หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
เพราะฉะนั้นจึงปรากฏในตำรานั้นว่า มีแม่ลูกอ่อนคนหนึ่งเอาลูกยังเล็กอยู่นี่นะติดไปด้วยไปฟังเทศน์พระพุทธเจ้า ไปแล้วบาดนิก็ไปผูกเปลใส่จอมปลวกนั้น หลังจอมปลวกนั้น เอาลูกนอนอยู่บนเปลนั้น ลูกมันก็นอนหลับไป แม่ก็นั่งฟังธรรมไป ทันใดนั้นงูเห่าตัวหนึ่งอยู่ในจอมปลวกนั้นเลื้อยออกมามากัดเอาเด็กนั่นร้องจี๊ก เท่านั้นแล้วเด็กนั้นก็สลบไปเลย ฝ่ายแม่นั้นรู้ว่างูกัดลูกแทนที่จะกระวีกระวาดไปอุ้มเอาลูกมารักษาพยาบาล...ไม่เลย นั่งฟังเทศน์เฉย เมื่อพระองค์เจ้าแสดงธรรมจบลง จิตของหญิงคนนั้นก็ได้บรรลุโสดาปัตติผล เมื่อปฏิญาณตนถึงพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์เป็นที่พึ่งตลอดชีวิตแล้วก็จึงได้ลุกไปอุ้มเอาลูกนั้นมา แล้วมาอธิษฐานถึงบุญบารมีกุศลความดีอะไรที่ตนกระทำมา หากมีจริงขอให้พิษงูนี้จงหายออกไปจากร่างกายลูกของเราในบัดนี้ อธิษฐานแล้วก็เอามือลูบตั้งแต่ศีรษะลงไปจนถึงเท้านู่น พิษงูก็ออกไปจากร่างกายของลูกหญิงคนนั้นจนหมด เด็กนั้นก็ฟื้นคืนชีพมาได้ นี่แสดงว่าพระศาสดาทรงโปรดไปอยู่ในป่า อย่างอยู่แบบง่ายๆ จริงๆ นั่นแหละ เอาใบไม้รองผ้าปูนั่งปูนอนลงไปแล้วก็นั่งก็นอนตามพื้นดินนั้นไป
อันนี้มันก็น่าคิดอยู่ พวกเราที่เป็นบริษัทของพระองค์เมื่อเราคิดถึงประวัติความเป็นมาของพระองค์บ่อยๆ ก็ทำให้เรานั้นเป็นผู้มักน้อยสันโดษเข้าไป เพราะในฐานะที่เราเลื่อมใสเราถึงได้มาปฏิบัติตามพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือบวชเรียนเขียนอ่านในวัดวาศาสนานี้ เป็นอย่างนี้แหละปฏิปทาในพระพุทธศาสนานี้นะ เพราะฉะนั้นพวกเราก็จำเป็นที่จะต้องได้ปฏิบัติตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงเอาไว้นั่นแหละคือ เป็นผู้มักน้อยสันโดษ มักน้อยนี่หมายความว่า ชอบอยากจะให้กิเลสตัณหาบาปอธรรมมันน้อยไปจากจิตใจเรื่อยไป ไม่อยากสะสมกิเลสบาปอธรรมให้หนาแน่นขึ้นในจิตใจ คำว่าสันโดษนั้นยินดีด้วยปัจจัยตามมีตามได้ ก็หมายถึงปัจจัยสี่ดังกล่าวมาแล้วนั่นแหละ
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“ธรรมย่อมรักษา”
◇◆ ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ” ◆◇
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689
ชวนอ่านพระธรรมเทศนาเต็มกัณฑ์เทศน์ของ “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=75&t=53080
