ธรรมโอวาท
ของ
พระวิสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
(ท่านพ่อลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ





พูดถึงความสะอาด
ความสะอาดอันนี้ ความสะอาดใน “อภิสมาจาร” นี้
ไม่เหมือนความสะอาดใน “อาทิพรหมจรรย์”
“อาทิพรหมจรรย์” ไม่ฆ่าสัตว์ กายสะอาด นั่นส่วนหนึ่ง
แต่ “อภิสมาจาร” นี้ไม่ใช่อย่างนั้น
เราไม่ต้องไปฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่เราเป็นผู้ไม่สะอาด
เช่น นั่งที่ไหนก็ไม่รู้จักกวาด ไม่รู้จักปัด นี่เขาเรียกว่าคนสกปรก นี่มันเสียศีลแล้ว
อันนี้นอนที่ไหนก็รกรุงรัง ไม่รู้จักเก็บ อันใดควรเก็บอันใดควรมาใช้สอย ทิ้งเกลื่อนกล่น
นี่เขาเรียกว่าไม่สะอาด อย่าไปนึกว่าศีลเราไม่เสีย

จะยืนก็ตาม อย่าง พระสารีบุตร ท่านจะออกไปเดินบิณฑบาต แต่ว่ามือมันไม่พอใช้
มือหนึ่งจับจีวร มือหนึ่งนั้นม้วนจีวร ท่านยังเอาเท้าข้างหนึ่งเก็บใบตอง
ทางที่จะต้องเดินไปบิณฑบาต กวาดใบตองออกจากสถานที่ๆ ท่านยืน
เอาเท้ากวาดออก มือมันใช้ไม่พอ ท่านรักษาถึงอย่างนั้น

สถานที่ยืนของท่าน ที่นั่งก็เหมือนกัน
เมื่อไปนั่งที่ไหน ท่านให้แหวกตาโตๆ ขึ้นเสียก่อน มันมีอะไรบ้าง
สถานที่นั่งของเรา และสถานที่ควรนั่งหรือไม่ควรนั่ง
มันอยู่ในหัตถบาศของผู้เฒ่าผู้แก่พ่อแม่ครูบาอาจารย์หรือเปล่า พิจารณาดูเสียก่อน
เราควรไปเหยียบหรือเปล่า เราควรไปนั่งหรือเปล่า สถานที่ของบุคคลชนิดนั้น

นอกนั้นอีก สถานที่จะนั่งเองเรา ว่าเราจะนั่งตรงไหน มันมีอะไรตั้งอยู่
มันรกหรือไม่รก มันควรแก่ฐานะเองเราหรือไม่ เมื่อเวลานั่งไปๆ
ทีนี้เราก็จะไปทำความรกในสถานที่นั้น เมื่อเราทำความรกรุงรังในสถานที่นั้น
เมื่อเราจะลุกไป เราต้องล้างตัวเราให้มันดี มิฉะนั้นคนอื่นเขาล้าง เราก็จะเสียใจ
อย่างคนเก่าๆ โบราณมา คนใดที่เขาเกลียดขึ้นไปนั่งบ้านของเขา
เวลาลงจากบ้านได้ สาดน้ำล้างที่นั่งทันที คือเขาเห็นว่าสกปรก

อย่างเราไม่ได้เอากันถึงขนาดนั้น
เอาแต่เก็บขี้เท้าของตัวหนีให้พ้นก็แล้วกัน
ขี้มือขี้ผงขี้ไผ่ ติดผ้าติดผ่อน ติดอะไรมาจากพื้น มานั่งแล้วก็เก็บไปด้วย
อย่าให้คนอื่นไปเก็บ มันบาป ศีลจะไม่บริสุทธิ์