ก๊าก ก๊าก ก๊าก ผมชอบคำนี้จริง ๆ ครับ... จ่าฝูง

แล้วเวลาคุณตื่นมาเดินจงกรม ทำไง...
เพราะแมว...กับเท้าคนนี่...ของมั๊กกันเลยล่ะ...

เนื่องด้วยว่า พักนี้ อารมณ์อ่อนไหวไปตามกลอนของผมมีน้อยมาก
ตั้งใจทดลองจะแต่งกลอนสักบท ให้อ่อนโยน แต่กลับแข็งโป๊ก แถมทู่ซะอีก
ผมจึงต้องยอมแพ้ความกระด้างของใจตัวเอง มาคอยนั่งอ่านของท่านอื่น
ดูว่าจะสบายกว่า

เรื่องแมวหนึ่งฝูงที่เล่าให้ฟัง จริงแล้วคำว่าฝูงของผม
ก็มีอยู่แค่ 10 ตัว วิเชียรมาศอีก2ตัว ครบโหลพอดีครับ

แมวที่อยู่กับผมพวกเขาจะหนักไปทางขี้เกียจ ขยันกิน และก็นอน
ไม่ค่อยร้อง ไม่พันแข้งพันขา ขี้รำคาญไม่ค่อยชอบให้ใครอุ้ม
กัดหนูไม่เป็น และหาประโยชน์อะไรไม่ได้เลย นอกจากสวยอย่างเดียว

ชื่อของเธอ ก็ชื่อเชยๆ ผสมกับโหลๆ เพราะให้คนที่บ้านตั้งให้
พวกเขารับไม่ได้กับชื่อที่ผมตั้ง ผมเลยสละสิทธิ์ในการตั้งชื่อครับ

เอาเป็นว่าเลิกพูดเรื่องแมวของผมดีกว่าครับ ผมเกรงใจท่านอื่นๆที่ตั้งใจ
เข้ามาอ่าน เพื่อหาสาระดีๆ แต่ต้องมาอ่านเรื่องไร้สาระทีี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม


ผมยังหากลอนหวานๆยังไม่ได้สักบท ก็คงต้องคราวถัดไป
กว่าจะได้ มีกลอนทู่ๆมาฝากสหายครับ

"คนเราล้วนพกพาปาบและหนี้มา
เมื่อมีปาบมีหนี้ ก็ไม่สามารถทำให้จิตสงบเปล่งรัศมีได้
มีปาบมีหนี้ จึงทำให้เธอยึดมั่นถือมั่น เพราะฉะนั้น..
เธอต้องล้างปาบชำระหนี้จึงจะทำให้กายเบา
ปาบเวรล้วนเกิดขึ้นจากสิ่งเล็กสิ่งน้อยที่คาดไม่ถึง
คุมจิตใจให้มั่นคง ในเวลาที่อยู่คนเดียว
เธอสามารถประคองกายใจของเธอไว้ได้หรือไม่
ควบคุมจิตให้มั่นคง เธอสามารถควบคุมอารมณ์ได้
จึงสามารถควบคุมตัวเอง คุมตัวเองได้
จึงเกิดสัมมาสติ จึงสามารถให้เกิดปัญญา............"

ถ้อยคำของคุณ อมิตาพุทธ ไพเราะ นิ่มนวล
ลึกซึ้ง..................และมีเอกลักษณ์ มากๆเลยครับ

อ่านยังไง เมื่อไร ก็ไม่เบื่อ

งั๊นเดี๋ยวผมจะพยายาม...ปลุกหนอนในหัวผมให้ตื่นนะครับ...
ท่าทางมันจะขี้เกียจเหมือนแมวคุณน่ะ...
ขยันกิน กะ ขยันนอน...
...

โอ้............นับถือ นับถือ

คุณแมวขาวมณี ช่างเป็นผู้รู้จริงเรื่องแมวแท้หนอ
ผมก็เพิ่งรู้ ว่าทำไมพวกเธอทั้งหลาย จึงดูสงบเสงี่ยมเหลือเกิน
แม้แต่จะส่งเสียงร้อง ขึ้นมาสักแอะ ก็ดูเธอแสนจะขี้เกียจ

ฟ้าใช่ต้องเสาะหาความสดใส...
ความสดใสมาสู่คู่ฟ้านภาเอง...
ดินไม่แสวงหาความขุ่นมัว...
ความขุ่นมัวมาสถิตติดดินเอง...
คณธรรมไม่เสาะแสวงหาจิตวิญญาณ...
จิตวิญญาณมาสถิตอยู่เอง...

