอยู่และให้ฝึกสมาธิภาวนา เผื่อว่าบุญกุศลจากการฝึก “ภาวนาสมาธิ” จะช่วยผ่อนปรนความเจ็บทางกายของน้องอ้อมไปบ้าง

ถ้าเป็นไปได้ ก็จะเป็นพระคุณกับเธอที่สุด

ถ้าร่างกายเปรียบเหมือนเสื้อผ้าที่เราแค่ยืมมาใส่ตอนมีชีวิตอยู่และถอดทิ้งยามจากไป เสื้อผ้าที่น้องอ้อมเอามาสวมใส่ ก็ช่างเก่าและเปื่อยยุ่ยจนน่าใจหาย เพราะแทบหาส่วนสมบูรณ์ไม่ได้

โปรดช่วยเมตตาน้องอ้อมด้วยเถอะ....

เวรกรรมมีจริงโปรดระลึกไว้เสมอจะช้าจะเร็ว จะหนักหนาสาหัสสากรรดังเช่นเรื่องราวของน้องอ้อม และอีกหลากหลายบุคคล ๆ จะยากดีมีจนเศรษฐีหรือยาจก แล้วแต่บุญกรรมหนักหรือ เบาดังที่ได้กระทำมา ทำให้รู้สึกใจคอไม่ค่อยจะดีและขยาดต่อการกระทำปาณาติปาติต่อเพื่อนร่วมโลกถึงแม้จะเป็นสัตว์เดรัจฉานตัวเล็ก ๆ ดังที่ผู้รู้ได้ให้ความเห็นข้างต้น

‘ดาวประกายพรึก

-----------------------------------------
ต่อตอน 2

อาการป่วยของอ้อมจนถึงวันนี้ก็ย่างเข้าสู่ปีที่ 15 แล้วนะครับ ถึงอ้อมจะบอกว่า โลกของหญิงสาวในวัย 23 ปีของอ้อม จึงแตกต่างกับหญิงสาวในวัยเดียวกันอย่างสิ้นเชิง ทุกวันอ้อมต้องลืมตาขึ้นมาเผชิญกับความเจ็บปวดจากแผลที่มีอยู่ทั่วตัว แต่อ้อมก็ยังมีชีวิตอยู่ด้วยใจที่เด็ดเดี่ยว จนชายอกสามศอกแทบจะต้องน้อมคารวะ กำลังใจที่ทำให้อ้อมยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้ได้ก็คือความรักจาก ตา ยาย และน้องสาว แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจอ้อมยังแข็งแกร่งและมีลมหายใจอย่างมีความหวังเพื่อวันพรุ่งนี้ ก็คือการรอคอยการกลับมาของแม่ คนค้นคนคืนนี้ ก็คือการพบกันของหัวใจสองดวงที่อยู่ไกลกันในความหมายของระยะทาง แต่อยู่แนบชิดกันในเชิงของความรักก ความผูกพัน และอาจหมายถึงความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิตอยู่ แม้ว่าอ้อมจะแบกรับความทุกข์ไว้เต็มทั้งสองบ่า แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ก็กล้าและแกร่งพอที่จะลุกขึ้นมาเป็นเสมือนแสงดาวส่องสว่างนำทางชีวิตให้กับคนที่กำลังตกอยู่ในคืนวันอันมืดมิด ถึงแสงดาวนี้อาจไม่ใช่แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง แต่ก็มีพลังมากพอที่จะหล่อเลี้ยงหัวใจของใครบางคนที่ความหวังกำลังเหือดแห้ง เรื่องราวของอ้อมคงทำให้ใครหลายคนเห็นคุณค่าของชีวิต และย้อนกลับมาดูความหมายของการมีชีวิตอยู่ ว่าบางครั้งการมีชีวิตอยู่ ก็ม่ใช่การมีชีวิตอยู่เพื่อความสุขของตนเอง หากแต่หมายถึงการมีชีวิตอยู่เพื่อแบ่งเบาทุกข์และปันสุขให้กับคนที่เรารัก จากความเห็นของท่านผู้รู้ หลาย ๆ ท่าน ที่ได้อภิญญาญาณสมาบัติ หรือปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (ปรีชาหยั่งรู้อันทำให้ระลึกภพที่เคยอยู่ในหนหลังได้ ) ได้บอกกล่าวว่าเป็นกรรมเวร เก่า ที่น้องอ้อมได้เคยกระทำปาณาติบาตต่อ สัตว์น้ำน้อยใหญ่มาเป็นแรมปี ๆ ในอดีตชาติ สร้างความมั่งคั่ง ร่ำรวย จากการเป็นแม่ค้าขายปลาสดเผา ที่มีชื่อเสียง แต่ปางก่อน
ความน่าสะพรึงกลัวใน กรรม เวร ได้ส่งผลต่อน้องอ้อม ในชาติปัจจุบัน อย่างน่าเวทนา ทุกข์ยากแสนสาหัส
ตราบใดที่ ยังไม่ก้าวพ้นผ่าน วฎสงสาร ชีวิตที่ยัง ต้องเวียนว่ายตาย เกิด ไม่ควรประมาทในอกุศลกรรม ลด ละจาก บาปกรรมชั่ว มั่นคงในศีล หมั่นสร้างแต่กุศล กรรม มีทาน ศีล ภาวนาอย่างสม่ำเสมอ

