คนไม่ดีเป็นคนให้ความทุกข์ความร้อน คนไม่ดีจึงเป็นที่พึ่งของใครไม่ได้ คนดีเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งได้ ทุกคนจำเป็นต้องมีที่พึ่งในเรื่องนั้นบ้างเรื่องนี้บ้าง การมีคนดีเป็นมิตรจึงจำเป็นอย่างยิ่ง
ผู้ที่จะยอมเป็นที่พึ่งของผู้ใดผู้หนึ่ง คือจะให้ผู้ใดพึ่งจะต้องเห็นสมควร นั่นก็คือจะต้องเห็นว่าผู้ที่ตนจะให้พึ่งให้ความช่วยเหลือนั้นมีความเหมาะสมที่จะได้รับความช่วยเหลือในเรื่องใดหรือไม่ ถ้าไม่เห็นความสมควรก็คงไม่ช่วย นี้คือที่พุทธศาสนสุภาษิตกล่าวว่า “ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน” ผู้มีปัญญาเห็นความหมายของพุทธภาษิตนี้จึงตั้งใจทำตนให้เป็นที่พึ่งของตน คือ ทำตนให้เป็นคนดีนั่นแหละเป็นประการสำคัญ
“สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ ๑๙”
คัดลอกเนื้อหาจาก
“พระนิพนธ์เรื่อง พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนอะไร”
หน้า ๖๕-๖๖.
= รวมพระนิพนธ์ “สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน)”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=22&t=43452
คัดลอกเนื้อหาจาก
“พระนิพนธ์เรื่อง พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนอะไร”
หน้า ๖๕-๖๖.
= รวมพระนิพนธ์ “สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน)”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=22&t=43452