การลืมตัว....เป็นเรื่องของ โลภะ โทสะ โมหะ

เช่น การกระทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

การลืม ว่า "ตัวเอง" ไม่ควรกระทำอย่างนั้น

คือ โลภะ โทสะ โมหะ.!



เป็นภาษา ที่แสดงถึง การลืม ว่า

"ตัว".......ไม่ควรจะทำ อย่างนั้น.

ซึ่งก็เป็นธรรมดา....ไม่ผิดวิสัย.!



เป็นการคิดถึง "ตัวเอง"



ท่านผู้ฟัง ควรทราบว่า

เพราะจุดศูนย์กลาง อยู่ที่ "ตัวเอง"

"ตัวเอง" จึงมีความกังวลอยู่ตลอด.



เพราะฉะนั้น

สิ่งที่ยึดถือ ว่า "ตัว" นี้แหละ

ที่ทำให้เกิดความกังวล ความเดือดร้อน อะไร ๆ สารพัด.



เพราะฉะนั้น

สิ่งที่ต้องละก่อนเป็นอันดับแรก ก็คือ "ตัว"



"ละ"ความเป็น "ตัว"

ด้วย ความเป็น "พระโสดาบัน"



หมายความว่า

"ดับการยึดถือ" สภาพธรรม ว่าเป็น "ตัวตน"



มิฉะนั้น

กิเลส ประเภทอื่นๆ ก็ลดลงไม่ได้เลย

ตราบใด ที่ยังมี "ตัวตน"

เป็นจุดศูนย์กลาง.!




เพราะฉะนั้น

"เกาะที่ประเสริฐที่สุด"

คือ "สติปัฏฐาน"



ขณะที่ "สติปัฏฐาน" เกิด

ขณะนั้น "ว่างเปล่าจากตัวตน"



แม้ "จิต" เป็นกุศล ขั้น อื่น ๆ

เช่น กุศลขั้นทาน กุศลขั้นศีล.



แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้น "สติปัฏฐาน"

ความเป็นตัวตน จะเข้ามาอีก.!



เพราะว่า "สติปัฏฐาน"

คือ "ปัญญา" ที่รู้สภาพธรรมที่ไม่ใช่ตัวตน.



กุศลอื่นๆ ที่ไม่ใช่ "สติปัฏฐาน"

ไม่สามารถที่จะ "ละความเป็นตัวตน" ได้.