คติภาษิตจากวรรณกรรมท่านสุนทรภู่ค่ะ


ยึดเอาทางกรรมฐานการกุศล
คงได้ผลดับทุกข์เป็นสุขา
เเล้วเเก้ไขในทางอนัตตา
ออกพรรณาให้สว่างกระจ่างใจ
เหมือนก้อนเมฆตั้งมาในอากาศ
แล้วเกลื่อนกลาดไปอยู่หนตำบลไหน
เหมือนของเข้าเขาโยนในกองไฟ
เพลิงก็ไหม้มอดม้วยด้วยกำลัง
นี่แลตัวอนัตตาว่าพอเห็น
ควรเป็นสิ่งสูญลับไม่กลับหลัง
เรียกว่าเป็นอนัตตาเหมือนวาจัง
เอ็งจงฟังดูว่าอย่าอาวรณ์ฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

แล้วดำริติเตือนกองกิเลส
แม้นใครเจตนานักมักหลงใหล
ไม่เป็นอันนั่งนอนมักร้อนใจ
จะทำให้ทุกขังไม่ยั่งยืน

ทุจริตจิตชั่วคือตัวโลภ
หลงละโมภเรี่ยวแรงด้วยแข็งขืน
เกินทิษฐิที่ในจิตดังพิษปืน
ต้องแข็งขืนมานะในอารมณ์

คือฉันทากล้านักมักให้ชั่ว
ต้องหมองมัวหวานหายกลายเป็นขม
ผู้ที่จะเข้ามาสมาคม
ไม่นิยมรักกันเพราะฉันทาฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

ประเพณีชีไพรใจสันโดษ
หวังประโยชน์โพธิญาณการมรรคผล
ไม่พอใจให้มนุษย์ปุถุชน
มาปะปนคลาคล่ำให้รำคาญฯ

เหตุทั้งนี้เพราะกรรมกระทำไว้
ไม่หุนหันกับพาพยาบาท
นึกว่าชาติก่อนกรรมทำไฉน
จะฆ่าฟันมันก็ซ้ำเป็นกรรมไป
ต้องเวียนว่ายเวทนาอยู่ช้านานฯ

เกิดแล้วตายวายลงในสงสาร
ทางกันดารมรรคาไม่ฝ่าฝืน
คิดก็เป็นอนิจจังไม่ยั่งยืน
เป็นแต่พื้นเน่าจมถมแผ่นดินฯ
เกิดมาแล้วต้องตายวายชีวาตม์
อย่าหมายมาดรักใคร่ใจถวิล
เพราะกิเลสเจตนาจึงราคิน
ใช้สัตว์ดิ้นอยู่ในบ่วงคือห่วงมาร

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

อันรักษาศีลสัตย์กตเวที
ย่อมเป็นที่สรรเสริญเจริญพร
ทรลักษณ์อกตัญญูตาเขา
เทพเจ้าก็แช่งทุกแห่งหน
ให้ทุกข์ร้อนงอนหง่อทรพล
พระเวทมนต์เสื่อมคลายทำลายยศฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

เมื่อตัวต่ำน้ำใจจะใฝ่สูง
เหมือนนกยูงมุ่งเมฆเมืองสวรรค์
ต้องซูบผอมตรอมใจด้วยไกลกัน
ด้วยหมายมั่นมุ่งมิตรให้ผิดทาง
อนิจจังสังขารนั้นไม่เที่ยง
เหมือนคู่เคียงรักกันที่หรรษา
แล้วเลิกร้างห่างไปเสียไกลตา
เฮ้ยสีกาเอ็งจงจำไว้รำพึง
นี่ก็ตัวอนิจจังเป็นอย่างนี้
ต้องจากที่โหยให้อาลัยถึง
ไม่เที่ยงแท้แน่นอนให้ร้อนรึง
เร่งรำพึงไว้ให้มั่นในสันดาน
จงหักห้ามความโทมนัสสา
เอาปัญญาหยั่งลงในสงสาร
ให้เห็นทั้งไตรลักษณ์มรรคญาณ
ตัดรำคาญผ่อนผันด้วยปัญญา

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

น้อยเหลือเพื่อนเหมือนจะร่วมชีวาลัย
มาสูญใจจำจากเมื่อยากเย็น
จึงกรวดน้ำร่ำว่าต่ออาวาส
อันชายชาตินี้หนอไม่ขอเห็น
มาลวงกันปลิ้นปลอกหลอกทั้งเป็น
จะชี้เช่นชั่วช้าให้สาใจฯ


