เห็นจิตแยกจากกาย แล้วเห็นว่าไม่มีเราอยู่ในจิตรึเปล่าหละ

คุณรู้เหรอว่าจักรวาล มีขอบเขตกว้างขนาดไหน
แค่จิตเกิดโอภาส เกิดความสว่างจากปีติ จ้าสว่างอยู่เฉพาะตนในมโนภาพของใจ
แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่ามันสว่างไปทั่วทั้งจักรวาล จบทั้งจักรวาล
ถ้อยคำกล่าวของคุณผสมการเติมสีเติมรส ให้สภาวะธรรมดาดูอลังการเกินธรรมดา
เพราะจิตตรงนั้นแค่อุปจารสมาธิเท่านั้นเอง

อย่างแรกสุดสมาธิของคุณ ไม่สามารถเข้าถึงความเป็นฌาณ
เพราะคุณยังต้องอาศัยการนั่งข่ม ความเจ็บปวดจากการนั่งนาน

การนั่งข่มนั่งทน นั่งดู ความปวดเจ็บ นานเข้าจิตมันจะเริ่มหดตัวอ่อนลง
เบาลง เบาจนเหมือนเกิดสภาพการแยกส่วน ของร่างกาย
ของความรู้สึกปวดเจ็บ และสติที่กำลังดูอยู่

มันจะเกิดสภาพการดูความเจ็บปวดของกาย ที่ไม่เจือปนกับจิต
เหมือนจิตมันลอยตัวแยกออก จากความเจ็บปวด แต่ก็ยังรู้อยู่ถึงความเจ็บปวด
ที่จิตไม่เสวยความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเข้ามาเจือปนกับมัน

เมื่อคุณได้เห็นการแยกออกของจิต ที่ไม่เสวยเวทนาทางกาย
เพราะตอนนั้นจิตมันหดตัวอ่อนตัว จนเกิดเป็นความเฉย หยุด
เนื่องจากผ่านการข่มกลั้นมาเป็นเวลานาน

จิตคุณเข้าใจว่านั่นเป็นสภาวะสูงส่ง มันจึงเกิดปีติขึ้นมา


คุณหากไม่หลอกตัวเอง คุณก็จะพบว่า ยังไม่มีกิเลสตัวไหนลดลงเลย
และหลังจากเกิดปีติครั้งเดียวนั้น ความสว่างอะไรมันก็ไม่เกิดอีก
และจนปัจจุบันนี้ คุณก็ยังทำฌาณไม่ได้

ผมเดาเอามั่วๆว่าคุณเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ก็ขออภัย