หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
แม้จะเทียวเกิดเทียวตายอยู่กี่ชาติก็ตามแหละ ถ้าหากว่าปล่อยใจนี้ให้เหลาะแหละเหลวไหลไปอยู่ตราบใดแล้วก็จะต้องได้ประสบกับความทุกข์นี้อยู่ตราบนั้นเองทีเดียว ทุกข์มันไม่ใช่อยู่ที่อื่น อยู่ที่ใจดวงเดียวนี้แหละ ร่างกายมันก็ไม่ว่ามันเป็นทุกข์ แต่ว่าหากมี “ลักษณะของทุกข์” ปรากฏให้ “จิต” รู้อยู่ คือ “ความไม่เที่ยงของร่างกาย” นั้นแหละ เป็นเครื่องหมายของความทุกข์ของร่างกาย
แต่หากว่าไม่มีจิตนี้มาครองอาศัยอยู่แล้ว มันจะไม่มีใครรับรู้ความทุกข์ของร่างกายอันนี้เลย ก็เพราะจิตนี้มาครองอยู่นี้ จิตจึงเป็นผู้รับรู้ความทุกข์ความเปลี่ยนแปลงของร่างกายอันนี้ อ้าว เจ็บแข้งปวดขาจิตนี้แหละเป็นผู้แสดงออก เปล่งออกมาทางวาจาว่า เจ็บแข้งเจ็บขา แต่ถ้าไม่มีจิตดวงนี้อาศัยอยู่แล้ว ไม่มีใครจะเปล่งวาจาอย่างนี้ออกมาได้ เหมือนอย่างคนตายอย่างนี้นะ มันพูดอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้จักเจ็บรู้จักปวดอะไรเลย แม้เขาเอาไฟเผาก็ไม่ได้ร้องครวญครางแต่อย่างใด นั่นแหละเป็นเครื่องส่อให้เห็นว่า ดวงจิตดวงนี้แหละเป็นผู้รับรู้ ความสุขก็ดี ความทุกข์ก็ดี ความดีความชั่ว ความเสียใจดีใจอะไร มันก็มารวมลงที่จิตดวงเดียวนี้เอง อย่าไปสำคัญอย่างอื่น
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“นั่งสมาธิ เพื่อฝึกจิต”
:: ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689