หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย


คนส่วนมากนี่แย่จริงๆ มันไม่ยอมน่ะ
ไม่ยอมที่จะมาข่มจิตเพ่งจิตให้เข้าถึงความสงบ
มีแต่ยอมตกเป็นทาสของตัณหา
ปล่อยแต่จิตให้คิดฟุ้งไปภายนอกนู้นอยู่อย่างนั้นเลยอย่างนี้
แล้วจะไม่ให้มัน “เกิด” อีกจะทำยังไงล่ะ

แล้วผู้ที่ยึดแต่อารมณ์ภายนอกจนตลอดถึงวันตายอย่างนี้นะ
อู๊ย..ตายแล้วก็ไปไหนไม่ได้แล้ว
จิตก็วกเวียนอยู่กับสิ่งที่ตนรักตนชอบใจน่ะแหละบัดนี้นะ
เมื่อบุคคลไปมีจิตเลื่อนลอยฟุ้งซ่านอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำบุญนะ
เมื่อไม่ได้ทำบุญแล้วจิตใจนี้ก็เร่ร่อนพเนจร
เหมือนคนไม่มีหลักไม่มีแหล่งนั่นแหละ
ไม่มีบ้านอยู่เป็นของตัว ก็เลยเป็นคนจรจัด
เที่ยวอาศัยบ้านคนนั้นบ้าง อาศัยบ้านคนนี้ไป
อาศัยศาลาวัด อาศัยสถานที่ อาศัยสถานที่สาธารณะ
เป็นที่หลับที่นอนไป ขอทานเขากินไปอย่างนี้

จิตใจที่ไม่ฝึกฝนให้เข้าถึงความสงบ ไม่ทำบุญกุศล
ไม่ทำความดีให้เป็นประโยชน์ตน และผู้อื่น
หรือทำก็นิดๆ หน่อยๆ งี้มันก็สู้อำนาจกิเลสไม่ได้
เมื่อตายลงอย่างนี้กิเลสมันก็จูงไปตามประสงค์แลบัดนี้นะ

ถ้าทำบาปมากมันก็ไม่ได้มาล่องลอยอยู่กับโลกมนุษย์นี้แล้ว
บาปกรรมฉุดคร่าไปสู่นรกอบายภูมิโน่น
นี่ให้พิจารณาให้มันเห็นด้วยตนเองเรื่องนี้น่ะ
ไม่พิจารณาให้มันเห็นด้วยตนเองแล้วไม่ยอมละ
ไม่ยอมทำความเพียร คนเรานั้นมันเป็นอย่างนั้น





:: รวมคำสอน ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689