ธำรงรักษาความว่างเปล่าสงบนิ่งไร้ความทะยานอยาก...
พลังชีวิตในร่างกายจึงเต็มเปี่ยม...


อันนี้...ไม่ได้คิดเองหรอก...ลอกเขามา...อิ อิ...

"หนทางของคนขลาด คือ การสานทอรังขึ้นมาห่อหุ้มตัวเองไว้
ภายในรังนั้นเองที่เราพยายามสืบต่อนิสัยใจคอเฉพาะตัวไว้
เมื่อเราสร้างรูปแบบพื้นฐานของนิสัย และความคิดขึ้นมาใหม่อยู่ตลอดเวลา
เมื่อนั้น...เราก็ไม่มีทางผ่านพ้นออกมาสูดอากาศบริสุทธ์
ออกมาสู่โลกภายนอกอันสดชื่นได้เลย...."



พอจะเดาออกมั๊ย...ว่าไปขุดมาจากซากโบราณแถวไหน

เมื่อคุณใช้ชีวิตสอดคล้องกับความดีงามพื้นฐาน...
เมื่อนั้นคุณก็ได้สั่งสมความผุดผ่องตามธรรมชาติขึ้น...
ชีวิตของคุณก็อาจจะผ่อนคลายโดยไม่จำต้องกลายเป็นคนมักง่าย...
และก็อาจรู้สึกมีกำลังใจขึ้น...

...ผู้ที่ปฏิบัติได้ถึงขั้นใจบริสุทธิ์ คือผู้ที่กุมเคล็ดลับพลัง....

แวะมาเยี่ยมค่ะ ว่าจะแอบดูเฉย.....เฉย
แต่ไม่ได้แล้วค่ะ คุณปลาย....ฟ้า และคุณคนไร้สาระ ขยันเอารูปกุหลาบ สวย...มากๆค่ะกวีก็เพราะด้วยค่ะ
แบบนี้ถ้าอยากขออีก 2-3 ช่อ แบบ valentine น่ะค่ะ จะแอบส่งไปให้....... ค่ะ

ขอบพระคุณ ท่านบัวศกล ที่กล่าวชม
ผู้น้อยจะถือเป็นกำลังใจครับ

ขอบพระคุณท่าน yahoo ที่นำกลอนมาฝากด้วยครับ

"รู้จักเหตุปัจจัยที่เกิด ยิ่งลำบาก ยิ่งได้ละลายปาบ
ชีวิตหนึ่งของเธอ รับทุกข์มากกว่าผู้อื่น
เป็นข้อพิสูจน์ว่า เธอมีโอกาสล้างปาบมากกว่าผู้อื่น
แต่เธอจะต้องคิด ทำไมเราจึงไม่สมหวัง ชีวิตเราไม่ราบรื่น
ชีวิตของคนแท้จริงก็ขรุขระอยู่แล้ว หากเธอสามารถปลงตกวางลงได้
ทุกข์เหล่านี้หรือจะมาพัวพันได้ เธอก็สามารถอยู่ได้อย่างเป็นสุข
ใจของเธอจึงไม่ถูกคนหรือสิ่งต่างๆมาครอบงำ
ใจของเธอไม่สามารถสงบเรียบได้ นั่นเป็นเพราะใจยังยึดติด
ทุกข์ลำบากกับเรื่องราวต่างๆที่ยึดติด ไม่ว่าคนหรือสิ่งของ
ทุกวันก็จะมีแต่ความทุกข์มากมาย.............."

"มนุษย์ในโลก...... พากันดิ้นรนไขว่คว้า
เพียงเพื่อลาภสักการะ....ชื่อเสียงจอมปลอม
อันเปรียบดังฝุ่นธุลี.....ลมพัดก็จางหาย
โลกเหมือนเวทีกว้าง...ปิดฉากพลันสิ้นสูญ
คราวอยู่ ไม่น่าหลง....คราวตาย ไม่น่าหวั่น
หมดห่วง ก็หมดทุกข์....จิตใจย่อมเป็นสุข สงบชั่วนิรันดร์"