เทศนาว่าไปในกองทุกข์
เหมือนไฟลุกรุ่มร้อนอาวรณ์หวัง
แม้นโลภหลงเข้าเมื่อไรก็ไม่ฟัง
มันยังเกิดทุกข์เข้าคลุกคลี
นี่แหละตัวทุกข์สัจสันทัดเที่ยง
คิดหลีกเลี่ยงความทุกข์เป็นสุขี
เบาปัญญาหยั่งลงให้จงดี
คงจะมีความสุขทุกทิวาฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

วิสัยคนทนคงเข้ายงยุทธ
ฤทธิรุทธแรงร้ายกายสิทธิ์
แม้นเพลิงกาลผลาญแผ่นดินสิ้นชีวิต
อำนาจฤทฺธิ์ย่อมแพ้แก่ปัญญา
จะรบพุ่งมุ่งหมายทำลายล้าง
ผิดเยี่ยงอย่างควรจำบาปกรรมหนา
ทุกแว่นแคว้นแดนดินจะนินทา
แม้นคิดฆ่าแม่พ่อเหมือนทรยศฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

กุศลบุญหนุนส่งประจงช่วย
ทำอย่างไรก็ไม่ม้วยอย่ามั่นหมาย
ไม่ถึงกรรมทำอย่างไรก็ไม่ตาย
ถ้าถึงกรรมทำลายต้องวายปราณฯ



เหมือนคำเทศนาท่านว่าขาด
ใครคบปราชญ์ก็เป็นปราชญ์ในสัณฐาน
ใครพบพาลก็จริตติดเป็นพาล
เหมือนนิทานช้างทรงกษัตราฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)

คุณปลีกวิเวกชอบอ่านหนังสือวรรณคดีหรอคะ

สวัสดีค่ะ คุณHanako

ชอบเรื่องที่ท่านสุนทรภู่แต่งและชอบบทกลอนของท่านมาก...และก็ชอบแต่งกลอนด้วย
แต่ไม่ได้นำของตัวเองมาโพสเพราะกลัวจะไพเราะเสนาะโสตเกินไป

สวัสดีคุณปลีกวิเวกจ๋า
รีบเอามาโพสให้อ่านกัีนเถิดหนอ
กลอนที่แต่งเอาไว้อย่ารั้งรอ
อยากจะขอนำมาให้อ่านกัน



เอามาโพสเลยค่ะ รออ่าน หงิงหงิง

สวัสดีค่ะ คุณHanako

งั้นเอาแค่พอขำ ๆ นะคะ แบบว่าไม่ใช่มืออาชีพแต่ประเภทใจรักน่ะ

เดี๋ยวก็สุข เดี๋ยวก็ทุกข์ เอาไงแน่
ช่างปรวนแปร เปลี่ยนแปลง ให้แคลงจิต
ยังลุ่มหลง ตัวตน ในความคิด
ความยึดติด มั่นหมาย ในอัตตา

เพราะไม่ได้ สดับฟัง พระสัทธรรม
อันเลิศล้ำ ขององค์ พระชินสีห์
สิ่งทั้งปวง ไม่เที่ยง บรรดามี
รวมลงที่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เห็นความเกิด ความดับ ให้หน่ายแหนง
ไม่เคลือบแคลง ประจักษ์แจ้ง ในดวงจิต
มีแต่ทุกข์ ที่เกิดดับ อยู่เป็นนิจ
เลิกข้องติด เสพสัมผัส ที่มายา

โลกไม่มีอะไรเป็นของแน่
มีแต่ความปรวนแปรแลโศกศันต์
ทุกข์ท่วมโถมโทมนัสชั่วกัปกัลป์
ดุจเปลวไฟสุมควันทุกวันคืน

สัตว์โลกหนอร้องว่าร้อนว่าหนาวปวด
ร้องว่ารวดร้าวนักจนสุดฝืน
ร้องว่าทุกข์จนเกินจะกล้ำกลืน
ทุกข์ขมขื่นแต่ก็ไม่ยอมปล่อยวาง

วางลงเถิด..อย่าแบกไว้เลยของหนัก
เพียรอย่าพักกว่าปัญญาจะสว่าง
เพียรไปเรื่อยจนกว่าจะสุดทาง
เพียรจนกว่าถึงใจกลางแห่งปัญญา


มาต่อกลอนด้วยคนนน