ข้อมูล จาก หนังสือ กฎแห่งกรรม

ถามปลาว่า มันอยากถูกฆ่าหรือเปล่าล่ะ?

หุหุหุ

ฆ่าไปใช่ว่าชาติหน้าจะได้เกิดเป็นมนุด ในเมื่อปลายังไม่ได้ทำบุญเลย

ถึงจะบอกว่าฆ่าไปถวายพระก็เถอะ แล้วปลามันยินยอมจริงๆหรือเปล่า??

สัตว์ย่อมรักและหวงแหนชีวิตของตนเอง ไม่งั้นมดตัวเล้กๆก็ยอมนั่งนิ่งให้บี้เล่นไปแล้ว


ปล. ขอบคุณ muntana มากคะ ที่โฟสเรื่องดีๆให้อ่าน

เจตนาค่ะสำคัญที่สุด เจตนาดีที่บริสุทธิ์นะคะ ทำเพื่อคนอื่น

ฆ่าปลาเพื่อให้คนกิน ไม่ผิด เพราะปลาถึงอายุขัยเขา คนอยู่รอด

ฆ่าปลาเพื่อทำอาหาร ทำแหลกแบบไม่สนใจ คิดว่าไม่ผิด แต่นั่นผิด เพราะใส่เจตนาไม่ดี ใส่กิเลสไม่ดีเข้าไปด้วย ก็กลายเป็นบาป โดยเฉพาะกับปลาที่ยังไม่ถึงอายุขัย รู้ได้อย่างไร ก็เราเจตนาเอาปลาตัวไหนไปทำเพราะมีกิเลสไม่ดีนั่นแหละค่ะ

การเลี้ยงชีพชอบ กับการงานชอบ ฆ่าสัตว์แบบทำเป็นอาชีพ และแบบทำเพื่อปะทังชีวิต สองอย่างนี้ไม่บาปค่ะ เพราะกรรมกำหนดไว้แล้วว่าสัตว์ที่จะถูกฆ่านั้น ถึงอายุขัย ถ้าได้ไปเกิดเป็นคน ก็เป็นบุญของเขาค่ะ

บาปสิครับ ลองหาข้อมูลเพิ่มเติมนะครับ



ต้องดูองคปาณาติบาต 5
ถ้าครบก็บาป

แม้แต่ไม่ครบนะ ก็บาปแล้ว บาปเกิดแล้ว
เช่นข้อ 1. "จิตคิดจะฆ่า"
นี่แค่ข้อเดียวนะ แค่เริ่มต้นก้บาปแล้ว

สิ่งที่ฆ่าแล้วไม่บาป มีสิ่งเดียว คือฆ่ากิเลส

สมมุติว่ามียักษ์ปรากฎตัวขึ้น แล้วบอกว่ามนุษย์ทุกคนเป็นอาหารของยักษ์ ถามว่ายักษ์บาปมั้ย?

ถ้าเป็นไปได้ อโหสิกรรมกันดีกว่าคะ อย่าฆ่ากันเลย
แม่ค้าที่ฆ่าปลาให้คนกิน แม่ค้าก็บาปนะคะ ตกนรกคะถ้าแม่ค้าคนนั้นไม่ทำบุญ ถึงทำบุญก็ได้ทั้งบุญแล้วบาปคะ

เราไม่มีทางรุ้หรอกว่าปลาตัวไหนเป็นเจ้ากรรมเรา อโหสิกรรมดีที่สุดแล้ว