มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเกิดที่ประเทศอินเดีย มีเด็กขอทานสองคนในชนบทเป็นเพื่อนรักกันอีกคนตาบอดอีกคนตาดี ปกติเด็กตาดีจะพาเพื่อนตาบอกเดินออกขอทานทุกวัน อยู่มาวันหนึ่งเด็กขอทานตาบอดไม่สบายจึงเดินออกขอทานไม่ได้ เด็กขอทานตาดีจึงบอกเพื่อนขอทานตาบอดว่า เดี๋ยวฉันจะออกไปขอทานนะถ้าได้อาหารแล้วฉันจะเอามาแบ่งเธอด้วย และแล้วเด็กขอทานตาดีก็เดินออกขอทานเข้าไปในเมือง ไปพบบ้านคนรวยมีน้ำใจบ้านหนึ่งได้ให้อาหารชั้นเลิศกับเด็ดขอทานตาดี ซึ่งอาหารชั้นเลิศเรียกว่าขนมคี ซึ้งทำมาจากข้าวสาลีผสมนมเนยอย่างดี เด็กขอทานตาดีนึกถึงเพื่อนขอทานตาบอด จะเอาขนมไปฝากเพื่อนแต่ก็ไม่มีภาชนะใส่จะเอาไปฝากอย่างไร เด็กขอทานตาดีก็เลยกินเข้าไปหมดเลย พอกลับมาถึงที่พักเด็กขอทานตาดีก็เล่าให้เด็กขอทานตาบอดว่า วันนี้ฉันโชคดีจังเลยฉันเจอคนรวยใจดีได้ให้ขนมคีกับฉัน ฉันไม่มีภาชนะใส่มาให้เธอฉันเลยกินเข้าไปหมดเลย เด็กขอทานตาบอดบอกว่าไม่เป็นไร ขอเธอเล่าให้ฉันฟังก็แล้วกันว่าขนมคีเป็นอย่างไร เด็กขอทานตาดีก็เล่าว่าขนมคีนะมันมีสีขาวรสหวานอ่อนนุ่น สีขาวเหรอ มันเป็นอย่างไรสีขาวนะมันเป็นอย่างไร เด็กขอทานตาดีบอกว่าสีขาวมันก็เป็นสีขาวนะสิ มันจะเป็นสีอื่นไปได้อย่างไร อะไรกันเธอเป็นคนเช่นไรทำมัยไม่รู้จักสีขาว ก็ฉันไม่รู้จักสีขาวนี่หน่าเด็กขอทานตาบอดบอก! วันหนึ่งเด็กขอทานตาดีเห็นนกกะเรียนสีขาวเลยรีบวิ่งไปจับมาให้เพื่อนขอทานตาบอดบอกว่านี่ไงสีขาวเป็นอย่างนี้เธอลองจับดูสิ เด็กขอทานตาบอดบอกว่า อ้อ!สีขาวนุ่มๆอย่างนี้นี่เอง เพื่อนขอทานตาดีบอกว่าสีขาวมันจะนุ่มได้อย่างไร เด็กขอทานตาบอดบอกเพื่อนขอทานตาดีว่า ก็เธอบอกว่าให้ฉันจับดูสีขาวเป็นอย่างนี้ฉันก็จับดูมันนุ่มเธอก็ยังบอกว่าไม่ใช่ แล้วสีขาวมันเป็นอย่างไร เด็กขอทานตาดีบอกว่าเธอเป็นคนเช่นไรไม่เข้าใจสีขาวสักที... และอยู่มาวันหนึ่งในขณะที่เด็กขอทานทั้งสองคนกำลังเดินขออาหารอยู่ตามปกติ เด็กตาดีเกิดมองไปเห็นช้างตัวหนึ่งซึ้งกำลังหากินอยู่กับคนเลี้ยงช้าง เด็กตาบอดก็บอกเพื่อนขอทานตาดีว่าเธอพาฉันไปหาช้างทีสิ เด็กตาดีก็พาเด็กตาบอดเข้าไปหาช้าง เด็กตาบอดเข้าไปจับส่วนหางของช้าง อ้อ!ช้างเป็นเส้นๆแข็งอย่างนี้นี่เอง
เด็กขอทานตาดีบอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจ จะไม่ใช่อย่างไร ! ฉันจับดูแล้วมันเป็นอย่างนี้นี่ เด็กขอทานตาดีพาเด็กขอทานตาบอดมาจับตรงขาช้างอ้อ !ช้างเป็นแท่งใหญ่ๆอย่างนี้นี่เองฉันเข้าใจล่ะ เด็กขอทานตาดีพยายามจะบอกว่าช้างเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น แต่เด็กขอทานตาบอดก็ไม่เข้าใจสักที... เราเองล่ะตาบอดอยู่หรือเปล่าเราถึงเวียนวนอยู่ในวัฏฏะอยู่อย่างนี้ตลอด พระพุทธองค์ทรงได้หาหนทางให้เราว่ายออกจากมหาสมุทรแห่งความทุกข์นี้แล้วอย่ามัวลงไหลอยู่กับความสุขจอมปลอมที่ให้ผลแสนสาหัส คือความเจ็บ ความแก่ ความตาย ไม่รู้จบ ขอสัพสัตว์ทั้งหลายจงหลุดพ้นเถอด จงหลุดพ้นเถอด

ต้องรีบว่ายน้ำออกจากมหาสมุทรแห่งความทุกข์ ให้ได้ครับ กลัวเหลือเกิน ความแก่ ความเจ็บ ความตาย

ก่อนอื่นขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ...

มหาสมุทรกว้างนักว่ายทำไมจึงหลุดพ้นได้ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างยิ่งนี่แหละหนา ความดีมันทำยาก แต่เราก็อยากทำค่ะ จะพยามยามค่ะ

สาธุ สาธุ ยังเป็นคนตาบอดคลำช้างอยู่นี่เอง

พยายามเข้า